[youtube https://www.youtube.com/watch?v=kYBgsyBwYso&w=500&h=314]
Dat is nu eens film die ik nog wel in de cinema zou willen zien. En ze spelen hem zelfs in de Sphinx. Misschien eerst nog rap het boek herlezen.
Tag: film
The Imaginarium of Doctor Parnassus
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Khizyk3Y5lo&w=500&h=311]
Zopas (eindelijk) The Imaginarium of Doctor Parnassus gezien.
The film follows a traveling theater troupe whose leader, having made a bet with the Devil, takes audience members through a magical mirror to explore their imaginations and present them with a choice between good and evil.
Heath Ledger, Christopher Plummer, Lily Cole, and Tom Waits star in the film, though Ledger’s death one-third of the way through filming caused production to be temporarily suspended. Ledger’s role was recast with Johnny Depp, Jude Law, and Colin Farrell portraying transformations of Ledger’s character as he travels through a dream world. [bron: wikipedia]
Terry Gilliam heeft weer een fantastische film gemaakt. (Dringend tijd om Twelve Monkeys nog eens te herbekijken.)
Spark of Being
Een tijd geleden zat ik in deSingel om er naar het project Spark of Being van Dave Douglas & Bill Morrison te kijken en te luisteren. De film is een hervertelling van het Frankenstein verhaal in een filmconcept van Bill Morrison, aan de hand van oud en nieuw gecreëerd beeldmateriaal. Het concert was erg goed –zelfs al was het geluid niet echt optimaal te noemen in die veel te grote Blauwe Zaal in deSingel.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Jq4f7HT3wNE&fs=1&hl=en_US]
De film werd voor het eerst getoond op 24 april aan de Stanford universiteit in Californië, waar Dave Douglas en zijn Keystone groep toen artists in residence waren. De muziek kaderde er binnen het omvattend filmproject dat de universiteit aan Bill Morrison opgedragen had. Morrison, een avantgarde filmmaker die heeft samengewerkt met componisten gaande van Dave Douglas en Vijay Iyer tot minimalisten als John Adams, Gavin Bryars en Steve Reich, werd een klein decennium geleden de hemel in geprezen om zijn film Decasia waarin hij fragmenten halfvergane film aan elkaar last. (De film is bijna niet te verkrijgen; op amazon vragen ze exorbitante bedragen voor de dvd, maar misschien hebt u geluk en kan u hem van ergens downloaden.)
Spark of Being is alsnog niet verkrijgbaar op dvd (al werd er blijkbaar wel een dvd gemaakt), maar hopelijk komt het er nog van. Het is een fascinerende belevenis, en de muziek tilt het beeldverhaal zeker tot een hoger niveau. Wel te verkrijgen is de filmmuziek, uitgebracht in drie delen: Soundtrack, Expand en Burst. Verkrijgbaar in een cd-box, als download (flac en mp3), en Expand is als enige ook verkrijgbaar op vinyl.
Soundtrack is zoals de titel laat vermoeden de muziek bij de film van Morrison; Expand is een uitwerking van de thema’s voor de film los van de beknellende maar noodzakelijk timing daarvoor; en Burst bevat de thema’s die niet in de film werden gebruikt. De muziek is onbetwist jazzy, met niet overheersende electronica invloeden. Het Frankensteinverhaal uit de film bevindt zich veel dichter bij het origineel van Mary Shelley (vs de vermonsterlijking in de gepopulariseerde versies achteraf), en legt veel meer nadruk op de zoektocht en vertwijfeling. Dat gegeven treedt ook duidelijk naar voor in de muziek, waardoor de klemtonen veel subtieler en (dus) minder dramatisch zijn dan men van zo’n onderwerp kan verwachten. De niettemin vaak stuwende muziek werd samen met de film ontwikkeld. Door de voortdurende brainstorm tussen Morrison en Douglas kwam men tot een heel organische en hechte uitwerking van het project.
De albums van Spark of Being zijn in hun verschillende uitvoeringen rechtstreeks te koop op de Greenleaf Music site.
Look At What The Light Did Now
Een week geleden dook een post met bovenstaande titel op in mijn nieuwslezer –vier dagen later zat het album reeds in de bus. Look at What the Light Did Now is een documentaire over Canadese muzikante Leslie Feist, die in 1999 debuteerde met Monarch (Lay Your Jewelled Head Down), in 2001 opgevolgd met Let It Die. De echte doorbraak kwam er in 2007 met The Reminder, en specifiek met het nummer 1234 dat gebruikt werd in de commercial voor de Apple iPod nano. Sindsdien heeft ze geen nieuw album meer opgenomen. In de Canadese pers verklaarde ze destijds dat ze bewust een rustpauze wou inlassen om uit de druk van het onverwachte succes weg te geraken.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=1l7xfuu8ja8&fs=1&hl=en_US]
Edoch, begin december verscheen Look at What the Light Did Now (dvd + bonus cd), nadat de film eerst (sinds september) werd getoond in een aantal arthouse cinema’s. De documentaire vertelt het verhaal van de totstandkoming van The Reminder, en werd gedraaid door Anthony Seck, een filmmaker en muzikant die onlangs nog in de Vooruit in Gent was om er te spelen in Sam Shalabi’s Egyptian Light Orchestra. Er wordt gewerkt met verschillende filmformaten en filmtypes (de film werd gemaakt in super 8 (analoog dus) maar er zitten ook een paar digitaal gefilmde stukken in), maar dat gaat allemaal heel organisch in elkaar over.
De kracht van de documentaire zit zeker ook in de creatieve manier waarop met de inhoud is omgesprongen. Er wordt veel achtergrondinformatie gegeven over het creatieve proces; flarden interviews worden afgewisseld met stukken concert of muziekopnames; en er wordt een zekere nadruk gelegd op de motivatie en de samenwerking van iedereen die bij het Feist gegeven betrokken is. Geen saaie bedoening, maar een voortdurend evenwicht tussen informatie en muziek. Het is onwaarschijnlijk hoeveel werk in de ontwikkeling van zowel de cd als de tournee van The Reminder die erop volgde is gestoken. Let ook op het fantastische lichtspel dat Clea Minaker voor die tournee heeft ontworpen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=yPkKacaGaGY&fs=1&hl=en_US]
De film eindigt met bovenstaand duet van Leslie Feist en Kyle Fields (van Little Wings). Aanrader!
Dave Douglas – ‘Spark of Being’
Gisteren zat ik in deSingel in Antwerpen, voor het filmconcert ‘Spark of Being’ van Dave Douglas Keystone & Bill Morrison. Film en muziek werden gelijktijdig gecreëerd, en dat was duidelijk merkbaar. De film was een herinterpretatie van het Frankensteinverhaal, vaak visueel of conceptueel behoorlijk abstract, maar bloedmooi. De film is weinig rechtstreeks verhalend, maar toont voornamelijk impressies. Het verhaal is evenwel heel duidelijk aanwezig, en blijft veel dichter bij de oorspronkelijke roman dan de gepolariseerde bewerkingen ervan in de massacultuur.
Met het geluid in de zaal was het helaas niet zo goed gesteld. Het leek wel alsof de versterkte instrumenten achter een zwaar gordijn stonden opgesteld, en daardoor immens dof op het publiek werden afgestuurd. Dat, en de zaal wordt gelijk ook geplaagd door een vervelende reverb (nagalm). Tijdens het encore speelde Douglas even onversterkt de zaal in, wat een duidelijke verbetering van het geluid inhield. Misschien had die dofheid een bedoeling, al was Douglas zelf ook behoorlijk enthousiast over die onversterkte klank. Een waar mysterie.
Maar het was goed, heel goed. Het plaatje klopte, inhoudelijk en conceptueel, visueel en muzikaal. Ik zou meteen terug gaan luisteren als ik de kans had.
Verruimen
Damn. Ik denk dat ik zowat elke film onder “Thriller”, “Sci-Fi & Fantasy”, “Horror” en “Actie” heb gezien, alsook de meeste “Blockbusters”. Tijd voor Prime om het aanbod te verruimen –stel u voor dat ik straks ook aan “Drama” en “Romantiek” moet beginnen.
Goed weer vandaag
Het was een mooie dag vandaag. Henri en ik hadden besloten om vanochtend nog eens in de Café Presse te gaan ontbijten. Tijdens ons eerste Seattle verblijf, twee jaar geleden, woonden we daar drie straten van, maar vandaag zaten we een dik half uur op de bus voor we ter plaatse kwamen.
We bestelden een cappuccino, een vers fruitsap, een omelette aux herbes en een frisse salade van asperges, en het bracht meteen allemaal herinneringen terug –zelfs bij Henri. De koffie bij Café Presse is heel lekker; de bonen komen van Caffé Vita, er is er hier één niet zo ver vandaan (op 5th Avenue North), waar ik al een heerlijke macchiato heb gedronken.
Achteraf stapten we binnen bij Stumptown (vlak naast Café Presse), voor een hot chocolate en een macchiato en een cappuccino (ik kon het niet laten, ik heb er twee koffies gedronken), en ik bracht bonen mee: Indonesia Gajah ACEH, volgens de meneer van Stumptown “sweet but earthy“. Ik kijk er al naar uit om hem te proeven.
Mjah, en dan gingen we onze gewone weg van weleer af: eerst hebben we een beetje in het Cal Anderson park gekuierd –zie Henri hierboven met de voeten in het water. Nadien gingen we naar downtown, langs de Sonic Boom –twee jaar geleden, toen ze nog op 15th bij de Safeway zaten ging ik er redelijk frequent langs, nu zijn ze verhuisd naar Melrose Ave.
Ondertussen was het zo warm geworden dat we wel binnen moesten vluchten in de Pacific Place. Een shopping mall, maar ook een cinema (AMC), waar we ‘dan maar’ naar Iron Man 2 hebben gekeken (rated PG-13). Achteraf smeekte Henri mij de Borders binnen: het derde deel van zijn Warriors reeks is uit (de laatste twee heeft hij in het Engels gelezen), en hij wou graag deel vier. Ik heb hem gezegd dat hij ten vroegste maandag opnieuw een boek krijgt, en dat hij maximaal twee boeken per week zal krijgen. Hij leest al meer dan ikzelf –en bovendien dus ook nog in het Engels. “Hoezo jullie lazen nog geen Engelse boeken toen jullie mijn leeftijd hadden”, verwonderde hij zich al bij Tessa.
—
Kan er iemand Griekenland voor heel even uit de EU schoppen alstublieft? Het begint hier gelijk allemaal nóg wat duurder te worden. In juli mogen ze gerust terugkeren; ondertussen kunnen ze/we een oplossing zoeken –damn, was het maar zo gemakkelijk.
Go West!
Na het entertainment van Mostly Other People Do The Killing vorige donderdag (de drumsticks vlogen ons rond de oren), kan (moet) u vanavond naar Vooruit voor het combo pack film&jazz. Als u (bijna) alle trappen in Vooruit bent opgeklommen, komt u terecht in de domzaal, alwaar Johan Derycke & Kamikaze voor de muziek zullen zorgen bij de projectie van de stille film Go West van Buster Keaton uit 1925.
Misschien herinnert u zich even levendig als ikzelf, de opvoering van Cyclophonics bij de duinencross in Koksijde op 25 november 2006. Op het podium in het café van Vooruit was een groot doek gespannen, waarop de koers live werd geprojecteerd. Op dat podium zaten ook vijf muzikanten, geheel getooid in koerskostuum (inclusief ‘klak’), om er –onder leiding van componist en muzikant Johan Derycke– het verloop van die koers met muziek te begeleiden. Ik heb er tot vandaag nog goede herinneringen aan.
Vanavond wordt in de Domzaal zitten alweer vijf muzikanten, waarvan er drie ook tijdens Cylophonics bij waren: Johan Derycke, Kristof Rosseeuw en Filip Wauters. Ze worden vergezeld door Tom Wouters (drums) en Bart Maris (trompet), en in die beztting kent u de groep misschien reeds als Kamikaze.
Een uitstekende film, avontuurlijke muziek, (slechts) anderhalf uur van uw tijd, en een betaalbare prijs. Niet aarzelen: gaan.
Johan Derycke & Kamikaze – Go West, op dinsdag 23/02/2010 om 20u in de Domzaal van Vooruit. Toegang € 12 / 8 (vvk)
Ik ben een vriendinneke van de oppervlakte
Het was pakjesweek, deze week. Heelder hopen bestelling hebben ons bereikt, van Nederland naar Duitsland over Frankrijk naar Engeland. Ik schrijf er nog wel iets over binnenkort. Vanochtend kwam het laatste verwachte pakje binnen. De verpakking was nog niet goed losgescheurd, of we zaten al in het centrum.
“Pasfoto’s, alstublieft meneer”, vroeg ik in de Mageleinstraat aan een zeer sympathieke meneer.
“Twee nieuwe reispassen, alstublieft mevrouw,” vroeg ik in het Administratief Centrum op het Wilsonplein, “en een internationaal rijbewijs, alstublieft [andere] mevrouw.”
“Dat is dan 16 euro alstublieft meneer”, zei die tweede mevrouw. Op het document prijkt één van mijn nieuwe pasfoto’s, en een boel stempels. Het ziet er heel officieel uit, en blijft drie jaar geldig.
“Maar uw reispas is nog geldig tot 2012”, zei de eerste mevrouw verbaasd.
“Ja, maar mijn haar…”, bracht ik wanhopig uit gelijk een oma wiens permanent net in brand was geschoten. “Kijk, het is langer!”, zei ik nadrukkelijk terwijl ik naar de bijkanst haarloze foto op mijn reispas wees, en nadien naar de 14 centimeter langere versie op de versgemaakte foto.
“Ge zijt nog goed herkenbaar hoor”, was het oordeel van drie vrouwen die zich kirrend over mijn foto’s ontfermden. “Allez, het is op eigen risico natuurlijk –moeten wij erbij zeggen– maar als het aan mij lag zou ik het riskeren hoor”, klonk het unisono. “Ge kunt er altijd nog wat afknippen hé”, plaagden ze nog. Het leken wel schikgodinnen.
Boeken afgeven in de bibliotheek, nieuw boek ontlenen; lunchen in de Progrès (veel te lang geleden; heerlijke filet mignon); koffie in de Mokabon (ook al veel te lang geleden); filmpje in de Sphinx.
Waarlijk gezellig in die cinema, waar we Astro Boy bekeken, een film gebaseerd op de destijds waanzinning populaire manga en (nadien) anime serie. Zeer geslaagde film, voor alle leeftijden, die zowel verhaaltechnisch als inhoudelijk als visueel goed zit. De film is door de kritiek niet goed ontvangen, waarschijnlijk omdat het niet commercieel genoeg was en mogelijks als ietwat oudbollig kan overkomen (het verhaal is een futuristische versie van Pinokkio). De kinderen hebben zich (op geheel niet-storende wijze), net zoals de ouders rot geamuseerd. (“Ik ben een vriendinneke, van de oppervlakte”, het antwoord op de vraag “en wie zijt gij?”, is een citaat uit de film.)
Bon, ik ga mij even met de inhoud van die pakjes bezighouden. Prettig weekend.
Verdere filmavonturen
We kunnen kort zijn… maar zo zitten we niet in elkaar. Vanochtend werd ik migrainegewijs misselijk en vol hoofdpijn wakker, met zin in erm… niets. Al was dat buiten Henri gerekend, die net op tijd zijn bed uitstommelde, om zijn moeder naar het werk te zien vertrekken. “Goedemorgen,” kwam hij luid fluitend de ontbijtkamer binnen, “uw slaapkonijn is wakker!”
Gelukkig had ik op voorhand met hem afgesproken dat ik ’s voormiddags moest werken (lees: ik heb snel een bespreking geschreven, en ben dan nog even het bed in gekropen). “Laat ons maar naar Vooruit gaan eten,” stelde ik voor nadat ik gewassen was en bij de slager was langsgeweest, wiens anders zo smakelijke grapjes ik niet kon laten doordringen. Westvlaams en hoofdpijn, het gaat niet zo goed samen.
Vooruit, en dan een koffie bij OR. En dan naar de cinema, want dat was natuurlijk het vooruitzicht waarmee ik hem naar Vooruit had meegekregen (woordspelingen, het is een gave; binnenkort mag ik teksten schrijven voor Merho). Een onderneming, die ik had voorgesteld, enkel omdat ik het niet zag zitten zelf eten te maken (herinner u de misselijkheid waarmee ik was wakker geworden –straks ben ik zwanger). En omdat hij het ook wel verdiend heeft, zo’n filmuitstap.
We kunnen dan toch (even) kort zijn. Het is geen briljant idee om tijdens de krokusvakantie naar de (na)middagvoorstelling te gaan. De ruime inkomhal van de Kinepolis stond vol huilende kinderen en bedrukte ouders (veelal moeders), die hun kroost en aanhangende vriendschappen moesten ontgoochelen. Alle zalen –tenminste toch die waarin jeugdfilms werden vertoond– waren volzet.
En hoewel Henri speciaal voor mij oordopjes had gechickenbakt in Vooruit (2 euro, maar in het doosje zat een door de Bond Moyson gesponsorde euro terug), opdat ik –of liever: mijn hoofdpijn– geen last zou hebben van het cinemazaalvolume (met het kindervolume vermeerderd), dienden we onverricht ter zake huiswaarts te keren.
Op Prime vonden we evenwel Oorlogswinter, en dat klinkt in mijn oren toch nog net iets beter dan Planet 51 of, godbetert, Het regent gehaktballen.