We gaan wat minder bloggen vanaf nu. Niet dat de goesting geheel is verdwenen, maar ik betrap er mij toch steeds vaker op dat het een soort verplichting is geworden om dagelijks een post(je) te schrijven. Dat kan de bedoeling niet zijn. (Tijdgebrek helpt ook niet echt natuurlijk.)
“Dagelijks sinds 2003”, stond er in mijn colofon. Mogelijks wordt het nu dus wat minder frequent. Misschien geraak ik dan eindelijk eens wat meer van die computer weg.
Dit blog begon net iets te veel spam te krijgen dan ik zin had om na te kijken op false positives (zaken die als spam gemarkeerd worden, maar het eigenlijk niet zijn). Eerst switchte ik van Spam Karma naar Akismet, maar dat haalde niet veel uit. Dus heb ik er nog iets anders tussengeplaatst: Simple Spam Filter (SSF) van Tan Tan Noodles.
Het ding werk samen met Akismet: indien een reactie als spam wordt getriggerd, biedt SSF een captcha aan, zodat wie verkeerdelijk als spam werd aangeduid alsnog zelf zijn commentaar kan goedkeuren. Wie niet als spam gebrandmerkt werd, zou normaal gezien van dat alles niets mogen merken.
Tenzij er ondertussen massaal reacties niet verschijnen natuurlijk. Laat in dat geval eens iets weten; mijn e-mail adres staat in het colofon, onderaan op elke pagina.
“Men belt”, zou Henri daarnet gezegd hebben –gesteld dat hij thuis was en niet aan een schoolbank vestgekluisterd zat. Men belt zelfs tweemaal, dacht ik erbij toen ik van het tweede naar beneden spurtte maar alsnog ingehaald werd door het ongeduld van de beller.
“Meneer…”, de man zoekt even op zijn afleveringsbriefje en kijkt mij dan verheugd terug aan, “…meneer Bruno Bollaert?”
Als ik instemmend knik, overhandigt hij mij een witte papieren draagtas, met daarop in gouden letters “GODIVA Chocolatier”. Erin zit een brief, en een halve kilo pralines.
“You couldn’t come to the event,” vertelt de brief mij, “but we didn’t forget you: here is a small attention for you!”
Als small had ik het zelf niet meteen omschreven. Als lekker wel, al durf ik niet verder dan de zichtbare verdieping heerlijkheden. De rest bekijk ik wel als Tessa straks thuis komt. Even vroeg ik mij af waar ze het meest jaloers om zou zijn: de pralines, of de handtekening van Axelle Red (zij is fan van Axelle) –om niks natuurlijk, want ze mag gewoon mee genieten! Wat ik geproefd heb is alvast heel erg lekker.
Verschrikkelijk sympathiek, van Godiva. Eerst al die lieve reactie van Ilse Wilmots, hun chef chocolatier, en nu dit. Dankuwel!
Normaal gezien zat ik nu in Brussel, ergens in de fabriek van Godiva waar ik met vier andere bloggers zou worden rondgeleid. De chocolade workshop is al afgewerkt, en zo meteen begint de privérondleiding in het –voor het publiek gesloten– Chocoloademuseum van Brussel. Achteraf is er een persconferentie bij Godiva Sablon, met Axelle Red, dankuwel alstublieft.
In plaats daarvan lig ik hier mijn virussen, bacillen en andere bacteriën tot mijzelf te houden. Want zeg nu zelf, ik kan juffrouw Red –zeg maar Axelle, hoor ik haar al in mijn oor fluisteren– toch moeilijk met de Mexicaanse griep opzadelen. Zelfs als die griep een banalere luchtweginfectie zou blijken.
Ach, ik zal mij nog even aan Lady Godiva zelf vergapen dan. In de versie van John Collier als dat mag, met evenzeer van dat weelderig mooi rood haar.
Het schilderij hangt in the Herbert Art Gallery and Museum, Coventry, achter glas en met een luxueus kader errond.
Na vijf dagen Gent Jazz heb ik vandaag een rustdag. Rustdag, dat betekent dat ik al de ganse dag zit te prutsen. Prutsen met wordpress (themes); prutsen met foto’s; prutsen met cd’s; prutsen met boeken; prutsen met betalingen –allemaal zaken die een dikke week zijn blijven liggen. Betalingen zijn ambetant: zoals het een goede Belg betaamt wil ik niet te ver op voorhand betalen, maar eigenlijk ook niet te laat. Alleen wil ik die deadline wel eens uit het oog verliezen. Boeken en cd’s zijn leutig, behalve dat ik wel eens vergeet ze in mijn catalogus/database te steken, en ik dan ineens een veel te grote hoop moet inputten. Foto’s zijn nog ambetanter dan betalingen. Tegenwoordig is het in om de foto’s te oversatureren, en uit dwarskoppige reactie haal ik dan natuurlijk weer te veel kleur weg. Ik zit al een ganse dag ambetantig te wezen omdat ik deze foto niet helemaal naar mijn goesting krijg –waarom gebruiken ze van die f—ing rode spots ook altijd. En tot slot zijn die wordpress themes ook al ambetant. Ik ben bezig met iets nieuws, en ik weet perfect wat ik wil. Alleen blijkt het theme dat ik zoek niet te bestaan, en zijn mijn coding skills tegenwoordig niet veel meer waard, zodat ik veel te veel tijd besteed aan het zoeken naar het geschikte compromis. (Dit lijkt er momenteel het sterkste op, maar eigenlijk toch helemaal niet. En nee, ik ben niet van plan een photoblog te beginnen.)
Ambetant dus. Maar ik amuseer mij rot.
Waarschijnlijk was ik tien minuten weg toen DHL voor de deur stond, donderdag. Mijn ‘sprinter’ moest die dag binnengebracht worden in de Gentse (hoofd)biblitoheek aan de Zuid, en gezien het zachte zomerweer had ik gedacht de laatste 150 bladzijden uit te lezen in het Zuidpark, om op die manier afleidingen (zoals internet) tot een minimum te beperken. Toen ik rond twee uur terug thuis kwam –na een lunch in Vooruit– vond ik een briefje in de bus.
“Nee meneer, de chauffeur kan vandaag niet meer bij u langskomen. We kunnen morgen reeds bij u terug komen, maar we kunnen niet zeggen wanneer. Nee, ook niet of dat in de voormiddag of de namiddag zou zijn.”
Ze konden het wel in de bus steken (maar dat ging niet lukken, dat wist ik al), ik mocht het komen afhalen in Merelbeke, of ze konden het in een Shell station naar keuze achterlaten. Ik opteerde voor dat laatste, en dan kon ik daar vrijdag rond 13u achter, evenwel niet voordat ik een Nederlander van voor mij poort liet wegtakelen. Het is een beetje moeilijk om dwars door een Volvo C70 te rijden.
Mijn pakje, dat ik eigenlijk net zo goed in de Sint-Pietersnieuwstraat had kunnen afhalen ipv in de Shell, werd door DHL geornamenteerd met een groot aantal extra stickers. Van homodhlroze tot shellgeel werd mijn pakket beschouwd als exceptioneel, updated en op andere manieren aangepast aan de noden van de niet thuiszijnde mens. Ik besloot te wachten tot Henri ook thuis was, om hem deel te maken van de out-of-box experience. Ondertussen wist ik al lang wat het was, want een (groot) aantal collega-bloggers hadden ook het Is het ok als ik jou een pakje stuur?
-mailtje van Stefan van doggybites gekregen.
Achter de flappen van de doos zaten twee tassen, een paar staafjes Gold, een pak Espresso, een pak Cappuccino, en een pak Frappé. Even wachten op Tessa, en ieder kon proeven.
We kunnen kort en duidelijk zijn: zowel Cappuccino als Frappé zijn grote bucht. De poederkes bevatten veel te veel suiker, waardoor die dingen eigenlijk totaal ondrinkbaar worden.
Gold en Espresso zijn echter zeer behoorlijk.
Ach, ik beken, ik ben eigenlijk wel een beetje fan van Nescafé. Vroeger dronk ik vaak van die instantkoffies, en ik vind ze nog steeds beter dan sommige brouwsels die voor koffie moeten doorgaan in niet nader genoemde drank- en eetgelegenheden. En ’t is gemakkelijk en snel. En beter dan suikerrijke frisdank (zolang ge wegblijft van de frappé- en cappuccinobucht tenminste).
Eind februari werd ik door Dieter Van Esch –samen met een hoop andere bloggers– uitgenodigd voor een kookworkshop in Antwerpen. KitchenAid viert in 2009 de 90e verjaardag van de bekende standmixer (die ik zelf ook in huis heb), en organiseerde in het kader daarvan een kookgebeuren in Cookaholic in Antwerpen.
Ja, ik weet het, Antwerpen. Ik zak er enkel naar af om op Jazz Middelheim rond te dwalen, of om in de zoo de andere a’pen te gaan bezoeken, en ik tracht al een paar maanden om eindelijk eens bij Rob in Caffenation een koffie te gaan drinken. Maar goed, voor de kookkunst wil een mens zich nog wel eens uit Gent verplaatsen. Voeg daaraan toe dat ik in het charmante gezelschap mag vertoeven van een keure bloggers, en dat ik bij deze mijn schier onbestaande social skills kan oefenen.
Voor de rest is dit voornamelijk een fotopost (ik denk niet dat ik al eens zoveel foto’s in één post heb gestoken), maar eerst wat linkliefde. Waren –naast het team van KitchenAid en Cookaholic– aanwezig: Ann (flair.be / loslopendenwild.be), Goedele (goedles.be / communicatiemannen.be), Imke (imkedielen.be), Lama (lamazone.be), Sofie (fashionata.be), Valérie (depretmeloen.blogspot.com), Bruno (blog.volume12.net –hey, dat ben ik), Johan (gedachtengolven.blogspot.com), Kevin (clopin.be), Kristof (Kristof-Nizet.be), Stef (blog.stef.be), en Yves (coolinary.be).
Als het spetst, moet ge dat zo ver mogelijk voor u uit houden, die appelsienperser.
Gaetan van Cookaholic met zijn uitgebreide messenset –waaronder zijn Shuns, u weet wel, waar Bob Kramer een set voor ontworpen heeft. Imke poseert voor de cover van Het Rijk der Vrouw.
Dat draait precies elliptisch hé, zo’n deeghaak?
Kristof staat zijn mannetje, en daarnaast bewijst een groepje pokende bloggers dat ze “nee-nee” geen geeks zijn.
Wortels voor de cake… en kip uit de stoomoven voor de wok.
Voorgerecht… en dessert.
“Euh. Mag ik het nu haast opeten, Bruno?”
Een lustrum is een zoenoffer, zo leert van Dale u desgewenst. Oorspronkelijk was het een zoenoffer dat elke vijf jaar werd gebracht in de tijd van de Oude Romeinen. Niet toevallig viel dit offer –dat vaak als een reiniging werd omschreven– samen met het beëindigen van de vijfjarige ambtstermijn van de censoren. Zo’n censoren waren onder meer belast met het bijhouden van lijsten van dienstplichtigen, het schatten van fortuinen, en het al dan niet ontnemen van stemplicht, en zelfs het aanduiden van de senaat. Hoewel dit lang niet al hun macht omschrijft, volstaat deze bondige opsomming reeds om in te zien dat men nood heeft om zich aan het einde van zo’n termijn te laten reinigen –of verzoening te zoeken.
Later is men hetzelfde woord gaan gebruiken om een periode van vijf jaar te omschijven.
In september vorig jaar, zo heb ik daarnet ontdekt, was het vijf jaar geleden dat ik dagelijks voor dit weblog ben beginnen schrijven i. Er is sindsdien geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gepost ii.
Sommige van die dingen zijn gelukkig goed in de hoeveelheid berichten weggestoken, andere zijn leutig om terug te vinden. Het is een zeer verscheiden aanbod, waarin bepaalde, soms cyclische, tendenzen zijn terug te vinden. Zo is er in de zomer veel concertfotografie (het jazz-seizoen), en wordt er in de winter meer gepost over eten. Ik heb het gehad over audio en hifi, over film, over fotografie, over eten, over lopen, en zelfs over politiek –al ben ik altijd enorm blij als ik erin slaag het daar niet over te hebben.
Er zijn al (vele) momenten geweest waar ik heb gemeend om mijn interesses op te splitsen over even zoveel weblogs. Vorig jaar nog heb ik geprobeerd om opnieuw een photoblog op te starten –ik heb gemerkt dat ik veel te wispelturig en ongedisciplineerd ben om dat vol te houden.
Dus u zal het hiermee moeten doen iii. Met fotografie. Maar ook met eten. En met faits divers.
—
’t Is Huug zijn schuld (De Top 100 meest invloedrijke Vlaamse weblogs kreeg vandaag een update). Serieus. Ik let anders nooit meer op die dingen. Maar allez, Huug heeft gelijk: hoe komt het dat Michel daar niet tussen staat?
Laat ons eens van bladvulling (of blogvulling) doen. Bekijken we even de top 15, van die top 100 meest invloedrijke Vlaamse weblogs.
Vrijdag, December 15, 2006, is ondertussen verhuisd naar een andere URL
Volgens hun whitepaper (PDF) kijkt Metatale naar locatie, thema, en invloed.
Invloed wordt bij Metatale gedefinieerd als Bijvoorbeeld: Als ik een bespreking van mijn product op dit blog krijg, zal dit dan voor de nodige buzz zorgen?
. En terwijl een blog als zattevrienden wel degelijk ontiegelijke pageviews genereert, vraag ik mij ter dege af welke invloed zo’n blog heeft op zijn bezoekers.
Bij locatie lezen we: Hoe internationaal het internet onze wereld ook gemaakt heeft, we praten ook online nog steeds voornamelijk met taal- en landgenoten. MetaTale bakent invloed af binnen taalgebieden.
Wat is dan de invloed van zo’n ‘lokaal’ blog dat in het Engels publiceert? Vijf van die blogs zijn in ’t Engels, van de top vijf zijn er zelfs drie Engelstalig.
Thema ten slotte: Invloed op zich bestaat niet – die is altijd gebonden aan een bepaald thema. MetaTale koppelt invloed aan thema’s.
Er zit slechts één echt persoonlijk blog tussen in die vijftien, de meeste blogs zijn op één of andere manier meta, d.w.z. ze hebben het bijvoorbeeld over marketing of over het internet. Dit lijkt me een redelijk enge thematiek om zo hoog in de rangschikking te worden geplaatst.
Enfin, ’t is niet kritisch op een negatieve manier bedoeld, het zijn gewoon een paar bedenkingen die ik heb bij zo’n top 100. Misschien dat er toch iets té veel naar andere zaken dan locatie, thema en invloed wordt gekeken? Het zou waarschijnlijk veel manuele (en dus subjectieve, maar misschien toch correctere) tussenkomst vragen om daar echt rekening mee te houden, vermoed ik.
Niets nieuws dus eigenlijk, en ’t is echt mijn ding niet, zo’n rangschikkingen en invloeden en al. Ik viel bijna in slaap van verveling terwijl ik dit allemaal aan ’t tikken was. Blij dat ik geen marketeer ben.
—
[update 20:25] Dit staat op plaats 31: http://redfox-babes.blogspot.com/ –opgelet: NSFW; gizmodo.com staat op plaats 45 (Vlaams?); radio-raw.skynetblogs.be/ (plaats 49) bestaat niet meer; xavierroelens.blogspot.com/ (50) werd niet meer aangepast sinds 19 juli; www.eitb24.com/ (54) bestaat niet meer; studwww.ugent.be/~lbol (57) bestaat niet meer; www.bloggen.be/neuritagona (64) bestaat niet meer; http://xclusivetunedstreetcars.car-spot.com/ (66): puh-lease; superkrediet.wordpress.com/ (72) niet meer aangepast sinds 21 januari; paircoaching.spaces.live.com/blog/ (81) bestaat niet meer; brainfreeze.skynetblogs.be/ (85): allez jongens; www.bloggen.be/fckampioenen (87): idem; www.pixelpanic.be/ (90): no comment; joriswinters.wordpress.com/ (91): idem; www.svinus.be/ (93): reclame; www.feweb.be/blog (94) feweb?!; blog.coolz0r.com/ (96) verwijst door naar iets anders; blog.seniorennet.be/wedrennen (99): heh?!
Er is iets misgelopen, denk ik.
Een berichtje op blogologie overhaalde mij om toch nog maar eens Movable Type (MT) te proberen. In Video: Hoe migreren van WordPress naar Movable Type claimt Maarten Schenk dat de migratie van MT naar WP (WordPress) een fluitje van een cent is. En als bewijs levert hij een link mee naar een video, die in 1 minuut 15 seconden uitlegt hoe makkelijk dat wel is. Ik heb die video niet gezien.
Wat ik wel heb gedaan is de gratis versie van MT gedownload, alle bestanden naar mijn webserver overgesluisd volgens de instructies, en dan de URL ingegegeven die het zaakje zou moeten installeren. Helaas. Server error alhier, en failure aldaar. Alle permissies staan goed, de bestanden staan op de juiste plaats, kortom alles werd ingesteld voor een standaard installatie zoals door MT vereist.
Vroeger zou ik nog wel geprutst en gezocht hebben tot het ding werkte. Vandaag doe ik die moeite niet meer. Bij WP is het wél een kwestie van uploaden en de URL ingeven, en presto: daar is uw weblog, klaar voor gebruik. Meer moet dat niet zijn, of eerder: meer mag dat niet zijn.