Hah! Zowel een film van Blue Note 2005 als een van Middelheim 2005.
[huilmodus]ik heb een negatiefscanner nodig[/huilmodus]
’t Is zondag, en een heel rustige bovendien (na een verschrikkelijk hectische zaterdag). Lof alom, en wij vieren dit vandaag met (of door):
En daarmee heeft Henri vandaag zijn Eerste Communie gedaan. Of liever: niet gedaan. We hadden hem daarin zelf de keuze gelaten –hij is ten andere ook niet gedoopt, maar als hij dat zelf zou willen, is dat voor ons vanzelfsprekend geen enkel probleem (zolang hij die keuze bewust maakt).
Even had het ernaar uit gezien dat er nog een aantal andere kinderen van zijn klas evenmin ten communie zouden gaan, en er was al min of meer sprake geweest van een alternatieve gedeelte tijdens de viering waarbij het er voor niet-communianten allemaal minder christelijk gethematiseerd zou aan toegaan. Eerst was Henri daarvoor gewonnen, maar achteraf wou hij liever toch in het geheel niet aan de viering deelnemen. Hij is vanochtend wel naar in de kerk gaan kijken –kwestie van solidair te zijn met zijn vriendjes– en al gauw bleek dat van een alternatieve versie geen sprake meer was. Iedereen deed gewoon mee, en de enige jongen die eigenlijk ook niet meer wou meedoen, moest toch nog de geloofsbelijdenissen afleggen, maar kreeg enkel tijdens de communie geen hostie. Hm. Liever wel een hostie en geen aktes van geloof, zou ik zeggen.
Enfin, Henri was precies de enige niet-communiant, op de eerder allochtone klasgenoten –van een andere religieuze strekking– na (Chinees, Pools, Indisch, Turks, … –jawel, dat zijn nationaliteiten en geen religies) die helemaal niet zijn komen opdagen (wat geen verwijt inhoudt). Het zit allemaal duidelijk nog sterk in de Vlaamsche Klei vervat. (Hij gaat dan ook naar een Katholieke School.)
De spelling, het is wat. Vooral als de taalmensen de spelling om de haverklap blijven wijzigen, en naast de groene nu ook de witte boekjes u rond de oren gaan vliegen.
Neem nu de samenstelling met tussenletters -e- of -en-. Een kat herkent er haar jongen niet meer in. De hoofdregel is eenvoudig genoeg:
We schrijven de tussenklank als -en als het linkerdeel van de samenstelling een zelfstandig naamwoord is dat een meervoud heeft op -en, maar geen meervoud op -es.
In andere gevallen schrijven we -e.
U krijgt er zelfs een mooi schema bij. Maar dan begint het natuurlijk. Er zijn drie uitsluitingen, én drie uitzonderingsregels.
Uitsluitingen zijn:
Uitzonderingen zijn:
Als het linkerdeel van een samenstelling verwijst naar een persoon of zaak die in de gegeven context uniek is, schrijven we -e.zoals zonnestraal en maneschijn
Als het linkerdeel van een samenstelling een versterkende betekenis heeft en het geheel is een bijvoeglijk naamwoord, schrijven we -e., zoals apetrots en stekeblind, maar wel ravenzwart (omdat het een impliciete vergelijking is: zo zwart als een raaf) en huizenhoog (omdat het een eenheid aanduidt)
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik enorm tevreden ben dat er voor al die zaken een gratis hulpmiddel ter beschikking staat: Bij twijfel geeft de Woordenlijst uitsluitsel.
Niet alleen voor de samenstelling met tussenletters -e- of -en-, maar ook voor de hoofdletters uit de titel. Of gewoon voor de correcte spelling van een woord. Ik gebruik het zelfs zo vaak (maar toch niet genoeg), dat ik er een shortcut voor heb gedefinieerd in Firefox (wl gevolgd door de op te zoeken term in de Firefox address bar).
Als het goed is, mag het ook gezegd worden.
Zegt Darkman in een reactie bij Pietel:
Ik ben blij dat het begint door te dringen dat ik voor een reden alle concerten aan iso 400 fotografeer met mijn D70 (640 is soms ook te – hangt van de verlichting af).
Zeer juist. Ik heb lang vastgehouden aan ISO400 (en voor Blue Note wordt het weer van dat), maar voor fotografie bij Opatuur heb ik besloten de ISO op 640 te zetten. Het licht is er gelijkmatig genoeg, en het is kiezen tussen 640 op 1/60 en f/2.8, of voor 400 en een (nog) langere sluitertijd. En gezien ik zonder statief werk, en ook de VR op mijn 70-200 een grens heeft, hou ik het liever op een hogere ISO. Ik moet bovendien bij de RAW verwerking nu al ongeveer een stop bijbelichten…
(Al vinden sommige mensen het blijkbaar wel heel gemakkelijk fotograferen bij Opatuur.)
De (m/v)s van het Rode Kruis zijn hun 14-daagse kruistocht weer gestart. Aan elk kruispunt komt u ze tegenwoordig opnieuw tegen. Nu heb ik absoluut niets tegen het Rode Kruis (ik zou wel gek zijn, met een madam die (bijna) Hematologe is), al vroeg ik mij af of ze niet wat voorzichtiger te werk zouden mogen gaan.
Want ze zijn wel dapper, die vrijwillige kruisvaarders die zich zonder vrees temidden van het verkeer begeven. Veilig is evenwel anders. Toen ik mij gisterenavond –met zeer gematigde snelheid– tussen de ellenlange file door uit de Brusselse tunnels naar boven werkte, stonden ze daar ook, stickers in de hand. Om het voor hen gemakkelijk te maken tussen de auto’s door te laveren, hadden ze er evenwel niets beters op gevonden dan van die oranje-witgestreepte kegels tussen de twee baanvakken in te plaatsen. Veilig voor hen, maar een uiterst onaangename verrassing voor hun tweewielige gemotoriseerde medemens, die zich evengoed op de zeer krappe ruimte tussen de twee baanvakken voortbeweegt.
Ofte: aaarrrggghhh.
Naar aanleiding van de V for Vendetta bespreking wou ik dringend nog eens mijn Watchmen bevingeren. Grote Paniek (jaja, met de nodige hoofdletters) ten huize Bollaert (het Kerre gedeelte zat daar niet zo mee in, behalve dan dat *zij* per se het te bevingeren exemplaar wou localiseren). Komt daar nog eens bij dat ik mij meende te herinneren dat ik Watchmen in Providence had gekocht (redelijk incorrect, zo bleek achteraf, maar over Providence heb ik nog véél te vertellen), en dat ik daar bovendien nog andere dingen had gekocht –en terwijl ik dit schrijf herinner ik mij dat ik de (andere) betreffende objecten niet in Providence, maar in Boston heb gekocht, ocharme een paar luttle tientallen kilometers (of waren het miles) daar vandaan. In elk geval binnen Amtrak bereik.
Soit. Ik heb hem teruggevonden, mijn Watchman (tegelijk met juffrouw Kerre –als dat geen liefde is). En tevens mijn Spawns, en mijn Mckean–Gaimans. Elk van die dingen zijn stuk voor stuk nog steeds aan te raden. Watchman op kop, gevolgd door de Spawns, en Black Orchid, en de wel verschrikkelijk eigenzinnige kijk op het Punch en Judy verhaal.
Maar mag ik ter dege benadrukken dat het aller-aller-allerbeste Batmanverhaal Arkham Asylum is? Niet twijfelen. Lezen! (En bekijken!)
Get (comic) book first, had ik ergens op mijn werk neergeschreven. Dan mag dat immers in het Engels, want zoals u misschien weet, is Engels hier (helaas) de voertaal. Maar ik wijk af. Het gelijknamige stripverhaal werd in de jaren 80 geschreven door Alan Moore, die u mogelijks ook kent van die andere pareltjes, Watchmen en From Hell. Ook dat laatstvernoemde werk, waarin Moore op zoek gaat naar de identiteit en het motief van Jack the Ripper, werd reeds verfilmd (met Johnny Depp en Heather Graham in de hoofdrollen). David Lloyd verzorgde bij ‘V’ de tekeningen.
Voor de verfilming werden alle registers opengetrokken. James McTeigue regisseert, Joel Silver produceert, en de Wachowski brothers herschreven het scenario van Moore voor de film. Voeg daar nog acteur Hugo Weaving (als ‘V’) aan toe, en de link met de Matrix-films is niet langer uit de lucht gegrepen. (Naar verluidt hadden de Wachowski brothers reeds een kladversie van hun scenario af, nog voor ze in 1999 aan The Matrix begonnen.)
Die Wachowski brothers hebben overigens zeer goed werk geleverd. Ze zijn erin geslaagd de zwaar door het Tatcheriaans bewind geïnspireerde manuscript van Moore over te brengen naar een hedendaags relevante vertelling, waarbij ze gelukkig zo min mogelijk PC tewerk zijn gegaan. De zwaar anarchistische ondertoon mag dan (sterk) afgezwakt zijn (ze is nu ook minder relevant), de als wandelende bom aangeklede ‘V’ staat er nog even prominent, net zoals het totalitaire bewind en de duidelijk neofascistische verwijzingen. Het verhaal is duidelijk en volgbaar (dat is moeilijker in de strip), en bepaalde plotlijnen zijn beter uitgewerkt. Wel is het personage ‘V’ soms iets té karikaturaal aangehouden.
De ‘V’ is meer dan enkel de eerste letter van Vendetta; waar hij juist voor staat zal ik u niet verklappen, maar hij duikt op in de ganse film. De vorm van het masker van het hoodpersonage, de naam het personage dat gespeeld wordt door Natalie Portman (Evey), de Vijfde Symfonie van Beethoven, waarvan het begin overigens morse is voor de letter v (…-), en deze paragraaf, waarmee ‘V’ zich bij Evey introduceert aan het begin van de film:
Voilà! In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of fate. This visage, no mere veneer of vanity, is a vestige of the vox populi, now vacant, vanished. However, this valorous visitation of a bygone vexation stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin vanguarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition. The only verdict is vengeance; a vendetta held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous. Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose, so let me simply add that it’s my very good honor to meet you and you may call me V.
De film zit vol verwijzingen naar totalitaire gebeurtenissen, zoals de gruwel van Nazi Duitsland, maar ook Orwells 1984. John Hurt, die in 1984 de slachtofferrol van Winston Smith mocht vertolken in de verfilming van George Orwells roman (Nineteen Eighty-Four), is deze keer gecast voor de rol van dictator Adam Sutler. Die verwijzingen dragen sterk bij tot de kracht van de film in zijn geheel, maar zijn geen absolute noodzaak om de film te kunnen smaken.
Hugo Weaving heeft de zware taak gedurende de ganse film van achter een masker te moeten acteren, en helaas is zijn vertolking niet altijd even overtuigend. Natalie Portman zet daarentegen een heel overtuigende Evey neer, die in de film een grote ontwikkeling doormaakt. Ook de moeite waard is de niet geheel onverdienstelijke bijrol voor Stephen Fry (als Deitrich), en van Stephen Rea als de twijfelende onderzoeker Finch.
Met V for Vendetta voegen we opnieuw een titel toe aan het rijtje verfilmde comic books. Maar als ze op deze manier worden verfilmd, mogen ze daarmee van mij gerust blíjven doorgaan.
V for Vendetta, van James McTeigue met Natalie Portman, te zien in Kinepolis Gent (Decascoop), aan Ter Platen.
(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)
Hoewel ik wreed content ben van Google Calendar, zijn er nog een aantal zaken die ik mis.
(Hm. Het geeft mij in elk geval weer een kop vol ideeën, maar (gelukkig?) ook het besef van te weinig tijd om eraan te beginnen.)
In tegenstelling tot wat de media mij (en u) proberen aan te wrijven, heb ik geen moment met de afkomst van de moordenaar(s) van Joe ingezeten. Het volstaat voor hen evenwel dat zij zélf tot die conclusie zijn gekomen, om maar meteen aan te nemen dat, wat ze houden voor weldenkend Vlaanderen zoals de Borg uit hetzelfde vat hebben getapt. (Want dat doen ze graag, bij de media.)
U hoeft uw eigen voorgeconditioneerde kronkels niet op mij af te schuiven. Klop liever eens op uw eigen borst. Het zou u deugd doen.