Tag: recensie

Sunshine (2007)

A team of international astronauts is sent on a dangerous mission to reignite the dying Sun with a nuclear fission bomb in 2057.

Regisseur: Danny Boyle
Schrijver: Alex Garland
Met: Cillian Murphy, Rose Byrne, Chris Evans
IMDB

Fan van Danny Boyle: check. Ik zeg maar iets: Trainspotting ! The Beach ! 28 Days Later… ! 127 Hours ! En binnenkort naar zijn Steve Jobs (met Michael Fassbender) kijken ook…
Fan van Alex Garland: check. En alweer: The Beach ! 28 Days Later… ! Never Let Me Go ! Ex Machina (één van de meest onderschatte films van 2015) ! The Coma !

Cillian Murphy en Michelle Yeoh behoren dan wel weer niet tot mijn favoriete acteurs; Chris ‘Captain America’ Evans is een typetje; maar naar Hiroyuki Sanada en Rose Byrne kijk ik dan wel weer met veel genoegen. Enfin, het zit redelijk goed van bij het begin.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YZ2-xR54UDU&w=420&h=315]

Naarmate de film vorderde, kreeg ik wel steeds meer een déjà-vu gevoel. Niet moeilijk, gezien ik hem al gezien had in 2009, zo vertelt mijn archief. Ik was er toen niet onverdeeld positief over, maar het werk doorstaat blijkbaar de tand des tijds. Er zitten duidelijk invloeden in van Solaris, 2001: A Space Odyssey, Alien en zelfs Armageddon, en het is zeker een film die meer aanspreekt als men meer achtergrond in de thematiek en het genre heeft.

Het is vooral die thematiek die moet aanspreken (want de film bevat meerdere wetenschappelijke onjuistheden). De symboliek rond de zon wordt gretig uitgewerkt en neemt mystieke proporties aan. Het is ook in dat licht (pun not intended) dat de kracht van de film moet gezien worden. Veel meer dan de uitwerking van de plot, gaat het om de conceptuele implicaties van de problematiek (uitdovende zon, gigantische verantwoordelijkheid van de bemanning) en de psychologische (en morele) spanningen die dat met zich meebrengt. Het is niet de beste film van Boyle (of Garland), maar er zit meer achter dan ik op het eerste gezicht (bijna zeven jaar geleden) had vermoed.

Ne le dis à personne (2006)

Waag het godverdomme niet om weg te klikken. En al zeker niet omdat het een Franse film zou betreffen. Lees!

Alex (François Cluzet) et Margot (Marie-Josée Croze) forment un couple heureux et épanoui : ils se connaissent depuis l’enfance. Tous les ans, ils gravent d’un trait l’arbre sous lequel ils se sont embrassés pour la première fois. Leur vie bascule cependant le jour où Margot est enlevée et sauvagement assassinée par un serial killer. Son père, Jacques Laurentin (André Dussolier), officier de police, reconnaît formellement le corps abîmé de sa fille. Totalement détruit, Alex ressasse jour après jour le souvenir bouleversant de son amour perdu. Il se réfugie à corps perdu dans le travail. Huit ans plus tard, le jour anniversaire de leur premier baiser, Alex reçoit un e-mail anonyme. Il clique : une image… le visage d’une femme au milieu d’une foule, filmé en temps réel. Celui de Margot…

Regisseur: Guillaume Canet
Schrijvers: Guillaume Canet, Harlan Coben (roman)
Met: François Cluzet, Marie-Josée Croze, André Dussollier, Kristin Scott Thomas
IMDB

Ik zag Ne le dis à personne voor het eerst via mijn Telenet Prime abonnement in 2010, en ik weet nog goed dat ik gegrepen werd door een enorm déjà-vu gevoel. Niet verwonderlijk, besefte ik toen ik de Engelse titel onder ogen kreeg. Tell No One is een roman van detectiveschrijver Harlan Coben, die ik ondanks het ver doorgedreven politiek correcte gevoel, blijf verslinden –een beetje zoals ik mij ook steeds maar laat vangen door de stationsromannetjes van Guillaume Musso.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=IAjthZhHc2o&w=420&h=315]

Ne le dis à personne zit bovendien vol onderschatte –want ongekende– acteurs, en dan het ik het niet meteen over François ‘Intouchables’ Cluzet, maar voornamelijk over de vrouwen in deze film, van Kristin Scott Thomas over Marina Hands tot Nathalie Baye, maar vooral Marie-Josée Croze, die u mogelijks (her)kent van Munich of Denis Villeneuves Maelström. Voeg daar nog eens acteur/regisseur Guillaume Canet aan toe (u kent ongetwijfeld zijn Blood Ties, al was het maar omdat de overhypte Matthias Schoenaerts meedoet), die in dit verhaal de aanleiding of oorzaak van het kwaad speelt.

Deze verfilming van Cobens roman mag gerust een klassieker genoemd worden, niet alleen in het thrillergenre, maar als film op zich. Mooie structuur, mooie fotografie, goed uitgewerkt verhaal. Ja, er zitten wat haperingen in, maar dat is zoals bij jazz: op dit niveau zorgen die gewoon voor een beter eindproduct.

Exposed (2016)

A police detective investigates the truth behind his partner’s death. The mysterious case reveals disturbing police corruption and a dangerous secret involving an unlikely young woman.

Regisseur: Declan Dale
Schrijvers: Gee Malik Linton, Declan Dale
Met: Ana de Armas, Keanu Reeves, Mira Sorvino
IMDB

Wow. Er valt zoveel te vertellen over deze film, en vooreerst al dat het een bijzonder slechte is. Met Exposed bewijst Keanu Reeves –na zijn belabberde prestaties die het niveau van Eli Roths Knock Knock helemaal naar beneden haalden– dat hij helemaal op de terugweg is. Nog goed dat Ana de Armas (schijnbaar vanuit het niets in de schijnwerpers van datzelfde Knock Knock opgedoken) zo goed haar best doet, dat ik ben blijven kijken.

Declan Dale is een pseudoniem voor Gee Malik Linton, die met Exposed zijn langspeelfilm debuut wou afleveren. Linton, die eerder fungeerde als trainer voor Anne Hathaway, Leonardo DiCaprio en Tobey Maguire, schreef een scenario, Daughter of God, dat in de eerste plaats ging over misbruik, gekruid met een hele hoop mystiek. Het verhaal zag er intrigerend uit, en het debuut had de goede kant kunnen uitgaan. Dat was helaas buiten de studio én Keanu Reeves gerekend, die het verhaal editeerden tot een halfslachtige pseudo-thriller over corruptie bij de politie (de trailer is helemaal niet representatief voor de film). Na de edits lijkt het alsof de film om Reeves draait, terwijl het eigenlijk Ana de Armas is, die de hoofdrol vertolkt. Linton was niet gediend met de wijzigingen, en eiste dat zijn naam uit de credits werd gehaald, en vervangen door het pseudoniem Declan Dale.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=su72UDDUPko&w=560&h=315]

Een aantal scènes in de film getuigen van de mystiek van het oorspronkelijke verhaal –ijle verschijningen, en een door de edits verder geheel voorspelbaar plot, zijn vreemde verwijzingen naar wat Linton in gedachten had. In plaats daarvan krijgen we een saai, duizend-keer-eerder-gezien, politieverhaal dat er maar half doorkomt en dat de eigenlijke echte plotlijn over misbruik en de verwerking daarvan, op bizarre manier doorkruist. De film was ontelbare keren beter geweest als Reeves er gewoon was uitgeknipt. Het einde is al helemaal een ramp: de kijker wordt bij de hand genomen om het overduidelijke plot toch nog eens uit te leggen; een plot dat al van bij de openingsscène verteld was.

Nee, net zoals bij Nicolas Cage, lijken de films met Keanu Reeves nu helemaal verdoemd. Laat ons hopen dat Ana de Armas in het vervolg beter terecht komt. (En dat Gee Malik Linton nog een kans krijgt.)

The Benefactor (2015)

A philanthropist meddles in the lives of newly-married couples in an attempt to relive his past.

Regisseur: Andrew Renzi
Schrijver: Andrew Renzi
Met: Richard Gere, Dakota Fanning, Theo James
IMDB

Tsja. Ik beken: ik heb gekeken omdat Dakota Fanning meespeelt. Ik had het ongenoegen Fanning voor het eerst te zien in het onding Man on Fire uit 2004, waarin ze door Denzel Washington van Christopher Walken wordt beschermd. Ik heb haar nadien waarschijnlijk halfbewust zien passeren in de Twilight films, maar ik was best tevreden toen ze naast één van mijn favoriete actrices, Elizabeth Olsen, speelde in het voor de rest eerder brave Very Good Girls. Maar ze speelde wel goed. In The Benefactor heeft ze een kleine rol –alles draait rond Franny (Richard Gere).

Richard Gere is helemaal getypecast: zijn mimiek en de inhoud van de personages die hij neerpoot is onveranderd gebleven sinds An Officer and a Gentleman (en waarschijnlijk zelfs sinds American Gigolo, maar ik heb die nog altijd niet gezien).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=y1990TMAF9I&w=560&h=315]

De film mist focus: het is geen romcom, geen thriller, zelfs geen drama, al draait het precies allemaal om de morfineverslaving van Franny en een onverwerkt trauma dat daarbij aan de grondslag ligt. Maar er zit geen diepgang in de film, en die verslavingen hebben we al duizend keer evenveel keer beter geportretteerd gezien. Ik zie dus niet in waarom iemand die film zou bekijken, of u moest echt wel een enorme fan van één van de acteurs zijn.

Deadgirl (2008)

Two high school boys discover an imprisoned woman in an abandoned mental asylum who cannot die.

Regisseurs: Marcel Sarmiento, Gadi Harel
Schrijver: Trent Haaga
Met: Shiloh Fernandez, Noah Segan, Candice King
IMDB

Euh. Ik ben redelijk wat gewoon, wat bizarre films betreft. Van arty-farty pornografie tot gestileerde jaren ’80 horror (of moet ik die epitheta omwisselen?). Ik heb er in elk geval al menige achter de kiezen, en sommige heb ik zelfs met plezier bekeken. (Ik weet bijvoorbeeld Dario Argento meestal wel op prijs te stellen.)

Deze Deadgirl is, hoe zeg ik dit voorzichtig… anders.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EUgtnxMfWGU&w=560&h=315]

Twee gasten ontdekken een vastgeketende naakte vrouw in een verlaten gekkenhuis, en ontdekken dat ze niet kan sterven. Eén van die gasten (JT, gespeeld door Noah Segan) vindt er niets beters op dan die juffrouw te gebruiken als seksslavin –het is min of meer expliciet, maar gelukkig nooit pornografisch– terwijl de andere (Rickie, gespeeld door Shiloh Fernandez) met gewetensproblemen kampt. Nu, ik ga het zelfs niet hebben over het totaal gebrek aan moraliteit in de vanzelfsprekendheid waarmee het gegeven ‘seksslavin’ wordt geportretteerd. Het komt niet voor als sarcasme, noch als hyperbool of kritisch standpunt, nee, het is de onomkaderde vanzelfsprekendheid die van deze film een aberratie maakt, en waardoor gans het verhaal helemaal zinloos wordt. Voeg daar dan nog eens het fatalistisch voorspelbare slot aan toe, en deze onzin kan maar best naar de prullenbak verwezen worden.

U treft er trouwens een prille Candice King aan, gevat tussen Juno en de start van The Vampire Diaries serie, in een bijzonder karakterloze rol.

The Wave (2015) (Bølgen)

Even though awaited, no-one is really ready when the mountain pass of Åkneset above the scenic narrow Norwegian fjord Geiranger falls out and creates a 85 meter high violent tsunami. A geologist is one of those caught in the middle of it.

Regisseur: Roar Uthaug
Schrijvers: John Kåre Raake, Harald Rosenløw-Eeg
Met: Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp
IMDB

Pas nadat ik de film had gezien, heb ik ontdekt dat Bølgen de inzending was als Best Foreign Language Film bij de oscars. Een bizarre keuze –de film is best onderhoudend, maar is niet meer dan het Noorse equivalent van pakweg San Andreas. Toegegeven: Kristoffer Joner zet een meer dan behoorlijke acteerprestatie neer, zeer overtuigend en al, maar de inhoud van de film overstijgt niet het gemiddelde van wat men (zelfs) voor zo’n oscar kan verwachten.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=sIj4v8TfnyU&w=560&h=315]

The Wave is in de eerste plaats een rampenfilm. En terwijl ik absoluut fan ben van dergelijke films (ik kijk godverdomme zelfs graag naar Stalone in Daylight –al geef ik vanzelfsprekend voorrang aan Towering Inferno), haalt dit niet de (pseudo-)diepte van de Vlaamsche monstrositeit die Rundskop is.

The Wave combineert tsunami met het je ne sais quoi uit het noorden van Europa, en kan best zijn mannetje staan als actiefilm –met heeft zelfs de moeite gedaan om de special effects naar behoren uit te voeren (geen Syfy brol in deze film). Met andere woorden: ik heb met plezier naar deze film gekeken, maar het is toch terecht dat hij de oscars niet heeft gehaald. Kijk met gerust hart naar alle clichés en genre-idioom, het was leuk tijdverdrijf. Maar geef er geen prijzen aan.

Ashby (2015)

High-school student Ed Wallis enters into a friendship with his neighbor, Ashby, a retired CIA assassin who only has a few months left to live.

Regisseur: Tony McNamara
Schrijver: Tony McNamara
Met: Mickey Rourke, Nat Wolff, Emma Roberts
IMDB

Zeer wantrouwig ben ik, wanneer de regisseur ook de scenarist is. Ik ga geen lijstje beginnen met films waarin dat verkeerd is gelopen, het zou korter zijn om de success stories op te sommen. Edoch kijk, in het geval van Tony McNamara valt het nog best mee. Het scenario is niet meteen iets wat ik mij binnen twintig jaar nog ga herinneren –temeer daar ik ervan overtuigd was al dood te zijn op mijn dertigste ik nu al over de veertig ben– maar de film is onderhoudend, zeker als de doelgroep zou bepaald worden op de vroege tieners. Quod non, waarschijnlijk. (Ik ben zo niet aan latijn,maar quod non is, samen met quid pro quo, alea iacta est en –voornamelijk– timeo danaos et dona ferentes, mijn favoriete zegsdinges.)

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=lNlMsJWb1KM&w=560&h=315]

Mickey Rourke speelt voortreffelijk. Niet zo goed als in The Wrestler (moeilijk te evenaren, dat), maar beter dan in het overgewaardeerde Sin City, maar beter dan in zowat al de rest van zijn carrière, te beginnen bij zijn meest onthouden rollen Nine 1/2 Weeks en Wild Orchid –al de rest lijkt zelfs geen tijdverdrijf. (Rumble Fish, zegt u? Daar hebt u overschot van gelijk.)

Maar bon, ik ga niet te veel zeveren: Nat Wolff is dan weer een veelacteerder, die zoveel mogelijk films op zijn palmares bij schrijft om hopelijk toch ooit ook eens herinnerd te worden (u hebt er geen idee van hoezeer ik ‘herinnerd’ met een -t wou schrijven). Nee, geef mij dan maar Emma Roberts, die in dit verhaal de übergeek speelt –met een MRI-toestel in de kelder, waarvan een gemiddeld mens zich toch afvraagt waarom niet iedereen die daar onbeschermd langs poseerde, door metalische objecten werd doorzeefd– die u mogelijks reeds bekeek in American Horror Story en in Aquamarine (zeemeerminnetjes!).

Sleutelwoorden: geek wordt jock wordt mens en kanker en prille liefde en gevoelens die er eerst precies niet waren maar toch blijken te zijn. Kijk gerust, zelfs al is dit een eerder onbenullig filmding.

Diablo (2015)

A young civil war veteran is forced on a desperate journey to save his kidnapped wife.

Regisseur: Lawrence Roeck
Schrijvers: Carlos De Los Rios, Lawrence Roeck
Met: Scott Eastwood, Walton Goggins, Camilla Belle
IMDB

Scott Eastwood is één van de nakomelingen van (jawel) Clint “do you feel lucky, punk” Eastwood, en blijkt in deze film over hetzelfde stemtimbre van zijn vader te beschikken. Eastwood jr liet zich vooral opmerken in het zoetsappige The Longest Ride (gebaseerd op het gelijknamige boek van Nicholas Sparks –waarvan de verfilmde boeken bijkanst garantie op kassa-succes zijn), aan de zijde van Britt Robertson (Ask Me Anything en de serie Under the Dome). Maar bon, deze keer speelt hij in een echte western.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xL9F-Irm5tQ&w=560&h=315]

Eastwood is Jackson, wiens vrouw tijdens de opening van de film wordt ontvoerd door een paar Mexicaanse bandieten. Wat volgt is een road movie, te paard (en een stukje te voet), op zoek naar zijn vrouw. Veel meer kan ik niet vertellen, zonder het dunne plot weg te geven, en geloof mij: dat plot zit maar dunnetjes in elkaar. Eenmaal de pointe verklapt (en dat kwam geen seconde te vroeg), zakt het verhaal helemaal als een pudding in elkaar.

Nee, als u een goede film –verschoning: uitstekende film– wil zien, in een setting en thematiek die daar niet eens heel erg veraf van ligt, kijk dan vooral naar Slow West, één van de pareltjes van 2015. Graag gedaan.

Solace (2015)

A psychic works with the FBI in order to hunt down a serial killer.

Regisseur: Afonso Poyart
Schrijvers: Sean Bailey, Ted Griffin
Met: Anthony Hopkins, Abbie Cornish, Jeffrey Dean Morgan, Colin Farrell
IMDB

Er zat veel potentieel in deze film. Zelfs al speelt Anthony Hopkins al meer dan 25 jaar –ik reken voor het gemak vanaf Silence of the Lambs (1991), al speelde hij net hetzelfde personage in The Bounty (1984); ouder dan dat moet ik herbekijken– eenzelfde soort rollen, of hij nu de goede (uiterst zelden) of de slechte (veelal) kant van het verhaal vertolkt. Ook hier is hij een stoïcijns, vaderlijke figuur, dat er niet in slaagt zijn lot te ontlopen, en zich daar bovendien ook in schikt –het soort determinisme waar Stijn Streuvels duimen en vingers zou bij aflikken. Ook Jeffrey Dean Morgan is perfect getypecast in een (ander) soort, warmer, paternalisme, maar ook hij legt zich graag neer bij zijn lotsbestemming.

Een sprankel van licht schijnt op Colin Farell, maar zijn bijdrage is zo minimaal, dat het best kan dat ik hem het voordeel van de twijfel geef. Dat, en ik heb hem nog maar net voortreffelijk zien acteren in The Lobster. Het grootste licht schijnt op –of is afkomstig van– Abbie Cornish, een 34-jarige actrice, die zich gestaag in het voetlicht probeert te werken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Lq86v60c_Jo&w=560&h=315]

Waar alvast geen licht scheen, was op de schrijfplaats van scenaristen Sean Bailey en Ted Griffin, die erin geslaagd zijn, deze film vol gaten te slaan, en met hun tijdslijnsplitsingen (het is zo erg als het klinkt) de kijker doen twijfelen aan het ganse verhaal. Bovendien verkloten ze het einde helemaal, door er een parmantige vijfTV conclusie aan te breien. Zonde van de zendtijd.

de biscegliastal

Michel Bisceglia heb ik pas vorig seizoen leren kennen, toen zijn tournee met de Jazzlab Series halt hield in de theaterzaal van Vooruit (voor een intiem concert sur scène nog wel). De cd Inner You had ik mogen voorbeluisteren via een demo, en bevatte degelijke mainstream jazz, heel harmonisch en heel beluisterbaar. Met de naam Jef Neve erop geplakt, had het album ondertussen al dubbel platina gehaald.

Bisceglia is minder bekend, ook al heeft hij een zeer indrukwekkend palmares op zijn naam. In de popwereld is hij bekend als arrangeur en componist, en ook in het jazzwereldje komt zijn reputatie stevig op. Onder Bisceglia Music richtte hij het onafhankelijke label Prova Records op, waarop onlangs drie albums verschenen: Nature Boy voor Rony Verbiest; Profondo Blue voor Alano Gruarin; en Diary voor Cattleya (Bisceglia’s eigen groep). Elk van deze cds draagt onmiskenbaar de stempel van de Biscegliastal.

Nature Boy heb ik onlangs nog voor Het Project besproken, en zelfs nu het concert al een tijdje achter ons ligt, blijf ik bij mijn oorspronkelijke impressie: ik heb het wel voor Verbiest op sax. Op de cd komt veel minder goed over wat voor warme klanken de man uit zijn instrument kan halen. Bij de title song merk je daar nog het meeste van, maar zelfs dat verdwijnt eigenlijk in het niets bij de live perfomance. Het is iets té veel studio-opname geworden en er klinkt een beetje te weinig van de rauwe en doorleefde klank door. Vergeleken met de warmbeheerste versie van Nature Boy op Gruarins Profondo Blu, mist de albumversie van Verbiest dan wel wat gevoel. Niettemin een geslaagd album, sober, solide, en veilig.

Speelser wordt het al op Diary, het derde album van Cattleya, een trio met Michel Bisceglia (piano), Volker Heinze (bass), en Harald Ingenhag (drums). Cattleya, voor wie het zich mocht afvragen, is een Amerikaanse orchidee, vernoemd naar de Engelsman William Cattley, en tevens een metafoor uit Prousts À la recherche du temps perdu. Het trio laat zich al langer door Proust inspireren, getuige daarvan de titels van de vorige albums: Le Temps Perdu (2000) en Madeleine (2003). De noten tuimelen al eens over elkaar, er is een zekere mate van variatie, aantrekken en afstoten, maar eerlijk gezegd had ik eerder dit jaar net iets meer plezier met Inner You. Al ligt de cd hier herhaaldelijk en met veel plezier op repeat.

Helemaal goed wordt het pas met Alano Gruarins Profondo Blu. De cd is warm en omarmend, en hoewel bepaalde thema’s op Diary lijken terug te keren, worden ze bij Gruarin beter uitgewerkt. Voor dit debuutalbum werden dan ook een heleboel registers opengetrokken. Onder andere het Kryptos Quartet en (vooral) Bert Joris gooien er hoge ogen, maar het is vooral het talent van Gruarin zelf dat dit album op stevige hoogte tilt.

Mag ik u een tip geven? Elk van deze albums (maar met stip dat van Gruarin) kan u met gerust hart aan een jazzliefhebber (in wording?) cadeau doen. Het is misschien niet meteen de meest avontuurlijke jazz, maar er is geen beetje muziekliefhebber die dit niet op prijs zal stellen. De albums zijn te koop via Digiland Records of iTunes (Profondo Blu, Diary, Nature Boy).