schermen – volume12

Ermahgerd Fencing

Wij trokken zondag naar Kapellen (ergens in de Antwerpse gouw) voor een robbertje schermen. Hierboven ziet u de drie degenschermers opwarmen –geen nood, voor de competitie hadden ze wel degelijk een degen in de hand. Het was zijn tweede tornooi sinds hij van floret op degen is overgeschakeld, en hij zat bij de jongsten van de samengestelde categorie (cadet + junior, ofte van 14 t.e.m. 20 jaar). Om maar te zeggen dat hij niet bovenaan geëindigd is, hoewel hij goed vooruit ging. In de eerste poule was hij 20e, in de tweede was hij 5e –dat levert in het eindklassement een 16e plaats op, in een berekening waar ik nog niet helemaal uit ben.

Het volgende tornooi is ergens in februari.

Een schermtornooi in Bochum

We gingen het ver zoeken, deze keer. Gisteren was er een schermtornooi in Bochum, volgens Google Maps dik 2.30 u. ver. Wij kwamen met een veiligheidsmarge tot 3 u. rijden, wat betekende dat we ten laatste om 6 u. moesten vertrekken om daar ten allerlaatste om 9 u. te zijn. Om 5 u. opstaan dus.

Gezien we met de orkestrepetities op vrijdag pas tegen 22 u. thuis zijn, hadden we besloten dat Henri de repetities beter deze keer zou overslaan. Kwestie van toch ietwat levendig op de wedstrijdstrook te verschijnen. Toen ik vrijdagavond aanzette naar de V.E.M., bleek de rechter voorband van de auto echter lek. Gelukkig is er het openbaar vervoer (ik zag mij met mijn schouder niet meteen mijn tenorsax op de rug nemen en tot de V.E.M. fietsen), waardoor ik 45 minuten later toch ter plaatse was (wachten tot 19.08 op de bus, afstappen aan het Rectoraat/Vooruit, te voet tot de V.E.M. –nog net iets verder dan Kinepolis). Nog goed dat iemand mij naar huis heeft kunnen brengen achteraf.

Tessa regelde ondertussen de lekke band met de wegenwacht, en de schoonouders waren al op standby om hun tweede wagen af te leveren ingeval we het met zo’n dun vervangingsbandje zouden moeten doen. De wegenwachter vond echter geen lek, heeft de band opnieuw opgepompt, en ziet: we zijn heen en weer geraakt zonder verdere problemen. En op tijd.

Een dikke tien km voor Bochum (ergens rond Essen) werd de weg plots glad. Er viel en lag overal poedersneeuw, en het zag er spekglad uit. Ik had totaal geen rekening gehouden met het weer aldaar; voor hetzelfde geld was de boel er totaal ondergesneeuwd. Gelukkig viel het nogal mee: gewoon een beetje vaart minderen volstond.

De sportzaal was mooi en goed verwarmd, en vanop de tribunes hadden we overzicht over de ganse zaal. Van de Duitse Pünktlichkeit viel evenwel niet veel te merken. Hoewel het tornooi om 9.30 u. diende te beginnen, was het eerder 10 u. eer de eerste degens –pardon: floretten– werden gekruist.

Henri legde een schitterend parcours af, na de rangschikking in de poule kwam hij reeds op de tweede plaats, en mocht hij automatisch door naar de halve finale. Ook ploegmaat Pieter speelde voortreffelijk –ze kwamen tegen elkaar uit in de halve finale. Pieter werd uiteindelijk derde, en Henri tweede. (Ik ben gelijk een beetje trots op de zoon.)

Eigenlijk had het allemaal tegen de middag gedaan kunnen zijn, maar er was een tekort aan scheidsrechters, waardoor het allemaal wat langer duurde. Ondertussen konden we ook nog supporteren voor de Gentse pupillen, maar uiteindelijk verschenen onze twee Belgen op het (overwinnings)schavot. Pas rond 15 u konden we naar huis vertrekken (voor de pupillen zal het nog een pak later geweest zijn).

Volgende week: Ukkel, de week erna: Gembloux.

Schermtoernooi

Zondag zaten we in Dinant, niet alleen de stad met het jazzfestival, maar tevens met een een schermclub. Zaterdag en zondag vond er de 25èmes Internationaux de la Vallée Mosane plaats, waar Henri voor de eerste keer deelnam aan een schermtoernooi.

Het begon daar om 9u, we zouden er best een uur of toch minstens een half uur op voorhand zijn en Dinant ligt op een tweetal uren rijden van Gent. Dat betekende inderdaad zondag opstaan om 5 uur (Henri laten liggen tot 5.45 u).

Hij heeft 1 victoire op 5 gehaald in zijn poule (met 5-0), en schermde vervolgens 9-15 in het duel, en daarmee zat zijn eerste toernooi erop. We zijn nog een paar uur blijven rondhangen om zijn vrienden bij de pupillen aan het werk te zien (op de foto hierboven speelt hij scheidsrechter in een opwarmingsmatch), maar rond een uur of drie zijn we toch maar huiswaarts getrokken.

Hij heeft goed gespeeld, veel bijgeleerd (bevestigde hij) en zich vooral goed geamuseerd. Binnen twee weken is er een volgend toernooi, het Belgisch Kampioenschap voor miniemen en pupillen in Hasselt.

Daar begint het zondag al om 8.30 u dus jawel, dat wordt opnieuw vroeg opstaan. Ik heb de indruk dat er zich een patroon begint af te tekenen.

Schermen: karma’s a bitch

We hebben het gevonden, waar dat schermen wordt uitgezonden. Niet op de BBC, maar via de EBU (European Broadcasting Union –Eurovision en Euroradio) op Eurovision Sports Live, waar er twaalf kanalen gratis kunnen bekeken worden.

Om 19 u. begonnen de semifinales degen voor de dames, met een mooie match van de Chinese Yujie Sun tegen de Ukraïnische Yana Shemyakina het ging tot 13 – 14 waarbij Shemyakina één seconde had om de degen van Sun te ontwijken. Pleit beslecht.

Er werd evenwel geschiedenis geschreven met de match van de Koreaanse A Lam Shin tegen de Duitse Britta Heidemann. Het was spannend van bij de eerste seconde, en na drie rondes stond de stand 5 gelijk. De schermers krijgen dan één minuut overtijd, en wie als eerste een punt scoort, wint. Het beleef ongelooflijk spannend gelijk opgaan: beide schermers tikten voortdurend elkaar tegelijk aan, tot de klok nog één seconde aangaf.

“En garde. Prêt. Allez.” Kling. Klang. Biep. En hop: gedaan. Erm, zo dacht men. De teller bleef op één seconde staan.

Opnieuw: “En garde. Prêt. Allez.” Kling. Klang. Biep. En wederom bleef die teller op één seconde staan.

En opnieuw. “Three times one second, how is that possible?”, vraagt de Koreaanse coach terecht voor de scheidsrechter de match opnieuw kan inzetten. Heidemann gedraagt zich overigens ongelooflijk agressief. Het is duidelijk dat ze zich gedurende die ene seconde vooruit wil storten om een voltreffer te maken. Ze weigert halstarrig de correcte afstand te houden, ondanks de aanhoudende aanmaningen van de scheidsrechter. “Distance toutes les deux.” En als de boodschap niet aankomt, deinst ze er niet voor terug om de Duitse rechtstreeks aan te spreken: “distance Britta”, herhaalt de scheidsrechter.

Opnieuw dus: “En garde. Prêt. Allez.” En daar werpt Heidemann zich opnieuw naar voor, Shin weert nog af, een seconde is al lang voorbij, maar toch maakt Heidemann, ondertussen lang buiten de tijd, een voltreffer.

De scheidsrechter verklaart de Duitse tot winnaar, maar de Koreaanse coach protesteert. Er volgt een debat van meer dan een uur, waarbij de Koreanen in beroep gaan, en daarvoor eerst een som geld voor moeten neerleggen, en alsnog beslissen de scheidsrechters en het technisch comité dat de Duitse wint. Tot woede van het publiek en #fencing. Zoals @kostis43 het verwoordt:

There is no one except the officials that agree with this decision. I bet the German team secretly doesn’t agree either

Shin speelt nog moedig om het brons tegen Sun, maar verliest met 15 – 11.

Britta Heidemann mag vervolgens geheel onverdiend de finale spelen tegen Yana Shemyakina. Het spelt eindigt in 8 gelijk aan het einde van de derde ronde, en na alweer een behoorlijk agressieve aanpak in de extra minuut verliest ze uiteindelijk van Shemyakina. En terecht. Niet alleen was Shemyakina de betere speler, karma, gelijk ze zeggen, is a bitch.

De Confrérie

Vanaf september gaat hij schermen, de zoon. Vanochtend waren we –samen met nog een aantal geïnteresseerden– te gast bij de Gentse Koninklijke en Ridderlijke Sint-Michielsgilde. Officieel werd de gilde gesticht in 1613, wat niet alleen betekent dat ze binnen twee jaar vierhonderd jaar oud is, maar tevens dat ze de oudste schermclub ter wereld is. De eerste maand wordt er proefgedraaid, om te zien of er langs beide kanten engagement is, maar Henri is enorm enthousiast –zelfs nu hij weet dat er in het eerste jaar weinig of geen degens of floretten zullen aan te pas komen. (Al mochten ze het wel eens proberen, vanochtend –Henri staat rechts op de foto.)

Die jongen doet nu al twee dingen die ik had willen doen toen ik zijn leeftijd had, en allebei geheel op eigen initiatief. Zou daar dan toch iets genetisch overgedragen zijn?