Tag: vakantie

Herfstvakantie in Bouillac

Laat ons in de herfstvakantie naar Bouillac trekken, had ik tegen de zoon gezegd. Eigenlijk was ik sowieso van plan om te gaan, met of zonder gezelschap. Tessa had haar wachten tijdens die week, dus dat betekende (nog) lange(re) werkdagen en slapeloze nachten. De zoon moest ook wat leren, maar het grote plan was om ook daar te leren, en om tegen het midden van de vakantie terug naar huis te keren (ik had donderdag en vrijdag immers vergaderingen).

We vertrokken vrijdag –te laat om op een deftig uur aan te komen, een half uur te vroeg, zo zou blijken, om reeds ontbijtkoeken te kunnen kopen. We waren net voor vier uur ’s nachts bij ons huisje, en passeerden om half vier de Tourtes de la Nauze in Belvès, waar de winkel om vier uur opent. We waren te moe om daarop te wachten. Ik vind dat overigens best ontspannend, zo ’s nachts rijden. De zoon slaapt, en ik tel vooral niet de streepjes op de baan.

20161029_bouillac01

’s Ochtends –bijzonder vroeg, rekening houdend met het uur waarop we in ons bed waren gekropen– trokken we naar Monpazier om daar de beste ontbijtkoeken van de regio te kopen. Voor eventjes toch, want na zondag zou geen enkele bakker nog open zijn, voor de rest van de week –behalve die Tourtes de la Nauze, en het is toch niet meteen het fijnere gebak, wat men daar verkoopt.

20161101_bouillac05

De ochtenden waren schitterend. Een beetje koud, rond het vriespunt (!!), maar tegen dat het goed en wel tien, elf uur was, was de temperatuur bijna dertig graden de hoogte in geschoten! Meer dan warm genoeg om onze lunches buiten in de zon te nuttigen –brood en sla en tomaat, meer moet dat niet zijn om te genieten.

Processed with VSCO with e7 preset

De dagen draaiden rond de fiets, boeken, haardvuur en een fenomenale sterrenhemel. Op zondag zijn we wijselijk op het domein gebleven. November is jachttijd, en het waren geen champagnekurken die we rond ons hoorden knallen. Op dinsdag –een feestdag en dus werden die schietgeweren bovengehaald– passeerden we een ganse troep jagers die langs de weg hadden postgevat en het wild afwachtten, dat hun drijvers hopelijk hun richting uitstuurden.

Naast de sterrenhemel waren het vooral ook de zonsopgangen die bijzonder genietbaar waren. Combineer lage zon met mist en herfstkleuren, en het kan niet meer stuk. Volgend jaar doen we dat opnieuw –afhankelijk van de verlofdagen van de zoon die dan aan de unief zal studeren. Maar ondertussen overwegen we al tijdens de krokusvakantie te gaan ook –als het niet nog al té koud is.

Processed with VSCO with e2 preset

Processed with VSCO with 9 preset

Processed with VSCO with e5 preset

Processed with VSCO with e5 preset

Processed with VSCO with 9 preset

Processed with VSCO with e8 preset

Processed with VSCO with e7 preset

Processed with VSCO with 9 preset

Vacances à Bouillac

Een paar keer per jaar gaan wij naar Bouillac, ergens in het zuiden van de Périgord (Dordogne), zowat op de grens tussen de Périgord Noir en de Périgord Pourpre. Vorig jaar hadden we prachtig weer tijdens de paasvakantie, maar gezien Pasen dit jaar vroeger viel, was het weer net iets minder. Minder bleek in elk geval goed genoeg, om een broodnodige ontspannende vakantie te krijgen.

Minpuntje: ik had mijn sopraansax mee, en nadat ik er een uurtje op geoefend had, bleek ik mijn lippen helemaal de vernieling in te hebben geblazen. Geef mij maar de tenor —size matters, alvast wat de combinatie mijn lippen en mondstukken betreft. Resultaat: ik sta vol aften, ben helemaal uitgeput, en krijg met moeite iets over de lippen.

Dat mocht ginds de pret niet drukken –ik speelde pas op dinsdag, en de aften zetten zich pas donderdag echt door, en toen waren we al op weg naar huis.

Bouillac en die ganse Dordogne regio is een prachtige streek, vol rust en natuur (duh). En het internet is er lamentabel (joepie!).

20160402_bouillac-001

20160403_bouillac-002

20160403_bouillac-004

20160404_bouillac-005

20160404_bouillac-006

20160404_bouillac-007

20160406_bouillac-008

Mottig

Jawel, wij zaten opnieuw een paar dagen in Bouillac –900 kilometer enkele reis, het begint een automatisme te worden. We zouden eigenlijk ook wel eens echt goed weer willen hebben, daar in het zuiden, maar het zal waarschijnlijk pas voor tijdens de Grote Vakantie zijn (na de Grote Jazzfestivals). Of het moest zijn dat ik Tessa even alleen thuis laat en met Henri rap eventjes naar alginder trek.

Normaal gezien zitten er van die kleine groene (en bruine) kikkerjes verscholen achter de luiken, deze keer heb ik enkel padden in de plassen zien kwaken, krekels horen tsjirpen en salamanders zien wegwriemelen. En ik ontdekte deze motten (enfin ik denk toch dat het motten zijn) op onze gevel –ze hebben een zeer geslaagde camouflage, die dingen. Sommige zaten op de witte stenen met hun vleugels gespreid, en ze waren bijna niet te zien (hoewel ze toch wel behoorlijk groot zijn). Die zaten echter te hoog om een deftige foto van te maken (voor onderstaande had ik enkel een stoel nodig).

Bouillac

Bouillac

Viert Pasen in Bouillac

Het was schoon weer, daar in Lieu dit Fronsac, een onooglijk kleine locatie in het onooglijk kleine dorpje Bouillac, ginder in de Dordogne, gelegen tussen Belvès en Monpazier. Het gemeentehuis is twee halve dagen per week geopend, maar ze hebben er wel een ‘containerpark’ waar elke inwoner zijn huisvuil kan gaan wegbrengen –gesorteerd. Vuilnisophaling is er niet, tenzij mogelijks voor een paar grotere boerderijen.

Vorige week zaterdag reden we er op een dag naar toe (’t is 900 km van hier gelegen), met onze gehuurde comfortwagen. Vorige keer was dat een Mercedes E, deze keer een BMW 5 Touring (ik had nochtans een 3 besteld, maar er waren er geen meer toen ik hem ging afhalen, en dus kreeg ik –zonder meerprijs– de 5 Touring in de plaats). De eerste paar dagen verbleven we in Hotel-Restaurant Edward 1er, een zeer geriefelijk hotel dat gerund wordt door een koppel Nederlanders. Dinsdag gingen de (groot)ouders naar huis, en namen wij onze intrek in het vakantiehuisje.

Paasbrunch

Maar zondag was er Paasbrunch, met voer voor zowel vegetariërs als omnivoren. Het was stralend weer, en tegen dat het goed en wel middag was had ik mij op het terras geïnstalleerd, eerst nog met een dekentje, dat echter al gauw werd afgeworpen, en voor we het goed beseften zaten we er zowat allemaal in hemdsmouwen –zodra iedereen door had dat ik in de zon was gaan zitten, kwamen ze mij allemaal gezelschap houden.

Maandag meer van hetzelfde, dinsdag regende het een beetje, maar we hebben ervan geprofiteerd om naar Bergerac te trekken (en een paar dorpjes en gehuchten in de omgeving) om inkopen te doen.

Woensdagochtendkoffie

Woensdag was er stralende zon, en ben ik gaan lopen. Maandag hadden Henri en ik eerst een mogelijke route afgewandeld –er was geen internet, maar ik had nog google maps open staan met een stuk van de omgeving erop– die we dinsdag dan gelopen hebben. Woensdag ben ik dan alleen wat verder getrokken.

Voor de rest was er vooral gewoon rust en ontspanning, zonder internet of telefoon (wat een verademing). Ik ben benieuwd hoe (warm) het er deze zomer gaat zijn.

Lieu dit Fronsac

Henri Hood

Die ochtend, in Bouillac

Bouillac, FR

Met deze mist en de belofte van een zonnige dag (een belofte die werd nagekomen: zonnig én warm), mochten wij vorige woensdag opstaan. Meer binnenkort, maar ziet, we hebben de zon voor u van ginder meegebracht.

Bouillac, FR

Bouillac, FR

Dagvulling

Voor de meeste mensen is januari de maand waarin de goede voornemens worden gemaakt. Mijn levensritme volgt eerder schoolkalender, maar dat is meer een gevolg van de festivalzomer die via mijn *kuch* professionele activiteiten mijn schema bepaalt, dan door mijn status van eeuwige student. De zomermaanden, dat zijn ook die fantastische maanden waartijdens ik plots nog veel meer tijd met Henri kan doorbrengen –dat kan om kleine dingen gaan, zoals hij hier nu in mijn bureau (in mijn luisterzetel) zit te lezen terwijl ik werk.

Werkplaats door Bruno Bollaert

Zodra hij terug naar school gaat, hervat ik ook mijn nevenactiviteiten op een meer gedisciplineerde manier (zelfs lopen wijkt –beperkt, maar toch– voor de festivals).

Het aantal activiteiten en de focus wijzigen trouwens elkaar jaar een beetje. Constanten zijn lopen en muziek, maar de verbeiding is wat dit steeds meer tot een uitdaging maakt. En laat planning nu niet bepaald mijn sterkste punt zijn.

Edoch, ik heb het eens bekeken (lijstjes vind ik dan wel weer leuk):

  • Lopen: 3x per week ongeveer 2 u.
  • Sax: 1 u. per dag
  • Cello: 1 u. per dag
  • Gitaar/misc muziekstudie: 1 u. per dag
  • Mysterieuze activiteit: 1 u. per dag

En daarmee hebben we –afhankelijk of het een loopdag is– vier tot zes uur per dag gevuld. Het gaat om een conservatieve tijdsbepaling. Ik denk dat we zo zoetjesaan over uit de hand gelopen hobby’s kunnen beginnen spreken. Oh, en er is ook nog twee keer per week orkestrepetitie (’s avonds), en ik heb één keer per week celloles.

Werkplaats door Bruno Bollaert

En het zou kunnen dat ze volgend jaar opnieuw volwassen beginners gaan toelaten voor degen of floret in de Confrérie, en ik zou daar misschien wel eens aan durven beginnen samen met de vader van een schermgenoot van Henri (als mijn schouder niet te veel zaagt).

Ah, the possibilities!

Dolce

Toen we –anderhalf jaar geleden– die Saeco kochten, kwam daar ter promotie een Bongodoosje bij. Wij kozen voor de Wellness versie, omdat we dat wel eens wilden proberen, en omdat het leutig leek. Ondertussen kregen we overal overwegend negatieve ervaringen over die Bongo-toestanden te horen, dus wij vertrokken vrijdag in de vroege namiddag geheel in de filosofie van Mel Brooks (Hope for the Best. Expect the worst.) naar onze wellness bestemming.

Van de vele opties hadden we uiteindelijk voor Dolce La Hulpe in Brussel gekozen. Google maps stuurde ons op zoek naar “Andere richtingen” aan het einde van de R0, die voor ons echter zonder onderbreking overging in het andere stuk van de ring ergens aan het Vierarmenkruispunt. Gelukkig zag ik nog boven op een berm een wegwijzer met Terhulpen voorbijflitsen, en besloten we na een tweetal afritten toch maar terug te keren. Vanuit Terhulpen zelf, was Dolce La Hulpe overigens heel gemakkelijk te vinden. “We moeten toch maar eens zo’n GPS aanschaffen,” beweerde Tessa, “want dat kost tegenwoordig niks meer, voor zo’n basismodel.”

Dolce La Hulpe

De ontvangst was heel vriendelijk en probleemloos in het Nederlands; de Bongo voucher werd zonder verpinken aanvaard. Op weg naar onze kamer –dik in orde overigens– kwamen we al een paar mensen in badjas tegen, en ook wij verspilden geen tijd alvorens ons richting wellness te spoeden. Badkledij is verplicht –ideaal dus voor mensen die zich liever niet bloot geven. Eén juffrouw had zich aan dat gebod niet gestoord —fine with me— maar had dan wel de culot om –alvorens snel weg te vluchten– boze blikken te werpen naar het gezelschap dat zonder argwaan de sauna kwam binnengestapt.

De faciliteiten bestonden uit een klein zwembad, een sauna en een hamam, open van 6u tot 23u. De hamam is het gemakkelijks om in te vertoeven: dikke sluiers warme mist dringen uw longen binnen; de sauna is iets lastiger: 85°C droge hitte. We hebben flink afgewisseld, veel gerust, en voor de rest niks gedaan. Onze sauna-ervaring beperkte zich daarvoor tot een eerder toevallig bezoek tijdens een kortstondig verblijf op de Engelse buiten, waar ons hotel een min of meer populair wellnessoord bleek te zijn –al heette dat toen nog niet zo (we spreken van minstens tien jaar geleden).

Edoch: voor herhaling vatbaar. Eens zien of we dat niet wat dichter bij huis ook kunnen beleven. (En anders kopen we eens zo’n Bongoding voor onszelf.)