Hoewel het bijna winter is, gaan de meisjes nog graag kortgerokt door het leven. Blote benen worden –geheel volgens de gangbare stijlnormen van de retrojaren 60/70– bedekt door collants. Het is een grappig zicht, en af en toe is er wel eens iets meer te zien. Vooral de befietste juffertjes laten wel eens in hun… ziel kijken, en veinzen verontwaardiging wanneer zulks door de argeloze voorbijganger wordt opgemerkt.
’t Is aangenaam hoe men van kleine dingen vrolijk kan worden.
Wat is goed? Vermeldt u graag hoe goed u bent? Hoe kan een mens goed zijn? Denkt u daar soms over na? Denkt u nog na? Hebt u wel een leven? Wat is een leven? Leert u nog bij? Bent u een vakidioot? Kleurt u buiten de lijntjes? Pist u naast de pot? Denkt u tegen de stroom in? Heeft de meerderheid ongelijk? Bent u (cultuur)optimist of (-)pessimist? Beargumenteert u wel eens uw meningen? Tot welke levensvorm behoort u? Hebt u een mentalistische of niet-mentale visie op taal? Gebruikt u of stelt u voor? Bent u een sociaal dier? Gnōthi sauton?
Ze hadden gewoon de tijdgeest mee
, dát is het argument waarmee Bart Steenhaut, coördinator van de muziekredactie bij De Morgen, het belang van The Beatles in één pennentrek tracht te minimaliseren. Het opiniestuk dat woensdag 16/09/2009 in De Morgen verscheen, windt er van bij het begin geen doekjes om: Waarom The Beatles overschat zijn. Een bijna interessante titel, en in vroeger tijden zou het zelfs dapper geweest zijn om zich aan zo’n uitspraak te wagen. Vandaag getuigt ze echter hooguit van een gebrek aan inzicht.
Ach, ik ging er vanalles over schrijven. Dat de man gelijk niet door enige voorkennis wordt gehinderd. Dat het toch een klein beetje van belang is om cultuur in een (historische) context te kunnen kaderen. Dat ook Marie-Antoinette slachtoffer was van de tijdgeest. Dat er eigenlijk niet bijster veel gebeurt zonder tijdgeest. Tsja.
(Grappig overigens, dat Steenhaut schrijft: Kortom, time was on their side.
Ik vraag mij af of hij weet wat en wie hij citeert.)
Zie ook: The Beatles; Miles Davis; Leica M9
Hoe kan dat toch, dat iemand die zich zo hoog op de ladder bevindt, schijnbaar ongenaakbaar blijft. De normale gang van zaken vraagt om een schorsing, op zijn minst tot er duidelijkheid in de situatie is. Een schorsing hoeft trouwens geen schuld(bekentenis) te wezen, maar een waarborg voor de impartialiteit van een lopend onder zoek. Als het gaat om een rechterlijke macht, die de meest objectieve macht in de maatschappij moet voorstellen, dan kan men toch niet aarzelen. De minste vorm van twijfel om een dergelijke objectiviteit moet aanleiding geven tot onderzoek. Onderzoek naar objectviteit moet de betrokken persoon geheel uit de context plaatsen van de situatie waarin schade kan (kan, niet zal) berokken worden. In deze materie gaat het niet om een persoon, maar om de garantie van objectiviteit van een systeem dat elke burger een eerlijk proces waarborgt. En die garantie lijkt hier wel degelijk in het gedrang te komen.
Al komt een dergelijke vorm van partijdigheid mee voor dan u denkt. Zo is er de (ach, laat ik het maar als fictief omschrijven) situatie waarbij de vrouw van een vertrouwensarts werkt bij de expert van de tegenpartij. Daarbij is een machtspositie ontstaan, vergelijkbaar met die hierboven, zij het op een ander niveau. De vertrouwensarts heeft een monopoliepositie –geen enkele collega durft er tegen ingaan– en de expert heeft de vrije hand voor zijn opdrachtgever (de verzekering, of wat had u gedacht). Heelder dossiers worden zo ‘afgerond’ over de hoofden van slachtoffers heen.
De rechtsstaat herbergt schrijnende toestanden.
Een ramp is het. Recent werd Zendium in België blijkbaar uit de handel genomen. Mijn apotheker wist mij dat daarnet te vertellen, toen ik ten einde raad bij haar ging aankloppen om een nieuwe voorraad, die ik normaal gezien uit het grootwarenhuis meebreng. Ik zit al een maand zonder, en op die tijd heb ik al minstens vijf-zes verschillende tandpasta’s geprobeerd, in de hoop dat het om een tijdelijk stocktekort ging.
Mijn mond staat ondertussen vol aften, waarvan ik eerst nog halvelings dacht dat ze er waren gekomen door het wisselvallige weer, of zelfs het naarstige werk met onregelmatige uren voor Gent Jazz. Maar het is gewoon de tandpasta. Ik heb Tonigencyl geprobeerd, Paradontax, Sensodyne, Fluocaryl, en zelfs Signal en Colgate bi-fluor (zoals in: “wij zijn niet bang van de tandarts, want we hebben ze goed gepoets, met…”). Bij de eerst poetsbeurt viel reeds op hoe agressief die tandpasta’s werken in de mond. Nu heb ik Meridol mee naar huis gekregen, dat –net zoals Zendium– geen natriumdodecylsulfaat zou bevatten. Ondertussen heb ik al ontdekt dat Zendium via internet toch nog te koop zou zijn.
Welke dorpsidioot heeft in godsnaam Zendium, de aftenvriendelijke tandpasta waar ik al meer dan twintig jaar ‘goed’ mee ben, van de markt gehaald?
Weg met De Crem, zo gonst het precies overal door de Grootsche Vlaemsche Blogoosfeer! Maar ik zeg u, waarom stoppen bij onze Zatte CD&V-er, Vlaenderens Trots in de Verenigde Staten, partijgenoot van de meest verlichte Premier aan wie we ons in dit en alle vorige levens hebben mogen onderwerpen? Neen, dit kan niet volstaan.
Want, waarde lezers, gisteren nog heb ik in een links dagblad moeten lezen, hoe één van hun columnisten, die somtijds luisterend naar de naam Hugo Camps, de bloggers in één pennentrek over dezelfde kam waarmede Pieter De Crem des ochtends zijn haren weerbarstig tegen de wind mag instrijken, heeft gescheerd! (*) De snoodaard noemde ons aldaar, en ik citeer: ‘bloedzuigers’, en hij voegde daaraan toe, en ik citeer alras opnieuw: ‘niet mijn favoriete gedierte’. Den schalk schrijft in onverlaten overmoed:
Bloggers: bloedzuigers, niet mijn favoriete gedierte.
Ik verpoos even, en wacht tot de storm boven de blogosfeer nu pas echt uitbarst! Massahysterie! Lynchmobbing! Ophangtouwgetrek! Bloedgeruik! Pek ende veren! Geef ons gauw ene stok, wij hebben reeds menige hond om te slaan. Voorwaartsch, kameraden, om dat Vlaemsche Bloggersvolk ten strijde te leiden!
—
(*) Jawel: gescheerd, en niet geschoren!
In een tijd waarin velen overwegen The Beatles bij hun collectie klassieke muziek in te delen, lezen we over deze enigszins opmerkelijke uitspraak:
Intussen heeft het Vaticaan John Lennon vergeven dat hij 42 jaar geleden veel gelovigen tegen zich in het harnas joeg met zijn uitspraak dat The Beatles populairder waren dan Jezus. De krant L’Osservatore Romano, stelt nu dat Lennons oneliner gezien moet worden als “de grootspraak van een jongeman die niet goed wist hoe hij moest omgaan met het plotselinge succes van de band.”
[bron: De Morgen, 25/11/2008]
Vergeet niet uw klok juist te zetten! Huidige achterstand van het Vaticaan op de rest van de wereld: 42 jaar.
Zowel in de kranten als in mijn inbox mocht ik lezen dat vandaag Billy wordt gelanceerd. Nee, geen nieuwe editie van de befaamde Ikea-kast, maar Billy is een cadeaubon, in de vorm van een soortement pre-paid MasterCard. De bedragen verlopen in schijven van 25 euro (tot maximaal 125 euro), maar daarbovenop betaalt u als ‘schenker’ 4,95 euro kosten. Een BillyToken noemen ze dat. Maar pas, zo zeggen ze er nog bij, daar hangen geen verdoken kosten meer aan. De ontvanger kan het bedrag op de kaart dan integraal aan een aankoop naar keuze besteden. Was dat niet zo met de meeste cadeaubonnen?
Dus als ik iemand een cadeaubon van 25 euro wil geven (toch al niet slecht, dacht ik), geef ik daar eigenlijk 30 euro aan uit. Maar liefst twintig procent van de aankoopprijs komt erbij. En dan moet de handelaar waarbij ge koopt waarschijnlijk nog geld afdragen aan MasterCard (of welke instantie dan ook) voor het gebruik van de ‘bankkaart’.
Ge zijt gij zeker zot?
“1,3 miljard Chinezen, 10 miljoen Belgen. We gaan al onze supporters nodig hebben.”, zo laat het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC) in de media optekenen.
Het Internationaal Olympisch Comité (IOC) eist dan weer –bij monde van Jacques Rogge– “een zo compleet mogelijke toegang tot het internet”. Let wel, niet voor die 1,3 miljard Chinezen, die voor de rest precies gerust gecensureerd mogen blijven, maar voor al onze supporters die –via het internet natuurlijk– van het verloop van de Olympische Spelen op de hoogte moeten worden gehouden.
The IOC has always encouraged the Beijing 2008 organisers to provide media with the fullest access possible to report on the Games, including access to the internet, knowing this is important for them to do their job. [bron]
Het is tenslotte één van de fundamenten van de (westerse) democratie.
—
Lees meer over Censorship in China en Human rights in China and the Beijing Olympics bij Amnesty International en over Internet censorship in the People’s Republic of China op Wikipedia