Tag: woon-werkverkeer

fietsen (op de heide)

Het begint met een ontbijt, en dan staat ge plots thuis met twee fietsen. Ik bedoel: een pak fietsbrochures.

Tessa fietst naar het werk. Eigenlijk een onverantwoorde manier van transportatie, gezien ze slechts met grote moeite haar hoofd tien graden in gelijk welke richting kan draaien –dat is helaas geen overdrijving. Even achterom kijken voor aankomend verkeer is er dus niet bij, daarvoor moet ze stoppen en haar lichaam draaien. Een overblijfsel van de aanrijding met de MUG, waar zij 4 jaar geleden als arts meereed. De verzekering en de door de verzekering aangestelde expert beweren dat haar conditie een natuurlijke evolutie is van het computerwerk dat ze verricht. Dat ik meer computerwerk verricht op een week dan zij in die voorbije 4 jaar, en dat al mijn gewrichten foutloos werken en ik mijn hoofd nog steeds als een kerkuil rond kan draaien, wordt als irrelevant beschouwd. Dat er een direct aantoonbaar verband is tussen het ongeval en haar conditie ook. En dan heb ik het nog niet over belangenvermenging gehad. Maar laat ons vooral geen complot vermoeden.

Edoch, daar het ging het hier niet over. Tessa gaat met de fiets naar het werk, en die fiets begint zo stilletjesaan zijn leeftijd te verraden. Tijd voor een nieuwe dus. En gezien Henri een rekker (snelbinder in ’t schoon Nederlands) nodig had, en we toch aan ’t ontbijten waren in Brasserie Nero, en die fietsenwinkel vlakbij is, gingen we maar eens langs. En omdat ik in september zelf met fietsen wil beginnen, was ook ik daartoe makkelijk te overtuigen.

Maar mensen, wat kost dat geld. Voor twee fietsen kan ik bijna een nieuwe motor kopen (hij is te koop overigens, ik moet er eens deftig werk van maken om hem verkocht te krijgen –een zwarte Daytona 955i, gekocht in augustus 2004). Tessa heeft haar oog laten vallen op een Koga Miyata, en die hebben ook een racefiets die ik wel zie zitten. Al had ik ook een mooie van Giant gezien.

Is er iemand die mij wat wegwijs kan maken in die cyclosport? Ik zoek iets met het oog op eventuele deelname aan een triathlon binnen een jaar of twee. Maar wel recreatief; ik heb geen enkele intentie om zelfs maar semi-pro te worden –laat staan om er de hoeveelheid geld tegenaan te gooien die daarvoor nodig is. Bij die racefietsen spreken ze trouwens ook van carbon en demping en aerodynamica alsof het een motor was –ik hoef niet eens mijn vocabularium aan te passen. Behalve dan dat er pakweg 27 versnellingen op zitten ipv zes.

express

Aan de uitgang van de verste tunnel van Noord, vlak voor je de grote stationshal in stapt, is een GB Express. In de bijna twee jaar dat ik dagelijks over en weer naar Brussel reis, ben ik er al zowat elke dag voorbij gestapt, om me een beetje verder, binnen die centrale hal, bij een van de broodjeszaken aan een paar ontbijtkoeken te bezondigen. Gisteren voelde ik me echter zo slecht (fysiek), dat ik al halverwege de treinrit had beslist dat ik die dag mandarijnen of clementijnen zou kopen, om daarmee –hopelijk– mijn vitaminepeil op hoger niveau te tillen. Bijna was ik opnieuw die GB wijdbeens voorbij gestapt, toen ik bedacht dat het ofwel die GB ofwel een langere tocht naar de City Delhaize zou worden.

Hoewel de winkel zelf uitzonderlijk klein is (het is natuurlijk een Express GB), beschikken ze er toch over zo goed of alles waar een haastige forens nood aan mag hebben. Bovendien had ik ter plekke nog te kiezen tussen mandarijnen (0,99 EUR/kg) en clementijnen (2,09 EUR/kg), maar een korte betasting maakte al snel duidelijk dat het prijsverschil wel degelijk ook voor een kwaliteitsverschil stond. Ik heb voor ongeveer twee kilo in zo’n transparante zak geladen, die allemaal voor de middag in mijn maag zijn beland. Ze behoorden tot de betere van het seizoen. ’s Middags bij de maaltijd heb ik –door omstandigheden– er nog eens twee extra gegeten, en ’s avonds thuis nog drie. Met als gevolg dat ik me vandaag veel beter voel.

Van diezelfde GB had ik overigens ook mijn middagmaal meegebracht: twee pistolets en een portie voorverpakte schijfjes kip met tuinkruiden. Rond tien uur kregen we echter bericht “lunch has been provided for“, zodat mijn kippesneden in de koelkast verdwenen, en de pistolets in een lade voor de lunch van vandaag. Toen ik daarnet mijn lade opentrok, waren de krokante pistolets echter verschrompeld tot halfzachte ronde bolletjes, die evenwel nog steeds de heerlijk broodgeur van gisteren bevatten. De tol van de industriële express.

bedeling

Gisteren was er opnieuw een samenscholing in Noord. Even dacht ik dat er iets was gebeurd in de metro –het knelpunt bevond zich aan de ingang naar het Brusselse openbaar vervoer. Maar toen ik ter plekke kwam, notitieboek net niet in de hand om achteraf over de gebeurtenis te kunnen berichten, zag ik dat de bron van het oponthoud zich links van die ingang bevond. En voor ik goed en wel besefte, kreeg ook ik de nieuwe Cruesli 4 noten in mijn handen gedrukt.

(Al is dat niet geheel naar waarheid. Ik diende minstens twee studenten en drie weerloze vrouwen uit mijn baan weg te drukken –en één daarvan herhaaldelijke keren een elleboogstoot toe te dienen voor ze wilde wijken– alvorens ik een doos uit de handen van de bedelers kon wegrukken.)

Altruïstisch als ik ben, heb ik het doosje mooi weggestopt, en er ’s avonds Henri mee verblijd –die het prompt met zijn moeder heeft gedeeld na het avondmaal. Mijn karma zat duidelijk mee, want toen ik vanochtend op het Sint-Pietersstation aankwam, werd ook daar hetzelfde product uitgedeeld –dat prompt terug in de tas verdween voor Henri. (Hier geen samenscholing evenwel.)

6:59

Ge kunt er uw klok op gelijk zetten. Op welk moment ik ook van thuis mag vertrekken, wanneer ik het Sint-Pietersstation binnenstap, toont de klok op het grote vertrekbord in de stationshal altijd 6:59.

(En nee, de klok staat niet stil, Ti-ta-tovenaar.)

te laat

Oeps: ik heb me vandaag verslapen/ik heb te lang op de pot gezeten/ik heb te uitgebreid ontbijt/ik had gewoon geen goesting –waardoor ik mijn reguliere trein heb gemist. Ipv de 7u08 heb ik daardoor eerst de 8u22 laten passeren (eivol) en ben ik pas op de 8u39 gestapt (meer dan genoeg plaats) en dus heb ik me hier pas rond 9u30 kunnen aanmelden.

Bovendien voelde ik me –deels geïnspireerd door deze post van Bert en deze van Pietel— in een nostalgische bui, waardoor ik mijn 50 mm op mijn Nikon F301 heb gestoken, en een TMax 400ASA erin (een trix was nog beter geweest), om wat kiekjes van mijn reisweg te nemen. Man, man, man, maakt dat ding lawaai als je de sluiter indrukt. De volgende keer neem ik toch gewoon de Leica mee.

Maar nu heb ik wel het gevoel dat de helft van de dag al voorbij is (hoewel ik hier tot 18u mag blijven om de ‘verloren’ werktijd goed te maken.)

trein/vakantie

Hoewel de laatste week –of zelfs twee weken– van augustus eigenlijk opnieuw een normaal woon-werkverkeer kent, houdt de NMBS halsstarrig vast aan de vakantieregeling. Dat resulteert niet meteen in een wijziging van het uurrooster in de spits, maar wel in het aantal wagons dat tijdens die spits aan de locomotief wordt gekoppeld.

Mijn ochtendtrein moet het met minstens één wagon minder stellen –en naar ik vermoed zelfs twee– en dat zorgt tegenwoordig voor een overbevolking. Gezien het niet zo opperbeste weer ben ik niet meteen geneigd om de motor van stal te halen. Het ziet er bovendien niet naar uit dat het dra beter wordt:

Er komt voorlopig geen eind aan het wisselvallige zomerweer die (sic) bij momenten eerder aan herfst doet denken. [bron]

Overbevolking is natuurlijk één zaak, maar als je daar op je nuchtere maag een palet van misselijkmakende geuren moet bijnemen, dan wordt het toch iets van het goede te veel. Ik kan nog begrip opbrengen voor een lijfgeur ’s avonds –na de fysiek afmattende arbeid die wij desk jockeys moeten verzetten– maar om zeven uur ’s ochtends?

Soit, nog drie ritjes, en we hebben weer vakantie. Al denk ik er sterk aan morgen toch maar de motor te gebruiken. Immers, volgens onze vrienden van het KMI wordt de beste dag van de week […] waarschijnlijk woensdag.

oudenaarde

“Beste reizigers, welkom op deze P-trein met bestemming Kortrijk. Deze trein stopt te Brussel Centraal, Brussel Zuid, Gent Sint-Pieters, De Pinte, Deinze, Waregem, Harelbeke, Kortrijk eindbestemming. Volgende halte: Brussel Centraal.”

Waarop de beste man het allemaal nog eens in het Frans herhaalt. Verschrikkelijk ambetant als je die trein elke dag neemt, en je tracht in je boek en je iPod te verdwalen. Daar gaat de concentratie. Na Brussel Centraal wacht u overigens nog eens hetzelfde, en na Brussel Zuid nog eens. Het is een statement: met deze P-trein zit u niet op het verkeerde spoor.

Soms durf ik wel eens de 16u54 te nemen naar Gent (bestemming Kortrijk). Tijdens het schooljaar neem ik meestal de 16u14 met bestemming Oostende (kwestie van Henri op tijd te kunnen afhalen); tijdens deze druildagen neem ik veelal de 16u32 met bestemming Brugge.

Gisteren was er een deffect aan de locomotief van de 16u32. Geen nood, op spoor 2 zie ik nog net op het bordje 16u35 en daarboven ‘Kortrijk’ staan. Even naar beneden, een stukje tunnel, en de volgende trap weer naar boven. Een zee van plaats op die P-trein.

Geen controleur in zicht, geen reisweg uit het PA-systeem. Centraal voorbij, Zuid voorbij, en dan ziet het er plots anders uit. Ik moet toch wat meer uit het raam kijken ipv steeds met mijn neus in een boek weg te duiken.

De trein stopt te Denderleeuw. Op het stationsplein zie ik een wegwijzer richting Aalst. Een boemeltrein. Geen erg, het leesvoer is spannend en verdraagdt wel een kwartier extra lezing.

De trein stopt opnieuw. In Zottegem deze keer. Kuch. Dat is niet de goede richting dacht ik. Als de trein zich weer in beweging zet, verschijnt op het LCD scherm “Volgende halte: Oudenaarde. Deze trein stopt te Oudenaarde, Kortrijk en Poperinge.” Geen Gent Sint-Pieters. De stopplaatsen verschijnen nogmaals: nee, geen Gent Sint-Pieters.

Het is ondertussen 17u29. Oudenaarde is lelijk station, dat waarschijnlijk in de jaren 70 of 80 voor modern moest doorgaan. Aan het loket staan vier mensen op een ticket te wachten; op een televisiescherm staat de volgende trein naar Gent (Sint-Pieters) gemarkeerd voor 17u31. Gelukkig is er een ticketautomaat. 3,70 EUR.

Als het daarnet al pittoresk leek in Denderleeuw, dan is dit toch wel nog een stuk beter. Oudenaarde, Eine, Zingem, Gavere Asper, Eke Nazareth, De Pinte, en dan eindelijk Gent Sint-Pieters. 17u58.

De trein is altijd een beetje reizen. Ik voelde mij zowaar een beetje met vakantie.

overbrugd

De tunnels van het Gentse Sint-Pietersstation waren leger dan op een zondag, en op perron 10 waren de mensen voor de P-trein naar Brussel op twee handen te tellen. In Noord was het hetzelfde verhaal. Bovendien waren alle broodjeszaken gesloten, enkel l’amourette, waar het ’s ochtend tijdens de normale werkweek altijd aanschuiven is, draaide op 1/10e kracht, en bood maar liefst vier (van de anders twintig of zo) verschillende koeken aan.

Benieuwd met hoeveel collega’s ik het zal moeten stellen, vandaag.