zandvoort

Runner’s World, het populaire loopblad, organiseert op 30 maart voor de eerste keer de Zandvoort Circuit Run. De Circuit Run telt 12 km –twee kilometer meer dan de Stadsloop in Gent– en begint en eindigt op het befaamde Zandvoortse omloop.

Gezien ik dit jaar niet aan de Gentse stadsloop kan deelnemem, overweeg ik (half) om aan die Zandvoort Circuit Run deel te nemen. Ik heb altijd dat circuit al van dichtbij willen zien. Het inschijvingsgeld bedraagt € 12, halve prijs voor abonnees van het magazine, en gratis voor leden van Le Champion. Deelnemers moeten ook een chip beschikken voor de tijdsregistratie, die men kan kopen (€ 28) of huren (€ 2). Er zijn al meer dan 3.000 mensen ingeschreven. En zo ziet het parcours er uit.

Oh, en die 12 km moet in minder dan 90 minuten afgelegd worden.

schuim op de lippen

Dat ik verslingerd ben aan koffie, dat wist u onderhand wel al. Liefst neem ik het brouwsel zwart, redelijk sterk, maar ook een goede cappuccino sla ik niet af. Ik heb een hekel aan de weense variant (met slagroom) al ben ik dan wel weer bijzonder tuk op het toefje (zeg maar: de toef) slagroom die bij de Mokabon op een afzonderlijk schaaltje wordt meegeserveerd.

Vanmiddag ging ik lunchen in de k.roes.l (het was de eerste keer niet, en het zal bij lange de laatste keer niet geweest zijn ook). Ik had al half beslist om eindelijk een dessert te proberen (warme appeltaart), maar na mijn boekweitpannenkoek –met witloof, broccoli en tomaat– was ik meer dan voldaan. Dus besloot ik enkel nog een koffie te nemen, en meteen –waarom niet– de cappuccino eens te proberen.

Op de cappuccino die onder mijn boek op tafel wordt geschoven, prijkt evenwel een enorme toren slagroom. Daar had hij me wel even voor mogen waarschuwen. Het kleine beetje ambetantigheid (nah, ik had er eigenlijk al zin in gekregen) verdween helemaal toen ik de eerste koffielepel schuim proefde. Dit was de lichtste slagroom die ik ooit al heb geproefd. Zo licht dat ik dacht dat het een mengsel was van eiwit en melkschuim. Er moest wel eiwit in zitten, want er was geen mogelijkheid dat opgeklopte melk zo stevig kon zijn. Maar neen, het was wel degelijk slagroom. Dezelfde room die ze in de keuken gebruiken, met bijna geen suiker, en een vetgehalte van slechts 20%. Lekker!

Mag ik van mijn verlangenlijstje schrappen:

  • Dirk: een tweede snelkoppelingsplaat voor mijn tripod. Ik was het beu telkens die plaat van mijn Hasselblad naar mijn Canon te moeten versteken, en voor 12 euro kunt ge niet sukkelen.
  • Rogge: twee room-/deeg-/spuitzakken (dúur: 4,50 euro ’t stuk); drie metalen spuiten: een 12, een 10 met karteltjes, en een 8; en een siliconen bakmat (koekvormpjes)
  • Vits-Staelens: vanille-essence

Jawel: morgen bak ik koekjes.

zaterdag, stressdag

Die zaterdag in de binnenstad. Begonnen bij Bloch voor een laat ontbijt, naar de speelgoedwinkel, het Paard van Troje (ik krijg binnenkort een schoon cadeau van Tessa), de Slegte, AVA, en dan Standaard Boekhandel aan de Kouter. Daar splisten onze wegen even: Henri en ikzelf gingen naar Vooruit voor een drankje en wat rust, Tessa ging nog naar tig andere winkels om ons pas een dik uur later te vervoegen voor de lunch. Ten slotte naar De Poort, en dan met de tram naar huis.

Een grmpf-gevoel aan het Sint-Pietersstation: hoewel wij ijverig naar de bestuurder van de 21 zwaaiden, wou hij ons niet meer meenemen. Hij heeft zelfs nog even geting-ting-tingd omdat we het waagden voor zijn neus over te steken. Oh, en aan de thuishalte zijn we Huug nog tegen het lijf gelopen.

De tocht resulteerde in een pak strips, schriftjes, borsten, en dvd’s (Euro Cinema II van De Morgen). Maar met hoeveel interessante zaken ge ook naar huis moogt komen, ik blijf zo’n zaterdag een stressdag vinden.

(Daarna even rustig ontstrest door koekjes te bakken –recept volgt.)

duo of trio?

Dat is de vraag die ik stelde op Het Project naar aanleiding van het schitterende concert in Vooruit, gisterenavond. Slecht licht, dus (?) slechte foto’s.

Fiorini - Rzewski Duo Erik Vermeulen Trio

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ASA)

Het is verdomd saai, altijd die superlatieven te moeten gebruiken. Ik had het mezelf nochtans moeilijk gemaakt, gisteren. Bonkende koppijn had ik namelijk, toen ik naar dit concert vertrok. En koppijn is wel degelijk de enig mogelijke omschrijving voor de neanderthaler die met een puntige knots zichzelf genoodzaakt zag uit de binnenkant van mijn hoofd te breken. Eerder die dag nog liep het traanvocht zelfs oeverloos uit mijn ogen, toen ik enkele vermetele stappen buitenshuis had gewaagd. Nee, ik zag het verloop van dit concert eerder somber in.

[…]

Het concert werd opgenomen, zo kondigde muziekprogrammator Wim Wabbes aan, en dat wordt alvast een cd die in mijn collectie zal prijken. Ondertussen kan ik u alleen maar aanraden om het concert alsnog mee te pikken. Nieuwjaar is nog niet zo lang geleden, maar als het allemaal zo goed zal zijn, wordt 2008 een topjaar!

Waar er tussen de openingsparagraaf en het slot staat, leest u bij Het Project: Duo of trio?

het goede knopje

Hij huilde, toen hij na de vierde keer eindelijk de telefoon beantwoordde.

“Papaaa? Papaaa?! Ik vind het goede knopje niet! Papaaa?”

Hij was er zich niet eens van bewust dat ik hem deze keer kon horen. Ik trachtte hem te kalmeren.

“Rustig jongen, dat is toch niet erg. Zolang we blijven proberen, komen we er wel, zoals je ziet. Je hoort mij nu toch?”

“Maar. Ik. Wist. Niet. Wat. Het. Goede. Knopje. Was.”

Tussen elke woord zat een lange schokschouderende snik.

Tessa is deze week van wacht, en dat betekent o.a. dat ’s avonds weggaan geen evidentie is. Het is anders al moeilijk genoeg voor haar om te zorgen dat ze om 19u thuis kan zijn als ik weg moet, tijdens een wachtweek is dat helemaal een ramp. Er moet overgedragen worden, er zijn resultaten waar op moet worden gewacht, etc.

Om 19u15 kon ik niet langer wachten. Het concert begon om 20u, eer ik aan de halte was en er een tram langskwam, zou het goed 19u30 zijn, en als het meezat was ik dan tegen 19u45 aan Vooruit. Dus liet ik Henri eventjes alleen.

Niet dat het de eerste keer was. Ik ga soms een kleine boodschap doen, en hij is tenslotte toch al acht jaar. Achtenhalf zelfs. Tessa zou hooguit nog een kwartiertje wegblijven (we hadden telefonisch overlegd), en die korte periode leek niet echt onoverbrugbaar.

“Neem de huistelefoon, en binnen vijf minuutjes bel ik je op”, troostte ik hem.

Vier keer heb ik moeten proberen voor hij het juiste knopje had gevonden. Nochtans heeft hij het elke keer goed gehad, maar de knoppen van onze telefoon staan dermate dicht bijeen, dat hij er waarschijnlijk twee tegelijk had ingedrukt. Telkens werd ik ‘on hold‘ gezet. Ik wist niet eens dat dat kon.

perslunch

Voor Het Project woon ik elke vrijdag de persconferentie van het Gentse stadsbestuur bij. Dat duurt maximaal een uurtje, en ge krijgt er toelichting bij wat er gebeurt in uw stad. Wreed interessant, vind ik dat. Soms zijn er ook persconferenties-op-locatie, en een aantal daarvan probeer ik ook mee te pikken (zoals die van Buth, in november).

Gisteren werd er aan de pers een perslunch aangeboden. Er moest voor ingetekend worden, maar blijkbaar was er in die communicatie iets misgelopen, waardoor men mij in de eerste week van het jaar opbelde met de vraag of ik mijn komst wou bevestigen. De lunch ging door in de Hotelschool, die een uitstekende reputatie heeft, dus ik moest wel zot zijn om daar niet op in te gaan.

Het schepencollege gaf bijna voltallig present (op een paar zieken na), dus het was de perfecte gelegenheid om een beetje aan networking te doen (wie mij kent weet dat het niet mijn fort is, maar gelukkig zijn de politiekers daarin wél enorm bedreven). Er was een speech van onze sympathieke burgemeester, gevolgd door een ’tegen’speech van de journalisten (door de al even sympathieke Karel Van Keymeulen) –de twee moesten voor elkaar niet onderdoen.

Het begon met een aperitief in de ontvangstruimte van het Lieven Bauwens Restaurant, gevolgd door een Walking dinner. Enfin, eerder standing dan walking, want de gangen werden aan de tafeltjes geserveerd, maar men werd geacht zich nu en dan naar een andere tafel te verplaatsen (networking dus). Zeer gemoedelijk en ontspannen allemaal.

We begonnen met een gesmaakte bouillabaisse –ik moet dat toch ook eens maken– en dan volgden drie voorgerechtjes.

Spiesje van ratatouillequiche en mozzarella kroket op een bedje van courgette tagliatelle: lekker, mooie variatie, en de quiche was net goed van consistentie. De courgette tagliatelle was een beetje moeilijk om op het vork te krijgen.

Rolletjes gemarineerde zalm: zalm en kruiden en kaas in een flensje gerold. Ondertussen klassiek, maar fris. Opnieuw een beetje onhandig om enkel met een vork op te eten.

Croque met truffel tapenade gerookte ham en kruidentuiltje: het beste voorgerecht, wat mij betreft. De croque was een soort rollade (met die tapenade erin gedraaid) die dan in schijfjes was gesneden en gebakken/geroosterd. Daar bovenop lag een ruime portie gerookte-hamsnippers.

Het hoofdgerecht was een croustillant van forel, spinazie en ricotta op een aardappel mousseline met lamskoteletjes op een Griekse groententaart. Het lamsvlees was goed rosé, en ging gemakkelijk van het been –waarrond een stukje zilverpapier zat voor handgebruik.

Ter afsluiting was er koffie, vergezeld van een assortiment patisserie (bijna allemaal met chocolade –hmmm).

Op de site van de Hotel- & Bakkerijschool Gent, merk ik dat men er ook terecht kan voor een businesslunch (in het restaurant ‘Keizer Karel’) of een gastronomisch 4-gangenmenu (in het didactisch restaurant ‘Lieven Bauwens’). De menu’s zien er alvast lekker (en betaalbaar) uit, misschien moet ik dat maar eens proberen in het kader van een reportage voor Het Project.

Seattle Short Term Furnished Housing

…dat is waar ik naar op zoek ben.

Een mens zou denken, in deze tijden van internet en zo, dat zo’n taak poepsimpel is. Want kijk, ondertussen begin ik Seattle al een beetje te kennen. Zo weet ik dat Public transit voor een gedeelte van downtown Seattle gratis is (Ride Free Zone), dat er een heleboel parken en musea zijn, en dat de Central Library werd ontworpen door Rem Koolhaas (de man wiens ontwerp voor het Forum in Gent werd gediskwalificeerd).

Genoeg trivia. Tessa zal zich bewegen tussen het University of Washington Medical Center (Google map) en het Fred Hutchinson Cancer Research Center (Google map), resp. in de Cascade neighborhood en aan de onderkant van het University District. Gezien we liever geen auto huren (duur!) zouden we in de buurt willen wonen, wat wil zeggen ofwel dus die Cascade neighborhood, ofwel in Capitol Hill. Op Google maps, is het ongeveer dit gebied.

Ettelijke google searches geprobeerd, e-mails verzonden, en locale mediatoestanden (worden) in de gaten gehouden (zoals craigslist en VRBO). Sommige dingen zijn waanzinnig duur: voor meer geld dan wat wij voor ons ganse huis maandelijks afbetalen, hebben we dan amper de oppervlakte van onze bureau waarin ik nu zit te tikken (aan het extreme uiteinde zelfs aan weekly rate!). Maar ik vind het wel. (Nog goed dat de dollar zo goedkoop staat.)

Tips zijn welkom.

Q&A – u vraagt, wij draaien

Hoeveel cd’s passen er (ongeveer) in zo’n billy, vroeg Darkman (back to cds).

Ewel, zoveel:

Hoeveel cd’s passen er (ongeveer) in zo’n billy

Het zijn standaard Billy’s, van 80cm breed (die rechtse is een smallere, maar lijkt groter door de vervorming van de lens), met daarin een speciaal cd-schap, dat blijkbaar niet meer te verkrijgen is (als ze wel nog ergens te verkrijgen zijn, dan hoor ik het graag, ik zoek er namelijk nog). Zo’n plugin deelde een gewoon billy-schap in acht vakjes in, en in één zo’n vakje krijg je 16 cd’s. Zonder onderverdeling krijg je er ongeveer 75 op één plank. (Ik heb iets van een tweeduizend cd’s.)

En wat ga je daar doen? MS bezoeken?, vroeg Unexpected, naar aanleiding van het Seattle-avontuur (300 euro gespaard).

Ewel, niets.

Tessa gaat voor drie maanden als visiting physician naar het Fred Hutchinson Cancer Research Center, en Henri en ik gaan mee.

In elk geval zal ik er Henri drie maand les geven. Hij zit in het derde leerjaar, dus dat moet nog wel net lukken –en ik krijg bovendien het lerarenlessenpakket mee, zodat ik niet alleen kan spieken maar ook de wettelijk bepaalde leerstof kan behandelen.

Voor de rest: veel rondwandelen, lezen, foto’s maken, en weblog postjes schrijven. Denk ik.

eindelijk (herbegonnen)

Als ik mijn fancy hartslagmeter-cum-uurwerk mag geloven, was het vandaag exact een maand geleden dat ik nog eens gelopen had. Tijdgebrek, maar vooral aanslepende ziektes (lees: verkoudheden en andere snotneuzen) en vriestemperaturen hadden mij genoopt mijn collant aan de haak te hangen (nee, ik ben niet in mijn onderbroek gaan lopen ondertussen –tsss, sommige mensen hé), in afwachting van betere weersomstandigheden en dito gezondheid.

Dat ik vandaag herbegonnen ben heeft niets te maken met nieuwjaars- of andere resoluties, maar wel met het einde van de vakantie. Henri is terug naar school, en ik heb mijn tijdsindeling weer helemaal voor mijzelf. Wat wil zeggen dat ik moet afwassen, fruit persen, eten maken, inkopen doen, brood maken, en andere verschrikkelijk leutige zaken. Nee, dat is niet ironisch bedoeld –euh, op dat afwassen na. Een van de beste aankopen vorig jaar was overigens een paar afwashandschoenen.

Lopen dus, mijn kortste ronde (één keer rond de Blaarmeersen en terug), maar deugd dat het deed! De Blaarmeersen zijn ondertussen onherkenbaar veranderd. Waar er eind november molshopen zand werden geplaatst, is het water bijna uit de vijver weggepompt (over hoeveel hectoliters zou het eigenlijk gaan, en moeten die er allemaal weer in, en moet dat niet ontzettend veel kosten en is dat niet wreed belastend voor het milieu). Ik zal deze week nog eens met een fotokodak langsgaan en wat negatiefjes belichten en dan heb ik meteen weer voer voor mijn fotoblog –u wist toch dat ik een fotoblog heb?

Mijn hartslag ging meteen de lucht in –niet zozeer van het aanschouwen van de ravage op de Blaarmeersen, maar wel van de inspanning– en ik kan alleen maar hopen dat de langzaam opgebouwde conditie weer zo snel terug is als ze klaarblijkelijk aan de einder is verdwenen. Helaas is mijn Nike+ iPod Sensor (het deeltje dat in de schoen moet) zonder electriciteit gevallen, dus moet ik een nieuwe kopen (19 EUR volgens de Apple Store), al zit ik te twijfelen tussen dat en een Suunto Foot POD. Of niets. Dat kan ook altijd.

Maar deugd dat het deed –woensdag loop ik opnieuw.

Gntblgt zkt vrndschp, editie 2008

Het staat net niet bij de annoncekes, maar net zoals vorig jaar is Gentblogt opnieuw op zoek naar vrienden.

Vorig jaar (technisch gezien in 2006 zelfs) lanceerde Het Project voor de eerste keer een oproep om de hosting en de vele bacchanalen te helpen bekostigen (kruis maar alvast 15 februari aan in uw agenda voor het volgende Gentblogt dankfeest). U hebt toen massaal gereageerd (dankuwel), maar ondanks uw warm hart blijven de kosten maandelijks terugkeren (u kent dat helaas maar al te goed).

We willen nog steeds liever geen inkomsten uit reclame, maar we behouden liever onze redactionele onafhankelijkheid.

Vrienden van Gentblogt

Vandaar deze hernieuwde oproep: wordt Vriend van Gentblogt, en steunt ons zo onze derde vierde jaargang in. Eeuwige dank en erkenning is de uwe!