Tag: FFG2016

FFG: Experimenter (2015)

Famed social psychologist Stanley Milgram, in 1961 conducted a series of radical behavior experiments that tested ordinary humans willingness to obey authority.

Regisseur: Michael Almereyda
Schrijver: Michael Almereyda
Met: Winona Ryder, Taryn Manning, Peter Sarsgaard
IMDB

Miljaar, dit is een moeilijke.
Ik ben hevig fan van het Milgram Experiment sinds ik het in mijn jeugd bijzonder bondig en zeer to the point zag uitgelegd in de erg ondergewaardeerde film I… comme Icare van Henri Verneuil, waarin Yves Montand de procureur speelt die de moord op Kennedy moet oplossen. Enfin, Kennedy heet in de film Marc Jarry, maar al de rest is bijzonder sterk overeenkomstig. Bekijk die film als u de kans daartoe hebt!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=O1VOZhwRvWo&w=560&h=315]

Michael Almereyda is een weinig bekend regisseur, maakte een aantal films waarvan ik er mij geen enkele kan herinneren, en zal ook met deze film geen blijvend zitje in het pantheon der filmmakers verkrijgen. Let wel: het is een goed gemaakte, interessante film, met een aantal bijzonder interessante filmtechnieken –en dan heb ik het niet over special effects. Almereyda deinst er niet voor terug om de barrière tussen acteur en kijker te overschrijden, door Milgram (Peter Sarsgaard) het publiek direct te laten aanspreken. Hij maakt gebruik van een soort theatrale (= ontleend aan het theater) aanpak waarbij scènes gebruik maken van een duidelijk gekunstelde achtergrond (zoals een scènedoek in het theater) met een artificiële raamvertelling. Hij laat Milgram verder vertellen over wat er gebeurd na zijn dood. Kortom, Experimenter is een cinematografisch interessant gegeven, dat consistent wordt uitgewerkt.

Het Milgram Experiment is bovendien een niet te overschatten gegeven. Milgram wou in de eerste plaats onderzoeken wat er was gebeurd tijdens de tweede wereldoorlog, d.w.z. waarom mensen zomaar blindelings de bevelen van hun oversten opvolgden, en de resultaten van het onderzoek waren zo onthutsend dat ze in eerste instantie door de academia werden verworpen. Ondertussen blijken die resultaten nog steeds actueel –de mens conformeert– en zal Milgram voor eeuwig hebben bijgedragen aan de supporters van het cultuurpessimisme.

Maar ga vooral naar de film kijken. De vertelling is boeiend, het onderwerp belangrijk.

FFG: The Green Inferno (2013)

A group of student activists travels to the Amazon to save the rain forest and soon discover that they are not alone, and that no good deed goes unpunished.

Regisseur: Eli Roth
Schrijvers: Guillermo Amoedo, Eli Roth
Met: Lorenza Izzo, Ariel Levy, Aaron Burns
IMDB

Laten we beginnen met het goede nieuws: een horrorfilm die zich in volle daglicht afspeelt, kan bij mij op enige goodwill rekenen. Voor de rest hebben we een keure aan actrices waar regisseurs/scenaristen Eli Roth en Guillermo Amoedo al eerder mee samenwerkten voor projecten zoals The Stranger, Aftershock en straks ook Knock Knock, zoals Lorenza Izzo & Ignacia Allamand. Als het klikt, dan klikt het. Met Lorenza Izzo klikte het zelfs zo hard, dat Roth er een jaar later mee is getrouwd.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=FcpYPu9M3bw&w=560&h=315]

De film duurt 100 minuten, en de eerste veertig zijn gewijd aan een introductie. Izzo speelt Justine, een naïeve juffrouw, die zich blindelings om de tuin laat leiden door Alejandro (Ariel Levy), en hem voor de goede zaak volgt naar Peru, om het regenwoud van ontbossing te redden. Op de terugreis crasht het vliegtuig, en de groep –enfin, de overblijvers– komen in de handen van een locale stam, die kannibalen blijken te zijn.

Laat ik maar onmiddellijk de meest negatieve zaken uit de weg schrijven: Ariel Levy is niet bepaald een goed acteur. Nog goed dat hij de slechterik speelt, want overtuigend is hij niet echt. En dan de valse preutsheid, die de geloofwaardigheid tegenwerkt. Het is blijkbaar ok om een volwassen man –levend– de ogen uit te laten steken, en vervolgens van de ledematen te ontdoen –onderwijl nog steeds bij volle bewustzijn blijvend– maar het kan blijkbaar niet dat er ook maar enige vorm van naaktheid wordt getoond, terwijl dat net zo goed in het verhaal past als die slachtpartij. Want serieus, in het verhaal is die slachtpartij echt wel functioneel. De naaktheid ook, alleen wordt die niet getoond. De matriarch van de stam laat de meisjes uitkleden, en steekt vervolgens één of ander ding in hun vagina (geen nood, dat wordt niet getoond –het is geen pornofilm), om na te gaan of er nog een maagd tussen zit (don’t ask). Na de proef worden de meisjes weggeduwd, waarna ze op miraculeuze wijze opnieuw over ondergoed lijken te beschikken (ik haat zo’n gekunstelde fouten, cfr hier bij Welp).

Voor de rest is de film ok. Geen hoogvlieger, en eigenlijk een licht afkooksel van Cannibal Holocaust waarnaar de film overduidelijk refereert (de titel alleen al), en die ik dringen nog eens opnieuw moet zien (damn, dat is láng geleden). Maar het had erger gekund. Er zitten bovendien een pak interne verwijzingen in, met wat goede wil is het zelfs een soortement coming of age film, en er is natuurlijk de voor de hand liggende clash tussen de westerse beschaving en de Amazone-stam.

Nee, het had veel erger gekund. Worstel u door de bijzonder clichématige eerste veertig minuten, en de tweede helft van de film valt best mee, voor het genre.

FFG: A Royal Night Out (2015)

On V.E. Day in 1945, as peace extends across Europe, Princesses Elizabeth and Margaret are allowed out to join the celebrations. It is a night full of excitement, danger and the first flutters of romance.

Regisseur: Julian Jarrold
Schrijvers: Trevor De Silva, Kevin Hood
Met: Sarah Gadon, Bel Powley, Emily Watson
IMDB

Zucht.

Dit is een brave gekuiste versie van een gefictionaliseerd non event waarin de toenmalige future Queen of England een nachtje stappen gaat om het einde van WOII te vieren.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fn4pSV0uCfg&w=560&h=315]

Een naïeve, wereldvreemde deerne zet een stapje in de wereld, het is de inspiratiebron voor menige pornofilm, comedy, en diepzinnig drama. Helaas schotelt regisseur Julian Jarrold (Brideshead Revisited, Becoming Jane), u een saaie Disney-versie voor waar niemand iets aan heeft. Was het niet voor Sarah Gadon, dan viel er over deze film helemaal niets te zeggen. Gadon speelt met veel brio en flair, en probeert te redden wat er te redden valt.

FFG: Slow West (2015)

A young Scottish man travels across America in pursuit of the woman he loves, attracting the attention of an outlaw who is willing to serve as a guide.

Regisseur: John Maclean
Schrijver: John Maclean
Met: Kodi Smit-McPhee, Michael Fassbender, Ben Mendelsohn
IMDB

Oh. My. God. Loop naar de cinema, en ga deze verbazingwekkend goede film gaan bekijken. Slow West is, houd u vast, het langspeelfilmdebuut van regisseur én scenarist John Maclean, die voordien enkel twee kortfilms heeft gemaakt. De film is gemaakt in een bevreemdend 1,66:1 aspect ratio, breder dan het vroegere televsieformaat, smaller dan de gangbare widescreen formaten.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=pFfsTsdJfF8&w=560&h=315]

Het helpt natuurlijk, om acteurs zoals Michael Fassbender en een verrassende Kodi Smit-McPhee (eerder in o.a. The Road) in de cast te hebben, maar de fotografie, de scènes, en het intrigerende, meerlagige scenario dat vol symboliek zit, maar waar u zich niets van hoeft aan te trekken om de film te begrijpen.

Er zit romantiek in, spanning, intrige, actie, en het doet al die dingen goed! Jay Cavendish (Kodi Smit-McPhee) gaat op zoek naar zijn geliefde Rose Ross (Caren Pistorius), en wordt daarbij geholpen door Silas Selleck (Michael Fassbender). Gaandeweg leren we (een deel van) de problemen die ieder met zich meedraagt kennen, en dat zorgt voor een bijzondere film.

Onvoorwaardelijk aangeraden!

FFG: The Ipcress File (1965)

In London, a counter espionage agent deals with his own bureaucracy while investigating the kidnapping and brainwashing of British scientists.

Regisseur: Sidney J. Furie
Schrijvers: W.H. Canaway & James Doran (scenario), Len Deighton (roman)
Met: Michael Caine, Nigel Green, Guy Doleman
IMDB

Len Deighton is ondertussen een kwieke 86 jaar oud, en Sir Michael Caine is vier jaar jonger. Deighton is de auteur van een grote hoeveelheid spionboeken, waarvan er een aantal zijn verfilmd. Harry Palmer is het hoofdpersonage in de eerste vijf van zijn romans, een cynische anti-held, waaraan Michael Caine in The Ipcress File perfect gestalte gaf.

Caine is ondertussen voornamelijk bekend als de butler van Batman –iets waar hij overig niet rouwig om is– maar heeft ondertussen al een bijzonder verscheiden carrière gemaakt. The Ipcress File komt uit de periode waarin hij volop begon door te breken (al was hij al een hele tijd bezig), met films zoals ook Zulu, Alfie en Gambit. Na het succes van The Ipcress File zou Caine trouwens nog een paar keer in huid van Palmer kruipen. Grasduin gerust eens in de carrière van de acteur, die momenteel weer in het middelpunt van de belangstelling staat voor zijn rol in Youth, de nieuwe film van regisseur Paolo Sorrentino (La grande bellezza, Il Divo, Le conseguenze dell’amore).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Ui5ec35Toc4&w=420&h=315]

The Ipcress File is een spannende actiefilm –al beantwoord die actie helemaal niet aan wat we daar nu onder verstaan– met fantastische fotografie. De camerastandpunten zijn bijzonder creatief en uitgekiend, en bieden een absolute meerwaarde aan de film.

Gaat dat zien!

FFG: Tale of Tales (2015)

Once upon a time there were three neighboring kingdoms each with a magnificent castle, from which ruled kings and queens, princes and princesses. One king was a fornicating libertine, another captivated by a strange animal, while one of the queens was obsessed by her wish for a child. Sorcerers and fairies, fearsome monsters, ogres and old washerwomen, acrobats and courtesans are the protagonists of this loose interpretation of the celebrated tales of Giambattista Basile.

Regisseur: Matteo Garrone
Schrijvers: Giambattista Basile (boek); Edoardo Albinati, Ugo Chiti, Matteo Garrone & Massimo Gaudioso (scenario)
Met: Salma Hayek, Vincent Cassel, Toby Jones
IMDB

Tale of Tales (Il racconto dei racconti) is het Engelstalige debuut van Matteo Garrone, de regisseur die eerder werd gelauwerd om zijn Gomorra. De film is gebaseerd op drie verhalen uit de Pentamerone, een zeventiende-eeuwse verzameling sprookjes van de Italiaanse dichter Giambattista Basile. De drie verschillende verhalen worden op het einde samengebracht, maar op een nogal eerder kunstmatige manier.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=J9ETi804w-E&w=560&h=315]

Het acteerwerk van Salma Hayek en Vincent Cassel is goed, maar niet om over naar huis te schrijven. Beiden vervullen nogal stereotiepe rollen, zonder daar eigenlijk ook maar enige verdieping aan te geven. Uitstekend is dan weer de (korte) rol van John C. Reilly als echtgenoot van de koningin gespeeld door Hayek, en van Bebe Cave, die zowat de grootste evolutie in de film doormaakt.

Er zitten een paar bijzonder mooie fotografische elementen in de film –die alleen al daarvoor de moeite van het bekijken is. Het bloedrode hart in de voor de rest bijna volledig witte scène (op een zwart kleed na); de naakte verschijning van de jonge Dora (Stacy Martin) in het bos, gecombineerd met het rode gewaad; de duizelingwekkende scènes op een kasteelmuur; de afgebleekte tweeling Christian en Jonah Lees die resp. Jonah en Elias spelen; en de bonenstaak verschijning van Franco Pistoni als Necromancer.

Het was een mooie film, maar ik mis samenhang en diepgang, waardoor de fantastische momenten die erin zitten, verdwijnen in een overvloed van minder interessante momenten.

FFG: Film Fest Gent 2016

Op 12 oktober is het zover: dan start de 42e editie van het Film Fest Gent. En hoe gebrand ik ook ben op een persaccreditatie of toegang tot de persvoorstellingen, 350 euro om Golden Friend te worden en van die voordelen te kunnen genieten, lijkt mij toch wat van het goede te veel. Wat er mij niet van weerhoudt longlists aan te leggen, waaruit ik dringend ga moeten beginnen kiezen.

In de rapte, en in volgorde van het boekske (als er een (?) bij staat, is het nog een zwaar twijfelgeval):

  • The Walk – razend benieuwd ben ik naar die film. Man on Wire was een fantastische en meeslepende documentaire, ik ben echt benieuwd wat Robert Zemeckis en Joseph Gordon-Levitt ervan gemaakt hebben. Maar 12 euro voor een ticket. Pfft.
  • D’Ardennen – yeah right: al lang geen plaats meer
  • Black Mass, met een onherkenbare Johnny Depp. En met Dakota Johnson.
  • The Lobster
  • Slow West – gezien
  • The Assassin (?) – martrialartsprent
  • Carol (?) – gebaseerd op een boek van Patricia ‘Ripley‘ Highsmith
  • The Diary of a Teenage Girl
  • The Green Inferno – van Eli Roth (Hostel, Cabin Fever) – gezien
  • Remember – van Atom Egoyan (The Captive, Exotica) en met Christopher ‘The Sound of Music‘ Plummer en Martin ‘Space: 1999‘ Landau
  • The Falling – gezien
  • A Royal Night Out – gezien
  • Spooks: The Greater Good – gezien
  • You (us) Me – fantastische synopsis
  • Arabian Nights: Volume 1 -3 – het concept alleen al
  • Experimenter – The Milgram Experiment
  • Mistress America (?)
  • Taj Mahal (?) – muziek van Nicolas Godin, de helft van Air, die recent een zeer verscheiden en interessante soloplaat heeft uitgebracht, Contrepoint
  • Tale of Tales – gezien
  • Seymour: an introduction (?) – portret van een pianist
  • Eadward – over fotograaf Eadward Muybridge
  • Hitchcock/Truffaut – twee gigantisch interessante regisseurs
  • Ingrid Bergman In Her Own Words
  • Steve McQueen: The Man & Le Mans (?) – eerst zijn Le Mans film herbekijken
  • L’Immortelle (?) – debuut van Alain Robbe-Grillet

Er zijn ook nog Black Narcissus en The Ipcress File, maar die heb ik hier ergens liggen, en Henri zou graag naar de Back To The Future-marathon gaan.

Een dikke twintig films. Nu nog de goedkoopste formule zoeken.

FFG: Spooks: The Greater Good (2015)

When a terrorist escapes custody during a routine handover, Will Holloway must team with disgraced MI5 Intelligence Chief Harry Pearce to track him down before an imminent terrorist attack on London.

Regisseur: Bharat Nalluri
Schrijvers: Jonathan Brackley, Sam Vincent, David Wolstencroft
Met: Kit Harington, Tuppence Middleton, Elyes Gabel
IMDB

Een degelijke film, maar ik vermoed dat de mensen met kennis van de gelijknamige televisieserie hier net iets meer boodschap aan zullen gehad hebben. Drie schrijvers van de serie hebben meegeschreven aan de film, en dat komt ongetwijfeld de continuïteit ten goede.

De serie is trouwens variabel bekend onder de naam MI-5 en Spooks, en oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film Spooks: The Greater Good zou gaan noemen, een veel duidelijker omschrijving –ook van wat er zich in de film afspeelt– dan het wel bijzonder generieke MI-5.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=smidRILQBuk&w=560&h=315]

Regisseur Bharat Nalluri werkt voornamelijk voor televisieseries, en de film is ook niet meer dan dat, een lange, onderhoudende episode. Kit Harington (Jon Snow uit Game of Thrones) zet een geloofwaardige Will Holloway neer, een uit MI-5 gestoten wildcard die de intrige van de film moet oplossen. Mooie rol ook voor Tuppence Middleton (u kent haar uit The Imitation Game, Jupiter Ascending en Sense8), maar toch zijn het voornamelijk clichés die deze film bevolken.

FFG: The Falling (2014)

It’s 1969 at a strict English girls’ school where charismatic Abbie and intense and troubled Lydia are best friends. After a tragedy occurs at the school, a mysterious fainting epidemic breaks out threatening the stability of all involved.

Regisseur: Carol Morley
Met: Maxine Peake, Maisie Williams, Florence Pugh
IMDB

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=8OEhqmKmZ9Q&w=560&h=315]

The Falling is een min of meer intrigerende film, die duidelijk inspiratie heeft gehaald in de sfeer en thematiek van films zoals Picnic at Hanging Rock, 17 filles en zelfs een beetje The Virgin Suicides. Maisie Williams –bekend voor haar rol als Arya Stark in de Game of Thrones serie– speelt Lydia, de dochter van een moeder met pleinvrees. Wanneer Lydia te pas en te onpas begint flauw te vallen, creëert ze een epidemische hysterie, waaraan een groot deel van haar klasgenotes ten prooi vallen.

Net zoals Rudderless is ook deze film iets te afgelikt, waarbij dit niet wordt gecompenseerd door bijvoorbeeld een opvallende fotografie –hoewel er een veelbelovende aanzet wordt gegeven. Morely is gerust iemand om in de gaten te houden —The Falling is haar tweede langspeelfilm– maar laat met deze film geen blijvende indruk na.