Tag: vakantie

bijna

Het masterplan was om vandaag eerst naar Media Market in Oostakker te trekken, en nadien naar de Colruyt. Om tien uur was ik eindelijk uit bed geraakt (al was ik toen al meer dan drie uur wakker), en tegen goed twaalf uur was ik gewassen. Het plan werd verdaagd.

Henri was echter makkelijk te vinden voor plan B: laten we naar de film gaan. Lunchen in de Vooruit –de Italiaan in de Korte Dagsteeg is dinsdag gesloten– gevolgd door een fikse wandeling naar Decascoop. Cars speelt ondertussen al in een kleinere zaal (zaal 8), en zelfs die was maximaal voor de helft gevuld. Afgezien van het feit dat gaat over Doc Hollywood met wagens ipv acteurs, heeft Pixar hier opnieuw een mooi staaltje CGI afgeleverd; zeer gedetailleerd en realistisch. Ook inhoudelijk was het het soort film waarvan ik graag heb dat Henri ze te zien krijgt: vriendschap boven gewin.

Achteraf een korte stop op het terras van de Marimain om de laatste zonnestralen op te vangen, en dan was het eigenlijk de bedoeling dat we –via de groentenwinkel in de Nederkouter– huiswaarts zouden gaan. Op de hoek van de Bagattenstraat en de Nederkouter konden we echter niet weerstaan aan de heerlijke pizzageuren van Pane & Vino. De Spaghetti, Pizza Romana en Pizza Vegetarienne gingen er vlotjes in (en voor een schappelijk prijs). De bediening was vriendelijk en zorgzaam, zodat het ons dan ook niet verwonderde dat het er een voortdurende vas-et-viens was. Ze zien er ons nog terug.

Maar dus nog steeds geen tijd gehad voor de foto’s. Morgen. Denk ik.

aftellen

Gisteren aan tafel gezeten met Piet en Diederik van tchin voor een gebeurtenis eind september (u leest er nog wel over). Verschrikkelijk plezant om met zo’n gepassioneerde mensen te kunnen samenwerken.

Vanochtend op het gemakje opgestaan, en met de motor naar het werk getrokken (als het op de terugreis zou regenen, kan mij dat geen zier schelen), alwaar ik zit af te tellen tot het begin van de vakantie. Klokslag vier uur pak ik mijn biezen.

Niet dat we op reis gaan –enfin, ’t is toch niet voorzien– maar eindelijk zal ik er nogs eens geheel ‘uit’ zijn: geen werkvakantie (geen BNRF, geen Filmfestival), geen verbouwingen, geen verplichtingen.

Allez, er is deze week natuurlijk nog het ongedwongen Jazz in ’t Park (al is het nog niet eens 100% zeker dat het doorgaat), volgende week is er van vergaderen voor Het Project, ik moet nog een paar zaken regelen ivm met jazz-toestanden, ik moet nog mijn kwartaaloverzicht (Q2) van de strips maken, en ik zou eigenlijk ook nog wel eens naar de cinema willen. Och, we krijgen de agenda wel weer vol 🙂

(Op het goede weer moeten we alvast niet rekenen.)

trein/vakantie

Hoewel de laatste week –of zelfs twee weken– van augustus eigenlijk opnieuw een normaal woon-werkverkeer kent, houdt de NMBS halsstarrig vast aan de vakantieregeling. Dat resulteert niet meteen in een wijziging van het uurrooster in de spits, maar wel in het aantal wagons dat tijdens die spits aan de locomotief wordt gekoppeld.

Mijn ochtendtrein moet het met minstens één wagon minder stellen –en naar ik vermoed zelfs twee– en dat zorgt tegenwoordig voor een overbevolking. Gezien het niet zo opperbeste weer ben ik niet meteen geneigd om de motor van stal te halen. Het ziet er bovendien niet naar uit dat het dra beter wordt:

Er komt voorlopig geen eind aan het wisselvallige zomerweer die (sic) bij momenten eerder aan herfst doet denken. [bron]

Overbevolking is natuurlijk één zaak, maar als je daar op je nuchtere maag een palet van misselijkmakende geuren moet bijnemen, dan wordt het toch iets van het goede te veel. Ik kan nog begrip opbrengen voor een lijfgeur ’s avonds –na de fysiek afmattende arbeid die wij desk jockeys moeten verzetten– maar om zeven uur ’s ochtends?

Soit, nog drie ritjes, en we hebben weer vakantie. Al denk ik er sterk aan morgen toch maar de motor te gebruiken. Immers, volgens onze vrienden van het KMI wordt de beste dag van de week […] waarschijnlijk woensdag.

knikkebollen

Het was misschien toch beter geweest ook vandaag vrij te nemen. Na tien dagen ‘feesten’ kom ik in een Monday Blues terecht om u tegen te zeggen. Het effect is een beetje vergelijkbaar met een jet lag: ik was net geacclimatiseerd aan het patroon van Het Festival, en nu word ik meteen opnieuw in het ondiepe van het bureauleven gesmeten.

Mijn foto’s liggen van thuis naar mij te schreeuwen om te worden verwerkt, mijn laatste twee analoge filmpjes mag ik vanavond afhalen. Ik heb zin om een terrasje te doen, of gewoon in de tuin te zitten; te lezen, een film te kijken, mijn werktafel thuis op orde te stellen (wat een varkensstal), naar muziek te luisteren, te zwemmen. Ooit zal ik toch eens een paar knopen moeten doorhakken.

zomervreugd

Sinds vanochtend acht uur tot ongeveer nu, een dikke twaalf uur later heb ik geen stap binnenshuis gezet. Na tien maanden winter mocht dat wel eens. U mag deze mededeling overigens nemen met een klein korreltje zout, want ik ben even tot bij de ijskast gewandeld om een fles water te halen. Maar mijn uiterst geslaagde kreeftenvermomming kan getuigen van een overdaad zon.

Het begon met een wandeling tot bij Bloch, waar wij bijna gewoontegetrouw het ontbijt nuttigen op zaterdag. Een verplichtte wandeling, want eigenlijk gingen we met de tram gaan, ware het niet dat De Lijn (dezelfde van het nakende in-stap-klaar-feest) dit weekend had uitgekozen om de tramsporen ter hoogte van ergens de Delhaize-Bernard Spaelaan-Rozemarijnbrug (ik weet niet juist waar, want ik ben er niet gepasseerd) open te breken. Een excellente timing, want niks zo goed voor de appetijt als een ochtendwandeling.

Twee filmpjes binnen gegeven bij Alltech (ik wil Fotoshop best wel eens proberen, maar het ligt gewoon veel te ver uit onze weg); daarna in de Engelse tweedehands boekenwinkel op de ajuinlei binnengewipt. Drie boeken voor 7 EUR (2 Greenes en een Ludlum); en de Fnac waar ik mijn twee ontbrekende Lee Childs heb gevonden (kan ik eindelijk verder lezen).

Braderij in de Korte Dagsteeg/Walpoortstraat; aperitief bij de Marimain; lunch in Sirena (op de hoek met de Huidevettersstraat). Telkens met grandioos zicht op de voorbijgangers. Op de terugweg in De Poort binnengewipt, snel nog om groenten en fruit in ’t Vitamientje op de Elisabethlaan, en de rest van de dag in de tuin doorgebracht. Geen telefoon, geen computers, geen internet.

En vriendelijk dat iedereen was. Ik heb geen boos gezicht gezien (wel rood, en neen, niet alleen in de spiegel). Ondanks alle gezweet en gepuf waren de mensen vriendelijk, behulpzaam, toegeeflijk, tolerant, en zeer bereid tot een gesprek. Iedereen leek met vakantie. Dat het maar altijd zo zomers is.

waanzin

Tessa heeft de ganse week verlof genomen om met Henri de krokusvakantie te kunnen doorbrengen. Of ik toch ook niet één dag verlof zou nemen? ’tuurlijk. Wijs zelfs, want dan moet ik eens niet met de trein naar Brussel.

Eh. Oeps. Ik moet weg. We gaan immers in de kijkdozen van Jan Fabre gaan gluren, en in het heraangekleedde atomium ronddwalen. Straks missen we nog onze trein.