uitgeput

Schlafvergnügen

Vroeger sliep ik als een os. Een tram die voor de deur ontspoorde en een ganse straat geparkeerde wagens opvrat konden mijn slaap niet verstoren. Sinds dit jaar wordt mijn Schlafvergnügen echter beperkt. Ik weet niet waarom, maar mijn interne wekker zegt na zes uur slaap dat het welletjes geweest is. Het maak niet uit wanneer ik in bed kruip, of dat nu 20, 21, 22, 23, 00, 01, of 02u mag wezen: prompt zes uur later is het uit met de slaap. Voeg daar overigens gerust aan toe dat ik meermaals per nacht wakker word.

“Ga eens naar een dokter”, suggereert mijn doktertje. Mja, denk ik, dan kan ik meteen ook mijn knie, mijn rug, mijn aften, mijn darmen, mijn gehoor en nog wel wat laten nakijken. Dan raak ik geheid niet meer uit dat U.Z. weg.

“Misschien zijt ge niet actief genoeg”, proest ze het uit. “Ha ja hé papa,” vult de zoon aan, “misschien moet ge ook nog beginnen zwemmen. Dan kunt ge voor een triatlon trainen.”

Grapjassen. Waarschijnlijk eet ik gewoon teveel suikers, met al die taarten ook altijd…

maar bruno!

…wat doet gij toch allemaal met uw tijd, trekken ze dan aan mijn mouw. Niets meer of minder dan een ander denk ik. Mijn boeken-, cd-, concert-, en filmlijstjes verschijnen deze week, dan bent u weer mee (en ik ook).

Eens zien, de zomer is voorbij, sinds juli zijn we opnieuw in ’t land, en mijn tijd is voornamelijk weggevlogen in jazz. Van jury (Jong Jazztalent) tot foto’s (Gent Jazz, Jong Jazztalent, Jazz Middelheim, Jazz in ’t Park), waaruit we graag nog eens het huisfotograafschap voor Jazz Middelheim aanstippen. Ik heb het gevoel dat ik weer gigantisch veel dingen heb bijgeleerd.

Voor de zottigheid heb ik ook eens gekeken naar de artikels die ik de voorbije maand voor Het Project heb geschreven, en ik kwam uit op 22 (dat is één elke drie dagen, en niet meegeteld de artikels waarvoor ik enkel foto’s heb geleverd):

Komt daar ook nog eens bij mijn hondstrouwe looptraining, die enkel kort werd onderbroken voor Jazz Middelheim. Dagelijks 8 tot 11 km lopen, en zelfs 15 km op zondag. Deze maand voeren we die afstand op, met een minimum van 10 km per dag, en piekjes van 20 km op zondag en 15 km op woensdag. Zaterdag blijft een rustdag. Aan dat lopen ‘verlies’ ik gemakkelijk toch anderhalf tot twee uur (inclusief stretchen en douchen nietwaar).

Maar ik beleef er alleszins veel leute aan. (Anders zou ik het niet blijven doen natuurlijk.) En ik hoop Tessa en Henri toch ook een beetje, want die dutskens worden door mij meegesleurd van het ene naar het andere evenement (waarvoor dank). Zaterdag zat ik er even door, en ik ben dan ook zowel zaterdag- als zondagavond redelijk snel van Jazz in ’t Park naar mijn bed vlucht zodra ik mijn foto’s had. Ik ga het deze week eens wat kalmer aan doen, denk ik.

Daarnet ben ik in mijn bad in slaap gevallen. Het was redelijk kil in huis –ondanks de zomerse temperaturen buiten– en een bad was dan ook meer verleiding dan ik aan kon weerstaan. Uit Amerika hadden we een flesje Freshwater Cucumber meegebracht dat we hadden gekocht bij Bath & Body Works in de shopping mall van Caesars Palace. Ik had Keren Anns Nolita geselecteerd op de iPod, en Karin Slaughters Triptych klaargelegd voor extra ontspanning.

Het warme komkommerbad bleek al ontspannend genoeg, want ik lag er nog geen halve minuut in, of mijn ogen gleden dicht. Dat, en ik had sinds woensdag niet meer geslapen. Details, details. De aften eisen hun tol waarschijnlijk.

Ik denk dat ik er vandaag maar eens vroeg in kruip. De timing kon beter –de timing kan altijd beter– want daardoor ga ik wel het spectaculair goede concert van Rony Verbiest en Bart Quartier bij Tuur missen, vanavond. Maar het is dat of mij morgen op een hoopje samenvegen, vrees ik. En hoe moet ik dan gaan lopen?

actimel

Door de tip van Johan ben ik zo’n anderhalve maand geleden begonnen met dagelijks een actimel te drinken. “Ik drink sinds 2 maanden elke dag een actimel en mijn aften zijn verdwenen en ik krijg ze ook niet meer”, schreef hij. “Ik wijt dat aan die L. casei Immunitass die er in zit. Die versterkt de immuniteit. U kan het ook eens proberen, baat het niet dan schaadt het niet.”

Inderdaad, baat het niet dan schaadt het niet. Ik ben begonnen met de Actimel Natuur, maar ben na het eerst pak overgeschakeld op de ‘light‘ variant. Ik heb ze allemaal geprobeerd: Actimel Aardbei 0%, Actimel Rode vruchten 0%, en Actimel Natuur 0%. Uiteindelijk ben ik blijven plakken bij de Actimel Multifruit 0%.

Maar helpen doet het niet. De herfst is aan zijn offensief begonnen, en door die seizoenswissel is ook mijn chronisch gezelschap aan een démarche begonnen. De L.casei Imunitass van Actimel helpt mij in deze niks vooruit (al kan dat voor u anders zijn). Uitputting, hoofdpijn, mondzeer: al de gebruikelijke symptomen zijn weer op het appel verschenen.

Laat die tips maar komen, overigens. Als ze van hetzelfde type zijn (“baat het niet dan schaadt het niet”), dan zal ik niet nalaten ze te proberen en er hier vroeg of laat mijn bevindingen over te rapporteren.

niet gepresseerd

Vanochtend heb ik een paar treinen laten passeren. Ik voelde me te uitgeput om opnieuw met de motor naar het werk te gaan –ik ben een beetje ziek– maar ik had evenmin zin om me op te jagen. “Je ne suis pas pressée“, zei stagiaire B. trots tegen mij daarnet. Stagiaire B. is heeft de Amerikaanse nationaliteit, en zo probeert hier en daar een paar woordjes Frans op te pikken. “La semaine prochaine je veux apprendre le néerlandais.” Gepresseerd was ze zeker niet, want het duurde een kwartier om die zin uit te spreken. En dan mag u al blij zijn dat u haar Engelse tongval er niet bij hoort.

De krant zat niet in de bus, vanochtend, dus ging ik nog gauw een stripverhaal van op mijn nachtkastje halen voor bij het ontbijt. Lezen bevordert de spijsvertering –maar zeg dat maar niet tegen Henri. De madam bleef onderwijl rustig voortslapen (ze kan het gebruiken), en we hebben Henri getraind niet naar beneden de komen voor zijn wekker afloopt –en op weekdagen is dat om 07u00.

Even voor ik het huis verliet stonden ze allebei op, en eigenlijk had ik nog de 07u17 (naar Brussel Nationaal Luchthaven) kunnen nemen, of de 07u27, maar Michel had mij geleerd dat –terwijl ze op de 07u27 allemaal staan te dringen– er altijd plaats is op de 07u30. Dus heb ik twee treinen laten wegrijden. Ik kan evengoed nog wat lezen, hier in de ochtendzon, zo dacht ik, in plaats van weer veel te vroeg op het werk aan te komen.

Dus was ik een beetje later dan gewoonlijk op het werk (een kwartier), en daarom ga ik zo meteen ook een beetje later vertrekken. Er gaat er een trein om 16u23, om 16u31 en om 16u48. Maar misschien ga ik eerst nog wel een koffie drinken. Ik ben niet gehaast.

futloos

Zoveel energie als ik gewoon ben te hebben, zo weinig heb ik er wanneer ik weer eens door aften word geplaagd. Ik heb het al herhaaldelijke keren aangehaald, verandering van weer speelt een grote rol. En zie, we bevinden ons plotsklaps tien graden lager op de temperatuurschaal, en daar komen de ondingen opzetten.

Gisteren heb ik dus, kort na het verjaardagdiner voor mijn schoonvader, noodgewongen het bed moeten opzoeken, om alweer als een blok in slaap te verzinken. Eergisteren ben ik om diezelfde reden –sterk tegen mijn gewoontes in– snel van de Projectvergadering naar huis getrokken om te kunnen rusten. ’s Ochtends word ik veel te vroeg wakker, op de trein dommel ik opnieuw in, en de concentratiedipjes volgen elkaar sneller op dan ik kan bijhouden.

Zoethout zou helpen, zo werd gesuggereerd. Maar waar kunt ge dat nog kopen?

dusver (slapen)

(ter afsluiting)

Gisteren ben ik met Henri gaan slapen, hij boven op zijn kamer weliswaar en ik naast Tessa die insisteerde punten toe te kennen aan de koppels in Sterren op de Dansvloer. Niet slecht, voor iemand die koppig knikkebollend met zijn vrienden de nacht probeert te overwinnen op café, vermag u te denken. Juist, beaam ik, ware het niet dat die (andere) jongeman waarvan sprake herhaaldelijke keren met betraande ogen terug naar beneden kwam omdat hij te kampen had met “nachtmerries, en keelpijn, en ik moet zo zweten”. En kwam hij niet naar beneden, dan lag hij luidkeels te schreien in bed.

Dat heeft geduurd tot ergens 22u, toen de tegels mogelijks al van de vloer waren gedansd, de punten bedeeld, en een koppel naar huis gestuurd (u leest het allemaal ongetwijfeld in de Story). Vanochtend pas werd het probleem ten volle verklaard. Vlak vóór het slapengaan, had Henri een glimps opgevangen van het voorfilmpje voor Eight Legged Freaks, een uiterst matige film vol flauwe woordspelingen, die vanavond op KA2 wordt vertoond, en waarin computergeanimeerde spinnen –de freaks in kwestie– een mijnstadje terroriseren. Ik had het te laat gezien, dacht bovendien dat hij het gemist had, maar nee dus. *zucht*

“Ik zal maar om half twee in slaap gevallen zijn”, zei hij daarnet. “Ik heb eerst geteld tot 199, dan tot 102, tot 72, tot 99, en tot 88. Maar wel verschrikkelijk traag. En telkens ik bij de 71 kwam, zei die tegen mij: ‘joepie, daar is Henri’tje weer’.” (Wat? Wat?! Klinkt het soms als iets dat ik zou kúnnen verzinnen?)

In elk geval, ik ben uitgerust. Bijna het wijzertje rond, dat is van mijn kindertijd geleden. Of nee wacht, van zaterdag, na Het Feest. En vanavond vliegen we er opnieuw in, als ik mij niet vergis.

Goed, ik ga ontbijten, en dan trekken we nogmaals de binnenstad in. Naar ’t schijnt wordt daar op een bepaalde plek nogal wat afgekust, vandaag.

moe

Miljaar ik zou gerust nog een week kunnen (moeten) thuisblijven. Maar er begint onderhand zoveel op de agenda te staan dat ik zieker zou worden van de stress over alles wat ik zou kunnen missen dat ik nu al besloten heb morgen opnieuw naar Brussel te trekken (als verantwoording om diezelfde avond naar de vergadering van Het Project te kunnen trekken). Hoe het verder zit voor vanavond (Opatuur!) ben ik nog niet zeker. Aan goesting ontbreekt het in elk geval niet: drie gitaristen! (Ik denk dat ik toch nog maar eventjes een uiltje ga vangen.)

f-ing aften

Jawel, ik blijf (voorlopig) gespaard van snotvallingen en andere verkoudheden –onlangs aanhoudende stroom besmette mensen waarmee ik voortdurend in aanraking blijf komen. Maar niet getreurd, die andere ziekte is alweer mijn deel: aften.

De ondingen hebben er al voor gezorgd dat ik op het werk plots weer een onverstaanbaar Engels loop te wauwelen waarbij collega Martini alle vijf voeten moet vragen om mijn woordgroepen te herhalen (“that’s not really Queens English, innit?“); ze hebben ons vrijdagnacht noodgewongen laten wegvluchten van een anders heel aangenaam feestje; ze hebben ervoor gezorgd dat ik gisteren niet echt kon genieten van het diner in de Mechelse Koekoek, maar ineenzakte als een pudding naarmate de gangen mijn neus voorbij kwamen; en dat ik vanmiddag maar al te blij was dat ik terug in mijn bed kon kruipen na een anders heel gezellige brunch in de Foyer. Met mijn verontschuldigingen aan al die leuke mensen die tot mijn gezelschap verplicht waren.

Wat fijn dat er pijnstillers zijn, denkt een mens dan. Tot ik mij weer in de Tradonal smijt (100mg, maximum dosis per inname), wat niks doet aan de pijn, maar mij wel weer misselijk maakt, en draaierig, en zelfs hoofdpijn geeft. Leuk.