Tag: digitaal

Digitale muziek

Naar aanleiding van de feedback van Frederik in de reacties bij mijn recentste cd-overzicht, ben ik op zoek gegaan naar muziekdownloadwinkels. De Apple iTunes store viel dus al uit de boot, toch zeker wat betreft jazz en klassieke muziek. Maar wat zijn de alternatieven? Ik ben op zoek naar muziek die op zijn minst de kwaliteit van cd haalt, volgens de Red Book Audio CD standaard is dat 2-channel signed 16-bit PCM sampled at 44,100 Hz. Beter mag ook, maar is geen noodzaak (iTunes downsampelt alles naar 16/44, en ik heb voorlopig geen zin om van software te veranderen). Het mp3 formaat komt niet in aanmerking, de bestanden moeten lossless zijn, ALAC (Apple Lossless), FLAC, of desnoods WAV of AIFF.

Voldoen (technisch) niet

Voldoen wel

  • The Classical Shop (Chandos)
    MP3, WMA lossless, WAV, FLAC and AIFF
  • iTrax
    MP3, WMA en WAV
  • Deutsche Grammophon
    Stream, MP3 en FLAC. Prijsvergelijking: de nieuwe Hilary Hahn, Bach : Violin And Voice kost bij amazon.fr 17,54 euro (gratis levering vanaf 20 euro aankopen); bij amazon.co.uk 8.88 pond (met btw en levering komt dat op 11,41 pond ofte 13,41 euro); en bij Deutsche Grammophon 12,99 euro (lossless).
  • Gimell Records
    Voor fans van The Tallis Scholars. Van MP3 tot FLAC.
  • HDTracks
    MP3, FLAC (tot 24bit/92kHz), AIFF
  • Linn Records
    Linn biedt downloads aan van mp3 tot lossless (FLAC, WMA) studio masters in bitrates tot 192kHz (vs de 44,1kHz in de Red Book vereisten). Een 24bit 96kHz studio master kost 21 euro en is 1,5 GB groot; een album in gewone cd kwaliteit, 16bit 44.1kHz, kost 11 euro en is 0,5 GB groot.
  • Naim Label
    MP3, WAV, FLAC
  • Passionato
    MP3, FLAC

Redelijk wat klassiek, bitter weinig jazz. Tips, iemand?

Gratis jazz

Of het goed is, weet ik niet, maar Jason Parker aka One Working Musician (uit Seattle!), biedt in traditie van Black Friday de drie cd’s van zijn kwartet aan als gratis download (zelfs in Apple Lossless versie).

Jason Parker Quartet Jason Parker Quartet Jason Parker Quartet

Onder de noemer 100 cd’s Project verspreidt Parker ook nog eens 100 cd’s van zijn band gratis, eerst in de omgeving van Seattle, maar hij wil ze graag over de ganse wereld kwijt. Wanhoop of een geslaagde marketing stunt?

Het is niet meteen vernieuwende muziek maar redelijk mainstream; No More, No Less bijvoorbeld, bevat voornamelijk aangename, rustige standards, heb ik de indruk. Ik zal er eens beter naar luisteren, maar wou u alvast de kans bieden de albums gratis te downloaden. Leg uw oor te luister (meer info via BLACK FRIDAY SPECIAL: All Jason Parker Quartet CD’s are FREE All Weekend!).

over kogels en kerken

Als u denkt, die titel heb ik vandaag nog ergens gezien, dan hebt u ook de site van Bert (x-pose.be) in uw bookmarks staan. Bert kwam gisteren thuis met de Canon Eos 1D mkIII, en ik met de Canon EOS 40D (Sara en Frederik hadden het gisteren al opgemerkt).

Het is niet dat ik het niet geprobeerd heb. Sinds ik mijn EOS 5D heb moeten afstaan, ben ik op analoge manier door het leven gegaan. Maar hoe verschrikkelijk aangenaam dat ook mag zijn –en hoeveel beter ik eigenlijk die analoge fotografie nog steeds vind– er zijn twee grote nadelen aan.

Enerzijds is er de kost. Een 120 rolfilm (12 foto’s) kost gemiddeld 6 €. Voor ontwikkeling en scannen komt daar nog eens 10 € bij, wat de kost voor twaalf foto’s ergens tussen 16 en 20 € legt. De tien filmpjes die ik in augustus –voor eigen gebruik– heb vol geschoten hebben mij dus een kleine 200 € gekost.

Anderzijds is er de efficiëntie. En dan heb ik het niet enkel over het gewicht van de Hasselblad of de omvang van de Yashica-Mat. Denk maar aan de post processing, waarbij ik gewoon veel meer kan doen met RAW dan met ingescande negatieven. Of de bepaling van de compositie die gewoon te lang duurt voor pakweg concertfotografie. Bij jazz, waar de muzikanten hun fitnessoefeningen op het podium beperken, valt dat enigszins mee, maar nu ook het popseizoen van start gaat, kan ik met de manuele focus op f/4 niet meer mee. Er is natuurlijk de enorme street credibility die je uitstraalt wanneer je met zo’n Hasselblad in de hand concerten fotografeert, maar functie gaat voor vorm in dit geval (en ik zit niet meteen in met street credibility).

Zeg ik de analoge fotografie vaarwel? Ik zou wel gek zijn. Eerder heb ik op deze pagina’s al vermeld dat ik steeds meer voor een pragmatische aanpak ga, en dat is ook in deze van toepassing. Analoog bewaar ik voor de eigen projecten, maar zodra er snelheid (“het moet morgen op de site!”) of andere druk mee gemoeid is, ga ik digitaal (zowat alles voor onder meer Het Project dus).

Maar goed, ondertussen zat ik al bijna twee maand zonder digitale camera. Bij Foto Rembrandt hebben ze het probleem doorgespeeld naar Canon zelf. Daar heet het, dat het dossier momenteel ‘in behandeling’ is. Ondertussen is de 40D te koop, met DIGIC III processor, *zelfreinigende* 10.1 MP APS-C CMOS sensor, en een magnesium alloy body net zoals de 5D. Van performantie bij hoge ISO waarden (lees ruisonderdrukking) wordt geschreven dat ze vergelijkbaar is met de 5D, en dat was het wat mij uiteindelijk over de schreef trok. Als ik ooit mijn 5D terugkrijg, kan de 40D dienen als backup body.

De 40D voelt inderdaad zeer solide aan (ik voel graag dat ik een toestel in mijn handen heb), en klikt stiller dan de 5D (handig voor intiemere concerten). Er is natuurlijk wel de kleinere sensor met 1,6 x crop factor die ik liever kwijt dan rijk was, maar rijk ben ik al helemaal niet dus echt moeilijk gaan we daar niet over doen.

We gaan er vandaag eens mee op stap zie. Voor een praktijktest.

bereik

Kan je zoiets ook goed digitaal flikken? vraagt Peter in de commentaar bij de post over mijn gebruik van de analoge contrastfilm.

Nee!

Ja!

(Surprise!) Een beetje.

Grmbl. Rewind. Er zijn twee soorten bereik die belangrijk zijn in de fotografie. Het ene is de exposure latitude, en het andere is de exposure range (ook wel dynamic range genoemd).

Exposure latitude is –sterk vereenvoudigd uitgelegd zoals altijd– hoeveel je kan onder- of overbelichten en toch nog deftige resultaten uit het negatief kan halen. En jawel, dat negatief kan analoog (film) of digitaal (RAW) zijn. Van de exposure latitude bij digitaal (minstens 2 stops) maak ik gebruik voor mijn concertfotografie, waar ik vaak schijnbaar onderbelichte (RAW) beelden heb, die ik via mijn RAW processor (Lightroom) toch nog tot behoorlijke foto’s kan redigeren.

Exposure range is –vereenvoudigd etc.– het bereik van de film/sensor waarbij de over- en onderbelichte delen nog voldoende detail geven, zonder over te gaan naar respectievelijk wit of zwart. Dit wordt vaak uitgedruk in het aantal stops waarin de film/sensor bruikbaar is. Die zaken zijn zeer verschillend naar gelang het gebruikte medium (soort film of sensor), maar algemeen wordt aangenomen dat men in zwart-witfilm het grootste dynamische bereik heeft (zo’n 8-9 stops), gevolgd door kleurenfilm (zo’n 7 stops) en dan diafilm en digitaal (zo’n 5-6 stops). Concreet betekent dit dat er tussen het donkerste en het lichtste deel van de scène die u wilt fotograferen X stops verschil mag zijn. M.a.w. hoe groter het contrast, hoe moeilijker te fotograferen. Analoge film heeft daarop (letterlijk) ettelijke járen voorsprong op digitaal.

Terug naar de vraag: Kan je zoiets ook goed digitaal flikken?. Nee dus. Al zijn er altijd de truken van de foor: HDRi. Ik ga niet te diep uitleggen wat HDRi is, laat het er ons op houden dat ge van een scène drie foto’s neemt, één overbelicht voor het detail uit de schaduwen, één ‘normaal’ belicht voor de midtones, en één onderbelicht voor het detail in de highlights. Die drie foto’s combineer je dan in photoshop tot één beeld dat –wanneer het zonder ervaring werd uitgevoerd– leidt tot aldus herkenbare gedrochten. Een beeld zoals dat van i. zal digitaal (of met dia) moeilijker te verwezenlijken zijn –zeker zonder flits(en).

Bon, wilt ge meer dynamic range, steek dan een Fuji Reala 400ISO kleurenfilm in uw oude SLR, of zo’n zwartwitte Tri-X. Laat uw foto’s ontwikkelen en scannen, en wedden dat het er beter uitziet dan digitaal?

—

Recommended reading: Understanding Exposure & Expose (to the) Right

aperture 1.5

Gisterenavond gevonden via Mac and Photo (maar als een blok in slaap gevallen tijdens Miss Belgian Beauty en daarom niet meer over bericht): Apple kondigt Aperture 1.5 aan. Ik heb nog geen tijd gehad om over mijn digital workflow te berichten, of daar komt Apple reeds met Aperture 1.5 op de proppen. Een gratis upgrade bovendien –tegen all verwachtingen in.

De belangrijkste van de nieuwe features in ongetwijfeld Flexible Library Management. Jawel, na de gebruikers heeft ook Apple zelf ontdekt dat het niet zo handig is alle foto’s te moeten importeren in een propietary ‘database’. Vanaf versie 1.5 kunnen de foto’s zich ‘om het even waar’ bevinden, en worden ze door Aperture ‘gerefereerd’. Ook aan de snelheid zou gewerkt zijn, zodat Aperture nu bruikbaar wordt op alle MacIntels, van de Mac Mini over de MacBook naar de MacPro.

Later deze week is de upgrade beschikbaar via de Apple website, en misschien vind ik volgende week wel wat tijd om mijn workflow een beetje uit te leggen.

(En terzelfdertijd zal ik maar een de nieuwe Lightroom beta, pardon Photoshop Lightroom beta, ook nog eens dowloaden zeker?)

leica/panasonic

Leica introduceerde niet alleen de M8, maar bracht meteen ook een update voor de rest van de digitale line-up.

Er is het nieuwe D-systeem, dat deel uitmaakt van de 4/3-alliantie (Fuji, Kodak, Leica, Olympus, Panasonic, Sanyo, Sigma), waarbinnen Leica de Digilux 3 introduceert, en in de compacte serie zijn er de V-Lux 1 en de D-Lux 3 (een beetje een onhandige naam, die laatste, gezien het niet tot het D-systeem behoort).

Al zijn die toestellen grotendeels gelijkaardig aan de Panasonic equivalenten: DMC-L1, DMC-FZ50 en DMC-LX2.

U zegt? Nee, de M8 kan je tot nader order niet in Panasonic versie kopen.