Tag: geld

La loi punit le contrefacteur

Echt geld

We zijn een klein beetje aan het opkuisen, Henri en ik. En dan vindt een mens nogal eens iets terug. Dit spaarvarken heb ik al heel erg lang –het komt overigens uit een land dat niet meer bestaat (Burg, Made in W. Germany), en wonder boven wonder lag de sleutel er –nog steeds– gewoon bovenop.

Echt geld

Erín zat geld, echt geld, Belgische franken, wel 170 270: drie briefkes van vijftig, en zes briefkes van twintig. Met Koning Boudewijn zaliger erop –en hij werd op die van vijftig zelfs geflankeerd door koningin Fabiola.

Echt geld

20 frank, dat was de prijs van een brood, van een pint, van een liter benzine, het bedrag van mijn zakgeld; vijftig frank, dat was (later) een dure koffie; en 170 frank, dat is ongeveer wat ik vanmiddag heb betaald voor een doppioccino voor mij en een vers fruitsap voor Henri in Espressobar OR. ’t Zijn tijden.

Sabam en het internet

When all else fails… blame the internet. Dat hebben ze bij Sabam weer gedacht, toen ze nog maar eens een persbericht de wereld instuurden. Sabam berekende immers het verlies door illegale downloads –voor wie? Voor Sabam natuurlijk. Op de website van Sabam vindt u daaromtrent een PDF, getiteld Voor een eerlijke vergoeding voor creativiteit op het internet.

Ach, ik voelde nog enige sympathie voor Sabam, zelfs toen ze in al hun schijnbare naïviteit hun verlies konden aantonen door de achteruitgang van de Belgische offline-muziekmarkt en, bijgevolg, met de dalende inkomsten aan mechanische reproductierechten van SABAM.

Ze geven een boel opportunistische argumenten (vergeten de nieuwe taks op de blanco datadragers), steken de schuld op breedband, en bieden ten slotte een oplossing. Dat laatste mag hen –hoe ridicuul ook– in alle billijkheid (hebt u hem, hebt u hem) in hun betrachtingen sieren. Hun oplossing is tweevoudig:

1 De exploitanten van beschermde inhoud op internet en de web 2.0- platformen, die rechtstreeks of zijdelings van de verspreiding en de uitwisseling van beschermde werken profiteren, financieel verantwoordelijk stellen.

[…]

2 Rekening houden met de veranderde rol van de AP’s (Access Providers)

Uiterst amusant allemaal, en het getuigt alweder van een vernuftig en eigentijds inzicht. (Was mijn ironie voldoende duidelijk?) Bij puntje 2 schrijven ze o.a. het volgende:

In het debat over piraterijbestrijding vormen de voorstellen om de internetproviders en de auteursverenigingen ertoe te verplichten om overeenkomsten te sluiten over het inbouwen van specifieke en aangepaste technische voorzieningen (zoals filtering of blokkering van bepaalde sites) al een stap vooruit.

…waarmee ze hun heimwee naar 1984 (of naar China) expliciteren.

Misschien zouden ze beter eens bij de muziekindustrie gaan aankloppen, bij de grote platenmaatschappijen die hun albums voor veel te veel geld op cd persen, veel te weinig geld naar de artiesten doorsluizen, en hun digitale downloads —if any— in lagere kwaliteit dan een cd, maar wel voor bijna evenveel geld, aanbieden.

Misschien zouden ze beter eens aan hun imago werken. Een charme-offensief zou mogelijks beter werken dan onbeschaamde brutaliteiten waarmee rechtencollecteurs hun afzetmarkt bejegenen. “Dank u om deze cd te kopen” ipv een antidiefstalsysteem dat de ‘piraten’ in een handomdraai weten te omzeilen maar dat het de muziekliefhebber echt wel moeilijk kan maken om hun cd op oudere systemen te laten beluisteren of –geheel legaal– op hun eigen computer te kopiëren. “Dank u om deze dvd te kopen” ipv een onomzeilbaar voorfilmpje waarin BREIN u net niet voor dief uitmaakt –terwijl net ú die film hebt gekocht.

Het kan eigenlijk enkel werken als een buyer’s market. Hoe sneller u zich dat realiseert, hoe groter de mogelijkheid dat uw inkomsten een kans maken om ooit nog te stijgen.

Een normale mens is overigens geheel vóór de auteursrechten. Zorg er dan misschien ook eens voor dat ze uitbetaald worden.

—

Mijn nieuwslezer biedt mij net een vervolg aan: Sabam vraagt wet voor auteursrecht op internet én een reactie van Bart Tommelein: Voorstel Sabam strijdig met EU-regelgeving.

—

Hebt u deze ook al gelezen: How Much Do Music Artists Earn Online? & The Paradise That Should Have Been

Kredietstop

Ooit heb ik gezegd dat ik nooit iets op krediet ging kopen, behalve dan een huis. Heel even, om kosten te maken toen ik zelfstandig was, is daar een auto bij gekomen, maar voor de rest wordt hier niets op krediet gekocht. Geld uitgeven dat ik niet heb, ik moet er niet aan denken. Natuurlijk heb ik een kredietkaart, en die wordt ijverig gebruikt voor internetaankopen en als betaalmiddel in het buitenland. De kredietlijn wordt elke maand netjes aangezuiverd, soms zelfs nog voor de afrekening in de brievenbus (of inbox) valt. Eén keer heb ik intresten moeten betalen, een jaar of vijftien geleden, toen ik gewoon vergeten was te betalen. Het is mij sindsdien niet meer overkomen.

Het beheer van de huishoudelijke financiën (sterk verwant aan de oorspronkelijke betekenis van het woord economie, een samenstelling van het Griekse oikos –huis– en nomos –regel–) is een van de grootste uitdagingen in de huidige kapitalistische consumptiemaatschappij. Kopen op krediet is één van de grootste valkuilen van het maatschappelijke systeem. Geen geld voor die flatscreen? Geen probleem: koop nu, betaal later.

Walter Pauli verplaatst zijn pen even van de sofisterijen van het rookverbod naar het blind vertrouwen van de consument in de kredietverstrekkers: Kredietkaarten met kerst, oplichting met strikje errond.

Alleen merkte ik dat inherente mechanisme niet op, omdat mijn keurig betaalde maandsom precies 90 euro bleef. Dat is natuurlijk de bedoeling van zo”n boevenkaart. Want dat is het: een volstrekt legale rip-off van goedmenende maar armlastige of argeloze (in mijn geval) klanten. Of meestal: van een combinatie van beide. Hoe meer ik kocht, hoe minder ik afloste.

Pauli legt de fout bij zichzelf, fulmineert tegen de uitzuigtechnieken van de kredietverstrekkers, maar heeft –eigenaardig genoeg– niet meteen iets tegen kopen op krediet per se.

Vroeger kocht je een tv op krediet en betaalde je dat bedrag netjes af. Nu koop je ook een tv op krediet, maar krijg je alleen dat krediet als je een kaart aanvaardt die je permanent verleidt om meer te kopen.

Een beetje raar, krediet is krediet, en terwijl het –toegegeven– gemakkelijker is om u (financieel) te verliezen in een schier onbegrensde kredietkaart, is ook het oude krediet (bijna) probleemloos cumuleerbaar. “Wilt ge iets, maar hebt ge er het geld niet voor,” heeft mijn moeder mij altijd voorgehouden, “dan moet ge daarvoor sparen. Betalen moet ge toch.”

Kredietverstrekking moet aan banden gelegd worden. Maar hoeveel beter zou het niet zijn als men ook de basis van het probleem aanpakt: het consumptiegedrag van de mens?

Now Billy, Billy don’t you lose my number

Zowel in de kranten als in mijn inbox mocht ik lezen dat vandaag Billy wordt gelanceerd. Nee, geen nieuwe editie van de befaamde Ikea-kast, maar Billy is een cadeaubon, in de vorm van een soortement pre-paid MasterCard. De bedragen verlopen in schijven van 25 euro (tot maximaal 125 euro), maar daarbovenop betaalt u als ‘schenker’ 4,95 euro kosten. Een BillyToken noemen ze dat. Maar pas, zo zeggen ze er nog bij, daar hangen geen verdoken kosten meer aan. De ontvanger kan het bedrag op de kaart dan integraal aan een aankoop naar keuze besteden. Was dat niet zo met de meeste cadeaubonnen?

Dus als ik iemand een cadeaubon van 25 euro wil geven (toch al niet slecht, dacht ik), geef ik daar eigenlijk 30 euro aan uit. Maar liefst twintig procent van de aankoopprijs komt erbij. En dan moet de handelaar waarbij ge koopt waarschijnlijk nog geld afdragen aan MasterCard (of welke instantie dan ook) voor het gebruik van de ‘bankkaart’.

Ge zijt gij zeker zot?

ondertussen, in Amerika

“Meneer Bollaert, u spreekt hier met X van Citibank.”

…

“Wij wilden gewoon een aankoop verifiëren, meneer Bollaert, die u gisteren hebt gedaan in Wallmart in Amerika.”

“Ah bon? Maar ik heb daar niks gekocht.”

“Dat vermoedden wij, meneer Bollaert, vandaar dat wij u even wilden opbellen om dat na te gaan. Maar de transactie is niet doorgegaan, meneer Bollaert, en wij hebben uw kaart tijdelijk geblokeerd.”

Het ging om een bedrag van omgerekend zo’n 600 euro. Mijn kaart is nu definitief geblokkeerd, en ze sturen mij zo snel mogelijk een nieuwe. Meteen hebben we ook de laatste paar transacties even overlopen, maar daar zaten alleen maar dingen bij die ik effectief gekocht en/of gegeten heb. En ja, het was legitiem, ik heb op geen enkel moment zelfs mijn kaartnummer moeten vermelden (laat staan mijn code).

Wat een service!
(En ja, ze dekken ook zichzelf in, maar ik blijf het een goede service vinden. Ik heb al twintig jaar een VISA kaart bij Citibank overigens, en ik ben alleen maar tevreden over hun service. Dat mag ook eens gezegd worden.)

premies

“Aan de hand van een paar vraagjes zouden we uw beleggersprofiel willen opmaken”, zo sprak Annie, de financieel adviseur van mijn bank.

Die opmaak van een beleggersprofiel is het gevolg van de Europese richtlijn Markets in Financial Instruments Directive (MiFID), die op 1 november van kracht wordt. Een van de pijlers van MiFID is de opmaak van een beleggersprofiel van elke bankklant zodat misverstanden over de risico’s van sommige beleggingen worden vermeden. zo stuurde Belga rond op 22 augustus.

Weinig verrassend kwam ik als een conservatieve belegger uit de kast.

“U investeert uw geld waarschijnlijk in de verfraaiing van uw woonst”, polste Annie voorzichtig. En aangemoedigd door mijn instemmend geknik, vervolgde ze: “dan maakt u waarschijnlijk ook gebruik van premies.be?” Waarop ik opnieuw mijn hoofd bijna van mijn lijf knikte.

Van premies.be had ik evenwel nog niet gehoord. Bovendien had ik haar waarschijnlijk verkeerd begrepen, want op die url is ook niks te zien, behalve The page cannot be found. Na een snelle google kwam ik niet alleen op vlaanderen.be bij premies en subsidies terecht, maar ook bij premiezoeker.be: Er zijn 1991 premies beschikbaar.

Wanneer we onze zoekcriteria beperken tot, pakweg, Gent komen we nog op 74 premies uit, netjes opgesplitst tussen Federale, Vlaamse en Provinciale, netbeheerder en gemeentelijke tegemoetkomingen. U kan uw zoekcriteria nog verder vernauwen, door een ietwat (te) uitgebreide vragenlijst in te vullen, of u kan de tegemoetkoming naar keuze rechtstreeks aanklikken voor meer informatie. Verdomd handig, en die site zit meteen in mijn bookmarks.

“U werkt dus bij Gentblogt“, had Annie enthousiast opgemerkt aan de volmacht in mijn rekeningenlijst. “Ik heb die site al een tijdje bij mijn favorieten staan hoor.”

eruit ofte binnen

We zijn er uit. Alle onze financiële problemen zijn opgelost. Vandaag werden immers de jaarlijkse interesten op onze zichtrekening gestort: +0,27 EUR. Meteen kregen we ook de maandbijdrage te verwerken: -2,30 EUR voor het Fortis Easy Pack.

Pas op, bij de concurrentie is het niet onmiddellijk beter. Mijn zichtrekening bij KBC bracht mij tot dusver erm… niks op (creditrente van 0,25% vanaf 1 500 euro –op een zichtrekening, juist, ja), al heb ik wel meteen een jaarafrekening gekregen voor de diensten in 2007 ten belope van 22 EUR + 3,22 EUR rekeningverzekering. Goed voor ongeveer 2,10 EUR per maand, net iets goedkoper dus dan Fortis. En ik ben daar al 35 jaar klant.

Interessant(er) lijkt mij de spaarrekening bij Ethias Bank. Jaarlijkse kost: 10 EUR (voor de bankkaart); al de rest is gratis, er is een basisrente van 2,40% (vs 1,50% bij KBC en Fortis), en er hoort een gratis zichtrekening bij. Zonder (credit)rente evenwel, zelfs niet de 0,25% vanaf 1.500 EUR van de KBC, maar evenzeer zonder beheerskosten. Ze rekenen wel 0,80 (+ BTW) aan vanaf de 25ste geldafhaling aan een automaat (electronische betalingen blijven gratis). Of kan het nog beter?

uw neus bloedt

Doe nu niet alsof u het niet wist, maar het doet extra pijn als het zo eens zwart op wit valt te lezen, zo bij de start van een nieuw jaar. De Belg werkt drie dagen per week voor fiscus, bloklettert Belga in een persbericht.

Twee –maximaal drie– van uw werkdagen brengen u volgens het persbericht nog winst op –als die trend zich blijft doorzetten maakt u straks meer kans op de lottopot. Zelfstandigen hebben weer geluk, want die mogen nog net een beetje meer betalen dan de gewone loonslaven.

De fiscale druk is in België zowat de grootste van alle landen van de OECD (OESO), samen met pakweg Denemarken. 46 procent van het BNP gaat richting overheid. Ze zouden beter de belastingen aftrekbaar maken.

vraag en aanbod

In het artikel Ook kleinere biljetten uit de automaat (DS 31/08/2006) peilt (kdr) naar de reactie van de banken op het initiatief van Dexia dat, net zoals bij de ING, het mogelijk zal maken om voortaan ook biljetten van 10 euro uit de automaat te halen.

“Onze automaten hebben weliswaar ook drie laden,” zegt de woordvoerster van KBC, “maar er is toch nog het meeste vraag naar biljetten van twintig en van vijftig euro.”

Het aanbod bepaalt bij KBC duidelijk de vraag.