Het was een fantastisch concert. Ge zijt allemaal zot. Stekezot. Bijna zonder uitzondering, en met die uitzondering doel ik op de ongeveer twintig man (m/v) die vanavond bij Opatuur zaten om te luisteren naar de ongelooflijke set van Robin Verheyen en Harmen Fraanje.
Had ik een top 10 van concerten, dan zat deze er zeker tussen voor 2006. Ze spelen nog maar anderhalf jaar samen, maar de synchronie tussen beiden is duidelijk merkbaar. Het grootste deel van de set was overigens geïmproviseerd. Glunderende gezichten, afgewisseld met een ietwat gecrispeerdere soort, van mensen die echt wel hun blaas moesten ledigen wilden ze verder affront vermijden.
Eén saxofonist (twee saxofonen) en één pianist was alles wat er nodig was om twintig mensen de hemel in te spelen. U had erbij kunnen zijn.
U kan Verheyen en Fraanje (aangevuld door de rest van het Narcissus Quartet) nog aan het werk zien op 22 maart in de Vooruit. En binnen 14 dagen is het aan Ewout Pierreux en Bart Van Caenegem in Opatuur. Ik zal er u ten gepaste tijde over berichten.