In het artikel Ook kleinere biljetten uit de automaat (DS 31/08/2006) peilt (kdr) naar de reactie van de banken op het initiatief van Dexia dat, net zoals bij de ING, het mogelijk zal maken om voortaan ook biljetten van 10 euro uit de automaat te halen.
“Onze automaten hebben weliswaar ook drie laden,” zegt de woordvoerster van KBC, “maar er is toch nog het meeste vraag naar biljetten van twintig en van vijftig euro.”
Het aanbod bepaalt bij KBC duidelijk de vraag.
– Hallo, met Bruno Bollaert, met wie spreek ik alstublieft?
“Spreek ik met Bruno Tessa?”, klonk het van de andere kant. Duidelijk niet, dacht ik, ik heb u net mijn naam gezegd. Want als ik de (vaste) telefoon beantwoord, ben ik altijd zeer beleefd. En ik verwacht van u hetzelfde, met als minimumvereiste dat u zichzelf identificeert, vooral wanneer de caller ID ‘withheld‘ vermeldt.
– Nee, met Bruno Bollaert, maar met wie spreek ik alstublieft.
“Dan heb ik de verkeerde naam gekregen, sorry daarvoor. Mag ik u iets vragen, Bruno?”
Oeps. Dubbele fout mevrouw. Ten eerste hebt u mij nog steeds niet verteld wie u bent, en ten tweede, ondanks het feit dat ik niet weet wie u bent, spreekt u mij bij de voornaam aan. Noem mij oudbollig ende conservatief, maar voor de rest van uw verhaal zal u van goeden huize moeten komen als ik u nog ter wille zal moeten zijn.
– Dat mag u, mevrouw, maar wie bent u?
“Wel, Bruno, misschien kent u de organisatie Child Focus?”
En dan steekt ze van wal:
“Kan ik u optekenen voor een post-it pakket, Bruno?”
– Nee, mevrouw, dank u.
“Of misschien heeft uw bedrijf CDs nodig?”
– Nee, mevrouw, dank u.
“Of misschien briefpapier?”
– Nee, mevrouw, dank u. Ik denk niet dat ik op uw verzoeken ga ingaan.
“Of een muismat, misschien, Bruno?”
– Nee, mevrouw, echt niet.
“Dat begrijp ik hoor, maar misschien dat het volgend jaar wel zal lukken, Bruno?”
– Nee, mevrouw, ik zou liever hebben dat u niet meer belt.
“Het is natuurlijk wel voor het goede doel hé Bruno. Draag je het goede doel geen warm hart toe?”
Waarop ik toch maar de verbinding heb verbroken.
Michel Paré (van Michel Paré en MP4) op Jazz in ’t Park, 24-27/08/2006 – 25/08 Michel Paré (trompet), François Descamps (gitaar), Piet Verbist (bas), en Herman Pardon (drums). De groep heeft een schitterend album uit bij Contour: Feelin’ Free.
(Voor meer, zie de Jazz in ’t Park 2006 flickr set.)
D70, ISO500, 70-200mm @ 200mm 1/400s f/2.8
Dag één en twee van Jazz in ’t Park staan eindelijk on-line (in deze flickr set).
Maar voor de rest bestond de dag opnieuw uit over en weer geloop –al kan dat ook leutig zijn. We hebben Henri gedropt bij Sandra voor het verjaardagsfeestje van Zelie –benieuwd hoe hij het er heeft vanaf gebracht tussen die vrolijke bende vrouwenvolk. Tessa heeft een paar (kleine) centimeters van haar kapsel laten afknippen bij Ronny (aan het pleintje op het einde van de Vlaanderenstraat) –wreed goeie kapper, en de eerste die ook Henri’s haar naar volle tevredenheid wist te knippen.
En daartussen zijn we in de Chinese/Aziatische supermarkt op de Vrijdagmarkt binnengestapt, om er (ge)ruime tijd daarna buiten te komen met drie zakken waarin onder andere stak: een fles pruimenwijn (voor Tessa); allerlei soorten noedels en (rijst)pasta; een kilo basmatirijst; Tepanyaki saus; All Purpose soja saus (beide van Kikkoman); Wasabi; opgelegde gember (heerlijk); zeewier; en een gratis pakje cherry flavoured kauwgom. ’t Was nochtans geen dag van de klant.
Het masterplan was om vandaag eerst naar Media Market in Oostakker te trekken, en nadien naar de Colruyt. Om tien uur was ik eindelijk uit bed geraakt (al was ik toen al meer dan drie uur wakker), en tegen goed twaalf uur was ik gewassen. Het plan werd verdaagd.
Henri was echter makkelijk te vinden voor plan B: laten we naar de film gaan. Lunchen in de Vooruit –de Italiaan in de Korte Dagsteeg is dinsdag gesloten– gevolgd door een fikse wandeling naar Decascoop. Cars speelt ondertussen al in een kleinere zaal (zaal 8), en zelfs die was maximaal voor de helft gevuld. Afgezien van het feit dat gaat over Doc Hollywood met wagens ipv acteurs, heeft Pixar hier opnieuw een mooi staaltje CGI afgeleverd; zeer gedetailleerd en realistisch. Ook inhoudelijk was het het soort film waarvan ik graag heb dat Henri ze te zien krijgt: vriendschap boven gewin.
Achteraf een korte stop op het terras van de Marimain om de laatste zonnestralen op te vangen, en dan was het eigenlijk de bedoeling dat we –via de groentenwinkel in de Nederkouter– huiswaarts zouden gaan. Op de hoek van de Bagattenstraat en de Nederkouter konden we echter niet weerstaan aan de heerlijke pizzageuren van Pane & Vino. De Spaghetti, Pizza Romana en Pizza Vegetarienne gingen er vlotjes in (en voor een schappelijk prijs). De bediening was vriendelijk en zorgzaam, zodat het ons dan ook niet verwonderde dat het er een voortdurende vas-et-viens was. Ze zien er ons nog terug.
Maar dus nog steeds geen tijd gehad voor de foto’s. Morgen. Denk ik.
Sinds ik mijn 70-200 heb, is mijn 70-300 in ongebruik geraakt. Liever dan ze te laten liggen in mijn kast, dacht ik er iemand –voor een zacht prijsje– plezier mee te kunnen doen. De Nikon AF 70-300 f/4-5.6G komt in de originele verpakking (ik bewaar alles), met documentatie, lensdop, lenskap (HB-26), en in zwarte versie.
Gebruik: ik heb ze gebruikt voor bijvoorbeeld de meeste foto’s in deze sets: Jong Jazz Talent in Gent 2004 en Gentse Feesten 2004. Bij normaal gebruik (vs donkere concertfotografie) is deze lens zeer geschikt; ze weegt weinig, is relatief compact, en heeft mij nooit in de steek gelaten.
Wie ze hebben wil, doe mij een deftig bod, anders smijt ik ze op ebay.
(De nieuwprijs ter referentie: bij Konijnenberg is ze te koop voor 199 EUR, bij Focilux is ze een pak duurder, bij Foto Rembrandt kost ze 269 EUR.)
Had ik het niet gezegd, dat ik de rest van de vakantie ook wel vol zou krijgen?
Hoewel ik gepland had de ganse dag van foto te doen (ik wil niet meer wachten om de foto’s van Jazz in ’t Park te verwerken), ben ik er amper toe gekomen om ze allemaal te bekijken, de onscherpe te verwijderen (veel minder dan gedacht), en de overblijvende te importeren in Aperture. Het doel is max 1 per artiest over te houden. Over de workflow bericht ik achteraf.
Wegens plaatsgebrek in ‘den bureau’ moest ik noodgedwongen eerst een beetje opruimen, en voor ik het wist (1) deed ik veel meer dan nodig, en (2) was het middag en moesten we lunchen. Daarna zijn we richting Ikea getrokken, in de ijdele hoop een paar opbergkasten te scoren –veel te veel volk, en dat is absoluut mijn ding niet. We zijn wel met drie kaders (lijsten) naar huis gekomen, zodat ik eindelijk een paar posters (of foto’s) kan [uit|op]hangen.
En ziet, binnen een half uur moet ik weg om te vergaderen voor Het Project. Morgen tweede poging.
Een kind moet kunnen spelen; rondlopen, in de plassen springen, met andere kinderen rotzooien, vuil worden. Dat staat buiten kijf. Maar als uw kind gedurende een half uur met een stok op alles loopt te slaan wat het op zijn weg tegenkomt –van tafels tot stoelen en bomen en tentzeil– en daarna op hetzelfde élan alle andere kinderen opjaagt, en ei zo na met stenen naar de mensen begint te gooien, dan had u al drie kwartier eerder moeten optreden.
Kijk, makker, ik heb zelf een kind, en ken een hoop mensen met evenveel kinderen, met twee, met drie, en zelfs met vier. En zij slagen erin hun kind(eren) in de hand te houden. De opvoeding ligt bij de ouders, niet bij de maatschappij. Zelfs niet als u insisteert dat zij tijdens hun puberteit uw huishouden overnemen.
We beginnen met kleine stapjes, maar de conditie moet terug naar boven (ik durf niet schrijven: op peil komen). Vanaf vandaag beginnen we met crunches en sit-ups, te rekenen twee maal daags (hoewel zonder doktersvoorschrift).
Ik heb de eerste sessie net achter de rug, en het is (1) verbazingwekkend hoe vermoeiend dat is, maar (2) helaas minder verbazingwekkend hoe slecht het met mijn conditie is gesteld.
Hoe is het met uw conditie gesteld? Doet u nog aan sport?
Gisteren Jazz in ’t Park iets te enthousiast ingezet vrees ik. Als onverantwoorde ouder(s) mocht Henri overigens mee voor de laatste groep van de dag (Frederik Leroux Quartet), waarna Tessa nog met een kennissenkring van het UZ kwam aanzetten. Resultaat: de laatste tram gemist –nogal wiedes, want we zetten pas aan om ergens middernacht– waardoor we in de gietende regen te voet huiswaarts mochten. (Al waren er vrijwilligers genoeg om ons een lift te geven –koppigheid heet zoiets, denk ik.)
Gezien Henri toen duchtig lag te slapen, had ik bovendien beslist hem naar huis te dragen (zowat van het Zuidpark totaan het Sint-Pietersstation), en vooral dat laatste is mij niet goed bekomen. Vandaag doen we het wat kalmer aan: Henri gaat bij zijn grootouders logeren, wij gaan rond zessen een hapje eten, en na het optreden gaan we onmiddellijk huiswaarts. Of dat is toch de bedoeling.
De Duveltent is met dit weer overigens zeer geschikt om een deftig licht te krijgen (zowel het natuurlijk licht als kunstlicht), enkel de muzikanten aan de linkerkant van het podium blijven een beetje in het duister zitten. Centraal en rechts (vanuit de zaal gezien) wordt er echter interessant licht geworpen. Gisteren nog een recensie-exemplaar van de debuutCD van het FLQ mogen ontvangen (Angular), dus u krijgt van mij binnenkort nog wat foto’s en hopelijk ook een bespreking.
Ook de catering is zoals elk jaar de moeite waard, in het Zuidpark. Voor amper drie euro heb je een lichte lunch (vandaag een tortilla met gemarineerde kip), een hamburger, of nen hieten nond (hotdog).
Gratis muziek, goedkope lunch, foto-op, en vandaag zelfs een streepje zon. Daar zijn wij best voor te vinden.