Er is één voordeel aan, dat morgen de vakantie voorbij is…
…nu kan ik eindelijk mijn bureau opnieuw vrijmaken. Mijn toetsenbord ligt achter die middelste stapel boeken –als ik echt te moe ben, kan ik mijn kin erop laten rusten– mijn rechterarm kan net tussen de twee stapels door.
Euh, that’s all folks. Ik ben offline vandaag.
Het Marcelo Moncada Space Quartet is niet het Marcelo Moncada Quartet, is deze middag duidelijk gebleken tijdens Jazz in ’t Park. Met de klok mee: Frederik Meulyzer, Marcelo Moncada, Koenraad Ecker (en Frederik Meulyzer op de achtergrond), en Rui Salgado. De mannen moesten dra weer weglopen, want ze treden (traden?) vandaag nogmaals op, op de Antwerpse cultuurmarkt of all places. (Nog goed dat er motilium is.)
Kom ook (nog) eens langs, en breng tien euro mee, om de dubbelcd met liveopnames van de vorige editie te kopen. Oh, en vergeet uw picknickmand niet. En een fleeceke, want het wordt toch al koud, ’s avonds.
Tijdens de pauze voor het laatste concert gisteren op Jazz in ’t Park.
De eigen composites van het Zola Quartet komen van gitarist Gonzalo Rodriguez Diaz –die voorlopig met de prijs van grootste charmeur van het festival gaat lopen. Een groot deel van de identiteit van de groep komt zonder twijfel van trompettist Francisco Leal –ook al een Spanjaard. In het begin kon de groep mij maar matig boeien; het ging vooral om langerekte muziek met een hortende trompet. Pas bij het bisnummer was mijn interesse echt gewekt, met een sobere maar boeiende interpretatie van Hackensack (Thelonious Monk; lees ook dit). Toch een groep om in de gaten te houden.
…is vanmiddag gestart met Misstriohso, het trio rond Marie-Anne Standaert, Bram Weijters, en Janos Bruneel.
Om 19u30 speelt men verder, u kan ondertussen al een korte impressie lezen bij Het Project: Jazz in ‘t Park 2009
U komt toch ook?
Och kijk: een gratuite uitspraak die toont dat sommige mensen (nog steeds) niet verder kijken dan hun neus lang is. En als ze erover aangesproken worden, dan hebben ze het zo niet bedoeld, lag de nuance anders, of is het vanzelfsprekend niet van toepassing op iedereen.
Maar toch: dokters, dat heult en dat zeult met de maffia. Dokters willen zich alleen maar verrijken, ze hebben totaal geen empathie met hun patiënten, en ze behandelen het verplegend personeel als stront. (Enfin, de dames en heren specialisten
toch, de huisartsen mogen waarschijnlijk wel opnieuw tot het werkvolk worden gerekend.)
Er loopt er hier zo één rond, die om kwart voor negen naar haar werk vertrekt en om kwart na vijf al terug thuis is. Op zaterdag en zondag toch, als ze van wacht is. En als het niet te druk was. En het bezoek rap uitgevraagd was. Tijdens de week mag ik blij zijn als we ’s avonds samen kunnen eten. Als ze om elf uur niet uitgeput in slaap valt, terwijl ze nog een hoop brieven zit te dicteren. Blij zijn als het rustig is gedurende de tien minuten ontbijt die we hebben. Blij zijn dat ze ’s middags tijd heeft om te eten en niet rap een boterham in haar mond moet vouwen terwijl ze van de ene ronde naar de andere vergadering hotst. Of zullen we het naast de fysieke afmatting ook eens hebben over de psychische stress op een afdeling hematologie?
En dat ze zo content is van de samenwerking met de verpleging op haar dienst, dat heb ik hier overigens ook al tot treurens toe mogen horen. En zelf mogen meemaken trouwens, op de feestjes –met verpleging én de dames en heren specialisten
— waar ík aan haar mouw moet trekken om eindelijk naar huis te gaan want ze weet toch dat ik zo geen nachtmens (meer) ben.
Maar och, laat ons nog maar eens afgeven op de dokters. Want als het verkeerd gaat, ligt de verantwoordelijkheid vanzelfsprekend wel bij hen! En hebben ze het de facto opzettelijk verkloot ook. Doe gerust dus, kots uw gal. Dat is nog zo gemakkelijk, en ze zijn het onderhand toch gewoon.
Bah.
Gisteren bracht Tessa de steunzolen mee naar huis. “Ik ben benieuwd naar wat het gaat geven,” vertelde ze er opgewekt bij, “want bij mij maakte dat nogal een verschil, voor mijn peesontstekingen destijds.”
Ze gingen vlotjes in de Nikes, vanochtend, met meer dan voldoende ruimte voor de voeten. De welling zat wel redelijk ver naar achter op de boog van de voet –eigenlijk zat ik met mijn hiel op de ophoging. Laat ik toch maar proberen.
De eerste vijf kilometer ging dat nog goed, maar bij de tweede toer rond de Watersportbaan deed elke stap pijn. Welk een marteling. Het zal zich nog moeten zetten, moedigde ik mijzelf bij elke stap aan. Mijn pezen lieten zich evenwel niet voelen. Nu, een paar uur later, is er wel een algemene stramheid, ook aan de bovenbenen –en daar heb ik nog nooit eerder ‘last’ gehad. Mijn rechterknie liet wel wat van zich horen, maar zeker niet meer dan anders.
Op de boog aan beide voeten tekende zich evenwel een lange, dunne blaar af, dus ik vermoed dat het toch niet helemaal in orde is. Ik zal eens met andere schoenen proberen, maar als het gevoel daar hetzelfde blijft, ga ik toch eens vragen of die boog op de zolen niet wat meer naar voren moet.
Och, laat ik die kapotte harddisks eens openvijzen, dacht ik, dan ziet Henri ook eens in ’t echt hoe zo’n ding eruit ziet. “Coooool!”, natuurlijk.
Tot ik –toen ik bij de tweede harddisk het deksel eraf vees– een set vingerafdrukken vond, duidelijk genoeg om in AFIS zonder al te veel CSI-hocus pocus een match te vinden. En dan vraag ik mij af waarom het fout is gelopen met die harddisks.
(Neen dit is geen hoax, en neen het zijn niet mijn eigen vingerafdrukken. Het zijn Seagate Barracuda’s 7200.10, die in de LaCie Porsche externe USB harddiskbakskes zaten.)
Och, het was zo voorspelbaar als de plot van een gemiddelde computerfilm. Drie dagen geleden heb ik al mijn muziek van de ene harddisk naar een grotere verhuisd, vandaag laat die harddisk het toch niet afweten zeker? Gelukkig staat alles nog op de oude harddisk, maar van ‘consolidate library‘ is er vanzelfsprekend geen sprake meer. Importeren dan maar, waarmee natuurlijk al mijn statistiek weg is (hoeveel keer een nummer werd gespeeld, wanner ik de laatste keer naar een album of track heb geluisterd, de rating, etc.). Ach, niks ergs: zolang ik de muziek maar nog heb. De rest (die statistiek) staat overigens toch op last.fm
