koffie

probleem… opgelost

Gisteren spendeerde ik twee uur aan de telefoon met Italië. Enfin, via Skype, want dat had niet alleen het voordeel dat het gratis was, maar tevens dat er beeld kon worden mee verzonden. Aan de andere kant van de lijn bevonden zich onder meer de Export Manager van Gruppo Izzo (Ahmed N.) en een technieker van diezelfde Gruppo.

Izzo klinkt u misschien een klein beetje bekend in de oren, dat is namelijk de fabrikant van mijn Izzo Alex Duetto, het fonkelnieuwe espresso machine dat hier vorige week door FedEx werd afgeleverd. Sindsdien heb ik al van heerlijke espresso mogen genieten.

Edoch –en dat bezwaar was voorspelbaar gezien de titel en de inleiding, nietwaar– edoch, er was een klein probleem. Mijn machine maakte redelijk wat misbaar, gezien de pomp voortdurend aan stond. Zulks was niet de bedoeling, verduidelijkte iemand mij op een forum. Dus e-mailde ik de verkoper.

Binnen de korste keren werd ik door hen –vanuit Italië– opgebeld, met de verzekering dat ze alles in het werk zouden stellen om mijn probleem zo snel mogelijk op te lossen. De dag nadien (gisteren dus) werd ik opgebeld door Gruppo Izzo zelf, en we maakten een afspraak om in de namiddag het probleem via Skype verder te bekijken.

Twee uur dus, hebben we zo geskyped. Alles werd nagekeken, van het moment dat de stekker in het stopcontact werd gestoken, tot het aanzetten van de machine. De technieker (dat heet technicus in het proper Nederlands, ik weet het) had dra door dat het probleem bij een microswitch zat, of liever, dat de machine tijdens het transport vermoedelijk een (zware) klap had gekregen (hoewel dit fantastisch goed was verpakt), waardoor er ‘iets’ was verschoven, en de switch niet geheel in de off positie kon komen. Vervolgens kreeg ik stap voor stap instructies om een stuk van de machine te demonteren, monteerden we een geïmproviseerde washer ⁱ op de microswitch zodat die dieper in het apparaat kwam te liggen, en hopla: een perfect werkend, fluisterstil espresso machine.

“Wat ik zo schitterend vind aan zo’n machinerieën,” had ik kort daarvoor nog tegen Tessa verklaard, “is dat het allemaal mechanisch is. Daar kan niet veel mee verkeerd gaan.” Het meest broze in zo’n machine is de PID controller ⁱⁱ. Al de rest is analoog, mechanisch, en als dat kapot gaat, moet het gewoon vervangen worden. Het zijn zaken die al jaren op punt staan, en verschrikkelijk stevig en duurzaam zijn. Dat is ten andere ook de reden waarom ik zo verzot ben op analoog ⁱⁱⁱ, van fotografie (mechanische camera’s zoals mijn rolleiflex) tot buizenversterkers (zoals mijn prima luna). Allemaal dingen voor ’t leven.

—

Een paperclip verricht wonderen. Ik voelde mij zowaar een beetje MacGyver.
Een PID-controller is een soort digitaal ding dat de temperatuur zo constant mogelijk houdt.
Al ben ik zeker niet vies van een subtiele digitale injectie waar passend, zoals de PID controller of het adaptive auto bias board in de versterker.

attenzione!

Het was niet meer te doen. De enige verslaving die ik nog heb –behalve lopen dan– is koffie. Alcohol heb ik nu al geruime tijd afgezworen, in chocolade kan ik mij beheersen (door er zo weinig mogelijk te kopen, edoch ook dat is een vorm van beheersing), maar koffie is mijn grootste zonde. Een volautomatische machine ligt mij niet zo, controlefreak als ik ben, beslis ik liever zelf –het geknoei om alles goed te krijgen neem ik er graag bij. “Dan moet ge maar een echt espressomachien kopen”, suggereerde het licht in mijn leven. Veel meer aanmoediging had ik niet nodig. Een beetje rondspeuren op internet, de goede prijs/kwaliteit verhouding gevonden, de goedkoopste verkoper (in Italië), en meteen besteld.

Maandag belde FedEx aan. Het toestel werd geleverd op een houten pallet –volgens internet verscheept men breekbare goederen wel meer zo, omdat met dan niet met de doos kan ‘gooien’. Het gewicht van de machine alleen al laat nochtans vermoeden dat men met die doos niet zou smijten, maar bon, blijkbaar zitten er heuse bodybuilders bij die pakjesbezorgers en komt het meer voor dan gedacht. Niet met mijn machine dus, want die stond op een pallet, met nog eens een soortement plastic wrap rond.

In de doos zat de machine, met rondomrond piepschuim om verdere schokken op te vangen. De blinkend roestvrij stalen machine was op haar beurt nog eens overtrokken met laser-film, om haar van krassen te vrijwaren.

De Izzo Alex Duetto beschikt over twee boilers: eentje van 1,8 liter voor de stoom, en eentje van 0,8 liter voor de koffie. De stoomboiler kan afzonderlijk uitgeschakeld worden. Ik heb er eerst 250 gram koffie doorgejaagd op zoek naar de goede maling en de juiste dosering, maar de crema en de smaak die ik nu reeds uit de machine krijg, laat zowat alles wat ik eerder al heb geprobeerd een paar lichtjaren achter zich.

Momenteel gebruik ik de mokabonen van de Mokabon als koffie –mijn geliefde mysore bleek niet zo geschikt als espresso. Nu nog de melk deftig leren stomen, en dan kunnen we aan latte art beginnen denken. Ondertussen geniet ik reeds volop van espresso die mijn hart sneller laat slaan.

nagel (aan mijn doodskist)

Soms doet ge wel eens een miskoop. Het is onze eerste niet, en het zal helaas ook onze laatste niet zijn. En had het zoveel geld niet gekost, ik had het al lang met het grof vuil meegegeven. Ik heb het, dames en heren bereidwillige luisteraars, over de Saeco Primea Cappuccino Touch Plus. Een hoogtepunt van design en technologie, met touchscreen, vergt quasi geen onderhoud, en heeft koffiemaker en cappuccinatore in één toestel. Gedaan met het geklungel met melkschuimers, geen grote afwas nadat u een cappuccino hebt gemaakt.

*zucht*

Alles loopt mis, met dit toestel. Onmiddellijk na aankoop moesten we het al twee keer terug sturen omdat er geen koffie uit de machine kwam. Alle vijf voeten moet het waterreservoir worden bijgevuld. Een espresso maken is zo goed als onmogelijk. Het schuim dat op de cappuccino komt is wel zeker één millimeter hoog! Geen afwas na een cappuccino? Vergeet het: de melkweg moet telkens worden gespoeld, het melkreservoir gewassen. Het wateropvangbakje moet met grote regelmaat worden geleegd, net zoals de koffiediklade. De machine moet bijna maandelijks worden ontkalkt; de melkweg nog vaker.

En dan heb ik het nog maar over de directe ongemakken van het toestel.

Dit ding trekt ongeluk aan. Tassen vallen op de grond in haar nabijheid, planten verwelken, kommen gaan stuk. Daarnet nog, stond mijn mooi gevulde ontbijtkom –met appel, muesli, veenbessen en yoghurt– even naast haar een koffie te wachten. En wat dacht u? Jawel: alles op de grond, de inhoud van de kom mooi over de vloer uitgesmeerd. En, laat mij u even vertellen, het is geen grapje om zoiets op te kuisen.

Ondertussen weigert het ding om nog koffie te schenken. De bonen worden gemaald en dan meteen in de koffiediklade uitgestort, zonder eerst koffie in mijn tas te schenken. En wat zegt het ding dan? “Gelieve de koffiebonen bij te vullen.”

koffie: van het goede te veel

Het is geen goed idee om met zoveel koffie als ik gewoontelijk tot mij neem, te gaan lopen. Toch niet op het einde van de dag. Als ik in de voormiddag ga lopen, probeer ik mij bij het ontbijt tot één kopje te beperken –en daarna een groot glas of twee water– maar als ik pas in de late namiddag de loopschoenen kan aantrekken, is mijn verzadigingspunt reeds lang bereikt. En daar gaat de hartslag de lucht in.

De namiddag vermijden dus, of anders de koffie –al ben ik niet bereid om die verslaving zo maar meteen op te geven. Net zo min als het lopen zelf, overigens. Om het met Jimmy Smith te zeggen: Damn!

nog meer koffie

Er zat een doosje in de brievenbus. En terwijl de rest van de kroost mij vol verwachting het kleinnood trachtte te ontfutselen –voor mij, nee voor mij– stond er op het adreslabel keurig “Bruno Bollaert” geschreven.

In het doosje zat een pak koffie (bonen!), vergezeld van een vriendelijk, handgeschreven briefje.

Hallo Bruno,

We werden getipt over het bericht op je blog over het gebrek aan goede koffiebonen in de V.S. Vanuit Douwe Egberts / Sara Lee bezorgen we je graag een pakje Espresso bonen.

Gezien je strenge standaarden voor koffie, hopen we dat we je hiermee een plezier kunnen doen zodat je ook in het buitenland kan genieten van een zalig koffiemoment.

Vriendelijke groet,
Het Douwe Egberts Team.

Ha! En terwijl het geen Misore van de Mokabon is, ruikt en smaakt de koffie heerlijk! Niet zozeer zacht en vol (om de vergelijking door te trekken), maar scherper (het is espresso) zonder evenwel bitter te zijn. Perfect voor ’s ochtends bij het ontbijt, en de geur doet mij helemaal terugdenken aan wat we thuis in België aan koffie gewoon zijn.

Marketing, hoor ik u al murmelen, en dat kan wel zijn, maar ik ben behoorlijk onder de indruk. Jullie hebben mij zeker een plezier gedaan, beste mensen van Douwe Egberts. Dankuwel.

’t Is vertrokken hé!

“Surprise!”, was het onderwerp van de eerste e-mail, een maand geleden. En dat was vergezeld van volgende video (die ik op youtube heb durven posten gezien de persoon er zelf toch niet opstaat).

Dat was een zaterdag, en de maandag erop kreeg ik een tweede: “’t Is vertrokken hé!” Met als bedenking: ben nu toch curieus hoelang het er gaat over doen…. Heel lang, duidelijk, want de milde schenker postte op 22 mei nog dit berichtje: De Post zal haar personeel laten fouilleren, nadat ik hem had gemeld dat er nog steeds geen koffie in zicht was.

Maar kijk! Wat stond er vandaag bovenop onze brievenbus? Het pakje! Proper en wel, stevig verpakt in de originele Mokabon-verpakking –ik denk niet dat er douane of DEA aan te pas is gekomen.

Dankuwel, Huug!
(Dank zij u ga ik net toekomen met mijn koffievoorraad, denk ik.)

en toen

Toen stonden de schoonouders hier. Nadat hun eerste vlucht –vanuit Zaventem– vertraging had opgelopen, en ze niet via Frankfurt maar via Schiphol werden herboekt. Met een extra valies, die voor drie vierde alhier werd uitgeleegd voor ze –een paar uur later– richting hotel vertrokken.

9 boeken voor Henri; 11 blokken Gianduja van Côte d’Or; 5 blokken Noir de Noir chocolade van Côte d’Or; een doos met 48 Bouchées ; Gianduja pralines van Leonidas; nog meer snoep en chocolade; een staaltje van de allerbeste koffie van de wereld van de grootschoonouders; en anderhalve kilo misore (mokabon koffie) voor mij –en nee, dat is niet te veel koffie (er is nog minstens één pakketje onderweg, heb ik uit goede bron).

Eens zien hoe lang onze lever dát uithoudt.

—

Op de voorgrond een dampende tas versgemaakte Belgische koffie –en mijn lichtmeter, die ik thuis was vergeten, bijna anderhalve maand geleden.

de camera

“Hey,” vroeg het meisje aan de andere kant van de koffiekiosk, “didn’t you pass by earlier on taking pictures of that building?”

We waren op de terugweg, Henri en ik, van Pike Place Market, waar we onze wekelijkse portie vlees bij Don & Joe’s Meats hadden ingekocht. Ergens aan Pike Street en 6th passeren we telkens de Monorail Espresso bar, en ik had me al een paar keer voorgenomen te stoppen om de burnt creme latte te proberen. (Burnt creme staat inderdaad voor crème brulée, mocht u zich dat –zoals ik– afvragen.)

Ik antwoordde bevestigend, wat meteen een gesprek op gang bracht over fotografie, medium format, de film die ik gebruikte en het toestel zelf. Ze studeerde fotografie (vanzelfsprekend) en was verrukt toen ik haar door de lens liet kijken.

“So where are you from?”, was de volgende vraag, terwijl Henri even zielig kwam piepen om te zien waar zijn chocolademelk bleef.

“Belgium? So do you know Ggghhent”, vroeg ze, mijn thuisstad van een schraperig keelgeluid voorziend.

De wereld is klein, zeg ik u. Heel erg klein.

(Ze was in Nederland een tijd bij een vriendin verbleven, en Gent was de enige stad in België waar ze een tijdje had halt gehouden. Ze was er verzot op, en als ze ooit nog terug naar België keert, zal het zeker zijn om opnieuw Gent aan te doen. Ze hebben duidelijk smaak, hier in Seattle.)

coffeecoffee buzzbuzzbuzz

Geen nieuws van het koffiefront. Vanochtend toen ik ging lopen trok ik vol moed de deur open, enkel om nog steeds geen pakje op de brievenbus te vinden. Óp de brievenbus, want zo’n pakjes passen natuurlijk niet ín die very cute maar niettemin very small Amerikaanse brievenbussen. Straks als ik terugkom, dacht ik vol goede moed.

Gisterenavond, net voor ze gretig begon te snurken en ik dus de slaap niet kon vatten, had Tessa immers nog voorspeld: “ik heb het gevoel dat er morgen een pakje gaat zijn.” En dan mag u daar gerust het uwe van denken –dat doe ik normaal gezien ook– Tessa’s voorspellingen zijn hier in Seattle al allemaal uit gekomen. Ze heeft er nog maar twee gedaan (die van dat pakje inbegrepen), daar kan het ook aan liggen, maar toch, toen ze dinsdagochtend naar het werk vertrok, had ze voorspeld dat ik die dag iets over mijn fototoestel zou horen, en voorwaar, later die dag kwam inderdaad het verlossende telefoontje.

Maar helaas, ook toen ik van het lopen terugkwam, lag er geen pakje.

Noch toen ik met Henri inkopen ging doen, noch toen we van die inkopen terugkeerden, was er een pakje te bespeuren.

Kirby (u mag zijn naam gerust weten, ik heb tenslotte zijn adres –dat eventjes het onze is– op het internet gezet) had ons gisteren verteld dat hij een sleutel van zijn garagepoort had laten bijmaken, en dat we dus vanaf vandaag ook zijn fietsen konden gebruiken (we worden hier nogal in de watten gelegd). Toen we van de boodschappen en de lunch terug thuis kwamen was Henri niet meer te houden. “Op voorwaarde dat we daarna koffie gaan kopen”, was mijn flauwe tegenvoorstel, want dat doet hij maar al te graag.

Edoch!

Laat ik even een pause dramatique inlassen.

Wat stond er ons óp de brievenbus op te wachten, toen we van ons fietstochtje terugkeerden? Een pakje! Voor Henri. (Blijdschap en droefnis tegelijk.)

Edoch!

Wat stak er ín de kleine brievenbus? Een pakje! Voor mij! (Blijdschap alom.)

Mijn Grote Dank en Erkenning gaat dan ook naar Els P. uit het verre Gent die gehoor heeft gegeven aan mijn smeekbede. Vanochtend had ik het laatste beetje min of meer deftige Seattle koffie gemalen, maar de Misore van de Mokabon heeft hier toch zijn gelijk nog niet gevonden. Ik heb maar een fractie van de hoeveelheid Amerikaanse koffie nodig om het haar op mijn armen recht te laten staan. Heel erg bedankt, het smaakt fantastisch.

En dank aan oma N. van Henri voor de boeken, zo staat hij op mijn rug te mokeren.

U ziet twee blije mensen in die spiegel. Maar als u het mij vergeeft, ik ga even mijn tweede kop koffie zetten. Ik heb heel wat schade in te halen. (Dankuwel Els!)

Bruno Bollaert
p/a Kirby Kallas-Lewis
1129 15th Avenue, Apartment #7
Seattle, WA 98122
USA

Dat is ons adres in Seattle. En hoewel Seattle koffiestad is, blijkt het niet evident om goede koffie te vinden. Ik heb al op één (vanzelfsprekend verafgelegen) plaats deftige koffie gedronken (a two shot espresso, please), en al van drie plaatsen verse, ter plekke gemalen, koffie gekocht. Gisterenochtend alweer: 12 oz. (een goeie 300g) Honduras Cielito Lindo voor maar liefst 18 USD. Als ik mij niet vergis, betaalt ge in de mokabon, 6 of zo euro voor een halve kilo (of was het een kwartje) misore. In elk geval, niet alleen goedkoper, maar ook onbeschrijfelijk beter. Pas op, en dan is die Honduras Cielito Lindo een Award Winner: Cup of Excellence Honduras 2007.

Als u zich echt niet kan inhouden (wuift geestdriftig naar de (schoon)ouders), mag u altijd een kwartje kilo misore bonen opsturen (we hebben hier zo’n koffiemaalder). Koffie binnenbrengen in de USA mag, ik heb het opgezocht: As a general rule, condiments, vinegars, oils, packaged spices, honey, coffee and tea are admissible. [bron]