Vancouver, Canada: 49th

“Tiens,” zei Tessa toen we richting Vancouver reden, “die koffie met die blauwe taskes, waar ge zo zot van zijt en die zoveel geld kost om te laten overkomen, komt die ook niet uit Canada?”

Road Trip, USA 2010

De branderij van 49th Parallel zit in Burnaby. Maar! Ze hebben een showcase cafe pal in Vancouver, op West 4th Avenue, wat telkenmale op een boogscheut bleek te zijn van waar wij heen moesten. We zijn er minstens vier keer koffie gaan halen. En fantastische chocoladekoeken en croissants, waar ge zélfs in België moeite moet voor doen om ze zo lekker te vinden.

Road Trip, USA 2010

En ik heb er een beker gekocht. En koffie (net zoals bij Blue Star). Blue Star had de beste espresso, 49th Parallel had de beste cappuccino. Eindelijk een koffiedrank met melk i.p.v. de melkdrank met wat koffie waar ik al de ganse reis aan overgeleverd was. Het was van bij OR in Gent geleden (waar ik altijd een doppioccino neem) dat ik nog eens een lekkere cappuccino had gedronken. (Vandaag heb ik overigens nog een heerlijke macchiato gedronken bij Caffé Vita hier in Queen Anne.)

Road Trip, USA 2010

Maar we zaten dus nog in Vancouver, waar Henri en ik de Girl in a Wetsuit ontmoetten (in Stanley Park, waar ook het VanAqua gelegen is). Het was net eb, en het strand lag vol zeewier en mosselen en halflevende krabben waar de meeuwen zich te goed aan deden.

Road Trip, USA 2010

En dat is de Lions Gate Bridge, die we tot op een boogscheut zijn genaderd, maar waar we uiteindelijk zelfs niet met de wagen zijn overgereden. Geen nood, bruggen genoeg in Vancouver, we hebben er wel zeker drie-vier verschillende gebruikt om van de ene kant naar de andere kant te rijden.

De grensovergang gaf overigens geen enkel probleem. Het was raar om nog eens met een wagen aan een grenspost te moeten stoppen, en uw pasport te laten afstempelen. Zowel in de USA als in Europa is het tegenwoordig gewoon doorrijden. Ik ben eigenlijk blij dat ik dat allemaal nog heb mogen meemaken (al ben ik nog wat blijer dat het allemaal niet meer hoeft).

Vancouver, Canada: VanAqua

Wat doet een mens als hij in Canada is? Minstens twee dingen (tenzij uw naam Tessa Kerre is, want dan doet ge dingen voor uw werk).

Vandaag deel 1: Henri en Bruno in het Vancouver Aquarium (ge kunt ook nog aan whale watching doen, en hoogboomklimmen, maar een mens moet kiezen). De toegang kost 22 Canadese dollars voor een volwassene, 14 voor een kind jonger dan 12 (resp. 16 en 10 euro); de joelende peuters krijgt ge er gratis bij. Ik was een beetje ontgoocheld. Goed, er zijn veel visbakken, ze hebben een koppel otters, wat dolfijnen en een Beluga of zes, maar alles zat bijeen gekramd op te weinig plaats. (Al was het nu ook weer niet zo erg als in het Downtown Aquarium in Houston.) Ik zou graag nog eens naar het Aquarium of the Americas in New Orleans gaan, ik denk dat ik daar een té positieve herinnering aan overhoud.

Maar ziet, ik was absoluut in de wolken over twee onderdelen: de reptielen en amfibieën, en de kwallen. Mooi opgesteld, er was veel te zien, en er was een redelijke verscheidenheid. De ‘shows’ met de dolfijnen en de Beluga’s waren een beetje te gekunsteld, en de otters herhaalden maar steeds dezelfde zwembewegingen en capriolen. “They’re really quite… robotic, aren’t they? I wonder if that’s healthy behaviour“, vroegen de twee gasten naast mij zich af.

Kikkers en padden

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Kwallen. Ik ben gek op kwallen (achter glas toch).

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010

Road Trip, USA 2010