“I’m on a natural high“, zong Vanessa Paradis in een van de liedjes die Lenny Kravitz voor haar schreef. Dat moet zowat het gevoel zijn dat ik nu heb, zowel om de (naïeve) interpretatie die verder aan de tekst kan worden gegeven, als door uitputting.
We maken er een gewoonte van. Na de Vooruit zaterdag (zondagochtend), hebben we (helaas zonder Tessa deze keer) meteen ook maar het Studio Skoopcafé gesloten. Een pak vroeger dan de vorige keer (ergens rond tweeën), en bovendien werd ik door Lief (kijk eens hier) en i. met de wagen netjes voor mijn deur gedropt, zodat mij een een al te lange nachtelijke tocht werd bespaard. (Dankuwel.)
Grootse plannen werden gesmeed (o.a. Beau zal content zijn); (te) veel geklaagd over wat eigenlijk een luxe-situatie is (maar het lucht op); lichtelijk overdreven in mijn uitgaven (maar kijk, maak zelf de som); en verschrikkelijk goede raad gekregen voor mijn experimenteerzucht.
De lentezon is (was?) er vanochtend eindelijk écht, maar ik heb me toch maar bedwongen en ben niet met de motor naar het werk gekomen (hoewel dat verschrikkelijk veel wilskracht vergde). Immers, i’m on an natural high, al vrees ik dat ik recht op een crash course afsteven. (Hoewel ik er voorlopig nog als een duracellkonijn bij loop.)