Categorie: algemeen

Cabin Fever 3: Patient Zero (2014)

When a group of friends enjoying a bachelor cruise in the Caribbean stumble upon a research facility on a remote island, a deadly virus is unleashed. The group must find a way to survive before the flesh eating virus consumes them all.

Regisseur: Kaare Andrews
Schrijver: Jake Wade Wall
Met: Sean Astin, Currie Graham, Ryan Donowho
IMDB

Tsja… ik heb hem dus toch bekeken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zlRRoX8IlBk&w=560&h=315]

Hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk, dergelijke franchise? Ik stel mij een paar bonzen voor, en die hebben elk een paar beschermelingen, en dan trekken een rietje, en wie het langste heeft, diens beschermeling mag een film maken.

Kaare Andrews tekent en schrijft voor Marvel Comics, en had goesting om een tweede langspeelfilm te maken. te oordelen aan de recensies was zijn eerste, Altitude, behoorlijk geflopt, maar hey: iedereen verdient een tweede kans.

In het geval van Andrews vertaalt zich dat naar een inspiratieloze film, in een franchise die al lang niets meer met het origineel te maken heeft (behalve dan dat het om een virusdinges gaat). Er is een idiote inleiding, die geen ander doel heeft dan de film tot een aanvaardbare lengte te rekken, er zit ergens een verhaal in dat mogelijks interessant zou kunnen zijn, en dan zitten er een boel dwaze scenes in. Bonuspunten voor de huis die loslaat, maluspunten voor het pistool dat in het hoofd van de schutter geprojecteerd wordt (u zal begrijpen wat ik bedoel als u de film toch zou bekijken).

Te vermijden.

Ne le dis à personne (2006)

Waag het godverdomme niet om weg te klikken. En al zeker niet omdat het een Franse film zou betreffen. Lees!

Alex (François Cluzet) et Margot (Marie-Josée Croze) forment un couple heureux et épanoui : ils se connaissent depuis l’enfance. Tous les ans, ils gravent d’un trait l’arbre sous lequel ils se sont embrassés pour la première fois. Leur vie bascule cependant le jour où Margot est enlevée et sauvagement assassinée par un serial killer. Son père, Jacques Laurentin (André Dussolier), officier de police, reconnaît formellement le corps abîmé de sa fille. Totalement détruit, Alex ressasse jour après jour le souvenir bouleversant de son amour perdu. Il se réfugie à corps perdu dans le travail. Huit ans plus tard, le jour anniversaire de leur premier baiser, Alex reçoit un e-mail anonyme. Il clique : une image… le visage d’une femme au milieu d’une foule, filmé en temps réel. Celui de Margot…

Regisseur: Guillaume Canet
Schrijvers: Guillaume Canet, Harlan Coben (roman)
Met: François Cluzet, Marie-Josée Croze, André Dussollier, Kristin Scott Thomas
IMDB

Ik zag Ne le dis à personne voor het eerst via mijn Telenet Prime abonnement in 2010, en ik weet nog goed dat ik gegrepen werd door een enorm déjà-vu gevoel. Niet verwonderlijk, besefte ik toen ik de Engelse titel onder ogen kreeg. Tell No One is een roman van detectiveschrijver Harlan Coben, die ik ondanks het ver doorgedreven politiek correcte gevoel, blijf verslinden –een beetje zoals ik mij ook steeds maar laat vangen door de stationsromannetjes van Guillaume Musso.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=IAjthZhHc2o&w=420&h=315]

Ne le dis à personne zit bovendien vol onderschatte –want ongekende– acteurs, en dan het ik het niet meteen over François ‘Intouchables’ Cluzet, maar voornamelijk over de vrouwen in deze film, van Kristin Scott Thomas over Marina Hands tot Nathalie Baye, maar vooral Marie-Josée Croze, die u mogelijks (her)kent van Munich of Denis Villeneuves Maelström. Voeg daar nog eens acteur/regisseur Guillaume Canet aan toe (u kent ongetwijfeld zijn Blood Ties, al was het maar omdat de overhypte Matthias Schoenaerts meedoet), die in dit verhaal de aanleiding of oorzaak van het kwaad speelt.

Deze verfilming van Cobens roman mag gerust een klassieker genoemd worden, niet alleen in het thrillergenre, maar als film op zich. Mooie structuur, mooie fotografie, goed uitgewerkt verhaal. Ja, er zitten wat haperingen in, maar dat is zoals bij jazz: op dit niveau zorgen die gewoon voor een beter eindproduct.

Hitman: Agent 47 (2015)

An assassin teams up with a woman to help her find her father and uncover the mysteries of her ancestry.

Regisseur: Aleksander Bach
Schrijvers: Skip Woods, Michael Finch
Met: Rupert Friend, Hannah Ware, Zachary Quinto
IMDB

Ik heb ooit die eerste Hitman film gezien, maar ik herinner mij daar niets meer van. Bij deze Hitman: Agent 47 kreeg ik het gevoel middenin een lange franchise te zijn gesmeten, met allerlei geheime dingetjes waar ik niets van afwist, maar die toch relevant zouden zijn om het verhaal te begrijpen. Dat bleek echter niet het geval.

Deze Hitman: Agent 47 kan gemakkelijk op zichzelf bekeken worden –enfin, ik heb dat toch gedaan, niet gehinderd door enige vorm van voorkennis– en ik ben er probleemloos in geslaagd de verhaallijn te volgen. Ik was zelfs eventjes in slaap gevallen, maar ook toen kon ik nog verder kijken, al heb ik teruggespoeld, en verder gekeken van waar ik dacht dat ik was geraakt voor mijn oogleden waren dichtgevallen. Ik had namelijk wat migraine, en mijn concentratievermogen bevindt zich dan niet meteen op een hoogtepunt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=alQlJDRnQkE&w=560&h=315]

De film laat zich niet opvallen door originaliteit en heeft ook niet meteen een richtlijn, houvast of zelfs maar een doel voor ogen, tenzij misschien –alweer– de aankondiging van de mogelijkheid op nog een sequel voor deze nogal desastreus ontvangen franchise.

Spring (2014)

A young man in a personal tailspin flees the US to Italy, where he sparks up a romance with a woman harboring a dark, primordial secret.

Regisseurs: Justin Benson, Aaron Moorhead
Schrijver: Justin Benson
Met: Lou Taylor Pucci, Nadia Hilker
IMDB

Er zijn ook horrorfilms die het genre overstijgen. Ze zijn dun gezaaid, maar plots krijgen we films zoals Let The Right In (en de bijzonder geslaagde remake Let Me In), waarin de horror maar half-expliciet wordt getoond. Let The Right In is immers een vampierenfilm, maar veel bloedzuigen komt er niet in voor. Recenter was er ook When Animals Dream, een weerwolvenfilm, waar men niet echt een weerwolf in te zien krijgt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=668ZdEbXlPY&w=560&h=315]

Spring is ook zo’n film. Niet zo goed als die andere, maar meer dan goed genoeg, opdat ik hem u sterk kan aanraden. De inleiding had er voor mij niet bij gehoefd, want die heeft met de rest van het verhaal weinig te maken –een paar flashbacks hadden kunnen volstaan. Maar de manier waarop met het thema wordt omgesprongen, is lovenswaardig.

Nadat hij een man heeft neergeslagen tijdens een gevecht in een bar, vlucht Evan (Lou Taylor Pucci) naar Italië. Zijn vlucht is niet louter om aan een eventuele vervolging te ontsnappen, maar is tegelijk een rouwproces om zijn pas overleden moeder. In Italië ontmoet hij de mysterieuze Louise, op wie hij… jawel: hartstochtelijk verliefd wordt. Louise blijkt een diep geheim te tornen, en zal moeten liezen tussen haar liefde voor Evan of haar afkomst.

De ganse film is eigenlijk een allegorie voor de liefde, en de keuzes die daarmee verband houden. Spring heeft een zware indie ondertoon –de fotografie is vaak amateuristisch– maar blinkt uit door de wijze waarop het verhaal uit de doeken wordt gedaan, en de geloofwaardigheid die zorgvuldig wordt opgebouwd. Toegegeven, er zit een element van expliciete horror in, maar eigenlijk niets wat de argeloze bezoeker gillend de cinemazaal zou doen verlaten.

Spring wordt blijkbaar graag vergeleken met de Before Sunset-trilogie (waar helemaal niets van horror in voorkomt), wat er me toe aanzet die films eindelijk toch maar eens te gaan bekijken.

The Editor (2014)

A film editor gets embroiled in a string of murders.

Regisseurs: Adam Brooks, Matthew Kennedy
Schrijvers: Adam Brooks, Adam Brooks, Conor Sweeney
Stars: Paz de la Huerta, Adam Brooks, Matthew Kennedy
IMDB

Soms kan een eerbetoon ook te ver gaan. The Editor is een eerbetoon aan het giallo genre, een mix tussen horror en mystery, dat populair was tussen de jaren 60 en 80 (zowel voor film als literatuur). De meest bekende regisseur van het genre is waarschijnlijk Dario Argento, met pareltjes zoals Suspiria, Inferno, Tenebrae, Phenomena en Trauma.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=plL3BNE1Rq4&w=560&h=315]

De film zit boordevol verwijzingen naar films uit het genre, inside jokes en andere associatieve verwijzingen, die het geheel nogal moeilijk verteerbaar maken voor de gemiddelde kijker (ook voor mijzelf). Het is ongetwijfeld boeiend en interessant voor de hardcore fans, maar ik vond mijzelf meer geeuwen dan geboeid toekijken.

Journalistieke eenheidsworst

Op pagina zeven van haar editie van vandaag, 13 april, bejubelt de krant De Morgen zichzelf als winnaar van de “World’s best designed newspaper-prijs uit meer dan 200 inzendingen.” Een volledige pagina wordt uitgetrokken om de eigen loftrompet te bespelen, waarbij de nadruk dus volledig ligt op de perfecte mix van illustratie en fotografie. Over inhoud wordt met geen woord gerept. Het is dan ook een designprijs natuurlijk.

In de bijlage, wat verder in de krant, vind ik een artikel, over modellen met grote maten, die geposeerd hebben voor een lingeriemerk. Een Nederlandse columniste voor vrouwenblad en modemagazine Elle, Marianne Zwagerman, schreef als reactie op de campagne, het stukje ‘Vier je zandloper, niet je vetrollen.’ “Waarom van het ene uiterste – graatmagere modellen – naar het andere uiterste – zichtbare vetrollen – gaan?”, is de teneur van het schrijfsel.

De Morgen vond dit nieuwtje belangrijk genoeg om te vermelden aan haar lezers. Het is lifestyle, het is rokjesdag geweest, iedereen is weer meer bloot, dus het houdt de mensen bezig, moeten ze gedacht hebben. Het is al duizend keer herkauwd, of toch op zijn minst elke lente weer opnieuw, maar dat mag niet storen. Maar goed dus, dit was een uitgelezen moment om (nog) eens te onderzoeken hoe het zit, met over- en ondergewicht en gezondheid.

Of toch niet.

“Of Marianne Zwagerman de modellen van I’m No Angel terecht als ongezond dik bestempelt, laten we in het midden. De vraag is eerder waarom zij het recht heeft om die mening te ventileren.”

Pardon?

Welkom op de gedrukte blog die De Morgen heet? Wij handelen in meningen, niet in journalistiek? Wij onderzoeken geen kwesties, maar onderzoeken meningen? Iedereen Sven Mary! Alleen meningen tellen, geen feiten. Zien wij er niet heel erg goed uit? Schraap vooral die laag vernis er niet af, want daaronder vindt u zelfs geen spaanderplaat, maar enkel karton.

“Uiteindelijk is niemand gebaat bij een eenheidsworst van publicaties,” schrijven ze onderaan. Nog goed dat ze er zelf zo’n diepgravend artikel van gemaakt hebben.

Ham Sessions & Côté Jardin

Grmbl. Ik ging voor Gentblogt iets schrijven over de Ham Sessions, en over Côté Jardin, en over hoe ge dat desgewenst kunt combineren met Citadelic, en dat het allemaal een beetje in elkaar overloopt en dat het goed weer is en ge dus geen excuus hebt om daar niet naar toe te gaan…

Edoch. Ik zit met bursitis in de rechterschouder (voorlopig geen cello dus, ik ben benieuwd wat orkestrepetitie met de sax gaat geven vanavond), en elke aanslag op het toetsenbord doet mij te veel pijn om een lang artikel te kunnen/willen schrijven. Dus ik ga gewoon van de zon genieten, met een boek (in de linkerhand), en ik raad iedereen ten sterkste aan om minstens één van die evenementen te bezoeken.

  • Ham Sessions: zo 27 & ma 28 mei vanaf 15.30 u bij Michel Mast, Ham 12
  • Côté Jardin: zo 27 mei vanaf 11.30 u in de tuinen van De Bijloke
  • Citadelic: nog tot en met zo 27 mei vanaf 12 u. rond de kiosk van het Citadelpark

Minder is meer

We gaan wat minder bloggen vanaf nu. Niet dat de goesting geheel is verdwenen, maar ik betrap er mij toch steeds vaker op dat het een soort verplichting is geworden om dagelijks een post(je) te schrijven. Dat kan de bedoeling niet zijn. (Tijdgebrek helpt ook niet echt natuurlijk.)

“Dagelijks sinds 2003”, stond er in mijn colofon. Mogelijks wordt het nu dus wat minder frequent. Misschien geraak ik dan eindelijk eens wat meer van die computer weg.