Tag: film

Ne le dis à personne (2006)

Waag het godverdomme niet om weg te klikken. En al zeker niet omdat het een Franse film zou betreffen. Lees!

Alex (François Cluzet) et Margot (Marie-Josée Croze) forment un couple heureux et épanoui : ils se connaissent depuis l’enfance. Tous les ans, ils gravent d’un trait l’arbre sous lequel ils se sont embrassés pour la première fois. Leur vie bascule cependant le jour où Margot est enlevée et sauvagement assassinée par un serial killer. Son père, Jacques Laurentin (André Dussolier), officier de police, reconnaît formellement le corps abîmé de sa fille. Totalement détruit, Alex ressasse jour après jour le souvenir bouleversant de son amour perdu. Il se réfugie à corps perdu dans le travail. Huit ans plus tard, le jour anniversaire de leur premier baiser, Alex reçoit un e-mail anonyme. Il clique : une image… le visage d’une femme au milieu d’une foule, filmé en temps réel. Celui de Margot…

Regisseur: Guillaume Canet
Schrijvers: Guillaume Canet, Harlan Coben (roman)
Met: François Cluzet, Marie-Josée Croze, André Dussollier, Kristin Scott Thomas
IMDB

Ik zag Ne le dis à personne voor het eerst via mijn Telenet Prime abonnement in 2010, en ik weet nog goed dat ik gegrepen werd door een enorm déjà-vu gevoel. Niet verwonderlijk, besefte ik toen ik de Engelse titel onder ogen kreeg. Tell No One is een roman van detectiveschrijver Harlan Coben, die ik ondanks het ver doorgedreven politiek correcte gevoel, blijf verslinden –een beetje zoals ik mij ook steeds maar laat vangen door de stationsromannetjes van Guillaume Musso.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=IAjthZhHc2o&w=420&h=315]

Ne le dis à personne zit bovendien vol onderschatte –want ongekende– acteurs, en dan het ik het niet meteen over François ‘Intouchables’ Cluzet, maar voornamelijk over de vrouwen in deze film, van Kristin Scott Thomas over Marina Hands tot Nathalie Baye, maar vooral Marie-Josée Croze, die u mogelijks (her)kent van Munich of Denis Villeneuves Maelström. Voeg daar nog eens acteur/regisseur Guillaume Canet aan toe (u kent ongetwijfeld zijn Blood Ties, al was het maar omdat de overhypte Matthias Schoenaerts meedoet), die in dit verhaal de aanleiding of oorzaak van het kwaad speelt.

Deze verfilming van Cobens roman mag gerust een klassieker genoemd worden, niet alleen in het thrillergenre, maar als film op zich. Mooie structuur, mooie fotografie, goed uitgewerkt verhaal. Ja, er zitten wat haperingen in, maar dat is zoals bij jazz: op dit niveau zorgen die gewoon voor een beter eindproduct.

Hitman: Agent 47 (2015)

An assassin teams up with a woman to help her find her father and uncover the mysteries of her ancestry.

Regisseur: Aleksander Bach
Schrijvers: Skip Woods, Michael Finch
Met: Rupert Friend, Hannah Ware, Zachary Quinto
IMDB

Ik heb ooit die eerste Hitman film gezien, maar ik herinner mij daar niets meer van. Bij deze Hitman: Agent 47 kreeg ik het gevoel middenin een lange franchise te zijn gesmeten, met allerlei geheime dingetjes waar ik niets van afwist, maar die toch relevant zouden zijn om het verhaal te begrijpen. Dat bleek echter niet het geval.

Deze Hitman: Agent 47 kan gemakkelijk op zichzelf bekeken worden –enfin, ik heb dat toch gedaan, niet gehinderd door enige vorm van voorkennis– en ik ben er probleemloos in geslaagd de verhaallijn te volgen. Ik was zelfs eventjes in slaap gevallen, maar ook toen kon ik nog verder kijken, al heb ik teruggespoeld, en verder gekeken van waar ik dacht dat ik was geraakt voor mijn oogleden waren dichtgevallen. Ik had namelijk wat migraine, en mijn concentratievermogen bevindt zich dan niet meteen op een hoogtepunt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=alQlJDRnQkE&w=560&h=315]

De film laat zich niet opvallen door originaliteit en heeft ook niet meteen een richtlijn, houvast of zelfs maar een doel voor ogen, tenzij misschien –alweer– de aankondiging van de mogelijkheid op nog een sequel voor deze nogal desastreus ontvangen franchise.

Spring (2014)

A young man in a personal tailspin flees the US to Italy, where he sparks up a romance with a woman harboring a dark, primordial secret.

Regisseurs: Justin Benson, Aaron Moorhead
Schrijver: Justin Benson
Met: Lou Taylor Pucci, Nadia Hilker
IMDB

Er zijn ook horrorfilms die het genre overstijgen. Ze zijn dun gezaaid, maar plots krijgen we films zoals Let The Right In (en de bijzonder geslaagde remake Let Me In), waarin de horror maar half-expliciet wordt getoond. Let The Right In is immers een vampierenfilm, maar veel bloedzuigen komt er niet in voor. Recenter was er ook When Animals Dream, een weerwolvenfilm, waar men niet echt een weerwolf in te zien krijgt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=668ZdEbXlPY&w=560&h=315]

Spring is ook zo’n film. Niet zo goed als die andere, maar meer dan goed genoeg, opdat ik hem u sterk kan aanraden. De inleiding had er voor mij niet bij gehoefd, want die heeft met de rest van het verhaal weinig te maken –een paar flashbacks hadden kunnen volstaan. Maar de manier waarop met het thema wordt omgesprongen, is lovenswaardig.

Nadat hij een man heeft neergeslagen tijdens een gevecht in een bar, vlucht Evan (Lou Taylor Pucci) naar Italië. Zijn vlucht is niet louter om aan een eventuele vervolging te ontsnappen, maar is tegelijk een rouwproces om zijn pas overleden moeder. In Italië ontmoet hij de mysterieuze Louise, op wie hij… jawel: hartstochtelijk verliefd wordt. Louise blijkt een diep geheim te tornen, en zal moeten liezen tussen haar liefde voor Evan of haar afkomst.

De ganse film is eigenlijk een allegorie voor de liefde, en de keuzes die daarmee verband houden. Spring heeft een zware indie ondertoon –de fotografie is vaak amateuristisch– maar blinkt uit door de wijze waarop het verhaal uit de doeken wordt gedaan, en de geloofwaardigheid die zorgvuldig wordt opgebouwd. Toegegeven, er zit een element van expliciete horror in, maar eigenlijk niets wat de argeloze bezoeker gillend de cinemazaal zou doen verlaten.

Spring wordt blijkbaar graag vergeleken met de Before Sunset-trilogie (waar helemaal niets van horror in voorkomt), wat er me toe aanzet die films eindelijk toch maar eens te gaan bekijken.

The Editor (2014)

A film editor gets embroiled in a string of murders.

Regisseurs: Adam Brooks, Matthew Kennedy
Schrijvers: Adam Brooks, Adam Brooks, Conor Sweeney
Stars: Paz de la Huerta, Adam Brooks, Matthew Kennedy
IMDB

Soms kan een eerbetoon ook te ver gaan. The Editor is een eerbetoon aan het giallo genre, een mix tussen horror en mystery, dat populair was tussen de jaren 60 en 80 (zowel voor film als literatuur). De meest bekende regisseur van het genre is waarschijnlijk Dario Argento, met pareltjes zoals Suspiria, Inferno, Tenebrae, Phenomena en Trauma.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=plL3BNE1Rq4&w=560&h=315]

De film zit boordevol verwijzingen naar films uit het genre, inside jokes en andere associatieve verwijzingen, die het geheel nogal moeilijk verteerbaar maken voor de gemiddelde kijker (ook voor mijzelf). Het is ongetwijfeld boeiend en interessant voor de hardcore fans, maar ik vond mijzelf meer geeuwen dan geboeid toekijken.

FFG: Film Fest Gent 2016

Op 12 oktober is het zover: dan start de 42e editie van het Film Fest Gent. En hoe gebrand ik ook ben op een persaccreditatie of toegang tot de persvoorstellingen, 350 euro om Golden Friend te worden en van die voordelen te kunnen genieten, lijkt mij toch wat van het goede te veel. Wat er mij niet van weerhoudt longlists aan te leggen, waaruit ik dringend ga moeten beginnen kiezen.

In de rapte, en in volgorde van het boekske (als er een (?) bij staat, is het nog een zwaar twijfelgeval):

  • The Walk – razend benieuwd ben ik naar die film. Man on Wire was een fantastische en meeslepende documentaire, ik ben echt benieuwd wat Robert Zemeckis en Joseph Gordon-Levitt ervan gemaakt hebben. Maar 12 euro voor een ticket. Pfft.
  • D’Ardennen – yeah right: al lang geen plaats meer
  • Black Mass, met een onherkenbare Johnny Depp. En met Dakota Johnson.
  • The Lobster
  • Slow West – gezien
  • The Assassin (?) – martrialartsprent
  • Carol (?) – gebaseerd op een boek van Patricia ‘Ripley‘ Highsmith
  • The Diary of a Teenage Girl
  • The Green Inferno – van Eli Roth (Hostel, Cabin Fever) – gezien
  • Remember – van Atom Egoyan (The Captive, Exotica) en met Christopher ‘The Sound of Music‘ Plummer en Martin ‘Space: 1999‘ Landau
  • The Falling – gezien
  • A Royal Night Out – gezien
  • Spooks: The Greater Good – gezien
  • You (us) Me – fantastische synopsis
  • Arabian Nights: Volume 1 -3 – het concept alleen al
  • Experimenter – The Milgram Experiment
  • Mistress America (?)
  • Taj Mahal (?) – muziek van Nicolas Godin, de helft van Air, die recent een zeer verscheiden en interessante soloplaat heeft uitgebracht, Contrepoint
  • Tale of Tales – gezien
  • Seymour: an introduction (?) – portret van een pianist
  • Eadward – over fotograaf Eadward Muybridge
  • Hitchcock/Truffaut – twee gigantisch interessante regisseurs
  • Ingrid Bergman In Her Own Words
  • Steve McQueen: The Man & Le Mans (?) – eerst zijn Le Mans film herbekijken
  • L’Immortelle (?) – debuut van Alain Robbe-Grillet

Er zijn ook nog Black Narcissus en The Ipcress File, maar die heb ik hier ergens liggen, en Henri zou graag naar de Back To The Future-marathon gaan.

Een dikke twintig films. Nu nog de goedkoopste formule zoeken.

The Music, Machines and Mystery of Raymond Scott

Mijn schoonvader was al zowat elke namiddag naar het filmfestival getrokken. Eerst in het plus parcours, waar Roel zich niet altijd op de koffie liet zien zoals nochtans beloofd, maar daarna net zo goed in de andere trajecten als hij een film ontdekte die hem enigszins kon interesseren. Woensdag was hij naar een Naghi Nemati’s Three and a Half getrokken, want hij had een doctoraatstudent uit Teheran, en misschien zou die film hem wel kunnen helpen om die cultuur nog wat beter te begrijpen. “Het is er wel één uit de explore zone en is dat niet bedoeld voor de jeugd”, plaagde ik toen ik hem woensdagmiddag vlak voor de aanvang in Vooruit tegen het lijf liep.

Gisteren kon ik eindelijk ook eens mee –ik wou eigenlijk het filmfestival verslaan voor Gentblogt, maar ik had gewoon geen tijd– en gingen we samen kijken naar Deconstructing Dad. Een erg slecht gefotografeerde, maar bijzonder interessante film over The Music, Machines and Mystery of Raymond Scott (1908-1994), gemaakt door diens zoon. Het leven van Scott zwalpt tussen jazzcomponist en -muzikant, en elektronicapionier, en de kans is groot dat u weet wie de man is zonder dat u het beseft. Zijn muziek werd gebruikt voor de Warner Brother cartoons (hoewel ze daar niet voor werden gecomponeerd), en de Ren & Stimpy show uit The Simpsons (zoals deze Powerhouse). Scott werd de orkestleider voor het razend populaire Your Hit Parade in 1949, en bleef dat tot 1957. In 1959 nam hij een album op The Unexpected (cfr deze Temptation), dat werd toegeschreven aan The Secret Seven, zeven muzikanten die verder niet werden geïdentificeerd –later bleek het te gaan om o.a. Elvin Jones, Kenny Burrell, Eddie Costa, en Toots Thielemans!

Scotts passie was evenwel het ontwikkelen van geluidsmachines; synthesizers avant-la-lettre, die hij een soort artificiële intelligentie toedichtte. Hij bracht daarmee een aantal albums uit onder de noemer Soothing Sounds for Baby (zoals deze Lullaby uit 1963), maar hield het grootste deel van zijn creaties angstvallig verborgen. Die muziek lag verbazingwekkend dicht bij de creaties van Tangerine Dream en Brian Eno uit de jaren 70, maar vond toen totaal geen ingang bij het publiek. Scott zonderde zich geheel af, maar leek op het einde van zijn leven die vergissing in te zien, toen hij zichzelf bekend wou maken als de uitvinder van de sequencer (een curciaal onderdeel van de synthesizer).

Raymond Scott overleed in 1994 aan een beroerte. Pas jaren later blijkt de enorme impact die hij had op de hedendaagse muziek –de connecties zijn te talrijk om hier te bespreken, ga vooral de film bekijken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=0V2TZKcWnXE&w=500&h=284]

Deconstructing Dad speelt nog vanavond en morgen in Vooruit (21/10 om 22.30 u. en 22/10 om 20 u.)

Code 37

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=crHdfA-SOUE&w=500&h=314]

De film van de Gentse serie met de Antwerpse acteurs (behalve de slechteriken) en muziek van Intergalactic Lovers, komt vanaf 26 oktober in de bioscoop. Wat betekent dat de kans bestaat dat hij in (avant) première gaat tijdens (de 38e editie) van het Filmfestival Gent. Misschien dat ik dit jaar toch nog eens probeer het filmfestival mee te pikken (voor Gentblogt bijvoorbeeld).

Code 37 is één van de betere Vlaamse series, en stopt (normaal gezien) eind dit jaar, na drie succesvolle seizoenen. Maar waar past de film ergens in, binnen die drie seizoenen?

It’s not really aimed at older people

Daarnet was ik aan ’t rondprutsen op YouTube toen ik terecht kwam bij The Virging Suicides

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fbz4-du3Ayg&w=500&h=405]

en bij American Beauty:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=6Q3ltyPJJMQ&w=500&h=314]

Beide films dateren al van 1999, en toen moest ik plots hard terugdenken aan
deze cartoon van bij xkcd

Guide to making people feel old

…waar ze niet verder terug gaan dan The Little Mermaid. Zelfs Fatal Attraction (op zijn minst een historische een mijlpaal in de filmgeschiedenis) staat er niet in. “It’s not really aimed at older people.” Juist, ja.