druk – volume12

Binnenkort

’t Is niet alsof ik stilzit. Brood bakken, of andere gevoelige zaken in de oven bereiden, dat lukt momenteel niet echt, gezien onze over ondertussen al een paar maanden… een beetje kapot is. Het is zo’n ronddraaiend combi-ding, dat niet langer ronddraait. En opdat de warmeluchtoven goed zou functioneren, moet er wel degelijk rondgedraaid worden. Zonder draaien zit ik met halfgebakken pizza’s, cup- en andere cakes, en brood, jawel.

Edoch kijk: ondertussen maak ik wel mijn eigen granola (ne keer roeren om de tien minuten verricht wonderen). Binnenkort het eenvoudige recept.

En ik heb een gratis duoticket voor The Avengers gekregen, waar ik samen met Henri naar gaan kijken ben vorige week maandag. Hij ging een verslag schrijven, maar ik heb de indruk dat ik daar nog lang op kan zitten wachten. Binnenkort post ik er dus zelf maar één.

Tot slot heb ik keldertaart gemaakt. In onze traditie is dat petit-beurrekes met slagroom, en ik heb deze keer van die opklopbare soya slagroom van Alpro gebruikt, waar zowel Henri als ikzelf tuk op zijn (Tessa iets minder). Binnenkort misschien een recept, maar moeilijk is dat niet: petit beurrekes, slagroom, koffie. De onderste laag petit beurrekes in koffie weken, op de schaal leggen, slagroom op lepelen, nieuwe laag petit beurrekes, slagroom,etc… eindigen met slagroom. (Ja, ik ben mij van de ironie bewust van het gebruik van veganistische slagroom met petit beurrekes.)

Meer uren!

’t Is een beetje druk: ik zit tot over mijn oren in de foto’s (zijn hopelijk morgen klaar), heb oedels vergaderingen, en moet nog een brief naar de RSVZ sturen, en ergens nog teksten klaarstomen ook denk ik.

Een streepje muziek onderwijl (zou ik dat ooit kunnen spelen?):

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=0xzYr_C7ty4&w=500&h=369]

De Zigeunerweisen (Op. 20) van Pablo de Sarasate, oorspronkelijk voor viool en orkest (zoals hier met soliste Bojidara Kouzmanova, of de versie van Anne-Sophie Mutter op Carmen – Fantasie met James Levine en het Wiener Philharmoniker).

Cloudy

Hm. Ik had een artikel in gedachten over de muziek van het voorbije weekend, maar voor ik het wist zat ik met mijn kop in de iCloud. ’t Zal voor morgen zijn.

Zaterdagdag

Ontbijtkapper(Henri)muziekleslunchschermenverjaardagsfeestconcert(DeWerf).

(Geen tijd voor avondeten/lopen/saxofoon –gelukkig wel een boek mee.)

En bij u?

Fugit

Huh. Dat was dus september.

Maandagdruk

Vroeger –t.t.z. vorig (school)jaar– was de maandag mijn nietsdoendag™. Ik hield maandagen zoveel mogelijk vrij om die vervolgens geheel geïmproviseerd door te walsen. Tegenwoordig is de maandag zowat de druktste dag van de week (al raakt ook de dinsdag probleemloos gevuld, en de woensdag en…). De meeste dagen zien er ’s ochtend trouwens gelijkaardig uit. Eruit rond kwart voor zeven, ontbijt maken, iedereen uitwuiven, de dringendste dingen doen op de computer (ik moet overigens héél erg dringend een aantal mails beantwoorden), gaan lopen, en op de saxofoon blazen. Oeps, het is plots al 13 u. geworden.

Om 13 u. 30 heb ik les, normaal duurt dat een half uurtje, maar gezien ik overdag kan komen loopt dat gemakkelijk uit naar drie kwartier tot een uur. We zijn bezig met een aantal standards te ontleden aan de hand van de partituren in the Real (Bb) Book en de versie(s) die ik uit mijn discotheek heb opgesnord. Momenteel zijn we bezig met Lullaby of Birdland, There Will Never be Another You (eigenlijk in de versie van Lennie Tristano, maar Chet Baker gaat er altijd wel in), When I Fall in Love, en My Favorite Things –tiens, Bruno, zoudt ge tegen volgende week die versie van Coltrane niet eens noteren om te zien hoe ze afwijkt van de partituur die ge hebt?

Vervolgens inkopen doen, en kijk eens, het is al half vier, en dus moet ik naar de OR, want daar zit ik elke maandag op Henri te wachten. Een koffie of twee voor mij, een vieruurtje voor Henri, “papa, ge hebt mij zaterdag beloofd dat we eens in die nieuwe gsm-shop hiernaast gingen binnenstappen”, en het is half zes als we thuis zijn. Even overlopen wat hij allemaal moet doen voor school, eten maken, eten eten, kijken naar het begin van Komen Eten, Henri in zijn bed stoppen, en dit postje schrijven. Zo één keer in de week is dat eigenlijk wel leuk, als alles naadloos in elkaar overloopt. Heel organisch, heel zen –maar het zou niet voor elke dag zijn.

Repeteren

Oeps. Daar gaat de dag. Net terug van een concert in Brugge, en voor de rest zowat de ganse dag op de sax geprutst. Later meer.

Onverwacht

Vandaag ging ik een dagje rusten. Ik heb aften, kan al twee weken geen sax spelen want de ondingen zitten op mijn onderlip. Tessa heeft vanochtend medrol voorgeschreven, dus ik hoop dat het nu wat vooruit gaat gaan. Dus gingen we een dagje cocoonen, Henri en ik. Een beetje naar tv kijken, en beetje rondlummelen in huis, een beetje recup gelijk.

Hindernis 1, nog thuis.
“Papa, we gingen wel zo’n verdeelstekker gaan halen in de Brico hé.”

Hindernis 2, aan de Brico in Oostakker.
“Gaan we eens in de Mediamarkt ook, Papa? Nu we hier toch zijn.”

Hindernis 3, terug thuis.
“Gaan we naar de Tasty World om te eten, papa? Dan kunt ge daarna nog een koffie drinken in de OR.”

Hindernis 4, aan de Zuid.
“Waar is dat nu, die Vinyl Kitchen, papa.”

Hindernis 5, terug thuis.
“Joehoe, ben ik niet op tijd thuis om naar de Ikea te gaan?”

Collega Martini zou gezegd hebben: “I’m totally knackered.”

Twee cd’s en een lp

En toen was het plots middag, kreeg ik een cd in mijn handen gestopt, zat ik in een lunchmeeting tot 16u, kreeg ik een lp in mijn handen gestopt, kwam ik thuis, zat er een cd in de bus, ging ik Henri halen en was de dag voorbij (of was hij net begonnen, ik raak daar nooit aan uit).

“Ge ziet er zo opgewekt uit”, zei Katrien, toen ik rond 16u30 even in OR binnensprong voor een snelle koffie. Sommige dagen zijn gewoon zo: ge hebt maar tijd voor een kwart van wat ge van plan waart, en ge schrijft een lullig postje. En toch vindt ge voldoening.

Chaos?

Geen tijd, ik verhuis. Enfin, niet ik, niet wij, maar een boekenkast. En gezien ik mij nogal makkelijk laat afleiden –“Och! Wat ontdek ik nu in deze hoop die ik in geen tien jaar bekeken heb.”– duurt het langer dan men van zo’n karwei mag verwachten. Voeg eraan toe dat ik ze ook nog eens alfabetisch op auteur wil herschikken (wars van genre of taal), en dat ik het onkruid ervan tussen wil wieden, en dat resulteert meteen in… in… erm… in een langdurig gedoe.

Voorlopig dus geen tijd gehad om rekeningen te betalen, tekstjes te schrijven, cd’s op te lijsten, voorbeschouwingen te schrijven, en dies meer. En ik vertrek zo meteen naar Brussel voor een concert. Maar morgen doe ik al die dingen die aan het begin van deze alinea vermeld werden. Hoop ik. En dan versleep ik weer wat boeken. En ga ik naar Antwerpen voor Follow the Sound. Denk ik toch. Ik zou daar allemaal mijn hand niet voor in het vuur durven steken.

Och, en ik moet de schouwverger nog bellen. En de verwarmingsofferte bekijken. En als dat allemaal gedaan is, mijn bureau opkuisen. En hopelijk nog eens een kilometer of drie-vier lopen. En sax spelen. (Dat laatste is eigenlijk de enige dagelijkse constante.) Chaos, maar ik heb niets liever.