Tag: veiligheid

zebrapad(en)

Beste automobilist,

Het lijkt u misschien vreemd, maar de Europabrug telt wel degelijk twee (2!) zebrapaden. Eentje daarvan bevindt zich aan de lichten langs de kant van de Neermeerskaai, het andere bevindt zich –o wonder!– langs de kant van de Gordunakaai. Een korte afstand, ik ben mij ervan bewust. Voor beide zebrapaden dient u evenwel te stoppen als er iemand aan het oversteken is.

En meneer, als u dan toch moet stoppen voor de rode lichten aan het tweede zebrapad, waarom insisteert u dan om op het eerste zebrapad –nota bene vlak voor mijn voeten– tot stilstand te komen? En juffrouw, extra gas geven om mij in de gietende regen vooral niet door te laten op het zebrapad –terwijl u mij van ver had kunnen zien oversteken indien u op dat moment niet overijverig naar een ander radiostation had zitten zoeken– getuigt van veel onvoorzichtigheid.

Maar ach, ik kan mij voorstellen dat die paar seconden voornaamheid voor u van levensbelang waren. Ik heb er mij dan ook niet druk in gemaakt. Maar meer dan beleefdheid, zou ik u toch willen vragen even aan de veiligheid te denken. Er ligt wel degelijk een zebrapad. En ik zou niet graag het kind zijn dat u de volgende keer helemaal over het hoofd ziet.

Dank.

een filmpje van Henri

Ware het niet dat de Lijst van Het Project zo actief is, dan werd mijn mailbox heden ten dage overspoeld door e-mails met als onderwerp “een filmpje van Henri”. Dat het jongetje verslaafd is aan Karrewiet, hoef ik u niet meer te vertellen. Acht kansen op tien, dat als hij iets meer weet over een actueel onderwerp, dat hij het daar vandaan heeft gehaald. Maakt niet uit of het nu van de site komt, dan wel of hij het op de televisieversie heeft gehoord.

Via Karrewiet is hij bij Vlieg terecht gekomen, alwaar hij filmpjes kan maken (en versturen), en ecards. (Wie echt benieuwd is naar zijn filmpjes, vindt ze hier: 01 02 03 04 –eerste en laatste laat ik er toch maar af wegens iets te persoonlijk.)

Klein minpuntje: u kan er ook intekenen op de Vliegbrief, een nieuwsbrief die u per e-mail wordt toegestuurd. We hebben hem geleerd dat hij nooit zijn (onze) gegevens zomaar op het internet mag invullen, en dat hij eventueel zijn e-mail adres mag achterlaten als hij ons eerst zegt waarvoor het dient. Zijn e-mails komen vanzelfsprekend in mijn mailbox terecht, iets wat ik nog niet meteen zie veranderen.

Maar als hij wil intekenen voor die nieuwsbrief, moet hij niet alleen naam en e-mail achterlaten, hij moet ook zijn leeftijd ingeven, en straat+nr+postcode+woonplaats. En dan begrijp ik weer niet goed hoe een jongerenzender, die toch van enige bezorgdheid voor de doelgroep mag betuigen, die velden verplicht kan maken voor een e-mail nieuwsbrief.

scherpe messen

Vorige week heb ik een set steakmessen teruggevonden. De set lag, geëmballeerd en wel, verstopt langs de zijkant van de koffer met ons ‘schoon bestek’. Ik had het ooit eens cadeau gekregen bij een bestelling van kantoorartikelen, in de tijd dat ik nog zelfstandig was. Het waren ‘gegarandeerd echte laguiolemessen‘, gekarteld en met plastieken heft.

Ze vervangen sindsdien onze (nog veel) oudere steakmessen, en worden gebruikt voor een heleboel snijwerkjes. Vrouw en kind moeten vanzelfsprekend van mijn goede en dure Japanse keukenmessen blijven, tot ze beiden goed beseffen dat ze zo’n messen enkel verantwoord mogen gebruiken. Want neen, er mag niet mee op een glazen of stenen of porseleinen oppervlak gesneden worden (rolt met de ogen).

Scherp zijn ze in elk geval, de ‘nieuwe’.

“Let op”, zei ik nog tegen Henri, voor ik hem zo’n mes liet vastnemen toen hij me vrijdag wilde helpen met eten maken. “Let dus op,” herhaalde ik, terwijl ik één van de tomaten nam die hij zou vierendelen voor de saus, “want ze zijn heel scherp!” En in één vloeiende beweging haalde ik de tomaat open én mijn linkerduim.

misvatting (i)

Eerst ging ik van leer trekken tegen een absoluut idioot bedrijf dat zogezegd een nieuw e-mail systeem had ontwikkeld, maar dat eigenlijk gewoon een browsertoepassing blijkt. Dan heb ik de site van het bedrijf in kwestie bezocht, en daar geleerd dat het bedrijf zulks helemaal niet beweert:

VaporStream Stream Messaging is a secure and private electronic communications system for confidential and recordless messaging.

En nog:

VaporStream Stream Messaging is a unique patent-pending system that works through your browser.

De schuldige is weer maar eens de journalist, die het dan weer van een andere bron heeft, die het ook een beetje verkeerd had voorgesteld. Bij ENEE las ik immers: Zelfvernietigende e-mail. Whoa! Mission Impossible: This message will self destruct in five seconds

Het Amerikaanse bedrijfje  VOID Communications pakt uit met Vaporstream, een e-mailsysteem dat berichten vernietigd nadat ze gelezen zijn. Zowel particulieren als bedrijven kunnen (tegen betaling) van het systeem gebruik maken. Meer bij Webwereld.

Verkeerd dus. Het is een communicatiesysteem, geen e-mailsysteem. De bron van ENEE is webwereld, en daar lezen we: Ontraceerbare e-mails met Vaporstream, al omschrijven ze het in hun tekst wel correct:

Vaporstream is volgens de makers een ‘hybride e-mail-im dienst’ die de snelheid van chatten combineert met de betrouwbaarheid van e-mail. Zodra de e-mailschrijver zijn bericht intypt op de beveiligde internetomgeving van Vaporstream, verdwijnt het e-mailadres van de ontvanger uit de header. De geadressseerde krijgt vervolgens een melding dat er een bericht voor hem klaar staat. Als de ontvanger het mailtje vervolgens op de Vaporstream-pagina opent, verdwijnen de gegevens van de afzender uit de header.

Een browsertoepassing met e-mail alerts dus, afgaande (ook) op de produktomschrijving op de website van het bedrijf zelf. Niet echt zo revolutionair als wordt beweerd, en al zeker niet iets dat hoeft te worden omschreven als a unique patent-pending system. Straks komt er weer een patent op het internet.

privacy

’t Is raar. Een paar jaar geleden schreeuwde iedereen moord en brand betreffende privacy en vrijgeven van gegevens en opletten dat niet alle info zomaar op internet terecht komt. Anno 2006 smijt iederéén alles op een of andere manier op Google.

Los van de weblogs die worden geïndexeerd door googlebot voor de search engine, heeft Google een deel van uw e-mail, houdt Google uw kalender bij, uw notities, en uw (excel) tabellen. Binnenkort ook uw tekstdocumenten. (Nee, dit is geen complete opsomming, en ja, ik gebruik al die dingen zelf ook.)

Oh, en dan is er ook nog de Google Browser Sync plugin voor firefox, an extension that continuously synchronizes your browser settings – including bookmarks, history, persistent cookies, and saved passwords – across your computers. Allemaal op het internet. Zolang u maar beseft dat het niet een kwestie is of dat ooit allemaal min of meer publiek toegankelijk wordt, maar wanneer.

aansluiten graag

De automobilisten raken zo zoetjesaan weer gewend aan de motorrijder op de weg. Vanochtend werd er op de E40 een heel mooi 2,5e baanvak vrijgehouden, waarvoor dank. (Enkel een ziekenwagen van een privé-dienst had beslist meer klanten onder het motorvolk te ronselen door halsstarrig op de scheidingslijn tussen het tweede en het derde baanvak te blijven rijden.)

Mag ik nog even iets aanraden? (Behalve dan uw krant niet meer te lezen terwijl u in de file rijdt.) Sluit aan. Laat geen meterslange gaten tussen u en uw voorligger. Aansluiten heeft immers menig voordeel:

  • u blijft alerter. Actief meerijden vergroot uw aandacht voor het verkeer.
  • u spaart de zenuwen van uw ‘achterligger’. De mens achter u heeft ook graag dat het vooruit gaat, en elke milimeter telt wanneer men (inwendig) gestressed in de file zit.
  • het is veiliger: ‘grote gaten’ laten in de verkeersstroom leidt tot ongevallen. Gelegenheid maakt de dief: mensen die anders (zoals het hoort) met de stroom mee zullen rijden, zullen door de onverwachte mogelijkheid hun kans schoon zien om hun lijdensweg iets sneller vooruit te laten gaan. Niet alleen is dit slecht voor de zenuwen, het is ook aartsgevaarlijk voor de motorrijders. Gaten vergroten de kans op het ‘ik had u echt niet zien aankomen’-excuus.

Toch?

het rode gevaar

De (m/v)s van het Rode Kruis zijn hun 14-daagse kruistocht weer gestart. Aan elk kruispunt komt u ze tegenwoordig opnieuw tegen. Nu heb ik absoluut niets tegen het Rode Kruis (ik zou wel gek zijn, met een madam die (bijna) Hematologe is), al vroeg ik mij af of ze niet wat voorzichtiger te werk zouden mogen gaan.

Want ze zijn wel dapper, die vrijwillige kruisvaarders die zich zonder vrees temidden van het verkeer begeven. Veilig is evenwel anders. Toen ik mij gisterenavond –met zeer gematigde snelheid– tussen de ellenlange file door uit de Brusselse tunnels naar boven werkte, stonden ze daar ook, stickers in de hand. Om het voor hen gemakkelijk te maken tussen de auto’s door te laveren, hadden ze er evenwel niets beters op gevonden dan van die oranje-witgestreepte kegels tussen de twee baanvakken in te plaatsen. Veilig voor hen, maar een uiterst onaangename verrassing voor hun tweewielige gemotoriseerde medemens, die zich evengoed op de zeer krappe ruimte tussen de twee baanvakken voortbeweegt.

Telefacts speelde gevaarlijk spel

Gisteren had ik het al her en der in de feeds opgepikt, maar vandaag is het bijna voorpaginanieuws: VTM smokkelt bom bij Chirac (DS 28/03/2006), of zoals ze het zelf graag verantwoorden: SOS Veiligheid.

Journaliste Katleen Peeraer ging voor Telefacts undercover (nuja) als terroriste. In opdracht van VTM smokkelde ze een (naar verluidt) valse bom, voorzien van een batterij en ontstekingsmechanisme, het hotel binnen waar o.a. Jacques Chirac en Angela Merkel verbleven. Ze slaagde er ook in een pistool (en kogels) mee te dragen in haar handtas, en daarmee binnen schutsafstand van de regeringsleiders te geraken. Een afstand waarvan ze zelf zegt: Ik liep vrij rond en vermoed dat ik er zelfs zonder enige schietervaring makkelijk zou in geslaagd zijn de Franse president neer te knallen.

Het idee kwam van Geert Verdickt die, naar eigen zeggen, aan de deur werd gezet omdat hij niet undercover wou met een pistool. Een begrijpelijke weigering, want veel meer dan zogenaamde gaten in de beveiliging aan de kaak te stellen, heeft de journaliste vooral zichzelf in gevaar gebracht.

De veiligheidsdiensten hebben correct en naar waarheid gereageerd. Jaak Raes, directeur-generaal van het Crisiscentrum van Binnenlandse zaken, en Christian De Coninck, woordvoerder van de Brusselse politie hebben het vooral over de mogelijke gevolgen, niet voor de prominenten, maar voor de journaliste. Raes: Het is zeer verstandig van haar dat ze niet geprobeerd heeft de revolver uit haar handtas te halen. Dan hadden de gevolgen zwaar kunnen zijn. De Coninck: Maar het is heel verstandig van haar dat ze geen vuurwapen uit haar handtas heeft gehaald, want dan had ze het misschien niet meer kunnen navertellen.

Met een pistool in een tas rondlopen is niet echt een verwezenlijking; hooguit is de ganse affaire een gevaarlijk grap, waarmee nog maar eens wordt bevestigd dat VTM uit is op mediafratsen om publicitaire redenen. Om het cru te stellen, is het niet omdat ik een lul in mijn broek heb dat ik erop uit ben een vrouw te verkrachten. Want dat is het enige wat Telefacts uiteindelijk dacht te kunnen bewijzen.