Een van de verschrikkelijk aangename dingen aan Henri, is zijn enthousiasme. Het cadeau voor moederdag had hij op zijn kamer verstopt, en vanochtend om 7u30 kwam hij stilletjes de trap af om mij te vertellen dat we er nu toch wel dringend werk van moesten maken.
Kleren werden aangedaan, het cadeau werd in de keuken verstopt, en vader en zoon trokken naar de bakker, waar er op deze heugelijke dag een file stond die wel zelden hadden meegemaakt. Hij stond erop dat we een witchocoladen roos zouden kopen, waarvan hij achteraf aan Tessa vertelde dat het mijn idee was om die mee te brengen. Dan weet mama dat jij ook aan haar hebt gedacht, fluisterde hij me toe. Tessa schaterde.
Na de lunch –we waren van de late ochtend op stap, met onze moeders erbij: eerst naar de bloemenmarkt, en achteraf een lange late Chez Leontine— had het voor papa lang genoeg geduurd (ik ben net opnieuw wakker), maar Henri sleurde Tessa en de grootouders mee naar de Wilde Plantenbeurs en Wilde Floraliën in de Bourgoyen. Benieuwd met wat voor verhalen hij nu weer gaat thuiskomen.