Waag het godverdomme niet om weg te klikken. En al zeker niet omdat het een Franse film zou betreffen. Lees!
Alex (François Cluzet) et Margot (Marie-Josée Croze) forment un couple heureux et épanoui : ils se connaissent depuis l’enfance. Tous les ans, ils gravent d’un trait l’arbre sous lequel ils se sont embrassés pour la première fois. Leur vie bascule cependant le jour où Margot est enlevée et sauvagement assassinée par un serial killer. Son père, Jacques Laurentin (André Dussolier), officier de police, reconnaît formellement le corps abîmé de sa fille. Totalement détruit, Alex ressasse jour après jour le souvenir bouleversant de son amour perdu. Il se réfugie à corps perdu dans le travail. Huit ans plus tard, le jour anniversaire de leur premier baiser, Alex reçoit un e-mail anonyme. Il clique : une image… le visage d’une femme au milieu d’une foule, filmé en temps réel. Celui de Margot…
Regisseur: Guillaume Canet
Schrijvers: Guillaume Canet, Harlan Coben (roman)
Met: François Cluzet, Marie-Josée Croze, André Dussollier, Kristin Scott Thomas
IMDB
Ik zag Ne le dis à personne voor het eerst via mijn Telenet Prime abonnement in 2010, en ik weet nog goed dat ik gegrepen werd door een enorm déjà-vu gevoel. Niet verwonderlijk, besefte ik toen ik de Engelse titel onder ogen kreeg. Tell No One is een roman van detectiveschrijver Harlan Coben, die ik ondanks het ver doorgedreven politiek correcte gevoel, blijf verslinden –een beetje zoals ik mij ook steeds maar laat vangen door de stationsromannetjes van Guillaume Musso.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=IAjthZhHc2o&w=420&h=315]
Ne le dis à personne zit bovendien vol onderschatte –want ongekende– acteurs, en dan het ik het niet meteen over François ‘Intouchables’ Cluzet, maar voornamelijk over de vrouwen in deze film, van Kristin Scott Thomas over Marina Hands tot Nathalie Baye, maar vooral Marie-Josée Croze, die u mogelijks (her)kent van Munich of Denis Villeneuves Maelström. Voeg daar nog eens acteur/regisseur Guillaume Canet aan toe (u kent ongetwijfeld zijn Blood Ties, al was het maar omdat de overhypte Matthias Schoenaerts meedoet), die in dit verhaal de aanleiding of oorzaak van het kwaad speelt.
Deze verfilming van Cobens roman mag gerust een klassieker genoemd worden, niet alleen in het thrillergenre, maar als film op zich. Mooie structuur, mooie fotografie, goed uitgewerkt verhaal. Ja, er zitten wat haperingen in, maar dat is zoals bij jazz: op dit niveau zorgen die gewoon voor een beter eindproduct.