activiteiten – volume12

Machines should work: Imagine Raymond

Imagine Raymond, De Casino, Sint-Niklaas
in het kader van de Jazzlab Series

De laatste maanden word ik nogal geplaagd door een veelheid aan migraines. Het immer wisselende weer zit daar voor een groot deel tussen, en die ondingen zijn ondertussen dermate vanzelfsprekend dat ik gewoon kan functioneren overdag. Mijn doen en laten lijken mij vaak wel wat wazig, en ik onthoud nog veel minder dan vroeger, maar goede notities kunnen daar makkelijk aan verhelpen. Minder aangenaam zijn de avonden: het lukt gewoon niet om lang weg te gaan, laat staan om het geluidsvolume van de mij anders zo geliefde concerten te ondergaan. De concerten die ik al heb bijgewoond in 2018 zijn op twee vingers te tellen. Het aantal keren dat ik ’s avonds wat uitgezakt ben, op drie. Samen net goed voor één hand dus. Niet echt compatibel met een branche waar het nooit echt begint voor 21u.

Toen ik de kans kreeg om te gaan luisteren naar Imagine Raymond, heb ik daarom even getwijfeld. Ik had echter al een paar kansen aan mij laten voorbij gaan (o.a. in Gent en in Leuven), en ik wou het echt wel horen. Sint-Niklaas is niet ver, De Casino is een goede zaal, en ik had de zoon mee om mij terug naar huis te dragen.

Het concept Imagine Raymond is een heruitvinding van het vroegere Wofo, dat in 2012 reeds door Vlaanderen trok met een eerste interpretatie van de muziek van Raymond Scott (dezelfde Raymond uit de groepsnaam). Scott (1908-1994) was een Amerikaanse componist, muzikant en uitvinder en had een enorme invloed op de ontwikkeling en het gebruik van elektronische muziekinstrumenten —zo zou helaas pas echt na zijn dood blijken. Wofo bracht reeds een eerste eerbetoon aan de componist die niemand kant maar iedereen al heeft gehoord —hoewel Scott nooit echt een soundtrack heeft geschreven, werden zijn composities in meer dan honderd cartoons gebruikt. Met Imagine Raymond wordt het avontuur nog even verder doorgetrokken: de groep werd uitgebreid met electronicawizzard Dijf Sanders en videomaker Victor Van Rossem.

Imagine Raymond is absoluut een visuele belevenis. Dat gaat van een bijna voor de hand liggende parallel tussen instrumentatie op het scherm en geluid (het klavier weerklinkt als het klavier op het scherm wordt getoond), over sinus golven en andere oscillatoren, tot een herwerkte soundtrack bij het bewegende beeld. Het beeldmateriaal wordt live bijgestuurd door Van Rossem, wat bijdraagt tot het improvisatorische karakter van de muziek. Van Rossem haalde zijn inspiratie uit archiefmateriaal uit (voornamelijk) de jaren 30 tot 50, waaronder deze (nu) hilarische IBM reclame, machines should work, people should think (korte stukje hieronder, langere versie op youtube). Met muziek van Raymond Scott natuurlijk!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=PyBNR8ThrNQ]

In de composities sijpelt nog steeds duidelijk de hand van Xavier Verhelst door, en de uitbreiding met de electronica van Dijf Sanders is bijzonder complementair: een gedegen aanwinst, die de muziek een extra dimensie geeft zonder geforceerd over te komen of de overhand te nemen. Naast de herwerkingen van de Scott tunes zitten er ook een paar eigen composities tussen, die helemaal passen in de leefwereld van Imagine Raymond. Een bijzonder mooi eerbetoon.

Voor wie meer wil weten over Raymond Scott is er de uitstekende documentaire Deconstructing Dad: The Music, Machines and Mystery of Raymond Scott (2010) (gezien op het Filmfestival in 2011). Het staat helaas nog niet op Netflix.

(Voor de volledigheid: het einde van het concert hebben we helaas gemist: het was de trein van 22u of die van 23u —dat uurtje langer ging niet gelukt zijn.)

Sport 201702

In februari ben ik opnieuw overgeschakeld van Zwift naar TrainerRoad. En ik heb bijna niet gelopen. Ik heb gekozen voor TrainerRoad, omdat het vaste schema’s biedt, die de conditie zouden moeten verbeteren. Het programma vraagt ook weinig aandacht, waardoor ik tijdens het trainen gemakkelijk naar een film of serie kan kijken. Twee vliegen in één klap. Normaal gezien zou ik tijdens de off-days (maandag en misschien de recup-woensdag; vrijdag blijft zoveel mogelijk een echte rustdag) gaan lopen, maar ik ben een goed-weermens, en ik zie er zwaar tegenop om in de koude te lopen. Dat de lente er maar gauw is (het is vooral de temperatuur; regen deert mij niet).

In het begin van de maand ben ik bij de cardioloog op controle geweest, gezien de toch wel zeer bizarre hartslagmeting van de Wahoo Tickr. Het probleem ligt wel degelijk bij de hartslagmeter, want van de specialist kreeg ik alleen maar complimenten. Ik heb Wahoo gecontacteerd, en ze zouden mij een nieuwe Tickr opsturen, maar die is nu toch al een tijdje onderweg.

Dat (binnen) fietsen op de Tacx bevalt mij trouwens wel, maar ik kijk toch enorm uit naar het warmere weer om opnieuw buiten te kunnen. Fietsen in sub-16 graden laat ik met plezier over aan de pro’s en de zoon.

Fietsen

za 04.02 I honestly don’t know why I bother with the HRM / Zwift – London, UK – 10-12wk FTP Builder Week 3 Day 4 (37 km / 1:25:07)
zo 05.02 So that’s what it looks like! / Zwift – Watopia – SST (Short) (20,7 km / 50:18)
di 07.02 Build! Build that FTP! / Zwift – Watopia – 10-12wk FTP Builder Week 4 Day 1 (17,0 km / 1:04:11)
wo 08.02 Watching movies instead of Zwift scenery / Carter – TrainerRoad (16,0 km / 45:00)
do 09.02 Taboo S01E05 / Carson – TrainerRoad (19,4 km / 1:00:00)
za 11.02 The Beatles: Eight Days a Week – The Touring Years (2016) / Tunemah – TrainerRoad (32,1 km / 1:30:00)
zo 12.02 Hitchcock/Truffaut (2015) / Looking Glass – TrainerRoad (28,4 km / 1:20:00)
di 14.02 The Vampire Diaries S08E12 / Tunnabora – TrainerRoad (20,8 km / 1:00:00)
wo 15.02 Taboo S01E06 / Carter – TrainerRoad (16,0 km / 45:00)
do 16.02 Hemlock Grove S03E02 / Monitor +1 – TrainerRoad (21,7 km / 1:00:00)
vr 17.02 Hemlock Grove S03E03 / Zwift – London, UK – The Wringer (22,7 km / 43:54)
za 18.02 Creative Control (2015) / McAdie – TrainerRoad (32,2 km / 1:30:00)
zo 19.02 Tarde para la ira (2016) / Antelope – TrainerRoad (31,8 km / 1:30:00)
di 21.02 Taboo S01E07 / Carson – TrainerRoad (19,1 km / 1:00:00)
wo 22.02 Billions S02E02 / Pettit – TrainerRoad (21,2 km / 1:00:00)
do 23.02 Passengers (2016) / Geiger +1 – TrainerRoad (26,2 km / 1:15:00)
za 25.02 Aloys (2016) / Palisade – TrainerRoad (31,7 km / 1:30:00)
zo 26.02 Low Down (2014) / Eclipse – TrainerRoad (34,1 km / 1:30:00)
di 28.02 Taboo S01E08 / Carillon – TrainerRoad (24,0 km / 1:00:00)

Lopen

wo 01.02 Some days you really want to keep running (but you can’t because you have to be somewhere) (16,7 km / 1:22:57)
ma 06.02 Huh. It says Epic. And Sufferfest. (16,8 km / 1:21:57)
wo 08.02 Today’s goal: steal a CR. Success. (Sorry, D.C.) (4,9 km / 23:13)

(vorige maand)

Sport 201701

December slaan we voor het gemak maar even over. Niet dat ik niet heb gesport, maar ik heb geen zin om het allemaal weer te gaan opzoeken. Ik geef u gewoon nog mee dat de zoon en ik wilde plannen hadden voor de Rapha Festive 500, maar dat we die hebben laten varen nadat (1) het plots wel erg koud is geworden tussen oud en nieuw, en we van plan waren in de Walen te gaan fietsen waar het veel kouder is en (2) ik een beetje gecrasht ben na de eerste 250 km naar de kust en terug (gecrasht zoals in: totaal uitgeput, niet zoals in: gevallen).

Januari dus. Een nieuw jaar, een nieuwe start voor dit lijstje en vanalles. Ik heb blijkbaar meer gefietst dan gelopen, en dat weerspiegelt zich in de doelstellingen die ik mijzelf heb opgelegd in Strava. Dit jaar zou ik graag 1.200 km lopen, en 3.650 km fietsen. Ja, die getallen zijn wat random en tegelijk symbolisch gekozen, dank u voor de vraag.

Fietsen gebeurt vooralsnog binnen, vandaar ook de wat kortere afstanden. Ik heb ook definitief gekozen voor Zwift (vs TrainerRoad en The Sufferfest). Zwift is het meest interactief van de drie, het minst competitief, en biedt teglijk ook trainingsprogramma’s. Die volstaan misschien niet voor de (semi)pro, maar daar ligt mijn ambitie ook helemaal niet.

ma 02.01 Zwift – Watopia 01/02/2017 (25,0 km fietsen)
di 03.01 First run of 2017 (11,8 km lopen)
wo 04.01 Back to the training Sessions / Goddard – TrainerRoad (19,9 km fietsen)
zo 08.01 Zwift – Watopia 01/08/2017 (23,1 km fietsen)
ma 09.01 The holidays are over (11,8 km lopen)
di 10.01 SST / Zwift – Watopia 01/10/2017 (20,7 km fietsen)
wo 11.01 The Usual (but in recup mode) (11,8 km lopen)
do 12.01 Zwift – London, UK – 2×15 FTP Intervals (26,3 km fietsen)
za 14.01 Zwift – London, UK 01/14/2017 (17,4 km fietsen)
zo 15.01 Zwift – Watopia – SST (Med) (25,6 km fietsen)
ma 16.01 2 times 2 loops (24,8 km lopen)
di 17.01 Zwift – Watopia – Jon’s Mix (26,3 km fietsen)
wo 18.01 Zwift – Watopia 01/18/2017 – Be gone, migraine (21,8 km fietsen)
zo 22.01 Zwift – Watopia – The Gorby (18,5 km fietsen)
zo 23.01 What’s up with my (low) heart rate? (16,8 km lopen)
zo 28.01 No flu will chain me to my bed / Zwift – London, UK – 10-12wk FTP Builder Week 3 Day 1 (28,5 km fietsen)
zo 29.01 Volcaino – Volcaahno / Zwift – Watopia – 10-12wk FTP Builder Week 3 Day 2 (43,6 km fietsen)
zo 30.01 Fun run in drizzle (11,8 km lopen)
zo 31.01 Just what I needed / Zwift – Watopia – 10-12wk FTP Builder Week 3 Day 3 (29,0 km fietsen)

(vorige maand)

Sport 201611

Oktober was misschien niet de ideale maand om met mijn sportlijstje te (her)beginnen, maar november was gelijk niet veel beter. Eén of andere onverlaat wist mij temidden de maand te besmetten (de jury is het nog niet eens over wie juist –er zijn drie kandidaten), waardoor ik de laatste veertien dagen van november niets heb kunnen doen. En ik verzeker u: dat steekt. Hard.

di 01.11 Jagers vermijden! (33,5 km fietsen)
Bij het begin van de maand was het nog herfstvakantie en zaten we nog in Bouillac, de zoon en ik. Tijd genoeg voor nog één ritje. Dinsdag heb ik wijselijk een rustdag ingelast, want woensdag moest ik de ganse dag naar huis terug rijden. Missie volbracht. Hilarisch overigens, die jagers die allemaal op een paar meter van elkaar aan de rand van de weg zitten, wachtend tot het wild door de drijvers uit de bossen wordt gejaagd. Weinig sportief, als u het mij vraagt.
do 03.11 Maandags ritje (op donderdag) (77,1 km fietsen)
Donderdag had ik een paar vergaderingen in de namiddag, dus was er nog tijd genoeg voor een fietstochtje in de voormiddag. Ik kan die route ondertussen al bijna geblinddoekt afleggen, denk ik.
ma 07.11 Ik wou gaan fietsen maar moest gaan lopen (22,9 km lopen)
Maandag wou ik gaan fietsen, maar de zoon had verzuimd de kippen eten te geven bij de schoonouders, waardoor ik er dan maar naar toe ben gelopen.
di 08.11 Zwalmke (77,9 km fietsen)
…dus ben ik dinsdag maar gaan fietsen.
do 10.11 Holy f-cking fondo (117,6 km fietsen)
…en donderdag opnieuw. Het begon nochtans niet goed: de Garmin deed lastig bij knooppunt 50 in Gent (Mariakerke), waardoor ik dat deel van de tocht precies kwijt ben –en dus ook die kilometers. Ik had mijn parcours redelijk nauw afgemeten, zodat ik net 115 km zou hebben bij mijn terugkomst –dat voordeel was ik nu kwijt. Terug in Gent (een paar uur later) heb ik dus maar een extra toertje rond de Watersportbaan gereden –in de gietende regen– zodat ik uiteindelijk toch aan mijn fondo-kilometers kwam. Juij!
Maar wat bezielde mij om naar Nederland te fietsen? (Enfin, niets tegen de Nederlanders, en zeker niet de Zeelanders, want die blijken altijd maar weter zeer hoffelijk, vaak in tegenstelling tot de Belgische nummerplaten aldaar.) Het is daar dus bijzonder vlak. Dat wisten we al, ja, maar de kaalgeoogste polders bieden nu helemaal geen bescherming meer tegen vele de windvlagen –leuk als je rugwind hebt (heen), iets minder als je tegenwind hebt (terug). Maar het blijft schoon.
En naar het buitenland fietsen is altijd leuk voor die obligate foto met grenspaal (ja toch?). En ik passeerde Europa’s Grootste Doolhof!
ma 14.11 Beetje loslopen (15,2 km lopen)
Ik zat toen al precies ergens met een halve oorontsteking. Mijn rechteroor zat vol ‘watten’, een beetje gelijk bij het opstijgen van een vliegtuig, maar het wil maar niet terug naar ‘ploppen’ maar het normale gehoor. En beetje lastig tijdens het lopen, maar anders niet echt veel last van. Voor de rest een vlotte loop. Wat miezerige regen tijdens de laatste kilometers, geen hinder.
di 15.11 Modderploeteren aan de taalgrens (127,8 km fietsen)
Miljaar. Via de Schelde tot in Kluisbergen, dan naar binnen bij onze Waalse vrienden. Op het jaagpad ging het heel vlotjes, onder een bijna constant gemiezel –iets harder dan gemiezel. Eenmaal van het jaagpad af, begon het geploeter in de modder. Alles was drijfnat, verborgen onder een dikke laag mist, en bedekt onder een laag bladeren en modder.
In Ellezelles stuurde de GPS (de fietsknooppunten) mij langs de Oude Spoorweg / Ancien chemin de fer mij eerst langs trappen omhoog (!) en nadien langs een soort modderpad naar beneden –nee, ik rijd niet met een mountainbike dankuwel. Vervolgens ging het via de heuvels terug langs binnen (Horebeke, Zwalm, Dikkelvenne) om opnieuw nog een kort stukje Schelde mee te pikken.
Alles zat onder de modder: fiets, schoenen, kousen, beenwarmers, vest, handschoenen. De kleine dorpsweggetjes, waar het anders zo leuk rijden is, waren door het oogstvervoer herschapen tot modderwegen.
do 17.11 Niet op uw gat blijven zitten! (12,2 km lopen)
…maar toen was het wel om zeep. Ziek. Einde van de sportmaand.

(vorige maand)

Herfstvakantie in Bouillac

Laat ons in de herfstvakantie naar Bouillac trekken, had ik tegen de zoon gezegd. Eigenlijk was ik sowieso van plan om te gaan, met of zonder gezelschap. Tessa had haar wachten tijdens die week, dus dat betekende (nog) lange(re) werkdagen en slapeloze nachten. De zoon moest ook wat leren, maar het grote plan was om ook daar te leren, en om tegen het midden van de vakantie terug naar huis te keren (ik had donderdag en vrijdag immers vergaderingen).

We vertrokken vrijdag –te laat om op een deftig uur aan te komen, een half uur te vroeg, zo zou blijken, om reeds ontbijtkoeken te kunnen kopen. We waren net voor vier uur ’s nachts bij ons huisje, en passeerden om half vier de Tourtes de la Nauze in Belvès, waar de winkel om vier uur opent. We waren te moe om daarop te wachten. Ik vind dat overigens best ontspannend, zo ’s nachts rijden. De zoon slaapt, en ik tel vooral niet de streepjes op de baan.

’s Ochtends –bijzonder vroeg, rekening houdend met het uur waarop we in ons bed waren gekropen– trokken we naar Monpazier om daar de beste ontbijtkoeken van de regio te kopen. Voor eventjes toch, want na zondag zou geen enkele bakker nog open zijn, voor de rest van de week –behalve die Tourtes de la Nauze, en het is toch niet meteen het fijnere gebak, wat men daar verkoopt.

De ochtenden waren schitterend. Een beetje koud, rond het vriespunt (!!), maar tegen dat het goed en wel tien, elf uur was, was de temperatuur bijna dertig graden de hoogte in geschoten! Meer dan warm genoeg om onze lunches buiten in de zon te nuttigen –brood en sla en tomaat, meer moet dat niet zijn om te genieten.

De dagen draaiden rond de fiets, boeken, haardvuur en een fenomenale sterrenhemel. Op zondag zijn we wijselijk op het domein gebleven. November is jachttijd, en het waren geen champagnekurken die we rond ons hoorden knallen. Op dinsdag –een feestdag en dus werden die schietgeweren bovengehaald– passeerden we een ganse troep jagers die langs de weg hadden postgevat en het wild afwachtten, dat hun drijvers hopelijk hun richting uitstuurden.

Naast de sterrenhemel waren het vooral ook de zonsopgangen die bijzonder genietbaar waren. Combineer lage zon met mist en herfstkleuren, en het kan niet meer stuk. Volgend jaar doen we dat opnieuw –afhankelijk van de verlofdagen van de zoon die dan aan de unief zal studeren. Maar ondertussen overwegen we al tijdens de krokusvakantie te gaan ook –als het niet nog al té koud is.

Sport 201610

Hier zijn de lijstjes weer. Ooit, toen ik begon met lopen, hield ik op dit blog meticuleus bij wat ik allemaal aflegde op een maand. Dat was de tijd voor Strava, en meestal gebruikte ik het Nike+ systeem (en was daar zeer tevreden over). Ondertussen, op een kleine tien jaar, zijn GPS horloges en dito fietstrainers gemeengoed geworden, en komen al die trainingen terecht op Strava. Maar ik hou van lijstjes, dus smijt ik het vanaf heden hier ook weer op.

In 2007 ben ik beginnen lopen, met als doel de Gentse stadsloop mee te lopen. Ondertussen loop ik nog steeds, maar die stadsloop, daar heb ik nog nooit aan meegedaan. Ik heb al één keer (twee keren eigenlijk) aan een wedstrijd meegedaan, maar voorlopig motiveert me dat nog (steeds) niet. Ik zou wel graag voor mijn vijftigste (ik heb nog tijd) een ultra lopen –maar ik denk dat ik dan toch eens een serieus plan ga moeten opstellen.

In 2009 heb ik ook een tijdje gefietst, maar dat bleek geen succes. Die fiets heb ik ondertussen al lang doorverkocht –tot mijn spijt. Eerder dit jaar ben ik opnieuw beginnen fietsen, onder impuls van de zoon. Momenteel fiets ik met een Schindelhauer Siegfried Road, een single speed aluminium frame ros van aanvaardbaar gewicht (9 kg), aangedreven door een carbon belt (ipv een ketting). Zeer gemakkelijk in het onderhoud, maar de fiets is toch niet ideaal als sportfiets. Dat was duidelijk toen ik met de zoon het grote plan had opgevat om de de Koppenberg op te fietsen, en ik na een paar luttele meters al moest afstappen omdat (1) mijn conditie niet goed genoeg was (2) om met zo’n grote versnelling daar naar boven te rijden (60 ’tanden’ vooraan, 22 achteraan). Maar bon, dat houdt mij voor de rest niet tegen.

De zoon heeft mij ook de knooppunten/fietsroutes leren kennen, aan de hand waarvan ik mijn routes plan, en vervolgens op de GPS volg. Plezier gegarandeerd. Ik ben al naar Nederland gefietst en naar Wallonië!

Oktober was misschien niet de ideale maand om dit lijstje met te beginnen, gezien ik veertien dagen (te) ziek geweest ben om te sporten (combinatie van migraine en luchtweginfectie), maar dat trekken we ons niet (meer) aan.

ma 03.10 Beetje pushen (11,7 km lopen)
Eind september was ik Mallorca voor een korte huwelijksreis, en ik heb daar toch een paar ochtenden gelopen. Helemaal uit mijn comfortzone. Het hotel lag op een (steile) heuvel, en alle loopopties bevatten wel één of andere klim. Genadeloze klim, want ik was dat totaal niet gewoon. Het heeft toch deugd gedaan, als training, want eenmaal terug op het vlakke parcours in Gent, ging het precies toch wat gemakkelijker.
ma 17.10 F-ck bronchitis (77,2 km fietsen)
En toen was ik ziek, en toen was ik het beu. En besloot ik toch maar –reutelend en al– te gaan fietsen. I’m the boss of me en al die andere motivational dinges.
wo 19.10 Wind en regen rond de Watersportbaan (11,6 km lopen)
Ik blijf dat zo leutig vinden, lopen in de regen.
ma 24.10 Watersportbaan (x3) (16,5 km lopen)
di 25.10 Bad leg day (99,9 km fietsen)
Het wou maar niet vlotten. Ik had het gevoel dat ik telkens tegen de wind in ging, dat mijn benen niet mee wilden, dat ik geen energie had. Net geen 100 km lang.
do 27.10 Zwalmstreek (75,8 km fietsen)
za 29.10 Kort wegens technische problemen (12 km fietsen)
Zoon en ik gingen tijdens de herfstvakantie naar Bouillac, waar wel beiden een (goedkope) mountainbike staan hebben (uit de lokale Décathlon). Goedkoop is in dit geval niet meteen kwaliteit, want de zoon heeft regelmatig technische problemen –hij prutst ook graag aan zijn fiets natuurlijk (en gelijk heeft hij). Een kort trajectje als resultaat.
zo 30.10 Klimtervallekes (4,4 km lopen)
zo 30.10 Rap wat klimtervallekes met de fiets (1,8 km fietsen)
November is jachtseizoen en men raadt af van op zondag (tijdens de jacht) in de bossen te gaan rondhangen. Dus hebben we wat intervallekes gefietst (en ik vooral gelopen) op de steile hellingen van ons domein aldaar.
ma 31.10 Double tour (29,7 km fietsen)
Maandag hebben we ter compensatie een extra lange tour van ons standaard parcours afgelegd, inclusief de kuitenbijtende helling naar Château de la Bourlie (waar we door een paar jachthonden werden opgewacht).

Kroniek van een aangekondigde migraine

Het was geen goed idee, om dinsdag naar de Hot Club te gaan. Niet omdat het programma niet goed ware, niet omdat er veel volk was, niet om enige andere reden die met de Hot Club zelf zou te maken hebben. Daags voordien was ik nog naar de jazz lezing in de Blandijn gaan luisteren. De beste lezing tot nog toe trouwens, door Matthijs de Ridder, de auteur van Rebels Ritmes (waar mee het boek weer naar boven op mijn te lezen stapel verhuist). Ik had de eerste paar minuten –en dus de inleiding– gemist, en toen ik het auditorium binnen stapte en mijn vaste plaats vrij vond, was de Ridder bezig een boeiend verhaal te vertellen. En de man kan vertellen, op een rustige, getemperde maar niettemin beklijvende en zelfverzekerde manier, loodste hij ons door de begindagen van de jazz. Ik zal waarschijnlijk geen tijd genoeg hebben om het helemaal af te ronden, verontschuldigde hij zich, en terwijl die uitspraak mij eerst een beetje met vrees vervulde (ellenlange lessen van zichzelf zo interessant vindende profs doemden in mij op), vloog de tijd voorbij. Na afloop was ik te moe en vond ik het het koud, om toch nog naar de Hot Club af te zakken, zodat ik maar naar huis ben afgedropen. (Waar mijn hoofd nog net mijn kussen raakte voor ik in slaap viel.)

De volgende ochtend heb ik mijzelf wat afgemat op de crosstrainer (een uurtje aan 13 km/u op een weerstand die steeds hoger werd dan goed voor mij was), vervolgens een hele hoop nuttig werk verricht (yay), en ’s avonds besloot ik moe en afgemat en tegen beter weten in, toch naar de Hot Club te trekken voor dat concert van het Bart Defoort Quartet. Het was al eeuwen geleden dat ik Hans Van Oost nog eens aan het werk had gezien (dat, en de website vermelde Van Oost als pianist ipv gitarist, en terwijl ik wel wist dat het gewoon een lapsus was, kon ik niet anders dan daar toch een beetje benieuwd naar zijn). Ik trof er ook Dirk Roels, de presentator van het fantastische urgent.fm programma Jazz Rules, die mij meesmuilend beloofde niet met zijn voet op de grond mee te tikken. Ik nam wijselijk toch maar áchter hem plaats.

Hans Van Oost speelt nog steeds zoals die eerste keer dat ik hem bij Opatuur hoorde. Een warme, vingervlugge sound zonder overdadige klemtoon op techniek, en met voortdurend ruimte voor een soepelheid die enige improvisatie van hem mocht vereisen. Ik verzuim de andere muzikanten te karakteriseren, het vakmanschap van Bart Defoort zelve, de uitbundigheid van bassist Christophe Devisscher, en de iets te enthousiaste geestdrift van drummer Toni Vitacolonna, die zich met elke slag dieper een weg in mijn hoofd leek in te beuken. Tegen de tijd dat de eerste set goed onderweg was, begon ik immers barstende hoofdpijn te krijgen (opnieuw: dat had niets met de muziek zelf te maken), en de migraine drong zich nu helemaal aan mij op. Ik heb het nog net uitgehouden om de eerste set uit te zitten; het is niet elke dag dat Bart Defoort komt spelen.

Thuis ben ik het bed in gestrompeld, de volgende dag ben ik het even uitgekropen om brood te snijden (of het gezin had geen eten ’s middags), en dan ben ik met een overdosis Spidifen opnieuw in bed gaan liggen. Papa zag er verschrikkelijk uit, had de zoon aan zijn moeder verteld, toen die zich afvroeg waarom ik geen fruitsap kwam persen en koffie kwam zetten. Maar bon, ’s avonds ben ik toch naar De Walrus kunnen gaan eten, op vraag van goede vrienden, al ging ook daar het licht abrupt weer uit na een tijd. En u mag zich daar echt bijna een binaire schakelaar bij voorstellen.

Het gaat beter, dank u. Ik heb gehoord dat er vanavond iets in de Hotsy Totsy te doen is. Zou ik durven…

Maandoverzicht (maart 2015)

Ik heb ze niet gezien, de zonsverduistering, die slechts voor een beperkte massahysterie heeft gezorgd. De zoon was met de ganse school naar de Kouter getrokken, onder het mom van een brandoefening, en alwaar ze met sterrenkijker en verduisteringsbrilletjes welzekers een paar seconden verduisterde zon hebben waargenomen. Hijzelf plaatste een betrokken foto op Instagram, met als bijschrift “Look, I can see the #solareclipse”. Dat doet er mij aan denken dat ik hem nog eens moet aanspreken over zijn vreemdsoortig taalgebruik. Of het Nederlands niet goed genoeg is voor meneer, en dergelijke. Maar ziet, een paar dagen later nam ik dan weer een mooie maansverduistering waar, al wisten bijdehandse mensen mij onmiddellijk te vertellen dat zoiets wel vaker voorkomt. Mensen verwonderen zich over niets meer, tegenwoordig.

Neem nu het weer: een conversationele dooddoener voor sommigen, of hooguit een noodthema, als er voor de rest geen vonk meer is om het gesprek gaan de te houden. Al is het eigenlijk een onuitputtelijke bron van inspiratie. In maart was er, naast bovenvermelde fenomenen, plaats voor een prachtige warme zon, die de mensen uitnodigde kledij af te werpen, waardoor we nu in een nieuwe griepgolf zijn terecht gekomen. Luttele dagen later was er een gezonde regenvloed, die erin slaagde zelfs de vestzakken van mijn regenjas blank te zetten –ik had even overwogen om er goudvissen in te transporteren, maar ze zaten al vol sleutels en handschoenen (de jaszakken, niet de goudvissen).

Tussen de buien door was er tijd voor werkschuw tuig om, op de stoep aan de overkant, wat krijttekeningen te plaatsen. Aan die overkant bevindt zich het kantoor van de locale CD&V, en die hadden zich waarschijnlijk over iets uitgelaten dat het volkje niet zinde. Waarom ze dan echter ook het trottoir bij de buren van het betreffende kantoor, van krijttekeningen moesten voorzien, ik weet het niet. Vermoedelijk nam de innerlijke holbewoner de bovenhand of, wie weet, vergis ik mij deerlijk in het evenement, en ging het om een kunsthappening. Misschien komt Luc Tuymans er binnenkort nog munt uit slaan.

De zoon ging schermen in Ukkel en Aarlen, en had op het einde van de maand, terwijl de wederhelft in Istanbul zat, examens. Zijn moeder, schuldbewust als ze dan altijd is, liet hem mysterieuze boodschappen na. Ook deze keer slaagden wij er niet in, haar handschrift helemaal te ontcijferen. In Istanbul mocht ze –onder ruime belangstelling– ’s werelds meest schattige miniposter presenteren. De foto’s daarvan blijf ik u schuldig.

Volgens De Hipste Adresjes Van Gent, moest ik dringend Mondvol proberen, maar dat is mij eigenlijk niet helemaal goed bevallen. Vriendelijke mensen, dat wel, maar zo speciaal is de dun belegen broodjeszaak nu ook weer niet. Voorlopig blijft, hier in de stationsbuurt, Richelieu met stip op één staan.

Langs geen kanten vergelijkbaar, edoch in maart gingen wij ook naar De Verborgen Tuin in Geraardsbergen. Voor een lunchke; we wisten toen nog niet dat het restaurant recentelijk een ster van Bibendum had gekregen. Geheel verdiend overigens, want wij vroegen bijvoorbeeld een vegetarisch alternatief voor hun lunchmenu, dat ons met grote zorg werd bereid. Aanrader.

Vlak voor Tessa op congres vertrok, heeft ze nog eens keihard aan mijn mouw getrokken, tot ik mij bijna geheel vrijwillig liet beroken tijdens het indoor Kerk Food Festival in Gentbrugge. Het was lekker, dat wel, maar een beetje duur misschien. Er was genoeg vegetarisch voedsel voorzien, inclusief een Dutch Weed Burger, waarvan het Hollands gespuis mij verzekerde dat het niet over dát soort weed ging. Nee, joch, het is gewoon zeewier.

In maart ging ik ten overvloede in de Hot Club langs, en woonde ik de jazz lezingen van de UGent op de Blandijn bij –met wisselend succes. Goede vrienden kaapten mij echter ook weg om naar een recital te luisteren in de Raadzaal van het Provinciehuis. Goede vrienden, want het recital was de moeite. Van de violiste van het Pianotrio Impression, Fien Van den Fonteyne, is ondertussen bekend dat ze meedingt in de Koningin Elisabethwedstrijd (4 tot 30 mei).

En tot slot had ik nog een (on)gezonde interesse voor dit project, maar helaas niet het geld. Misschien moet ik een crowdfunding project beginnen. Naar het schijnt is dat helemaal hip in Gent.

Voordracht en meer jazz

Gisteren was er deel vier van de Jazz lezingen van UGent, deze keer met Christopher Hall.

Onder de noemer Jazz Away from Home aka de Londense bijdrage, ging dit een lezing worden over de Londense jazz scene. Ik keek al uit naar een broeierige bijdrage over de huidige toestand van jazz in Londen, maar het kwam veeleer neer op een historisch overzicht van jazz aldaar. Interessant, met heel wat voorbeelden (misschien net iets te veel geluidsfragmenten), maar zonder een duidelijke lijn. Toen we bij de hedendaagse jazz terecht kwamen, was er geen tijd meer over, en flitste alras een slide voorbij met een pak namen over muzikanten en groepen waarvoor Hall geen tijd meer had, om ze allemaal te vermelden. Gelukkig komt de voordracht ook op Zephyr te staan.

We blijven echter volhouden en proberen volgende week nog een keer.

In de Hot Club was het achteraf heerlijk ontspannen bij de muziek van Stijn Bettens (accordeon), Lieven Van Pee (bas), Frederik Van den Berghe (drums) en Bart Vervaeck (gitaar). In zwaar contrast tot vorige keer, hoorden we deze keer een heus samenspel, inclusief de nodige fratsen en geginnegap als er onverwachts iets te ver van de Real Book werd afgeweken. Zeer mooie muziek, musette en (andere) standards, met een heerlijke dialoog/afwisseling tussen Bettens en Vervaeck. Voor de tweede set kwam er ook een vibrafonist bij, maar het werd te laat voor die echt begon mee te spelen. Jammer, want ik hoor dat graag, zo’n vibrafoon.

Een lezing, een wok en een erm… jam

Kijk eens hier, stuurde mijn wederhelft in een e-mail, en mijn plannen voor gisterenavond werden plots gewijzigd. De volgende weken vindt u mij op maandagavond in de Blandijnberg, alwaar van 19 tot 21 u. telkens een lezing over jazz plaatsvindt. Gratis toegankelijk.

Blijkt dat ik al twee lezingen gemist heb, maar vooral dat er nog vele interessante volgen. Gisteren sprak Marc Leman, de man die mij begin de jaren 90, als keuzevak in de Germaanse, HTML heeft geleerd, de mens achter het IPEM, en (vanzelfsprekend) Prof. Dr. ondertussen. Het is een understatement om te schrijven dat Leman weet waarover hij spreekt, helaas was de materie gisteren dermate complex, verscheiden en uitgebreid, dat we eigenlijk niet veel meer dan een kleine introductie tot een staalkaart hebben gekregen, waar cognitieve muziekwetenschap allemaal mee bezig is. De voorbeelden kwamen eerder toevallig uit jazz, had ik het gevoel, en Prof. Leman gaf ook toe dat er eigenlijk nog maar weinig onderzoek naar jazz is gebeurd. Ik vond het bijzonder interessant, de inleidingen over entrainment en prediction models en expression alignment, maar bleef toch een beetje op mijn honger zitten.

Wij gingen nadien naar de Hot Club, maar dat zat zoals vorige maandag reeds helemaal vol. Eerst iets eten dus, maar het is duidelijk minder evident dan men zou veronderstellen, om rond half tien ’s avond nog eten te vinden. We zijn de buurt helemaal rondgewandeld, van Groentenmarkt naar Veerleplein naar Jan Breydelstraat en naar de Korenmarkt, maar de etablissementen waren allemaal (reeds) gesloten (Sarabande, Mosquito Coast), te duur (Belga Queen, Coeur d’Artichaut), of volzet (de rest). Uiteindelijk konden we nog terecht in de Wok A Way (lekkere tofu).

Rond 22 u. waren we terug in de Hot Club, waar opnieuw Filip Vandebril en Frederik Van den Berghe het ritme aangaven. We waren net op tijd voor het begin van hun tweede set met gitarist Bruno De Groote en saxofonist John Snauwaert. Bij het begin dacht ik even dat ik mij vergist had in het kunnen van De Groote, maar dan daagde het dat die tweede set moest geconcipieerd zijn als een onemanshow van Snauwaert. De saxofonist stak onbesuisd van wal, hield bij de eerste stukken nog een beetje rekening met de andere muzikanten, maar ging voor de rest gewoon dóór. De Groote heeft een paar keer getracht er een muzikaal woord tussen te krijgen, maar hij kreeg gewoon de ruimte niet. Een zeldzame keer werd hem door Snauwaert ’toegestaan’ een solo uit te bouwen, wat hij deed met een schitterende deconstructie van de standard die de saxofonist had ingezet. Net toen hij goed en wel op dreef kwam, liep de saxofoon evenwel opnieuw met de rest weg. Bijzonder jammer, want het zag ernaar uit dat De Groote —pardon the pun— grootse muzikale plannen had.

De muzikale stijl van Snauwaert en De Groote stond eerder als een tang op een varken, maar zelfs dat hoeft geen aanleiding te zijn tot een dergelijke exclusie (integendeel). Mogelijks heb ik het gewoon allemaal gemist tijdens de eerste set, of heb ik het gans het spel helemaal verkeerd ingeschat, of, of, of. Het is in elk geval geen reden om thuis te blijven, want net zulke spanningen leveren op hun best de mooiste momenten af. En vooral dat willen we niet missen.