Ewel, ik woon hier [via via], ik vermoed zo ergens aan de ‘n’ van Albertlaan.
(De coördinaten heb ik gewoon van mijn ICBM Address, dat ik ooit nog eens heb opgezocht voor de GeoURL meta-tag. Michel heeft dat ook, Huug ook, Bart ook, en nog een heleboel mensen in mijn buurt.)
Zeg juffrouw C. (niet van diezelfde externe firma) tegen mij gisteren, tijdens een demo van een geupdate versie van I.R.I.S. DocShare: “Natuurlijk is alles ondertussen veel gebruiksvriendelijker geworden.” Waarop ze me demonstreert hoe de admin interface nu altijd in de rechterbovenhoek beschikbaar is.
De admin interface bestaat uit een lijn icoontjes, zonder bijschrift, en geheel afwijkend van wat men zou kunnen omschrijven als standaard iconen (of toch algemeen aanvaard). ‘Logoff‘ is een bliksemschicht (terwijl dat bij FTP programma’s vaak ‘connect’ is); de ‘Admin‘ opties zitten verscholen achter een poppetje, en dan is er nog een wereldbol, waarvan de tooltip leest ‘Extranet‘, en als ik erop klik kom ik in een infinite (refreshing) loop terecht. Die toolbar (mystery meat navigation) ziet er zo uit (op een babyblauwe achtergrond):
Vroeger was alles in asp, zo gaat ze verder, maar sinds .net zijn ze de omgeving beginnen ombouwen naar aspx. Zonder twijfel een verbetering –.net is mijn toebak niet– maar ze hadden toch beter wat meer aandacht aan de user interface besteed.
Maar kijk, vroeger kon men alleen commentaar bij een folder leveren, nu kan je ook commentaar bij een document leveren. Je moet gewoon op het icoontje klikken (alles bestaat uit iconen).
Hoe je kan zien of er al commentaar geleverd werd? Wel, door op dat icoontje te klikken, antwoordt de nu lichtjes geïrriteerde developper die juffrouw C. vergezelt, terwijl hij mij aankijkt alsof hij zijn uitleg alweer voor een computerleek moet doen. Of hij er dan niet aan gedacht heeft om daar gewoon een cijfertje naast te plaatsen, zodat men kan zien of er commentaar is vóór men op het icoontje heeft geklikt? Rester bouche bée heet zo’n reactie in zijn moedertaal, geloof ik. Terwijl u en ik best weten dat dergelijk idee niet meteen het meest revolutionaire is.
DocShare bestaat eigenlijk uit een basis shell met een hoop losse modules errond gebouwd. Hun module Surveys kostte vroeger 15.000 EUR, maar kost nu nog slechts 5.000 EUR. Nee, het zijn geen solden, maar de prijzen zijn gewoon ‘realistischer’ geworden. Ze hebben nu ook Collaborative Workspace Module (ik heb de prijs niet gevraagd). Waaronder ik verstond dat er zou kunnen samengewerkt worden rond documenten, met versioning en al, maar neen. Uit de demonstratie en de uitleg blijkt dat het gaat om iets wat in pakweg Microsoft Sharepoint wordt omschreven als Dashboards. Een webpagina waarop een aantal zaken zijn samengebracht, zoals een kalender, de coordinaten van de verantwoordelijke(n) van het onderdeel, de relevante groepen, een opsomming van wat documenten en zo’n survey van 5.000 EUR.
Meer logica met icoontjes? Er is een Forum Module, en als je de lijst met topics krijgt, dan krijg je links van elk onderwerp (topic) een icoontje, waarop je moet klikken om de informatie te kunnen lezen. Klikken op het onderwerp zelf, lukt niet. Zeer intuïtief voorwaar.
Integratiemogelijkheden? Ah nee, er is geen synchronisatie mogelijk tussen de Calendar Module de kalender op uw netwerk. Maar ja, er is wel synchronisatie mogelijk voor het adresboek (de Contacts Module). Evenwel enkel van DocShare naar Outlook, niet andersom.
Nee, nee, nee. Het is niet wat ik zoek. Heeft iemand een beter voorstel?
“De Morgen” is totaal vernieuwd. Een nieuwe krant die u door de feiten van de dag gidst, u achtergrond en duiding biedt en gemaakt is voor mensen die niet genoeg uren in hun dag vinden. Met dat doel voor ogen hebben we ook de onlinekrant op onze website vernieuwd. Nog meer dan vroeger staan toegankelijkheid en gebruiksgemak centraal.
Jaja, zo staat het er letterlijk: toegankelijkheid en gebruiksgemak centraal
. Misschien moeten ze dat meer eens opzoeken, bij De Morgen. 10 jaar voorsprong nemen ze, naar eigen zeggen, met het nieuwe formaat en bijhorend procédé op hun concurrenten. En meteen gaan ze ook weer 10 jaar in de tijd terug voor de online versie van hun krant.
Een online krant is geen gedrukte krant. Ze zouden het allemaal honderd keer moeten schrijven, daar op de redactie.
Een vette nul op het rekest. Gebuisd over de ganse lijn, en eigenlijk moet ge zelfs in september niet meer terugkomen. 10 jaar vóór met uw papieren versie? Misschien, ik krijg ze pas vanavond in mijn handen. Maar jullie staan alvast opnieuw een paar jaar achter met de online versie. Geef mij maar DSO als interface. Of zelfs DM van gisteren. Dan kon ik ze tenminste nog lezen.
(Voor wie het wat moeilijk heeft met begrijpend lezen: bovenstaande gaat enkel over de online versie van de ‘vernieuwde’ De Morgen.)
“Is diene winkel hier van u misschien?”
Ik stond langs de Franstalige kant van de twee gangen bij De Poort. De man –aan wie bovenstaande uitspraak is toe te schrijven– had net niet mijn (bescheiden) stapeltje strips op de grond gekeild. Hij liep al minstens tien minuten nerveus van het begin naar het einde van de rayons, iedereen monkelend aanstotend, en onderwijl ogenschijnlijk naar willekeur agressief in de bakken rommelend, op zoek naar god-weet-wat.
– Is dat niet wat overdreven, meneer? had ik hem juist gevraagd, met de van een koude vloer geredde albums in mijn armen.
“Weet ge wat, vent,” kwam hij op mij af, “ge hebt geluk dat we hier binnen in een winkel staan, of ik had u al op uw muil geslaan.”
Zijn bril stond vooraan en schuin op zijn neus, en zijn rechteroog draaide halsstarrig een andere richting uit dan zijn linker. Hij bleef op twee armlengtes van mij vandaan.
“Diene rugzak hé vent, die moet ge vanvoor afgeven, en dan zal ik zo niet tegen u móeten aanbotsen.”
– Pardon? (Mijn ‘rugzak’ hing rechts tegen mijn heup gedraaid, en stak noch voor noch achter mij uit.) Allez meneer, dat meent ge toch niet?
“Ge zijt zo nen multiculturelen zeker? Een goeie afranseling, dat moet ge ne keer krijgen.”
Nu kreeg ik zelf ook plezier in.
-Welnee, glimlachte ik hem toe. Ik ben zo nen Blokker, ziet ge dat niet aan mijn gemillimetreerd haar? En kijk, ginder buiten, (sprak ik rustig en met een nog bredere glimlach) daar staan mijn vriendjes, en ik ben er zeker van dat ze wel goesting hebben in die peer op ulder muile.
Waarop hij murmelend de Nederlandstalige gang inschoot om er geduldig te wachten tot ik afgerekend had. Ge weet tenslotte maar nooit of hij serieus was, zag ik hem denken.
Vannacht heb ik geen oog toegedaan.
Dan mag ik mezelf gisteren nog wel geruststellen door te schrijven dat Henri zich slechts ‘lichtjes’ heeft verbrand, ik kan de keren op mijn (beide) handen niet tellen dat ik mijzelf vannacht heb moeten tegenhouden om naar boven te spurten, de windsels van zijn handen te halen en te kijken hoe het ermee gesteld is. ‘Lichtjes’ slaat in dit geval toch wel op brandwonden van de eerste (rood) en tweede graad (blaasjes).
Zo’n kind is toch nog een pak meer dan zomaar een deel van uzelf. Terwijl ik normaal gezien bekend sta als de man met de kalmte die het afbranden van huizen verhindert (dat leg ik nog wel eens uit), durf ik toe te geven dat de paniek mij wild om het hart slaat wanneer ik een potentiële ramp rond mijn eigen vlees en bloed zie ontwikkelen. De ‘cool’ die mijzelf zo eigen is (was?) mag ik dan wel met veel genoegen in de zoon gespiegeld zien, de angst en de pijn slaan mij (in dit geval) genadeloos tegen de vlakte.
Hij heeft een hoge pijngrens. Hoewel ik hem gisteren even heb weten wenen, ging het vooral om de schrik, terwijl hij slechts ogenblikken later moedig bibberend met beide onderarmen onder de ijskoude kraan zijn foeterende vader geruststelde. Pas toen hij op de terugweg spontaan en zonder aanleiding weer begon te huilen, kregen we een indicatie van hoeveel pijn de jongen wel moest hebben.
Vandaag blijft hij thuis. En als ik het durfde, hield ik hem altijd thuis, weg van de grote boze wereld. Maar dan zou ik waarschijnlijk pas goed verkeerd bezig zijn.
Vandaag was het Erfgoeddag, waarin:
Nu is het echt wel Lente (met kapitale ‘L’): we hebben zonet voor de eerste maal in 2006 gebarbecued.
Daarnet kwam Tessa thuis van de binnenstad, met onder haar arm een electrische barbecue/grill van de Hema (nog geen 40 EUR23 EUR). Waarna ze mij thuis alweer achterliet om het ding in elkaar te steken (3 seconden werk) en gauw nog wat verse vis (zalm, tonijn en limande) en ditto groenten van bij de locale middenstand terug te brengen. Een beetje couscous, een komkommer, een gele paprika, twee tomaten, kruiden uit de tuin, een zalige avondzon, en de lente is ingetreden.
Hebt u er ook al zo van genoten?
“Spreek ik met meneer Bollaert?”
– Ja hoor, met wie spreek ik alstublieft?
“U spreekt met X van de Belastingen.”
Oeps. De Belastingen. Op mijn GSM. Dat kan geen goed nieuws zijn.
Waarop de mevrouw evenwel vrolijk haar missie verderzet, en mij wijst op het feit dat ik vorig jaar een bezwaarschrift had ingediend betreffende de overtaxatie van de BIV op mijn motor (van 2004). Die vergissing werd uiteindelijk rechtgezet, en wat meer was, ik had recht op intresten omdat ze eerst onrechtelijk geld hadden afgepakt en dan pas te laat hadden weergegeven. Ik moet daarvoor vorig jaar ergens een circulaire hebben gekregen ten bedrage van zo’n 15 EUR, maar ik had verzuimd die cheque te innen.
En wat zegt die lieve mevrouw? Dat die rekening nog altijd open staat bij de thesaurie in Brussel, en of het goed is dat ze dat bedrag overschrijven op mijn bankrekening?
De Staat steelt, maar ze betaalt precies ook netjes terug. (En ze zijn net zo aanhoudend in de terugbetaling als de vordering.) Dankuwel, mevrouw X van de Belastingen.
Inside Man is op een bizarre manier een verrassende en interessante film.
Interessant, omdat de plot en de personnages eerder stereotiep zijn, maar regisseur Spike Lee er toch in geslaagd is zijn eigen weg te gaan. In de verhaalstructuur heeft hij naadloos een aantal sociale commentaren en kanttekeningen geïntegreerd . Een Sikh wordt verward met een Arabier en wordt dus gehouden voor een terrorist; zinloos geweld in computerspelletjes; en raciale problemen. Kortom, het verzet dat we van Sike Lee gewoon waren.
Verrassend ook door de keuze van de titel (u moet de film zien om die allusie te begrijpen), en de manier waarop zowel regisseur als acteurs deze toch wel eerder banale film op een hoger niveau tillen dan je van het genre zou verwachten. Denzel Washington, Clive Owen, Jodie Foster, Christopher Plummer, Willem Dafoe. Het zijn stuk voor stuk A-list acteurs, die in deze film toch wel het betere van zichzelf geven. De film verraadt invloeden van pakweg Dog Day Afternoon en The Usual Suspects, evenwel zonder platte navolging. Het is veeleer een eerbetoon voor de typische heist movie waarin een zorgvuldig geplande bankoverval centraal staat.
Dalton Russell (Clive Owen) plant de perfecte bankoverval. Daartoe valt hij met zijn vierkoppig team de Manhattan Trust Bank in het New Yorkse Wall Street District binnen, waar hij een paar tientallen mensen gijzeld zal houden. De politie zet de omgeving af, en Detective Keith Frazier (Denzel Washington) krijgt de opdracht de zaak naar een goede afloop te leiden. Al gauw blijkt dat er natuurlijk meer achter de overval te zoeken is, vooral wanneer plots de directeur van de bank advocate Madeline White (Jodie Foster) ter plaatse stuurt om het zaakje in de gaten te houden. De rest gaat u maar beter zelf zien.
Och ja, er zitten een paar foutjes in, en de film komt soms wel heel erg als een studio-film over, waarmee ik bedoel dat de locaties in een studio werden opgebouwd (het bankgebouw en de straat, en ik meen zelfs een aantal geschilderde achtergronden met wolkenkrabbers te hebben ontdekt). Dat doet echter geen afbreuk aan de film, want gedurende een dikke twee uur want gedurende een dikke twee uur houdt Lee je in een boeiende vertelling vast. Geschikte ontspanning.
Inside Man, van Spike Lee met Clive Owen en Denzel Washington, te zien in Kinepolis Gent (Decascoop), aan Ter Platen.
(Deze bespreking is ook terug te vinden op Gentblogt)
Geen totaal onbelangrijke cijfers, hierboven.
Vandaag heb ik de tank van de motor met bezine gevuld (een noodzakelijk kwaad). Iets minder dan vijftien liter ging erin, en daarvoor mocht Shell Wetteren iets méér dan twintig euro van mijn bankrekening halen. Mijn Triumph beloont mij dan weer wel door er zo’n 270 km met mij voor af te leggen. Wat het verbruik stelt op 5,5 liter per 100km. Dat lijkt mij nog net aanvaardbaar.
(Binnenkort gaan we overigens weer voor een opleiding –op 29 mei vindt u mij in Folembray.)
