koffie

Klantenservice

Ergens eind vorig jaar kochten wij een Nespresso toestel. De koffie die daarmee gezet wordt, mag misschien niet overeenstemmen met de hipster-koffie-filosofie, maar het toestel is verschrikkelijk praktisch en gemakkelijk in het gebruik. Bij hipsterkoffies is er trouwens de bijkomende moeilijkheid van de selectie. Een goede, eerlijke koffie kost al gauw rond de tien euro voor een pak, en dan moet je eigenlijk nog op zoek naar het soort koffie dat je ligt, en experimenteren met maalfijnheid en lengte van extractie, etc. Wat een boeiende tocht kan zijn (ik heb hem al meermaals afgelegd), maar een beetje vermoeiend.

Als ik speciale koffie wil, dan drink ik die eigenlijk liever in een koffiebar zoals OR of Labath –we zijn in Gent gezegend met minstens twee fenomenale koffiebars, en een hoop andere plaatsen waar ook extra aandacht aan de koffie wordt besteed. Thuis kies ik voor het gemak.

Onlangs was het toestel echter kapot gegaan. De koffie kwam niet langer via de normale opening uit het toestel in de koffietas, maar liep via de binnenkant rechtstreeks het lekbakje binnen. Dat kon niet de bedoeling zijn. Dus belde ik naar Nespresso –via een gratis nummer.

De juffrouw aan de andere kant van de lijn was bijzonder vriendelijk, overliep een paar zaken met mij en stelde prompt voor dat ze het toestel zouden komen ophalen. Desgewenst kon ik over een vervangtoestel beschikken. De dag nadien konden ze al langskomen, tussen 8:00 en 18:00 uur. Diezelfde avond nog (om 23.34 u) kreeg ik een e-mail met een verdere specificatie van het tijdstip waarop ze zouden langskomen: Wij verwachten langs te komen tussen 12:15 en 15:15 uur. Dit is een indicatieve levertijd.. En een half uurtje voor ze langskwamen, kreeg ik een sms dat ze er bijna waren.

Het toestel werd hersteld onder garantie, en ik kreeg een reparatie rapport via e-mail. Er werd een afspraak gemaakt om het toestel terug te bezorgen, en de levering verliep net zoals de ophaling (twee e-mails en een sms). En het heeft mij geen cent gekost.

Het zal u niet verbazen, ik was bijzonder aangenaam verrast. Dit is klantenservice zoals ze tegenwoordig maar weinig wordt gezien. Ik kan door mijn ervaring alvast de slogan “Nespresso. What else?” bijtreden.

—

(Nee, dit is geen publireportage. Niemand heeft mij gevraagd om hierover te schrijven, en er werden mij geen zaken beloofd. Meer zelfs, in de reparatiebrief stond Tot slot willen wij u bedanken voor uw vertrouwen in de Nespresso Club. Hiertoe vindt u, bijgeleverd met uw gerepareerde machine, een gratis proefpakket van onze 16 Grands Crus terug. maar om een of andere reden, heb ik dat niet gekregen.)

We eindigen de dag met het ontbijt: op zaterdag durven wij al eens in OR te gaan ontbijten (vlak voor of na de trompetles van Henri). Van links naar rechts: (mijn) doppioccino, (Tessa’s) latte en (Henri’s) chocolademelk; ze zagen er vanochtend extra patent uit!

Goed weer vandaag

Het was een mooie dag vandaag. Henri en ik hadden besloten om vanochtend nog eens in de Café Presse te gaan ontbijten. Tijdens ons eerste Seattle verblijf, twee jaar geleden, woonden we daar drie straten van, maar vandaag zaten we een dik half uur op de bus voor we ter plaatse kwamen.

We bestelden een cappuccino, een vers fruitsap, een omelette aux herbes en een frisse salade van asperges, en het bracht meteen allemaal herinneringen terug –zelfs bij Henri. De koffie bij Café Presse is heel lekker; de bonen komen van Caffé Vita, er is er hier één niet zo ver vandaan (op 5th Avenue North), waar ik al een heerlijke macchiato heb gedronken.

Achteraf stapten we binnen bij Stumptown (vlak naast Café Presse), voor een hot chocolate en een macchiato en een cappuccino (ik kon het niet laten, ik heb er twee koffies gedronken), en ik bracht bonen mee: Indonesia Gajah ACEH, volgens de meneer van Stumptown “sweet but earthy“. Ik kijk er al naar uit om hem te proeven.

Mjah, en dan gingen we onze gewone weg van weleer af: eerst hebben we een beetje in het Cal Anderson park gekuierd –zie Henri hierboven met de voeten in het water. Nadien gingen we naar downtown, langs de Sonic Boom –twee jaar geleden, toen ze nog op 15th bij de Safeway zaten ging ik er redelijk frequent langs, nu zijn ze verhuisd naar Melrose Ave.

Ondertussen was het zo warm geworden dat we wel binnen moesten vluchten in de Pacific Place. Een shopping mall, maar ook een cinema (AMC), waar we ‘dan maar’ naar Iron Man 2 hebben gekeken (rated PG-13). Achteraf smeekte Henri mij de Borders binnen: het derde deel van zijn Warriors reeks is uit (de laatste twee heeft hij in het Engels gelezen), en hij wou graag deel vier. Ik heb hem gezegd dat hij ten vroegste maandag opnieuw een boek krijgt, en dat hij maximaal twee boeken per week zal krijgen. Hij leest al meer dan ikzelf –en bovendien dus ook nog in het Engels. “Hoezo jullie lazen nog geen Engelse boeken toen jullie mijn leeftijd hadden”, verwonderde hij zich al bij Tessa.

—

Kan er iemand Griekenland voor heel even uit de EU schoppen alstublieft? Het begint hier gelijk allemaal nóg wat duurder te worden. In juli mogen ze gerust terugkeren; ondertussen kunnen ze/we een oplossing zoeken –damn, was het maar zo gemakkelijk.

Vancouver, Canada: 49th

“Tiens,” zei Tessa toen we richting Vancouver reden, “die koffie met die blauwe taskes, waar ge zo zot van zijt en die zoveel geld kost om te laten overkomen, komt die ook niet uit Canada?”

De branderij van 49th Parallel zit in Burnaby. Maar! Ze hebben een showcase cafe pal in Vancouver, op West 4th Avenue, wat telkenmale op een boogscheut bleek te zijn van waar wij heen moesten. We zijn er minstens vier keer koffie gaan halen. En fantastische chocoladekoeken en croissants, waar ge zélfs in België moeite moet voor doen om ze zo lekker te vinden.

En ik heb er een beker gekocht. En koffie (net zoals bij Blue Star). Blue Star had de beste espresso, 49th Parallel had de beste cappuccino. Eindelijk een koffiedrank met melk i.p.v. de melkdrank met wat koffie waar ik al de ganse reis aan overgeleverd was. Het was van bij OR in Gent geleden (waar ik altijd een doppioccino neem) dat ik nog eens een lekkere cappuccino had gedronken. (Vandaag heb ik overigens nog een heerlijke macchiato gedronken bij Caffé Vita hier in Queen Anne.)

Maar we zaten dus nog in Vancouver, waar Henri en ik de Girl in a Wetsuit ontmoetten (in Stanley Park, waar ook het VanAqua gelegen is). Het was net eb, en het strand lag vol zeewier en mosselen en halflevende krabben waar de meeuwen zich te goed aan deden.

En dat is de Lions Gate Bridge, die we tot op een boogscheut zijn genaderd, maar waar we uiteindelijk zelfs niet met de wagen zijn overgereden. Geen nood, bruggen genoeg in Vancouver, we hebben er wel zeker drie-vier verschillende gebruikt om van de ene kant naar de andere kant te rijden.

De grensovergang gaf overigens geen enkel probleem. Het was raar om nog eens met een wagen aan een grenspost te moeten stoppen, en uw pasport te laten afstempelen. Zowel in de USA als in Europa is het tegenwoordig gewoon doorrijden. Ik ben eigenlijk blij dat ik dat allemaal nog heb mogen meemaken (al ben ik nog wat blijer dat het allemaal niet meer hoeft).

Cupping

Sinds ze open zijn ben ik klant en fan van OR (Espresso Bar); er is geen betere plaats in Gent om koffie te drinken. Ergens eind vorig jaar hadden ze mij gewaarschuwd dat er een cupping zat aan te komen, en zo liet ik gisterenavond Henri alleen thuis achter om koffie te gaan proeven. Hij mocht vanzelfsprekend mee, maar had geen zin om ’tussen al die koffiegeuren te gaan zitten’.

Op de grote tafel in OR stonden 8 versgebrande en versgemalen koffies opgesteld. Langs weerszijden van de tafel stonden er telkens twee potjes per koffie, waarin we eerst, caffeïnejunkies die we zijn, het gruis dienden op te snuiven. Ik noteerde nietszeggende omschrijvingen zoals mild, wollig, en dan iets avontuurlijker gedroogde apennoot, tot ik aan de laatste koffie kwam, en er plots karamel / thee / verse boterham / peperkoek op mijn blad kwam.

In een volgende stap werd er heet water op de gemalen koffie gegoten, en mocht iedereen (we waren met een tiental) een koffie breken, door met de cupping spoon het gruis weg te duwen en twee, drie keer om te roeren. Tot slot werd er geslurpt en uitgespuwd, om de aroma’s te proeven. Gedronken werd er niet.

Algemene favoriet was de Ethiopische Yirgacheffe (die laatste, overal bovenuit springende koffie), maar ook de Java Kalossi Boengie was erg smakelijk. De koffies waren lichter gebrand dan normaal, en het is jammer dat ze in die lichtere branding niet te koop zijn. Ik vond ze veel lekkerder zonder die karamelgebrande bijsmaak.

Een heel boeiende introductie tot cupping, en ik meen te hebben begrepen dat er waarschijnlijk nog wel een vervolg komt. Puik initiatief.

Instant

Waarschijnlijk was ik tien minuten weg toen DHL voor de deur stond, donderdag. Mijn ‘sprinter’ moest die dag binnengebracht worden in de Gentse (hoofd)biblitoheek aan de Zuid, en gezien het zachte zomerweer had ik gedacht de laatste 150 bladzijden uit te lezen in het Zuidpark, om op die manier afleidingen (zoals internet) tot een minimum te beperken. Toen ik rond twee uur terug thuis kwam –na een lunch in Vooruit– vond ik een briefje in de bus.

“Nee meneer, de chauffeur kan vandaag niet meer bij u langskomen. We kunnen morgen reeds bij u terug komen, maar we kunnen niet zeggen wanneer. Nee, ook niet of dat in de voormiddag of de namiddag zou zijn.”

Ze konden het wel in de bus steken (maar dat ging niet lukken, dat wist ik al), ik mocht het komen afhalen in Merelbeke, of ze konden het in een Shell station naar keuze achterlaten. Ik opteerde voor dat laatste, en dan kon ik daar vrijdag rond 13u achter, evenwel niet voordat ik een Nederlander van voor mij poort liet wegtakelen. Het is een beetje moeilijk om dwars door een Volvo C70 te rijden.

Mijn pakje, dat ik eigenlijk net zo goed in de Sint-Pietersnieuwstraat had kunnen afhalen ipv in de Shell, werd door DHL geornamenteerd met een groot aantal extra stickers. Van ~~homo~~dhlroze tot shellgeel werd mijn pakket beschouwd als exceptioneel, updated en op andere manieren aangepast aan de noden van de niet thuiszijnde mens. Ik besloot te wachten tot Henri ook thuis was, om hem deel te maken van de out-of-box experience. Ondertussen wist ik al lang wat het was, want een (groot) aantal collega-bloggers hadden ook het Is het ok als ik jou een pakje stuur?-mailtje van Stefan van doggybites gekregen.

Achter de flappen van de doos zaten twee tassen, een paar staafjes Gold, een pak Espresso, een pak Cappuccino, en een pak Frappé. Even wachten op Tessa, en ieder kon proeven.

We kunnen kort en duidelijk zijn: zowel Cappuccino als Frappé zijn grote bucht. De poederkes bevatten veel te veel suiker, waardoor die dingen eigenlijk totaal ondrinkbaar worden.

Gold en Espresso zijn echter zeer behoorlijk.

Ach, ik beken, ik ben eigenlijk wel een beetje fan van Nescafé. Vroeger dronk ik vaak van die instantkoffies, en ik vind ze nog steeds beter dan sommige brouwsels die voor koffie moeten doorgaan in niet nader genoemde drank- en eetgelegenheden. En ’t is gemakkelijk en snel. En beter dan suikerrijke frisdank (zolang ge wegblijft van de frappé- en cappuccinobucht tenminste).

Passie: it is just numbers

Fantastisch vind ik dat, mensen die gedreven zijn. Neem nu James Hoffmann van Square Mile Coffee Roasters uit Londen –waar ik geregeld koffie bestel.

Koffie maken is zoals koken: heel eenvoudig. Neem wat gemalen koffie, overgiet met water, serveer: klaar. Edoch, naarmate u meer koffie drinkt, zal u merken dat er bepaalde factoren zijn die de smaak van de koffie kunnen beïnvloeden. We denken aan de oorsprong van de bonen, de versheid van de bonen (wanneer zijn ze gebrand, en wanneer zijn ze gemalen); de kwaliteit van het water; de temperatuur van het water; de hoeveelheid koffie; de grofheid van de maling; de tijd van de extractie.

Als u koffie voor uzelf maakt, zijn al deze factoren in min of meerdere mate belangrijk, naar gelang uw eigen voorkeur. En daarmee is de kous af. Als u koffie voor klanten maakt, is het belangrijk dat u koffie maakt die keer op keer dezelfde smaak heeft. De klanten komen bij u langs voor de smaak van de koffie die u hebt geselecteerd. In het geval van espresso leidt men daarvoor barista’s op, die na de nodige training bijna probleemloos dezelfde standaarden kunnen aanhouden. Maar er is natuurlijk meer dan alleen maar espresso: koffie kan ook in een french press gemaakt worden, wat nog steeds geldt als één van de beste manieren om koffie te zetten. De grootste hindernis bij het zetten van een pot french press koffie, is de temperatuur en de hoeveelheid van het water.

In 2004 ontwikkelden een aantal ingenieurs van de Stanford Universiteit de Clover. Sinds 2006 dook de machine op in een aantal koffiehuizen, maar het heftige prijskaartje verhinderde wijdverspreide ingang. Eén zo’n Clover machine kost maar liefst 11.000 USD. De machine heeft ondertussen cult status en de volgelingen bestempelen de smaak van de koffie als niet minder dan fenomenaal. Starbucks kocht het boeltje op, waardoor de machine exclusief in de keten wordt gebruikt.

Begin dit jaar raakte James Hoffmann in gesprek met Paul Stack van Marco een ontwikkelaar en producent van waterkokers en koffie apparaten. Marco bleek geïnteresseerd in het project van Hoffman, en midden februari verscheen de eerste aankondiging van het Über Boiler project, dat ondertussen een eigen weblog heeft.

(Foto credit: uberboiler)

De Über Boiler is losjes geïnspireerd op de Quooker Tab, maar biedt een uitermate gecontroleerd gebruik van het water. Het toestel bevat een ingebouwde weegschaal om steeds dezelfde hoeveelheid water in de french press laten lopen, en een controller die het water op een constante temperatuur houdt (wat helemaal geen evidentie is). Hoffmann heeft gisteren een video gepost over de installatie van Über Boiler, en het is fantastisch om zien hoe enthousiast die mens is over dat toestel –zelfs als u niets begrijpt van wat hij zegt. Het is de gedrevenheid die voor zich spreekt, want, zo zegt hij zelf, it is just numbers.

Versgebrande koffie

Gisteren bracht de postbode een verse lading koffie van Square Mile (London). Maandag werd de koffie gebrand, woensdag had ik hem reeds in huis. Ik ben begonnen met de Takengon uit Sumatra –en ik ga mij meteen een tweede kop halen…

…zodat zit ik boordevol energie zit om de tekstjes af te werken die ik iemand voor deze ochtend heb beloofd.

49th parallel

De noordelijke 49^e parallel loopt –in West-Europa– door Parijs (Gent ligt op de 51^e). Op het Amerikaanse continent is het –heel grofweg– de scheidingslijn tussen de Verenigde Staten en Canada. Op die 49^e parallel ligt ook Burnaby, British Columbia, Canada, waar de zeer gereputeerde koffiebranderij 49th Parallel is gevestigd. Een kleine twee maand geleden had ik er al eens voorzichtig wat espresso besteld, en die viel goed mee. Meer dan goed eigenlijk, want het is zowat de beste die ik toch nog toe heb geproefd. Hoog tijd om ook eens wat anders dan espresso te proberen.

Afstanden spelen in deze tijd niet echt een rol meer, binnen de kortste tijd is zo’n bestelling van Burnaby, Canada naar Gent, België gebracht. Alleen jammer van de hoge vervoerskosten. Misschien moet ik maar eens een gezamenlijke aankoop organiseren met andere mensen die ook in goede koffie geïnteresseerd zijn.

Naast koffie liet ik meteen ook een 4oz (12cl) en 9oz (26cl) espresso en latte tas komen (de 6oz (17cl) cappuccino tas had ik bij de vorige bestelling laten meekomen). Voor Tessa zaten er vier thees bij, elk vacuum verpakt, en in een eigen (herbruikbare) vershouddoos: African Summer, Blood Orange, Organic Sparrow Tongue, en White Tipped Oolong Bai Hao.

En dan de koffies. De 49th Organic Espresso is een blend met koffies uit Brazilië, Ethiopië and South Pacific (Australazië). De andere drie zijn single origins, wat betekent dat ze –net zoals bij wijn, whisky en zelfs chocolade– uit één bepaalde regio of zelfs farm afkomstig zijn.

Cista Rica Cafetalera Herbazú Estate komt uit Lourdes de Naranjo in Costa Rica; de Ethiopia Yergacheffe Aricha Micro-lot #33 en de Ethiopia Yergacheffe Koke Cooperative komen beide uit –u raadde het al– Yirgachefe in Ethiopië (vanop verschillende hoogtes). De Koke Cooperative heb ik als eerste aangebroken, en smaakt fantastisch. Helemaal niet bitter, zijdezacht maar met voldoende body, en ruikt een beetje naar bloemen –heel eigenaardig, ik heb nog nooit een koffie met zo’n bloemengeur gehad. Staat most definitely op nummer één, onmiddellijk gevolgd door de Misore van de Mokabon.

Voorlopig klaargemaakt in de french press, deze namiddag probeer ik het eens met de Bialetti moka pot.

Square Mile Coffee Roasters

Koffie is ook een verslaving, ik weet het. Het is ten dele mijn moeder haar schuld, die altijd al heelder sloten van het zwarte bocht naar binnen kapte, en het nog goed klaarmaakte ook. En ook al van de buurvrouw uit mijn tienerjaren, die een delicieuze mengeling van koffie en cichorei bij elkaar brouwde, die ik helaas in geen twintig jaren meer heb mogen proven.

Mijn meest geliefde koffie is nog steeds de mysore van de Mokabon. Helaas valt daar geen espresso mee te brouwen. De moka van de Mokabon is daar beter voor geschikt, maar moet toch nog enorm fijn gemalen worden (maar levert wel een uitstekende crema op). Niettemin willen we altijd wel eens iets nieuws proberen, en er zijn genoeg van die –via het internet bereikbare– koffiehandelaars die een goede reputatie genieten. Square Mile Coffee Roasters is er daar één van (met een eigen weblog, en een weblog van een van de stichters, James Hoffmann).

Dus liet ik mij wat koffie toezenden. Gisteren belde de postbode aan met een pakje.

Van links naar rechts: Winter Espresso, Santa Rita Natural en La Rosa Costa Rica. En twee stickers en twee buttons. Juij: buttons!

Slechts één espresso, jawel, de andere twee moeten op een traditionelere manier worden bereid, in een french press bijvoorbeeld. Toeval wil, dat Square Mile een tweetal maand geleden (video-)instructies op hun weblog hebben gepost: Videocast #2 – French Press Technique.

Instructies:

gebruik een grove maling
75g koffie per liter water (1 liter water = 1 kg)
4 minuten laten trekken, dan pas roeren

En de belangrijkste tip: we promise the scales are worth the little extra effort. (Straks eens proberen met de mysore.)