Doet het tafereel u ook een beetje aan Pierre-Alain Volondat denken? Gisteren zaten we ons nog rot te amuseren rond een gourmet set, vanavond lagen we uitgeblust naar 2001: A Space Odyssey te kijken. “Zo ne wijze film,” was Henri zijn gedacht, “maar wat is die monoliet nu?” Alleen het einde vond hij een beetje beangstigend, met een Bowman die eerst veroudert en dan herboren wordt. “En ze tonen het vervolg ook?! Gaat ge die opnemen, papa? Toe?” (Blij dat het niet altijd Star Wars is.)
“Wie kent Peter Ustinov niet”, vroeg de man verbouwereerd toen niemand lachte met de grap die hij zopas had gemaakt. Pinkish had Ustinov op het douaneformulier ingevuld bij de vraag naar zijn skin color toen hij de Verenigde Staten binnen vloog. “A simple white or black would have done, Sir“, had de beambte naar verluidt zuur geantwoord.
Even daarvoor had hij het gehad over de parafix van Napoleon, maar ook daar was geen reactie op gekomen. “Parafix? Napoleon? Merlina? Nee?”, stuurde hij de zaal in. “Echt niemand?”
“Quo vadis? Spartacus? Topkapi? Hercule Poirot?” Dat laatste werd gevolgd door een lichte verzuchting. “UNICEF ambassadeur?” Stilte. “Maar allez, zo oud ben ik nu toch ook niet!”
Gisteren kon u naar Shattered Glass kijken op Canvas. De film gaat over de 25-jarige Amerikaanse journalist Stephen Glass, die tussen 1995 en 1998 zo’n 41 stukken heeft geschreven voor het (politieke) magazine The New Republic, waarvan er achteraf minstens 27 grotendeels of geheel verzonnen bleken.
He handed us fiction after fiction, and we printed them all as fact. Because we found him… entertaining. It’s indefensible! Don’t you know that?
De film verscheen in 2003, en is gebaseerd op het gelijknamige artikel, Shattered Glass, waarmee journalist Buzz Bissinger in september 1998 het bedrog aan de kaak stelde. Hayden Christensen, de acteur die Glass vertolkt in de film, trekt verbazingwekkend goed op het personage (cfr de foto bij het atikel van Buzzinger). In 2003 publiceerde Glass trouwens zelf The Fabulist, waarin hij zijn eigen verhaal –gefictionaliseerd– vertelt. (Weer iets bij op mijn leeslijst.)
Het artikel van Buzzinger staat nog steeds volledig online. Het lezen waard!
Soms valt uw oog gewoon op die dingen die ge niet moogt missen. Van de Knack –die mijn moeder des vrijdags meebrengt– lees ik enkel de Focus, waarin ik dan nog stop met lezen waar de televisieprogramma’s beginnen. Vroeger zaten die in het midden, en kon ik daar gewoon rond lezen, maar nu vormt de tvgids het laatste deel van het boekje. Om één of andere reden sloeg ik vrijdag de pagina tóch om, en kwam ik terecht op de rubriek filmoptv, waar ze hun lezers van filmtips voorzien.
Vanavond kan u kijken naar La Antena (The Aerial), die ik eerder op het Gentse filmfestival (in 2007) heb gezien. Als u die toen gemist hebt, programmeert u maar beter uw video (digitaal of analoog). Ik was er toen redelijk lovend over: “een bijzonder goede film, die zeer creatief gebruik maakt van de conventies van de oudere stille zwartwitfilms. Boeiende film, puike acteerprestaties, verschrikkelijk aangenaam hoe de tussentekst in de film is verwerkt.” Dit meesterstukje wordt vertoond vandaag, 21/01, op Nederland 2, vanaf 23u25.
De andere tip is Me and You and Everyone We Know (filmfestival 2005), van Miranda July. Het is een film waar het indie gevoel vanaf druipt. Destijds was ik er niet geheel van onvertuigd (al vond ik hem nog steeds de moeite), maar ik ga hem zeker opnieuw bekijken. Overmorgen, 23/01, ook al op Nederland 2, vanaf 23u30.
Mijn video is al geprogrammeerd, want beide avonden zit ik in Vooruit, vanavond voor Animus Anima, en vrijdag voor Balkan Jazz Project feat. Yildiz Ibrahimova & Serkan Çagri. Allen daarheen.
—
Als nu iemand alstublieft nog eens I… comme Icare van Henri Verneuil (en met Yves Montand) wil vertonen, of –nog (veel) liever– die titel op dvd zou willen uitbrengen?! I… comme Icare is een veel te goed weggemoffeld pareltje.
Veel goeds, gisteren op het Filmfestival, en daardoor voelen we ons geneigd wat kieskeuriger/strenger te zijn.
Stella (Sylvie Verheyde) is een prachtig stilleven, een beslissende momentopname in het jonge leven van een meisje dat haar studies in de middelbare school begint. Stella’s ouders hebben een café, waar het meisje op een nogal volkse (soms marginale) manier leeft. Als ze voor het eerst naar het middelbaar gaat, komt Stella tot het besef dat dit haar kans is op een ander leven. De portrettering in deze film is sober, al is het jammer van de manier waarop bepaalde clichés over de sociale context toch nog worden aangehaald en daardoor een beetje bevestigd lijken. Niettemin een geslaagde film van een veelbelovende cineaste.
Vicky Cristina Barcelona is een typische Woody Allen film. Het belangrijkste aan de film is het verhaal en de dialoog, en wel dermate dat de dialogen in het begin redelijk gekunsteld of gemaakt overkomen. Voor je het weet ben je echter geheel in de film en het verhaal ingewerkt, en onderga je het spervuur van spitsvondige verbaal wederwoord. Rebecca Hall (Vicky) en Scarlett Johansson (Cristina) doen ook niet meteen pijn aan de ogen natuurlijk. Savage Grace was al goed, maar dit is de voorlopige topper van het festival.
Al zal het behoorlijk moeilijk worden om een rangschikking te maken. Gisteren zag ik immers ook Caos Calmo van Antonio Luigi Grimaldi, met Nanni Moretti die ook heeft meegeschreven aan de bewerking van het boek van Sandro Veronesi (dat bij deze op mijn “te lezen” stapel terecht komt). Dit is een rustige (de calmo), gestaag voortvloeiende film, heel puur en delicaat. Niet te missen.
Toen ik de synopsis van de nieuwe Atom Egoyan, Adoration, onder ogen kreeg, kon ik niet wachten om de film te zien. Een leerling schrijft een opstel over een terrorist, waarbij hij pretendeert alsof zijn vader de terrorist in kwestie was. Fictie en realiteit lopen in elkaar over. Tot zover de veelbelovende synopsis van de synopsis, maar de essentie, of het ogenschijnlijk dilemma van dat verhaal eindigt al nog voor de eerste helft van de film voorbij is. De prent is grotendeels gevuld met filosofische beschouwingen over goed en slecht en vooroordelen, en de plot kent nog een interessante wending, maar het laatste beeld in de laatste scène is zo’n gigantisch cliché dat het meteen ook alle voordeel van de twijfel voor de rest van de film teniet doet. Een ontgoocheling.
Bij Het Project kunt u dagelijks terecht voor een FilmFestivalFlash, waarin de onvolprezen Patricia (aka nobutterfly) en ikzelf elkaar in tandem zullen aflossen. En geregeld worden er ook reeds heuse filmbesprekingen gepost. De oogst dusver, na drie dagen persvisies.
Dag 1 (06/10)
Transsiberian van Brad Anderson was een behoorlijke ontgoocheling. Geadverteerd als de nieuwe Hitchcock, én van de regisseur die ons het pareltje van The Machinist had bezorgd, hadden wij voor deze film hoge verwachtingen. Misschien iets té hoog, want de verwachtingen werden generlei ingelost. Hitchcock it ain’t, en dit omschrijven als een slechte Bondfilm is een belediging voor de Bondfilms. Zeer positief was de manier waarop met de Russische tongval werd omgesprongen, vele keren geloofwaardiger dan Eastern Promises van vorig jaar. Allez, het is geen sléchte film, maar ik heb niet het gevoel dat ik een stukje filmgeschiedenis had gemist als ik hem niet had gezien (i.t.t. The Machinist bijvoorbeeld).
Dag 2 (07/10)
Het lichtpunt van dag 2 was zonder enige twijfel Savage Grace van Tom Kalin. Lichtpunt is een ongelukkig gekozen term, want licht of luchtig of positief is deze film allerminst. Dit is een heel confronterende film, die taboes niet uit de weg gaat en desondanks de serene aanpak daarvan, u toch eerder ongemakkelijke filmmomenten zal bezorgen. Het meest beklemmende aan deze film ontdekte ik pas achteraf: Savage Grace is gebaseerd op feiten. Truth is tranger than fiction nietwaar, maar ik ga eerst nog wat research plegen alvorens ik u diets maak wat voor een manipulatieve bitch Barbara Daly Baekeland is. En als die familienaam u bekend in de oren klinkt: Barbara Daly Baekeland is de vrouw van de kleinzoon van Leo Baekeland, de Belg –de Gentenaar— die het bakeliet heeft uitgevonden. (Volgende week in de bioscoop.)
Met August (Austin Chick) kelderde het niveau al meteen de dieperik in. Deze film gaat over de dot-combubble, en ik kon mij gedurende de vertoning niet ontdoen van de impressie dat niemand in deze film zal geïnteresseerd zijn. En wel om de eenvoudige reden dat hij redelijk onbegrijpbaar is voor wie de periode zelf niet (van dichtbij) heeft meegemaakt. Holle frasen, onbegrijpelijke terminologie, veel beloftes en meer hot air dan in een montgolfier; jawel, zo herkennen wij de internethype op het einde van de jaren 90. En eerlijk? Ik heb niet de minste zin om die periode opnieuw te beleven.
The Visitor (Thomas McCarthy) was de officiële openingsfilm. Die is traditioneel een ietsje controversieel, maar totaal binnen de perken; de goede middelmaat ongeveer (alweer). The Visitor is een brave, stichtelijke film, die echter net dat beetje té naïef-utopisch is om echt goed te kunnen zijn. Schop de mensen nog eens een geweten, laat ze zien dat niet alles rooskleurig is in de wereld, en dat ze het eigenlijk heel erg goed hebben, en dan kunnen ze ’s avonds braaf naar huis gaan, om de les de volgende dag alweer te zijn vergeten. Niks ergs, maar niet meteen een film die u moet gezien hebben. Het verhaal is niet eens half slecht (alle naïveteit ten spijt), en een betere fotografie had gans de film meteen beter gemaakt.
Dag 3 (08/10)
Hola! Laat mij dit even herhalen: hola! Als Savage Grace al goed was, dan zitten we voor Rupert Wyatts The Escapist aan onze eerste verhaaltechnische hoogvlieger. Het verhaal werd doormidden gesneden en die twee verhaallijnen werden in de montage door elkaar verweven. Spannend én goed gestructureerd, gaat The Escapist over een ontsnapping uit een gevangenis. Het deel voorbereiding en het deel ontsnapping werden aldus in elkaar gevlochten, waardoor de (vertel)kwaliteit van beide helften van het verhaal hoger worden getild dan bij een normale (lineaire) vertelling. Met een zeer geslaagd einde, dat ik voor één keer niet van mijlenver heb zien aankomen –en ik ben normaal gezien de eerste om zo’n eindes door te hebben. Zien!
Ook de hoge verwachtingen die ik had voor Fien Troch –na haar bijna fenomenaal debuut– werden met Unspoken grotendeels ingelost. Deze film bevat zo mogelijk nog meer miserie, droefnis en depressie dan Een ander zijn geluk, en ook hier gaat het opnieuw over een kind dat aan zijn ouders werd ontrukt. De film draagt onmiskenbaar de Troch-stempel die herkenbaar blijft uit de vorige film, al mag u niet veronderstellen dat ze gewoon doorgaat op dezelfde manier. Zeer de moeite waard. (Komt in 2009 in de zalen.)
Ach, elke filmfestivaleditie moet zijn hoeveelheid Hollywoodnonsens hebben. Die hebben we deze keer al vroeg op het festival gevonden, met How to lose friends & alienate people (Robert B. Weide). Heel eenvoudig en snel verteld: The Devil Wears Prada, maar dan met een man in de hoofdrol.
Op naar dag 4!
Antwerpen was een dagje shopping voor Tessa en Henri, en een vergadering voor mijzelf. Achteraf ben ik nog gauw even de Media Markt binnengestapt, alwaar ik voor geen geld een stapeltje dvds heb meegebracht. Even graag was ik met een gelijkaardige stapel cds buitengestapt, maar het aanbod in Antwerpen was niet meteen om over naar huis –of op dit weblog– te schrijven. Wat Tessa en Henri allemaal hebben uitgespookt, weet ik geeneens, behalve dan dat Henri wel minstens drie Bart Smits is binnengedrongen en minstens één legostarwarsding terug mee naar buiten heeft gesleept.
En vlak voor wij vanochtend vertrokken –toen ik was gaan lopen– belde de postbode aan met een doos vol amazon. James Bond 8 t.e.m. 14 waardoor ik nu enkel nog 1 (Casino Royale), 6 (Goldfinger) en 7 (Dr No) mis in mijn Penguin Bond Girl Covers collectie. Currently unavailable, vermeldt Amazon, en waar 6 & 7 nog betaalbaar blijven bij andere Amazon Sellers, dient men voor Casino Royale reeds 36 Britse ponden neer te tellen. *kuch*, inderdaad.
Een site om van weg te blijven overigens, die van Penguin. En al zeker van de onderdelen Great Ideas en Penguin Celebrations Set. En het onderdeel Tasters, waar men de boeken kan voorproeven –ook die James Bondjes. Must. Resist. Temptation.
Net terug van Iron Man –hoewel zeer conventioneel, toch wel stukken beter dan The Incredible Hulk. Een bespreking volgt dra, die van het hulkding later vandaag, zowel hier als bij Het Project (als de planning nog klopt).
De film begon om 19u (sorry: 7 p.m.), t.t.z. er was eerst een intro met reclame, dan waren er voorfilmpjes, en de vertoning van de feature film ving aan om 19u30. Wat handig is bij deze bioscoop, is dat de zaal in twee stukken is gedeeld, en het achterste deel, dat naar boven oploopt, daar is op de onderste rij een soort reling, heel gemakkelijk om uw voeten op te zetten. De zalen zijn niet mega-groot, en ik heb nog geen enkele keer in een volle zaal gezeten. Wat leuk is.
Een paar blocks hier vandaan, richting downtown en richting cinema’s, valt er nog behoorlijk wat te beleven, heb ik vandaag mogen merken. Na bijna drie maand in Seattle te vertoeven, zijn we eigenlijk nog geen enkele keer ’s avonds uit geweest. Het is gewoon geen optie om Henri hier ’s avonds alleen te laten, en toen de (schoon)ouders hier waren had Tessa het veel te druk in het hospitaal en moest ze een uur vroeger opstaan dan nu, zodat het er ook toen niet is van gekomen.
Maar een paar blocks verder, valt er op dit moment dus heel wat te beleven. De cocktailbars en andere kroegen die overdag gesloten zijn, gonzen van bedrijvigheid en plezier, en het kriebelde toch serieus om daar ook een beetje deel van te kunnen uitmaken. Het was raar om die andere kant te zien en vooral om te constateren hoe ver die van ons af lag, terwijl we er eigenlijk de ganse tijd met onze neus op zaten.
—
Leutig was ook dat ik vandaag het boek heb gevonden waar ik al drie maanden naar op zoek was: The Dark River van John Twelve Hawkes, deel twee in zijn Fourth Realm Trilogy, is net in paperback verschenen. Maar die Forerunner 405 is nergens beschikbaar.
Schaamteloos gepikt van Stijn (Een top 10 uit 10), maar die had het op zijn beurt van het AFI (10 top 10): tien genres, met telkens tien films. Eens zien wat al voor onze ogen is vergleden.
Animation: 10/10
Tessa en ik gingen sowieso al naar bijna alle tekenfilms die worden uitgebracht, en Henri moeten we niet meteen smeken om mee te gaan
Romantic Comedies: 10/10
En ik ben niet eens zo’n fan van die romantische dingen. Drie favorieten evenwel: The Philadelphia Story, When Harry Met Sally, en Harold and Maude.
Western: 9/10
Favoriet is waarschijnlijk Butch Cassidy and the Sundance Kid. Ik heb die dingen verslonden als prille tiener.
Sports: 7/10
Ik was helemaal fan van Rocky. Het is denk ik ook de eerste film waarvan ik nadien het boek heb gekocht.
Mystery: 10/10
Geef mij een Hitchcock en ge krijgt mij (bijna) onvoorwaardelijk zoet. Favoriet is Rear Window.
Fantasy: 8/10
Vreemde selectie nochtans.
Sci-Fi: 10/10
Hier mis ik toch wel degelijk Solyaris, om maar iets te noemen.
Gangster: 8/10
Courtroom Drama: 9/10
Een van de grote troeven van de Amerikaanse cinema. Benieuwd naar In Cold Blood.
Epic: 9/10
Fantastisch vond ik dat, die lange epische films. Ik ben ooit eens met een heel onschuldig gezicht vier uur terug thuis gekomen van Ben-Hur (die ze toevallig in Decascoop speelden). “Hoezo laat? Ik mocht toch naar de cinema!”
Totaalscore: 90/100. Was het maar een examen!
Zeer sterk Amerikaans gekleurd toch, deze lijst, maar ze is dan afkomstig van het AFI. Met dank aan de BRT/VRT voor de herhaaldelijke uitzendingen van het overgrote deel van de klassiekers.
Twee weken zal zowat een gemiddelde vakantie zijn. Dat denk ik tenminste, want wij zijn de laatste tien of zo jaren eigenlijk niet echt meer op vakantie geweest –een congresje hier en daar meepikken zat er wel bij, of een snoepreisje van een paar dagen, of die ene grote reis vorig jaar. Ook nu was het niet echt vakantie. Zeker niet voor Tessa, en met al dat schoolwerk eigenlijk ook niet voor Henri (mijn leven is één grote vakantie, dus ik laat mezelf wijselijk buiten beschouwing). Euh, waar zat ik?
Juist: dit verblijf nadert de eindmeet, al is die dus nog zo’n gemiddelde vakantie ver. Het begint hier stilletjesaan te kriebelen, vooral bij Henri en mijzelf dan, want Tessa amuseert zich hier te pletter. (Ze werkt zich ook te pletter, maar die twee kunnen best samengaan –zoals u hopelijk zelf al hebt ervaren.) Zo’n verlengd verblijf heeft vele voordelen: het scherpt de band met de Heimat en het verlangen naar de vele mensen die ge daar hebt achtergelaten; het laat u toe uw vooroordelen t.o.v. den vreemde te toetsen aan de praktijk; het laat u eigenlijk al die materiële toestanden nog veel meer relativeren dan voorheen.
Al heb ik mij –materialistischgewijs– niet meteen ingehouden. Hoe gaan we al die boeken terug mee naar huis nemen, vragen we ons nu al geruime tijd af. Vandaag hebben we bovendien nog aan de stapel toegevoegd. Niet alleen heb ik nog meer boeken gevonden in de Borders dan voorheen, we hebben ook een minuscuul tweedehands-boekenwinkeltje ontdekt (gelukkig hebben we dat pas nu ontdekt, bedenk ik zo plots).
“In een valies, kieken”, hoor ik u brommen. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat er waarschijnlijk plaats genoeg is, in onze valiezen, heeft zo’n valies van de luchtvaartmaatschappij een maximum toegelaten gewicht meegekregen. Misschien dat we ons nog een klein maar stevig carry-on model aanschaffen, waarin we een groot deel van boeken kunnen wegmoffelen. We zien wel.
Vandaag ben ik overigens voor de tweede keer naar een film gaan kijken. Vorige week hadden we met zijn allen –en een paar collega’s van Tessa– de nieuwe Indiana Jones bekeken (de bespreking verschijnt eerstdaags bij Het Project, en nadien ook hier); vandaag ben ik –terwijl zoon en wederhelft gingen shoppen– alleen naar The Happening gaan kijken (ook daarvan volgt een verslag). Na twee maanden abstinentie kon ik het niet meer houden, en nu heb ik de smaak dan ook weer goed te pakken gekregen. Binnen de kortste keren ga ik ook naar The Hulk en hopelijk ook The Strangers en misschien zelfs Iron Man (die eerste twee zijn nog niet uit in België, ik weet het).
Enfin, het loopt op zijn einde, maar daarom gaan we nog niet bij de pakken zitten. En we moeten nog steeds naar dat aquarium. Begin volgende week! Zeker weten.
