mei 2006 – Pagina 4

bouwpakket

Soms heb ik wel wreed zin om gewoon terug analoog te gaan werken. Vooral als ik zie welke bedragen er moeten worden neergeteld voor de digitale reflexcamera’s. Natuurlijk wil ik zo’n D200, en voor concertfotografie is het gewoon gemakkelijker om digitaal door te kunnen klikken, en het is goedkoper dan film, vooral als je bijna niks afdrukt. Maar ik wíl wel afdrukken. En zeker van concertfoto’s. Ik heb ondertussen toch een aantal jazzfoto’s die ik graag aan de muur zou hangen, maar ik ben niet echt tevreden van de afdrukken die ik uit mijn ‘foto’-printer krijg.

Hoezo digitaal is goedkoper? Mijn Leica gaat langer meegaan dan ikzelf; het enige wat ik moet betalen zijn de filmpjes en de afdrukken. Na twee jaar denk ik er nu aan mijn D70 te vervangen (afhankelijk van wat de belastingen mij bieden), voor een body die bijna zoveel kost als mijn Leica body. Als ik dat bedrag elke twee jaar uit mijn portemonnee moet kloppen, ben ik allesbehalve goedkoper uit.

Eigenlijk ben ik wreed gewonnen voor een systeem zoals bij Hasselblad: de camera is een kubus, waarrond je al de rest bouwt: zoeker, lens, en backs. En die backskunnen zowel film (analoog) als digitaal zijn. Voor de prijs van twee van die bodies –op de tweehandsmarkt is dat allemaal nog goedkoper, en bovendien in zeer degelijke staat– heb je een basisuitrusting die (bij een amateurfotograaf) minstens een leven lang meegaat.

Zelfs Tessa was enthousiast, tot ze de prijs voor de digitale backs zag natuurlijk. En dan kunt ge maar beter pretenderen dat zo’n Nikon (met een digitale en een analoge body) eigenlijk ook een verwisselbare back is, telkens met geïntegreerde zoeker. Waarbij de kwaliteit van zo’n 35mm negatief niet vergelijkbaar is met de kwaliteit van een medium format (6X6) negatief. Idem voor het digitale formaat overigens, al zijn ook de prijzen daar niet echt erm… vergelijkbaar.

Ze zijn allemaal niet nieuw natuurlijk, die twijfels en gedachten. En het ligt toch allemaal buiten mijn budget. Laat ik maar hopen dat de belasting mij gunstig genegen zijn.

hij verjaart binnenkort

Laurens vraagt:

Klopt dat, verjaren? Mij hebben ze altijd gezegd dat enkel kaas en dossiers verjaren, mensen zijn jarig. Maar ik kan me vergissen natuurlijk.

Verjaren is een van mijn favoriete woordjes, juist door die dualiteit. Vandaar dat ik het ook heb gebruikt om mijzelf te beschrijven op de info-pagina. De eerste betekenis van het woord is, zo vertelt Van Dale Taalweb ons, wel degelijk zijn verjaardag vieren, jarig zijn. Pas in een tweede betekenis wordt verwezen naar (het juridsiche gebruik) door verloop van een bepaald aantal jaren niet meer invorderbaar, geldig of van kracht zijn.

Of kaas kan verjaren, daar ben ik nog niet uit. Maar ik verjaar nog steeds binnenkort, vrees ik.

onstopbaar

Een van de verschrikkelijk aangename dingen aan Henri, is zijn enthousiasme. Het cadeau voor moederdag had hij op zijn kamer verstopt, en vanochtend om 7u30 kwam hij stilletjes de trap af om mij te vertellen dat we er nu toch wel dringend werk van moesten maken.

Kleren werden aangedaan, het cadeau werd in de keuken verstopt, en vader en zoon trokken naar de bakker, waar er op deze heugelijke dag een file stond die wel zelden hadden meegemaakt. Hij stond erop dat we een witchocoladen roos zouden kopen, waarvan hij achteraf aan Tessa vertelde dat het mijn idee was om die mee te brengen. Dan weet mama dat jij ook aan haar hebt gedacht, fluisterde hij me toe. Tessa schaterde.

Na de lunch –we waren van de late ochtend op stap, met onze moeders erbij: eerst naar de bloemenmarkt, en achteraf een lange late Chez Leontine— had het voor papa lang genoeg geduurd (ik ben net opnieuw wakker), maar Henri sleurde Tessa en de grootouders mee naar de Wilde Plantenbeurs en Wilde Floraliën in de Bourgoyen. Benieuwd met wat voor verhalen hij nu weer gaat thuiskomen.

T. zegt

T. zegt dat ik werk moet maken van mijn boek. Ik kijk haar tersluiks aan. “Welk boek”, probeer ik. Een van de zeven waar je op zit te broeden en waarvan je er eigenlijk al lang minstens twee had moeten uitschrijven.

Ze duwt me twee, verweerd uitziende, boeken in de handen: “Le Livre d’Amour de l’Orient” (Quatrième Partie), en “Faust” (Edition Annottée). Ik kijk haar verwonderd aan, en sla het eerste boek open. Beide boeken bevatten enkel lege bladen. Ze zegt dat ik er maar gewoon aan moet beginnen.

T. geeft niet op. Ze heeft zopas een stralend lentehoedje gekocht, dat eigenlijk veel te duur is voor een follie, maar dat zeg ik niet. “Het staat je goed, en fris, en je gaat er zelf helemaal van stralen”, fluister ik haar toe, waardoor ze nog meer gaat stralen dan voorheen. “Let maar op, of ik moet me nog zo’n goedkope zonnebril kopen”, gekscheer ik.

Daarnet heb ik haar een verjaardagscadeau gekocht. T. verjaart pas in oktober, maar ik ben blij dat ik nu al iets voor haar heb gevonden. En ze had het niet eens in de gaten. Nog steeds niet (tot ze dit zal lezen). Het is een schitterende dag vandaag.

verdwenen

Wel duizend ideeën om hier te posten heb ik (dat komt ervan als ge te lang alleen thuis zit –niet lachen, daar vanachter), en al de ganse avond naar de Beatles zit te luisteren.

Zo’n weblog is allemaal goed en wel, maar eigenlijk schrijft ge dat vooral voor uzelf (of voor uw nakomeling(en) –in de ijdele hoop dat die dat ooit allemaal gaat doornemen). Bepaalde posts wilt ge u herinneren, terwijl ge andere liever zo snel mogelijk van uw indexpagina ziet verdwijnen –en meteen ook uit uw archief, al wilt ge uit een of andere obstinate afkeer van zelfcensuur daar niet aan toegeven.

Maar die posts die ge u wilt herinneren, of die ge gemakkelijk terug wilt kunnen vinden. Bookmarks maken van uw eigen site is net weer iets te ijdel bevonden, dus hoogst waarschijnlijk komt er iets genre ‘info pagina’, maar dan best off. Of een categorie. Of beide. Maar voor een categorie moet ge weer door tig posts gaan dwalen in de editor, en daar hebt ge de goesting niet voor.

Posts die ik me wil herinneren (in willekeurige volgorde):

the protecting veil: voor wie mij een klein beetje wil leren kennen
jazz bij opatuur: de eerste keer bij Tuur
ge zijt allemaal zot: toen ik écht enthousiast was over een optreden
Maxwell: ik ben stekezot van dat liedje
De Chicago files: toen ik voor het werk (IISI World Congress) naar Chicago mocht. In Business Class want intercontinentaal. En de eerste keer waarin ik heb getracht een verhaalstructuur te brengen (en naar eigen denken in geslaagd ben ook).
lightyears behind: waarin ik toch enigte frustraties kwijt moest, zonder ze u te vertellen.
borrowed time: waarin ik opbiecht dat ik eigenlijk nooit dertig had mogen worden.

Etc. Ooit. Ooit zal ik dit wel eens aanvullen, en een dergelijke pagina maken. Misschien. Tons ne keer.

boud

Er zijn zevenentwintig invalshoeken om dit stukje te schrijven.

(1) Mijn madam is weg (girls night out), en dan maak ik altijd van de gelegenheid gebruik om een aantal boude dingen te doen.

(2) Hoewel ons huis (en onze tuin) ruim genoeg is (zijn), leven wij voor een groot deel in onze slaapkamer. Het is zelfs zover gekomen dat des zondagavonds –tot grote vreugde van Henri– wij wel eens het avondmaal in bed durven nuttigen. Alles moet dan immers toch rap gaan, want tegen acht uur word ik verwacht bij Tuur voor het jazz-optreden van de week.

(3) In afwachting dat (a) de zolder of (b) het ‘kot’ vanachter in de tuin geprepareerd wordt tot mediakamer, staat de meeste multimedia gegroepeerd in de slaapkamer en het aangrenzende bureau.

Euh. Goed. Genoeg getalmd. Dit is het tweede cadeau van Henri dat naar onze slaapkamer verhuist. Zelf ziet hij daar geen graten in –hij doet niets liever dan tijd in het ‘grote bed’ te spenderen– dus dacht ik: what the heck; er is toch niemand om mij tegen te houden.

Naast de lava-lamp, die hij elke dag met grote zorg en veel plezier ontsteekt, kan hij nu vanuit het ‘grote bed’ ook met de Xbox (360) spelen (Amped). Geluidsgewijs is dat overigens een grote stap vooruit, van de hooftelefoon op het piepkleine Loewe tvtje, naar de Beocenter met de twee Beolabs 8000. Een verbetering waar ook papa kan van meegenieten (Call of Duty 2). Als hij mag (of als Henri slaapt).

Als ik nu nog Media Center zou hebben, of de mac (iTunes) met de Xbox zou kunnen connecteren…

geklasseerd

Oud zeer, ook alhier.

Volgens mijn catalogus beschik ik over een 800-tal boeken, een 1500 cds, 200-tal strips, en 335 films. Dat zijn allemaal schattingen (op de dvds na), want het aantal strips dat ik ondertussen ín die database heb gestoken is al meer dan geschat (332 –en daar zitten er dus nog een 100 of zo niet in). Die boeken, dat zal ondertussen ook al met grotere zekerheid meer dan 1000 zijn –er zitten er 235 in, maar dat zijn er bijna allemaal die ik in de laatste twee jaar heb gekocht. En de cds, dat weet ik echt niet. Er zitten er nu 798 in de database, d.w.z. alle nieuwe aanwinsten van de laatste twee jaar of zo en alle jazz cds, maar nog bijna niks van de oudere klassieke, popcds of soundtracks. 1500 zal een redelijke schatting zijn, denk ik.

90% van mijn cd collectie is fysiek eenvoudig toegankelijk. Alle cds zitten netjes in drie billy-kasten, voorzien van de cd plankinzetten. De overige cds liggen her en der verspreid in boekenschappen. Elke kast bevat een ander ‘genre’: pop, klassiek, en jazz, gerangschikt op uitvoerder voor pop en jazz, of op componist voor klassiek, met de compilaties telkens op het einde van de collectie.

100% van mijn dvds zijn eenvoudig toegankelijk, opgeborgen in één zo’n billy-kast (voor de dvds die reeds werden bekeken), of op de schoorsteenmantel naast de tv (voor de dvds die nog niet bekeken werden). De dvds zijn gerangschikt op filmtitel (bij voorkeur in de oorspronkelijke taal), of niet gerangschikt (de kinderfilms).

Bijna niks van de boeken is evenwel toegankelijk. Ze staan verspreid over (voornamelijk) de tweede verdieping van ons huis (behalve de kookboeken, die staan op de eerste verdieping, vlak bij de keuken), in een aantal boekenkasten, waar ze vaak twee rijen dik staan, ongeklasseerd. Een uitzondering vormen de boeken van Nederlandstalige auteurs, die in anderhalve billy netjes alfabetisch op auteur werden gerangschikt (en bij voorkeur op eerste verschijningsdatum). Achter ons bed liggen de boeken die we nog moeten lezen in dikke stapels.

De strips staan in een billy, een andere boekenkast en een soort commode op het tweede (waar ook de boeken in staan), en een archiefkast op het derde. Grotendeels toegankelijk.

Voornamelijk de boeken vormen een probleem. Ik zou ze graag klasseren op fictie en non-fictie, en verder per auteur en datum van eerste uitgave. Er zijn twee ruimtes die we graag zouden gebruiken voor onze ‘mediatheek’: de zolder, die momenteel onderbenut, maar verder volledig in orde staat (zij het een beetje stoffig); en ons ‘kot’ vanachter in de tuin (waar vroeger een klein drukkerijtje in zat), en waar we dringend werken in moeten laten uitvoeren (o.a. het dak vernieuwen).

Maar dat kost geld, heb ik mij laten vertellen.

tomeloos

Blinde bewondering hebben voor, of gedweept hebben met, bepaalde mensen, heb ik eigenlijk nooit gedaan. Ik ben altijd behoorlijk zot geweest van de Beatles (en ik heb nog steeds geen enkele popgroep gevonden die zelfs maar kniehoog komt), maar niet in die mate dat mijn kamer vol posters hing (er was er niet één). Michael Nyman is/was nog zo iemand, en hoewel ik al zijn platen heb (insert Urbanus lol here) –net zoals die van de Beatles (al zijn het daar letterlijk platen –LPs, vinyl– en bij Nyman cds)– ben ik kritisch genoeg om te zien dat bijvoorbeeld Nyman veel, erm… herbruikt. En toen ik hem (een paar keer) ontmoet heb, wist ik met moeite wat ik in godsnaam tegen de man moest zeggen. In dat opzicht volg ik Peter Greenaway, die stelde: I really, sincerely believe that one should trust the work, and not the author. (Wat overigens ook mijn houding is t.o.v. pakweg diploma’s e.d.)

Soit. Er is momenteel één iemand waar ik een tomeloze bewondering voor heb, en ik heb het daar behoorlijk moeilijk mee. Wat als die bewondering mijn objectiviteit in de weg komt te staan? Wat als ik plots i.p.v. een kritische etter een waarderend watje word? En kan zo’n bewondering wel blijven duren?

Dit heeft overigens niets te maken met vriendschappen of appreciatie. Er zijn een heleboel mensen die ik best naar waarde weet te schatten, en wiens aanwezigheid ik meer dan op prijs stel (en dat hopelijk bij wijlen ook laat blijken). Nee, dit is op het randje van het aanbidden af, een adoratie, of zoals een religie, en net dat laatste wil ik vermijden. (Religie is slecht, zo heeft de geschiedenis al meermaals aangetoond.)

Maar goed, zoals steeds laat ik het maar gewoon op me afkomen –en bewaar ik gedwongen dat kleine beetje afstand. Ondertussen dweep ik lekker verder. Want eigenlijk is dat wel aangenaam, zo iemand om naar op te kijken.

synchroon

Nu NetNewsWire eindelijk volwaardig deel uitmaakt van de NewsGator familie, werden alle FeedDemon voordelen ook voor de macgebruikers opengesteld.

Mijn RSS ‘abonnementen’ staan immers allemaal proper op mijn mac, waar ook mijn e-mail archief op bewaard wordt, zodat die mac minstens één keer per dag wordt aangesproken om de mails van de verschillende accounts naar het archief te verslepen (itt tot de PC die soms dagen uitblijft). Meestal maak ik dan van dat moment gebruik om al die feeds te verwerken, gezien ik er enkel vanop die manchine aan kan, en ik geen zin heb om dat anders allemaal manueel vanop verschillende locaties bij te houden.

Maar op 9 mei werd versie 2.1 van NetNewWire gereleased:

This release of NetNewsWire includes new features such as NewsGator syncing, posting to del.icio.us, sending articles via email, printing, and sorting subscriptions by attention. It’s also a universal binary and includes lots of performance enhancements and bug fixes.

NewsGator syncing en posting to del.icio.us zijn dé twee features die het voor mij doen (met NewsGator syncing op ruime voorsprong). Vanaf heden syncrhoniseren mijn feeds vanop mac zich automatisch met NewsGator, waardoor ik vanaf nu ook vanop de PC kan verder volgen (en vanop het werk), zonder dat ik alle feeds manueel als ‘read‘ moet bijwerken op de mac.

Twee verschikkelijke leuke bonussen:

This is a free upgrade for everyone who already bought a NetNewsWire license.
two free years NewsGator Online Premium

Eindelijk! Ik kan nu al niet meer zonder.

gezonde maat

Ongetwijfeld heb ik het hier reeds vermeld: ik kan geen maat houden. En dan heb ik het niet over ritme –al ben ik nu niet meteen de beste danser (onnodig dit te beamen, liefste)– maar over kwantiteit. Dat gaat van drank; over eten; over cd-, boeken-, strips-, en dvdcollecties; over projecten en plannen; over hobbies; tot de manier waarop ik met mensen omga.

Alles of niets.

Hectoliters of geen druppel; vijftien gangen of een Royco Minute Soup; een catalogus; geestdriftige deelname of latente aanwezigheid; bioscoopbezoek, fototoestellen, besprekingen, opzoekwerk, of totale negering; love or hate (al is dat laatste misschien iets overdreven –ik word ook een stukje ouder).

Misschien moet ik ooit dit internet maar eens afzweren.