We beginnen met kleine stapjes, maar de conditie moet terug naar boven (ik durf niet schrijven: op peil komen). Vanaf vandaag beginnen we met crunches en sit-ups, te rekenen twee maal daags (hoewel zonder doktersvoorschrift).
Ik heb de eerste sessie net achter de rug, en het is (1) verbazingwekkend hoe vermoeiend dat is, maar (2) helaas minder verbazingwekkend hoe slecht het met mijn conditie is gesteld.
Hoe is het met uw conditie gesteld? Doet u nog aan sport?
Ik ga nog erger doen: naar een fitness of iets dergelijks. E
Ik heb me voorgenomen vanaf mijn dertigste te gaan fitnessen. Met nog bijna 10 jaar te gaan is dat dus een mooi voorbeeld van uitstelgedrag. Ik troost me wel met de gedachte dat het weekendwerk in de horeca zorgt voor ettelijke afgelegde kilometers per week.
Ik ben drie weken geleden terug beginnen lopen. Na vijf mislukte pogingen ben ik er toch in geslaagd vol te houden. (En dankzij nikeplus.com voor de motivatie :p ). En 4 km, aan 12km/u, daar ben ik best fier op. Zeker na ruim tien jaar niks te hebben gedaan. Vanaf morgen ook sit-ups …
Ik troost me steeds met de gedachte dat ons terreinwerk vrij intensief en goed voor de fysieke conditie is.
Ik vergeet dan wel gemakshalve dat we in die periodes op hotel- en restaurantvoedsel leven, net iets minder gezond dus.
Ik ga vanaf volgende week proberen van 2x per week te gaan fitnessen. Het is nodig, mensen beginnen op te merken dat ik “er wel gezond bij sta” tot mijn eigen verbijstering dat je dat gewoon zegt…
Deze morgen zag ik – rond een uur of 0645 – mensen (lees: een leuke meisje in dito trainingspak) joggen langs de Schelde, misschien is dat ook wel een oplossing (het joggen, niet het mieke). Wat hebben we nodig? Goeie muziek, zeg ik je.