Een kind moet kunnen spelen; rondlopen, in de plassen springen, met andere kinderen rotzooien, vuil worden. Dat staat buiten kijf. Maar als uw kind gedurende een half uur met een stok op alles loopt te slaan wat het op zijn weg tegenkomt –van tafels tot stoelen en bomen en tentzeil– en daarna op hetzelfde élan alle andere kinderen opjaagt, en ei zo na met stenen naar de mensen begint te gooien, dan had u al drie kwartier eerder moeten optreden.
Kijk, makker, ik heb zelf een kind, en ken een hoop mensen met evenveel kinderen, met twee, met drie, en zelfs met vier. En zij slagen erin hun kind(eren) in de hand te houden. De opvoeding ligt bij de ouders, niet bij de maatschappij. Zelfs niet als u insisteert dat zij tijdens hun puberteit uw huishouden overnemen.
In Marokko kunnen de kinderen ook enorm druk en lastig zijn, maar het is ook het enige land waar ik opmerkte dat omstaanders de ouders op het wangedrag van hun kinderen durven te wijzen.
En voor de Marokkaanse mannen kwam dat duidelijk hard aan.
Dacht ik vroeger ook. (Makkelijk: ben vrijgezel.) Tot vrienden van mij een zoontje met (zwaar) adhd kregen. Is geen vrijbrief natuurlijk, ik weet het. Maar toch: als ik zo’n wild kind bezig zie, denk ik altijd even aan hem. En aan zijn ouders.
Niet enkel bij de nanny zie je dergelijke uit de hand gelopen situaties (en kinderen).
Zelfs in onze eigen vriendenkring lopen enkele ettertjes. Ligt het aan hen? Of aan de ouders? Voorlopig kijk ik vooral naar de tweede groep, met als grootste probleem: veel ouders durven niet steng te zijn omdat ze zo graag de vrienden van hun kinderen willen worden. Maar zelfs bij vriendinnen durf ik hen moeilijk te wijzen op hun ongelijk.