openbaar vervoer – volume12

Ge moogt hem houden, uw Omnipas

Vorige week zat er een uitnodiging in de bus van De Lijn (pun not intended). Mijn abonnement –Omnipas– verstrijkt binnenkort, maar ik kan nu al hernieuwen, dan kan ik naad- en probleemloos blijven genieten van hun diensten. Ik moet er slechts 232 euro voor neertellen.

En toen ging ik toch maar even rekenen. Als ik 232 euro spendeer aan Lijnkaarten, dan heb ik er net geen 26. Met 25 Lijnkaarten kan ik 250 ritten met tram of bus afleggen in Gent. Laten we uitgaan van twee ritten per activiteit (heen en terug met meer dan een uur tussen), dan kan ik voor dat geld naar 125 activiteiten (of elke drie dagen één). Ik denk niet dat ik het openbaar vervoer frequenter dan dat gebruik.

Gent is al maar een voorschoot groot: alles is gemakkelijk bereikbaar met de fiets of zelfs te voet.
De service van De Lijn is de laatste tijd niet veel soeps. Het avond- en nachtnet is een regelrechte ramp. Een concert meepikken, een glas drinken en daarna terug naar huis? Dan neemt u beter de taxi of de wagen.
De Lijn is erin geslaagd om de as die van het Sint-Pietersstation langs de Koning Albertlaan naar het centrum gaat voor bijzonder lange tijd te onderbreken. Tram 21/22 rijdt niet meer; tram 4 is onderbroken; bus 6 rijdt één keer per uur op zaterdag en al helemaal niet op zondag.

Ik merk dat ik met de fiets naar concerten in het centrum ga; met de wagen naar de opera en naar Opatuur in De Centrale; te voet of met de fiets ga lunchen in Greenway; en op zaterdag vaak beladen als een muilezel te voet van het centrum naar de stationsbuurt terugkeer.

Dus neen, beste mensen van De Lijn, ik ga mijn abonnement niet vernieuwen. Ik koop wel een rittenkaart, voor het uitzonderlijke geval dat ik geluk heb en een bus of een tram vind die wél naar de Albertbrug rijdt.

Met de trein naar Bokrijk

De trein is altijd een beetje reizen. Henri vraagt al sinds de jaarwisseling om (nog) eens naar Bokrijk te reizen. De laatste keer zal zo’n acht jaar geleden zijn, toen we nog lentes en zomers hadden en ik niet met Henri thuis (binnen) wou blijven zitten terwijl Tessa van wacht was. Dus hadden we gisteren tickets online besteld (ik) en in het station zelve gekocht (Tessa), toen bleek dat de daguitstap naar Bokrijk niet via de site van de NMBS te koop werd aangeboden.

De trein vertrok om 8.24 u. en zou ons met één overstap (in Leuven) tegen 10.39 u. in Bokrijk brengen. Er was ook een rechtstreekse trein, maar die vertrok om 8.08 u. en die kwam op hetzelfde moment in Bokrijk aan. Het ging inderdaad over dezelfde trein, een boemeltrein, waar we dan pas in Leuven zouden op overstappen van onze snellere trein. Behalve dan dat die trein niet sneller was, maar een vertraging had opgelopen van maar liefst 17 minuten, waardoor we in Leuven een uur op de volgende trein naar Bokrijk hebben moeten wachten (aankomst aldaar: 11.39 u.).

Ondertussen bleek Henri ziek te zijn, en zienderogen ook zieker te worden. Tegen half één heb ik mij met hem in één van de weides gelegd (onder een prachtige lindeboom), terwijl Tessa naar de Sixties-tentoonstelling trok. Het masterplan was om pas tegen een uur of zes de trein terug naar huis te nemen, maar hij was zo ziek, dat we nog rap iets hebben gegeten (Henri hield het bij een rijstpapje), en de trein van 15.21 u. naar Gent hebben genomen.

De rechtstreekse trein deze keer, zodat we wel degelijk snel thuis zouden geraken. Behalve dan dat deze trein ook weer bijna twintig minuten vertraging had, waardoor we er bijna drie uur over hebben gedaan om van Bokrijk terug in Gent te geraken.

39,1° biepte de thermometer, ocharme de jongen.

Ondertussen, op de bus

“Gaan ze nu echt dat mens dat er niet eens in slaagt haar eigen partij te leiden, een bestuursfunctie geven in een land dat meer dan 500 dagen nodig heeft om een regering bijeen te krijgen?”

Normaal gezien neem ik de tram naar het centrum. Sinds tram 21/22 door de PaGaS uit het centrum weggehouden wordt, moet ik naar de Kortrijksesteenweg trekken om in de buurt van de Zuid (lees: de OR en de Vooruit) te geraken, tenzij ik er een half uur over wil doen om met tram 24 de scenic tour rond Gent te rijden.

Gelukkig is er bus 6, die wel maar om het half uur rijdt, maar die mij rechtstreeks tot zowat de voordeur van Vooruit brengt. Er zit veel jeugd op die bus, maar af en toe ook wat ouder volk. Drie mannen zaten op de vierzit achter mij, en het ging over het topic van de voorbije 540 dagen. De regering komt eraan, de ’toffe ministerportefeuilles’ zijn zo goed als verdeeld.

Ne tikee

“One ticket to the station please”, vraagt een man met een ontegensprekelijke native Engelse tongval. Hij betaalt, en gaat vervolgens zitten. De trambestuurder zucht even, haalt een hoop geld uit het vakje waar het geld normaal gezien in teruggegeven wordt, stapt helemaal uit zijn cabine en vraagt, met een vervoersbewijs en wisselgeld in de hand: “Wie heeft er hier juust ne tikee gekocht in ’t Engels?”

Concert in eigen stad

Een concert in Gent, dat betekent met de tram erheen, en te voet/met de taxi/met de wederhelft die u met de wagen komt halen terug (maar in dat laatste geval moet die wederhelft eerst nog een oetl*l van voor uw poort laten takelen ook). Goede zet, de tram die maar tot 22u30 rijdt.

(Het stadsbestuur, dat is gewoon een handpop van De Lijn, in Gent.)

Doekje voor het bloeden

Het gaat niet zo best met het bestuur/management als er meer aandacht en geld gaat naar imago dan naar (de meer praktische) oplossingen. Neem nu De Lijn; vandaag zat dit in de bus:

De doelgroep van deze actie beslaat zonder enige twijfel slechts een fractie van het abonneebestand van De Lijn. En al krijgt De Lijn waarschijnlijk een fantastische deal op de enveloppes, de portkosten, de drukkosten voor de postkaart, en de kosten voor de badges; toch had ik dat geld liever beter besteed gezien. Aan opvang voor daklozen, als het dan toch om imago moet draaien; aan betere condities voor de chauffeurs; aan een verruiming van de dienstregeling (de laatste tram om 22u30, komaan zeg); noem maar op, zolang het maar om nuttige zaken gaat. En neen, Zet uw nieuwjaarswensen op een tram van De Lijn!, is al evenmin een nuttige zaak.

Het wordt symptomatisch, al dat hersenloos imago-gedoe.

De Post, De Lijn, De Burgemeester: it’s the people, stupid

Op vier september bestelde ik een paar spullen bij Amazon FR: twee platen, een telefoon en een boek over Miles Davis. Ik volg half via Amazon en de Taxipost tracker wanneer het gaat geleverd worden, merk op dat de status plots komt op “Pakket onderweg voor distributie” en vervolgens op “Pakket uitgereikt op ronde”. Zonder dat dit pakket aan mij werd uitgereikt. Een dag later krijg ik van Amazon bericht dat mijn pakket aan hen geretourneerd is, en dat mijn betaling wordt teruggestort.

Vanochtend vond ik op de site van Taxipost een status “05:47 Pakket onderweg voor distributie” en vervolgens “11:37 Pakket uitgereikt op ronde”. Ik heb vandaag evenwel geen Amazon pakket ontvangen. *zucht*

Ik deel Michels mening voor een groot deel. De postmeneer die hier de pakjes komt uitreiken is de vriendelijkheid zelve; de gewone facteur die af en toe moet aanbellen ook. Die mensen doen hun job meer dan behoorlijk, en met de glimlach. Boven hun hoofden zitten daar echter een paar charlatans te mekkeren, die nog nooit zelf een brievenronde hebben afgelegd –zelfs niet met de wagen, durf ik veronderstellen– en die dan met georoutes gaan schuiven en tijdsbestekken alsof ze weten waarover ze het hebben. Geld, dat is het enige wat in hun gedachten opkomt.

En hoort, De Lijn kampt in Gent een beetje met een imagoprobleem –ze kampen eigenlijk met een echt probleem, zo schreef ik gisteren al. Maar ziet, dat imagoprobleem smelt dra als sneeuw voor de zon. De eindejaarsperiode komt eraan en De Lijn roept iedereen op om de nieuwjaarswensen en goede voornemens in te sturen. Met die wensen worden dan de trams bekleed, en, zo zegt de persmededeling De Lijn wil op deze manier iedereen een gelukkig 2011 wensen en bedanken voor het begrip en geduld in 2010 met de vele wijzigingen en werkzaamheden.

Ha! Wat had ik gezegd: opgelost, dat imagoprobleem. Iedereen content over De Lijn. De trams rijden plots wel weer tot na 23u, er zijn geen opengebroken straten meer, de chauffeurs worden niet meer onderbetaald en moeten niet meer overwerken, enzovoort. Allez hopla: allen naar www.delijn.be/gent/.

Pas op, in Gent moet ge niet te veel kritiek meer hebben, tegenwoordig. Burgemeester Termont zou gelijk al die bloggers maar wat graag de mond snoeren.

Ondergronds

Ze hebben hier zelfs een soortement ondergrondse, de Downtown Seattle Transit Tunnel. We hebben het ontdekt toen we onderweg waren naar de Mariners, en we op zoeken waren naar een mogelijks transport daarheen. (Uiteindelijk hebben we de zes of zo straten gewoon afgewandeld.)

Opgelet: zwenkt uit!

Tijd voor een nieuwe lading bibliotheekboeken, verkondigde ik aan Henri, vanochtend. Na een lui ontbijt en bijhorende douche trokken wij dan ook gezwind met de tram richting Zuid.

“Sorry, maar dit is momenteel de eindhalte”, liep de chauffeur het gangpad af van de hermelijntram. We hielden halt aan de Zonnestraat –waar nu eigenlijk geen halte meer is.

Een gans cordon Lijnvoertuigen wachtte ons op over de lengte van de Kouter. Staking?

Aan de Blauwe Kiosk stond een vrachtwagen dwars over de Vogelmarkt. Geen doorkomen aan.

Bij nadere inspectie zat er nog iets tussen die vrachtwagen en de Blauwe Kiosk! Een Porsche. Carrera. Met een mevrouw erin! En een scheve spiegel. Dat valt nog mee.

Oeps. Dat valt niet echt meer mee.

Gelukkig had het er alles van weg dat het ongeval zich tot materiële schade beperkte. Dure schade, weliswaar, waar mogelijks nog een gepeperde rekening van De Lijn aan valt toe te voegen.

Bulderbus

Sinds de tunnel naar de Voskenslaan gesloten is –of sinds de werken aan het Sint-Pietersstation begonnen zijn– rijden er ook bussen door onze straat. En dan hebben ze een paar jaar geleden wel mooi “geluidsdempende maatregelen op de trambaan” voorzien tijdens de heraanleg van de Albertlaan, voor bussen lijkt dat niet te helpen. De tram rijdt in vergelijking nauwelijks hoorbaar door de straat; de bussen dreunen dieselgewijs net niet het glas uit de vensters. Ik overdrijf niet, helaas. Mijn bureaustoel trilt –net zoals de rest van het huis– mee, terwijl ik dit schrijf en er zo’n mastodont onder mijn raam passeert.

Hopelijk verdwijnen de bussen opnieuw, eenmaal ze daar hun zaken op orde hebben gekregen, aan het station. Wat het probleem niet oplost natuurlijk, want ze reutelen/bulderen vaak gewoon in te hoge versnelling voor de (correct) lage snelheid waaraan ze rijden. Bijstellen zou misschien al helpen, al zoekt men misschien beter eindelijk eens een ecologisch verantwoord(er) alternatief voor die roetuitstoters.