Nog altijd van aften, dus de productiviteit ligt wat lager. Ik werk alles gestaag af, in volgorde van dringendheid. Voor de rest vermei ik mij aan een stevige dosis pijnstillers. Geef de morfine nog eens door.
Euh, dat was een grapje. Van die morfine, niet van die pijnstillers.
En ik heb een tekstje geschreven over Jazz in ’t Park, te lezen bij Gentblogt: Het overgangsjaar van Jazz in ‘t Park.
Aften. Nu is het echt herfst.
Vandaag ging ik een dagje rusten. Ik heb aften, kan al twee weken geen sax spelen want de ondingen zitten op mijn onderlip. Tessa heeft vanochtend medrol voorgeschreven, dus ik hoop dat het nu wat vooruit gaat gaan. Dus gingen we een dagje cocoonen, Henri en ik. Een beetje naar tv kijken, en beetje rondlummelen in huis, een beetje recup gelijk.
Hindernis 1, nog thuis.
“Papa, we gingen wel zo’n verdeelstekker gaan halen in de Brico hé.”
Hindernis 2, aan de Brico in Oostakker.
“Gaan we eens in de Mediamarkt ook, Papa? Nu we hier toch zijn.”
Hindernis 3, terug thuis.
“Gaan we naar de Tasty World om te eten, papa? Dan kunt ge daarna nog een koffie drinken in de OR.”
Hindernis 4, aan de Zuid.
“Waar is dat nu, die Vinyl Kitchen, papa.”
Hindernis 5, terug thuis.
“Joehoe, ben ik niet op tijd thuis om naar de Ikea te gaan?”
Collega Martini zou gezegd hebben: “I’m totally knackered.”
Een ramp is het. Recent werd Zendium in België blijkbaar uit de handel genomen. Mijn apotheker wist mij dat daarnet te vertellen, toen ik ten einde raad bij haar ging aankloppen om een nieuwe voorraad, die ik normaal gezien uit het grootwarenhuis meebreng. Ik zit al een maand zonder, en op die tijd heb ik al minstens vijf-zes verschillende tandpasta’s geprobeerd, in de hoop dat het om een tijdelijk stocktekort ging.
Mijn mond staat ondertussen vol aften, waarvan ik eerst nog halvelings dacht dat ze er waren gekomen door het wisselvallige weer, of zelfs het naarstige werk met onregelmatige uren voor Gent Jazz. Maar het is gewoon de tandpasta. Ik heb Tonigencyl geprobeerd, Paradontax, Sensodyne, Fluocaryl, en zelfs Signal en Colgate bi-fluor (zoals in: “wij zijn niet bang van de tandarts, want we hebben ze goed gepoets, met…”). Bij de eerst poetsbeurt viel reeds op hoe agressief die tandpasta’s werken in de mond. Nu heb ik Meridol mee naar huis gekregen, dat –net zoals Zendium– geen natriumdodecylsulfaat zou bevatten. Ondertussen heb ik al ontdekt dat Zendium via internet toch nog te koop zou zijn.
Welke dorpsidioot heeft in godsnaam Zendium, de aftenvriendelijke tandpasta waar ik al meer dan twintig jaar ‘goed’ mee ben, van de markt gehaald?
’t Is er gewoon het seizoen voor. Of liever niet voor. De Grote Aftenperiode valt voor mij al een gans leven tussen twee seizoenen in, tussen winter en lente, tussen zomer en herfst. Als het niet meer koud is, of niet meer warm, maar als de weergoden nog niet hebben beslist welke richting ze eigenlijk uit willen. Of ze weten het wel, maar houden ons liever nog even an het lijntje. Ik heb er ook opnieuw last van, maar de laatste jaren is de intensiteit sterk verminderd. Ik heb er goede hoop op, dat als ik veertig ben, of vijftig, ik ze misschien wel helemaal kwijt ben, of ze helemaal heb ingeruild tegen migraine. Of misschien heb ik altijd al migraine gehad, maar heb ik die pas de laatste jaren herkend, wegens dat ik er altijd een kater zal hebben in gezien. Nevermind, de aften beperken zich tegenwoordig tot kleinere groepjes van drie of vier, en soms zelfs tot een simpel rauw aanvoelen van het verhemelte of de mondwand.
Wat onnoemelijk veel erger is, is dat het toch iets erfelijks blijkt, want Henri heeft er ook al last van. “Kijk papa,” toonde hij vorige week, “ik heb er hier één op mijn onderlip, en ook hier vanboven, en vanachter in mijn mond heeft het ook al pijn gedaan.” En dan vraagt het alles wat ik heb om niet terstond in een huilbui uit te barsten, of erger nog, volledig in te storten. Want ik weet wat hem nog kan te wachten staan, al hoop ik dat mijn ervaringen aan hem mogen voorbij gaan. De pijn, de foetor ex ore, en de oncontroleerbare en onhandelbare moodswings. En ik kan hem bezwaarlijk nu al Nietzsche laten lezen. (Was mich nicht umbringt, macht mich stärker.)
Daarnet ben ik in mijn bad in slaap gevallen. Het was redelijk kil in huis –ondanks de zomerse temperaturen buiten– en een bad was dan ook meer verleiding dan ik aan kon weerstaan. Uit Amerika hadden we een flesje Freshwater Cucumber meegebracht dat we hadden gekocht bij Bath & Body Works in de shopping mall van Caesars Palace. Ik had Keren Anns Nolita geselecteerd op de iPod, en Karin Slaughters Triptych klaargelegd voor extra ontspanning.
Het warme komkommerbad bleek al ontspannend genoeg, want ik lag er nog geen halve minuut in, of mijn ogen gleden dicht. Dat, en ik had sinds woensdag niet meer geslapen. Details, details. De aften eisen hun tol waarschijnlijk.
Ik denk dat ik er vandaag maar eens vroeg in kruip. De timing kon beter –de timing kan altijd beter– want daardoor ga ik wel het spectaculair goede concert van Rony Verbiest en Bart Quartier bij Tuur missen, vanavond. Maar het is dat of mij morgen op een hoopje samenvegen, vrees ik. En hoe moet ik dan gaan lopen?
Door de tip van Johan ben ik zo’n anderhalve maand geleden begonnen met dagelijks een actimel te drinken. “Ik drink sinds 2 maanden elke dag een actimel en mijn aften zijn verdwenen en ik krijg ze ook niet meer”, schreef hij. “Ik wijt dat aan die L. casei Immunitass die er in zit. Die versterkt de immuniteit. U kan het ook eens proberen, baat het niet dan schaadt het niet.”
Inderdaad, baat het niet dan schaadt het niet. Ik ben begonnen met de Actimel Natuur, maar ben na het eerst pak overgeschakeld op de ‘light‘ variant. Ik heb ze allemaal geprobeerd: Actimel Aardbei 0%, Actimel Rode vruchten 0%, en Actimel Natuur 0%. Uiteindelijk ben ik blijven plakken bij de Actimel Multifruit 0%.
Maar helpen doet het niet. De herfst is aan zijn offensief begonnen, en door die seizoenswissel is ook mijn chronisch gezelschap aan een démarche begonnen. De L.casei Imunitass van Actimel helpt mij in deze niks vooruit (al kan dat voor u anders zijn). Uitputting, hoofdpijn, mondzeer: al de gebruikelijke symptomen zijn weer op het appel verschenen.
Laat die tips maar komen, overigens. Als ze van hetzelfde type zijn (“baat het niet dan schaadt het niet”), dan zal ik niet nalaten ze te proberen en er hier vroeg of laat mijn bevindingen over te rapporteren.
Maar hoe zit het nu eigenlijk met die voorraad zoethout? En vooral wat zijn de effecten van dat snoepgoed op de verderfelijke pestilenties in uw mond?
Wel, ik heb het welgeteld vier dagen volgehouden, dat knabbelen op die stokskes. Maar tezelfdertijd had ik ook thee gekregen, en die is er vlotjes doorgegaan. Zo vlotjes, dat mijn bloeddruk waarschijnlijk de pieken heeft gehaald waarvoor er op de verpakking werd gewaarschuwd. Zo vlotjes, dat ik nu zelfs de overgebleven stukken verpulp om er thee van te trekken. Lekker, natuurlijk gezoet, en uw urine ziet er fluogeel van. (Erm, dat laatste behoort niet meteen tot de mogelijke aantrekkingskracht van zulk een thee zeker?) En vorige donderdag heb ik bij de origino dropjes ontdekt, en wie nog eens zoethout zoekt in een makkelijker consumeerbare vorm, kan zich meteen een voorraad drop aanschaffen. Ze hebben er ook zonder (echte) suiker.
Wat het effect is, weet ik niet. Ik heb tussen toen en nu in elk geval geen zware aanval gehad –ondanks de fluctuaties in het weer. Ik wil er ook niet overdrijven, met dat zoethout, want mijn lage bloeddruk zou bij lang aangehouden gebruik misschien wel een hoge kunnen worden. Al heb ik gerust wat speling (80/60 was het, de laatste keer dat het gemeten werd —mijn dokter zal mij desgevallend wel tegenspreken).
> bloos <
Ik kreeg het even helemaal warm van de reacties, gisteren. Zowel online als offline, want ik beschik momenteel waarschijnlijk over de grootste voorraad zoethout van gans Gent. Ik heb wel drie verschillende zoethoutthees en drie stère zoethouttakken (herkomst oa. de apotheek en Temmerman). Met gebruiksaanwijzing overigens (Best wat laten weken in water alvorens erop te kauwen!
).
Mijn oprechte dank. (Straks word ik nog misantroop-af.)
Zoveel energie als ik gewoon ben te hebben, zo weinig heb ik er wanneer ik weer eens door aften word geplaagd. Ik heb het al herhaaldelijke keren aangehaald, verandering van weer speelt een grote rol. En zie, we bevinden ons plotsklaps tien graden lager op de temperatuurschaal, en daar komen de ondingen opzetten.
Gisteren heb ik dus, kort na het verjaardagdiner voor mijn schoonvader, noodgewongen het bed moeten opzoeken, om alweer als een blok in slaap te verzinken. Eergisteren ben ik om diezelfde reden –sterk tegen mijn gewoontes in– snel van de Projectvergadering naar huis getrokken om te kunnen rusten. ’s Ochtends word ik veel te vroeg wakker, op de trein dommel ik opnieuw in, en de concentratiedipjes volgen elkaar sneller op dan ik kan bijhouden.
Zoethout zou helpen, zo werd gesuggereerd. Maar waar kunt ge dat nog kopen?