Tag: henri
Selfie
Vier jaar later (vader/zoon)
Vier jaar geleden kreeg de zoon een nieuw t-shirt, en trok ik hem spontaan voor de spiegel voor een foto. Hij had het t-shirt nog steeds, al was het ondertussen wel al flink te klein.
Maar kijk, hij kan nu probleemloos ook mijn kleren aan…
Het begin van een traditie?
Hanglamp
Zoals ik schreef op facebook: ik ging donderdag naar Ikea, en ik bracht deze hanglamp mee voor de zoon.
De lamp is een gesloten bol, die zich mits enig touwtjegetrek ook laat openen. Het zag er een soort exploderende death star uit, en ik dacht dat hij dat wel wreed wijs zou vinden. (En dat klopte gelukkig ook.)
Ermahgerd Fencing
Wij trokken zondag naar Kapellen (ergens in de Antwerpse gouw) voor een robbertje schermen. Hierboven ziet u de drie degenschermers opwarmen –geen nood, voor de competitie hadden ze wel degelijk een degen in de hand. Het was zijn tweede tornooi sinds hij van floret op degen is overgeschakeld, en hij zat bij de jongsten van de samengestelde categorie (cadet + junior, ofte van 14 t.e.m. 20 jaar). Om maar te zeggen dat hij niet bovenaan geëindigd is, hoewel hij goed vooruit ging. In de eerste poule was hij 20e, in de tweede was hij 5e –dat levert in het eindklassement een 16e plaats op, in een berekening waar ik nog niet helemaal uit ben.
Het volgende tornooi is ergens in februari.
Met de V.E.M. naar het E.M.J.
Zondag trokken we naar Neerpelt, waar het 61e Europees Muziekfestival voor de Jeugd plaatsvond (van 3 tot 6 mei). 25.000 bezoekers zagen er gedurende het weekend flink 3.400 jongeren verschrikkelijk veel plezier maken. De V.E.M., de muziekschool waar Tessa, Henri en ikzelf les volgen, deed mee aan de wedstrijd/festiviteiten.
Veel wedstrijd is er niet echt, het is meer een flink uit de kluiten gewassen muzikale happening, waar jongeren uit (voornamelijk) Europa voor elkaar optreden. De V.E.M. deed mee in twee reeksen: met het Mini Musica Kinderorkest in Reeks F: Vrije instrumentatie en volksmuziek (in het Michielshof in Achel), en met het Strijkorkest in Reeks E: Strijkorkesten & symfonische orkesten (in de Sint-Niklaaskerk in Neerpelt).
Op het einde was er een optocht (inclusief fanfare) van het centrum (Wico Campus St-Hubertus) naar het Dommelhof, waar op een slotshow de ‘resultaten’ bekend gemaakt werden (tussen aanhalingstekens, want die resultaten waren er ook maar voor de show, heb ik zo een vermoeden). Een wervelend gedoe, helemaal op maat van de jeugd. Het stak allemaal heel mooi in elkaar.
Het weer was uitstekend, en de horeca op het –niet al te grote– dorpsplein, waar de stoet passeerde, zat helemaal vol mensen die van de zon en de gezelligheid kwamen genieten. Hopelijk doen ze volgend jaar opnieuw mee.
Het containerpark en andere klusjes
We hadden boven nog een ruimte vrij. Nu ja, vrij, het doet al jaren dienst als rommelkot, dat af en toe eens wordt opgekuist, en waarin tot voor een jaar (of twee) het meeste van Henri zijn speelgoed stond opgestapeld. De plannen waren om het ooit tot deftige speelkamer om te bouwen, maar recent werd het gewijzigd naar ‘een studeerkamer’, waarin Henri zonder al te veel afleiding zou kunnen werken –in zijn kamer staan o.a. een spelletjescomputer en gewone computer, en hij wil een ruimte voor studie alleen.
Zodoende heb ik eindelijk eens gebruik gemaakt van mijn containerparkkaart, die ik een jaar (of langer) geleden reeds had aangevraagd. Ik denk dat we er ondertussen al vier keer heen getrokken zijn, de hoeveelheid brol die een mens blijft bewaren, ge houdt het niet voor mogelijk.
De laatste keer hadden we twee kartonnen dozen vol ‘buizen’ mee, het genre weerstand dat vroeger in uw tv en radio stak, en dat achteraf vervangen werd door transistoren. Tegenwoordig vinden we die dingen enkel nog in de (veelal) upscale analoge versterkers, en die dingen kosten dan weer redelijk wat geld (die, waarvan wij er hier twee dozen hadden, waren niks meer waard, helaas). Elke ‘buis’ zat afzonderlijk in een doosje, en die moesten er allemaal uit, om uiteindelijk bij het ‘vuil glas’ te belanden (en de doosjes bij het papier). We hebben daar een tijdje gestaan, bij die glascontainer, de zoon en ik.
Mijn schoonvader was ondertussen druk in de weer om het plafond uit de kamer te verwijderen (de plijster was er na 80 jaar gedeeltelijk afgevallen), een werkje dat niet geschikt was voor Henri (astma) en evenmin voor mij (schouder). Henri heeft dan weer wel het papier van de muren gehaald –ik heb mij beperkt tot de containerparkduty en selectie van de te dumpen brol.
Nog wat latjes, nog wat nagels, en dan kunnen we heropbouwen. En dan kan die jongen eindelijk opnieuw deftig studeren.
Een schermtornooi in Bochum
We gingen het ver zoeken, deze keer. Gisteren was er een schermtornooi in Bochum, volgens Google Maps dik 2.30 u. ver. Wij kwamen met een veiligheidsmarge tot 3 u. rijden, wat betekende dat we ten laatste om 6 u. moesten vertrekken om daar ten allerlaatste om 9 u. te zijn. Om 5 u. opstaan dus.
Gezien we met de orkestrepetities op vrijdag pas tegen 22 u. thuis zijn, hadden we besloten dat Henri de repetities beter deze keer zou overslaan. Kwestie van toch ietwat levendig op de wedstrijdstrook te verschijnen. Toen ik vrijdagavond aanzette naar de V.E.M., bleek de rechter voorband van de auto echter lek. Gelukkig is er het openbaar vervoer (ik zag mij met mijn schouder niet meteen mijn tenorsax op de rug nemen en tot de V.E.M. fietsen), waardoor ik 45 minuten later toch ter plaatse was (wachten tot 19.08 op de bus, afstappen aan het Rectoraat/Vooruit, te voet tot de V.E.M. –nog net iets verder dan Kinepolis). Nog goed dat iemand mij naar huis heeft kunnen brengen achteraf.
Tessa regelde ondertussen de lekke band met de wegenwacht, en de schoonouders waren al op standby om hun tweede wagen af te leveren ingeval we het met zo’n dun vervangingsbandje zouden moeten doen. De wegenwachter vond echter geen lek, heeft de band opnieuw opgepompt, en ziet: we zijn heen en weer geraakt zonder verdere problemen. En op tijd.
Een dikke tien km voor Bochum (ergens rond Essen) werd de weg plots glad. Er viel en lag overal poedersneeuw, en het zag er spekglad uit. Ik had totaal geen rekening gehouden met het weer aldaar; voor hetzelfde geld was de boel er totaal ondergesneeuwd. Gelukkig viel het nogal mee: gewoon een beetje vaart minderen volstond.
De sportzaal was mooi en goed verwarmd, en vanop de tribunes hadden we overzicht over de ganse zaal. Van de Duitse Pünktlichkeit viel evenwel niet veel te merken. Hoewel het tornooi om 9.30 u. diende te beginnen, was het eerder 10 u. eer de eerste degens –pardon: floretten– werden gekruist.
Henri legde een schitterend parcours af, na de rangschikking in de poule kwam hij reeds op de tweede plaats, en mocht hij automatisch door naar de halve finale. Ook ploegmaat Pieter speelde voortreffelijk –ze kwamen tegen elkaar uit in de halve finale. Pieter werd uiteindelijk derde, en Henri tweede. (Ik ben gelijk een beetje trots op de zoon.)
Eigenlijk had het allemaal tegen de middag gedaan kunnen zijn, maar er was een tekort aan scheidsrechters, waardoor het allemaal wat langer duurde. Ondertussen konden we ook nog supporteren voor de Gentse pupillen, maar uiteindelijk verschenen onze twee Belgen op het (overwinnings)schavot. Pas rond 15 u konden we naar huis vertrekken (voor de pupillen zal het nog een pak later geweest zijn).
Volgende week: Ukkel, de week erna: Gembloux.
Schermtoernooi
Zondag zaten we in Dinant, niet alleen de stad met het jazzfestival, maar tevens met een een schermclub. Zaterdag en zondag vond er de 25èmes Internationaux de la Vallée Mosane plaats, waar Henri voor de eerste keer deelnam aan een schermtoernooi.
Het begon daar om 9u, we zouden er best een uur of toch minstens een half uur op voorhand zijn en Dinant ligt op een tweetal uren rijden van Gent. Dat betekende inderdaad zondag opstaan om 5 uur (Henri laten liggen tot 5.45 u).
Hij heeft 1 victoire op 5 gehaald in zijn poule (met 5-0), en schermde vervolgens 9-15 in het duel, en daarmee zat zijn eerste toernooi erop. We zijn nog een paar uur blijven rondhangen om zijn vrienden bij de pupillen aan het werk te zien (op de foto hierboven speelt hij scheidsrechter in een opwarmingsmatch), maar rond een uur of drie zijn we toch maar huiswaarts getrokken.
Hij heeft goed gespeeld, veel bijgeleerd (bevestigde hij) en zich vooral goed geamuseerd. Binnen twee weken is er een volgend toernooi, het Belgisch Kampioenschap voor miniemen en pupillen in Hasselt.
Daar begint het zondag al om 8.30 u dus jawel, dat wordt opnieuw vroeg opstaan. Ik heb de indruk dat er zich een patroon begint af te tekenen.
De Grotten van Han
Ik meen mij te herinneren dat ik vroeger, toen Henri nog echt klein was, ik het plan had opgevat om regelmatig eens uitstapjes te maken met de zoon, terwijl zijn moeder druk in de weer was met wachten en andere dokterlijke beslommeringen. Tegenwoordig gaat dat minder gemakkelijk, gezien de zoon tijdens het weekend al een volgeboekte zaterdag heeft (muziekles, schermen), en de zondag met heilige devotie reserveert om te kunnen leren.
Edoch, het is herfstvakantie, hij heeft even niets te doen, en zijn moeder zat ijverig te werken, dus het leek mij een zeer geschikt moment om nog eens zo een uitstapje te maken. Een jaar (of twee?) geleden had hij beweerd graag eens de Grotten van Han te bezoeken, en hij bleek nog steeds enthousiast –toch nadat ik hem Bobbejaanland uit het hoofd had gepraat (“het is veel te f-cking koud voor waterpret“).
Meezingen dus: In de Grotten van Han / Aux Grottes de Han!
We reden uiteraard eerst het wildpark door –waarvoor het eigenlijk ook veel te f-cking koud was…
…al kon dat het euh… ‘oprechte’ enthousiasme niet temperen.
Het lijkt mij bijzonder leuk bij zomerse temperaturen, en voor kinderen jonger dan 10, maar ik weet niet of we meer plezier hadden met het observeren van de mensen dan wel van de dieren. Beren, lynxen, wolven, everzwijnen, damherten, herten, ezels, oerossen, bizons, uilen, en één veldmuis, dat hebben we gezien.
In de grot was het warmer dan buiten (13 graden vs vermoedelijk maximaal 5 graden), en het was eigenlijk best mooi –maar zeer commercieel. En een beetje duur ook: 46 euro voor de zoon en mijzelf, 4 euro voor twee chocolademelkjes en een wafel tijdens de safari, en een pourboire voor de gids. (Wanneer werd dat ingevoerd in België?)
Voeg daarbij dat de grotten toch op twee uur rijden van Gent liggen, en dan is het misschien toch niet meteen die rondrit waard (op wat dusver waarschijnlijk de koudste dag van de herfst was). De heenrit verliep vlotjes, maar over de terugweg hebben we toch bijna een uur langer gedaan (zelfs in de vakantie is de spits niet te onderschatten).