Gisteren bracht de postbode een verse lading koffie van Square Mile (London). Maandag werd de koffie gebrand, woensdag had ik hem reeds in huis. Ik ben begonnen met de Takengon uit Sumatra –en ik ga mij meteen een tweede kop halen…
…zodat zit ik boordevol energie zit om de tekstjes af te werken die ik iemand voor deze ochtend heb beloofd.
De noordelijke 49e parallel loopt –in West-Europa– door Parijs (Gent ligt op de 51e). Op het Amerikaanse continent is het –heel grofweg– de scheidingslijn tussen de Verenigde Staten en Canada. Op die 49e parallel ligt ook Burnaby, British Columbia, Canada, waar de zeer gereputeerde koffiebranderij 49th Parallel is gevestigd. Een kleine twee maand geleden had ik er al eens voorzichtig wat espresso besteld, en die viel goed mee. Meer dan goed eigenlijk, want het is zowat de beste die ik toch nog toe heb geproefd. Hoog tijd om ook eens wat anders dan espresso te proberen.
Afstanden spelen in deze tijd niet echt een rol meer, binnen de kortste tijd is zo’n bestelling van Burnaby, Canada naar Gent, België gebracht. Alleen jammer van de hoge vervoerskosten. Misschien moet ik maar eens een gezamenlijke aankoop organiseren met andere mensen die ook in goede koffie geïnteresseerd zijn.
Naast koffie liet ik meteen ook een 4oz (12cl) en 9oz (26cl) espresso en latte tas komen (de 6oz (17cl) cappuccino tas had ik bij de vorige bestelling laten meekomen). Voor Tessa zaten er vier thees bij, elk vacuum verpakt, en in een eigen (herbruikbare) vershouddoos: African Summer, Blood Orange, Organic Sparrow Tongue, en White Tipped Oolong Bai Hao.
En dan de koffies. De 49th Organic Espresso is een blend met koffies uit Brazilië, Ethiopië and South Pacific (Australazië). De andere drie zijn single origins, wat betekent dat ze –net zoals bij wijn, whisky en zelfs chocolade– uit één bepaalde regio of zelfs farm afkomstig zijn.
Cista Rica Cafetalera Herbazú Estate komt uit Lourdes de Naranjo in Costa Rica; de Ethiopia Yergacheffe Aricha Micro-lot #33 en de Ethiopia Yergacheffe Koke Cooperative komen beide uit –u raadde het al– Yirgachefe in Ethiopië (vanop verschillende hoogtes). De Koke Cooperative heb ik als eerste aangebroken, en smaakt fantastisch. Helemaal niet bitter, zijdezacht maar met voldoende body, en ruikt een beetje naar bloemen –heel eigenaardig, ik heb nog nooit een koffie met zo’n bloemengeur gehad. Staat most definitely op nummer één, onmiddellijk gevolgd door de Misore van de Mokabon.
Voorlopig klaargemaakt in de french press, deze namiddag probeer ik het eens met de Bialetti moka pot.
Koffie is ook een verslaving, ik weet het. Het is ten dele mijn moeder haar schuld, die altijd al heelder sloten van het zwarte bocht naar binnen kapte, en het nog goed klaarmaakte ook. En ook al van de buurvrouw uit mijn tienerjaren, die een delicieuze mengeling van koffie en cichorei bij elkaar brouwde, die ik helaas in geen twintig jaren meer heb mogen proven.
Mijn meest geliefde koffie is nog steeds de mysore van de Mokabon. Helaas valt daar geen espresso mee te brouwen. De moka van de Mokabon is daar beter voor geschikt, maar moet toch nog enorm fijn gemalen worden (maar levert wel een uitstekende crema op). Niettemin willen we altijd wel eens iets nieuws proberen, en er zijn genoeg van die –via het internet bereikbare– koffiehandelaars die een goede reputatie genieten. Square Mile Coffee Roasters is er daar één van (met een eigen weblog, en een weblog van een van de stichters, James Hoffmann).
Dus liet ik mij wat koffie toezenden. Gisteren belde de postbode aan met een pakje.
Van links naar rechts: Winter Espresso, Santa Rita Natural en La Rosa Costa Rica. En twee stickers en twee buttons. Juij: buttons!
Slechts één espresso, jawel, de andere twee moeten op een traditionelere manier worden bereid, in een french press bijvoorbeeld. Toeval wil, dat Square Mile een tweetal maand geleden (video-)instructies op hun weblog hebben gepost: Videocast #2 – French Press Technique.
Instructies:
En de belangrijkste tip: we promise the scales are worth the little extra effort
. (Straks eens proberen met de mysore.)
Gisteren spendeerde ik twee uur aan de telefoon met Italië. Enfin, via Skype, want dat had niet alleen het voordeel dat het gratis was, maar tevens dat er beeld kon worden mee verzonden. Aan de andere kant van de lijn bevonden zich onder meer de Export Manager van Gruppo Izzo (Ahmed N.) en een technieker van diezelfde Gruppo.
Izzo klinkt u misschien een klein beetje bekend in de oren, dat is namelijk de fabrikant van mijn Izzo Alex Duetto, het fonkelnieuwe espresso machine dat hier vorige week door FedEx werd afgeleverd. Sindsdien heb ik al van heerlijke espresso mogen genieten.
Edoch –en dat bezwaar was voorspelbaar gezien de titel en de inleiding, nietwaar– edoch, er was een klein probleem. Mijn machine maakte redelijk wat misbaar, gezien de pomp voortdurend aan stond. Zulks was niet de bedoeling, verduidelijkte iemand mij op een forum. Dus e-mailde ik de verkoper.
Binnen de korste keren werd ik door hen –vanuit Italië– opgebeld, met de verzekering dat ze alles in het werk zouden stellen om mijn probleem zo snel mogelijk op te lossen. De dag nadien (gisteren dus) werd ik opgebeld door Gruppo Izzo zelf, en we maakten een afspraak om in de namiddag het probleem via Skype verder te bekijken.
Twee uur dus, hebben we zo geskyped. Alles werd nagekeken, van het moment dat de stekker in het stopcontact werd gestoken, tot het aanzetten van de machine. De technieker (dat heet technicus in het proper Nederlands, ik weet het) had dra door dat het probleem bij een microswitch zat, of liever, dat de machine tijdens het transport vermoedelijk een (zware) klap had gekregen (hoewel dit fantastisch goed was verpakt), waardoor er ‘iets’ was verschoven, en de switch niet geheel in de off positie kon komen. Vervolgens kreeg ik stap voor stap instructies om een stuk van de machine te demonteren, monteerden we een geïmproviseerde washer i op de microswitch zodat die dieper in het apparaat kwam te liggen, en hopla: een perfect werkend, fluisterstil espresso machine.
“Wat ik zo schitterend vind aan zo’n machinerieën,” had ik kort daarvoor nog tegen Tessa verklaard, “is dat het allemaal mechanisch is. Daar kan niet veel mee verkeerd gaan.” Het meest broze in zo’n machine is de PID controller ii. Al de rest is analoog, mechanisch, en als dat kapot gaat, moet het gewoon vervangen worden. Het zijn zaken die al jaren op punt staan, en verschrikkelijk stevig en duurzaam zijn. Dat is ten andere ook de reden waarom ik zo verzot ben op analoog iii, van fotografie (mechanische camera’s zoals mijn rolleiflex) tot buizenversterkers (zoals mijn prima luna). Allemaal dingen voor ’t leven.
—
Het was niet meer te doen. De enige verslaving die ik nog heb –behalve lopen dan– is koffie. Alcohol heb ik nu al geruime tijd afgezworen, in chocolade kan ik mij beheersen (door er zo weinig mogelijk te kopen, edoch ook dat is een vorm van beheersing), maar koffie is mijn grootste zonde. Een volautomatische machine ligt mij niet zo, controlefreak als ik ben, beslis ik liever zelf –het geknoei om alles goed te krijgen neem ik er graag bij. “Dan moet ge maar een echt espressomachien kopen”, suggereerde het licht in mijn leven. Veel meer aanmoediging had ik niet nodig. Een beetje rondspeuren op internet, de goede prijs/kwaliteit verhouding gevonden, de goedkoopste verkoper (in Italië), en meteen besteld.
Maandag belde FedEx aan. Het toestel werd geleverd op een houten pallet –volgens internet verscheept men breekbare goederen wel meer zo, omdat met dan niet met de doos kan ‘gooien’. Het gewicht van de machine alleen al laat nochtans vermoeden dat men met die doos niet zou smijten, maar bon, blijkbaar zitten er heuse bodybuilders bij die pakjesbezorgers en komt het meer voor dan gedacht. Niet met mijn machine dus, want die stond op een pallet, met nog eens een soortement plastic wrap rond.
In de doos zat de machine, met rondomrond piepschuim om verdere schokken op te vangen. De blinkend roestvrij stalen machine was op haar beurt nog eens overtrokken met laser-film, om haar van krassen te vrijwaren.
De Izzo Alex Duetto beschikt over twee boilers: eentje van 1,8 liter voor de stoom, en eentje van 0,8 liter voor de koffie. De stoomboiler kan afzonderlijk uitgeschakeld worden. Ik heb er eerst 250 gram koffie doorgejaagd op zoek naar de goede maling en de juiste dosering, maar de crema en de smaak die ik nu reeds uit de machine krijg, laat zowat alles wat ik eerder al heb geprobeerd een paar lichtjaren achter zich.
Momenteel gebruik ik de mokabonen van de Mokabon als koffie –mijn geliefde mysore bleek niet zo geschikt als espresso. Nu nog de melk deftig leren stomen, en dan kunnen we aan latte art beginnen denken. Ondertussen geniet ik reeds volop van espresso die mijn hart sneller laat slaan.