Sunshine (2007)

A team of international astronauts is sent on a dangerous mission to reignite the dying Sun with a nuclear fission bomb in 2057.

Regisseur: Danny Boyle
Schrijver: Alex Garland
Met: Cillian Murphy, Rose Byrne, Chris Evans
IMDB

Fan van Danny Boyle: check. Ik zeg maar iets: Trainspotting ! The Beach ! 28 Days Later… ! 127 Hours ! En binnenkort naar zijn Steve Jobs (met Michael Fassbender) kijken ook…
Fan van Alex Garland: check. En alweer: The Beach ! 28 Days Later… ! Never Let Me Go ! Ex Machina (één van de meest onderschatte films van 2015) ! The Coma !

Cillian Murphy en Michelle Yeoh behoren dan wel weer niet tot mijn favoriete acteurs; Chris ‘Captain America’ Evans is een typetje; maar naar Hiroyuki Sanada en Rose Byrne kijk ik dan wel weer met veel genoegen. Enfin, het zit redelijk goed van bij het begin.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YZ2-xR54UDU&w=420&h=315]

Naarmate de film vorderde, kreeg ik wel steeds meer een déjà-vu gevoel. Niet moeilijk, gezien ik hem al gezien had in 2009, zo vertelt mijn archief. Ik was er toen niet onverdeeld positief over, maar het werk doorstaat blijkbaar de tand des tijds. Er zitten duidelijk invloeden in van Solaris, 2001: A Space Odyssey, Alien en zelfs Armageddon, en het is zeker een film die meer aanspreekt als men meer achtergrond in de thematiek en het genre heeft.

Het is vooral die thematiek die moet aanspreken (want de film bevat meerdere wetenschappelijke onjuistheden). De symboliek rond de zon wordt gretig uitgewerkt en neemt mystieke proporties aan. Het is ook in dat licht (pun not intended) dat de kracht van de film moet gezien worden. Veel meer dan de uitwerking van de plot, gaat het om de conceptuele implicaties van de problematiek (uitdovende zon, gigantische verantwoordelijkheid van de bemanning) en de psychologische (en morele) spanningen die dat met zich meebrengt. Het is niet de beste film van Boyle (of Garland), maar er zit meer achter dan ik op het eerste gezicht (bijna zeven jaar geleden) had vermoed.