Opgelet: zwenkt uit!

Tijd voor een nieuwe lading bibliotheekboeken, verkondigde ik aan Henri, vanochtend. Na een lui ontbijt en bijhorende douche trokken wij dan ook gezwind met de tram richting Zuid.

“Sorry, maar dit is momenteel de eindhalte”, liep de chauffeur het gangpad af van de hermelijntram. We hielden halt aan de Zonnestraat –waar nu eigenlijk geen halte meer is.

Opgelet: zwenkt uit!, Kouter, Gent, BE, 10/08/2009

Een gans cordon Lijnvoertuigen wachtte ons op over de lengte van de Kouter. Staking?

Opgelet: zwenkt uit!, Kouter, Gent, BE, 10/08/2009

Aan de Blauwe Kiosk stond een vrachtwagen dwars over de Vogelmarkt. Geen doorkomen aan.

Opgelet: zwenkt uit!, Kouter, Gent, BE, 10/08/2009

Bij nadere inspectie zat er nog iets tussen die vrachtwagen en de Blauwe Kiosk! Een Porsche. Carrera. Met een mevrouw erin! En een scheve spiegel. Dat valt nog mee.

Opgelet: zwenkt uit!, Kouter, Gent, BE, 10/08/2009

Oeps. Dat valt niet echt meer mee.

Opgelet: zwenkt uit!, Kouter, Gent, BE, 10/08/2009

Gelukkig had het er alles van weg dat het ongeval zich tot materiële schade beperkte. Dure schade, weliswaar, waar mogelijks nog een gepeperde rekening van De Lijn aan valt toe te voegen.

met vallen en opstaan

Het eerste wat er door mij heen flitste was “shit, ik stap op hond”, onmiddellijk gevolgd door “ik heb dat beest toch geen pijn gedaan” en een fractie later “die wou toch niet in mijn benen bijten of zo?!”.

Het zal tijdens kilometer 13 van de voorziene 15 geweest zijn dat ik –onder de Europabrug door– net weer op de vlakke Neermerskaai kwam, toen ik een mevrouw –met haar hond op wandel– voorbij liep. En toen sprong dat mormel, zo’n redelijk dikke mopshond, tussen mijn benen. De seconde of twee drie die daarop volgden speelden zich met dezelfde traagheid af, als welke ik eerder al had meegemaakt. De volgende gedachten waren: “blijven lopen! ik moet blijven lopen!” en meteen daarna “het lukt niet! ik ga vallen!” en nog “hoe val ik met de minste schade als gevolg?” Op mijn heup en schouder dus, en zo rolde ik een keer of twee over kop.

Mijn eerste, niet reflexmatige gedachte was “godverdomme, mijn tijd! Mijn tijd is naar de knoppen.”

De mevrouw was zeer vriendelijk en behulpzaam, en zelfs een beetje aangedaan. Er stopte onmiddellijk ook een andere mevrouw, die met de fiets langskwam. “Hebt u zich geen pijn gedaan, meneer?” Het moet een redelijk fenomenale buitelpartij zijn geweest, want ze keken alletwee nogal bezorgd. “Bent u zeker dat u niets hebt gebroken?”

De mevrouw met de hond verontschuldigde zich menigmaal, bijna met tranen in de ogen van het schrikken, maar ik zette dra mijn weg verder. “Neenee, geen probleem, mevrouw, is uw hond niet gewond?” En zodra die laatste vraag ontkennend werd beantwoord, was ik al opnieuw vertrokken voor de laatste anderhalve kilometer.

Geen kledij gescheurd, geen botten gebroken, alleen ziet mijn heup wat blauw en is mijn rechterarm wat geschaafd (met bloed en al). Niets wat mij van mijn training morgen zal tegenhouden.

ramptoerist

Eventjes een oeps-moment, een kwartiertje geleden: tram 4 graaide een overstekende auto mee.

allemaal trammetjes

Die groene auto rechts, dwars op de rijweg, draaide door de impact 180 (of zelfs 540) graden rond haar eigen as. Hopelijk is iedereen er gewoon met de schrik vanaf gekomen, al vrees ik dat er binnenkort sowieso een grote rekening in de bus van de autobestuurder zal glijden.

Maar zie, het is allemaal al opgekuist. Alleen die auto en een MUG staan er nog, en wat markeringen op de weg.

(Euh ja, ik zat thuis, en nee, ik had niks beters te doen.)