computers – volume12

Google Nexus 7

Gezien we hier content zijn van dat Android gedoe (het belt, het sms’t, het whatsapp’t en het connecteert met dropbox en adresboeken en kalenders), werd de nieuwe tablet een van hetzelfde kamp. Goedkoper dan het Apple alternatief, en voor de rest zal het ook doen wat ik het vraag. Vandaag werd het ding aan huis geleverd, met even eenvoudige instructies als die van Apple: gewoon aanzetten (en volledig opladen).

Edoch. Aanzetten is geen probleem, en voor het overgrote deel van de huishoudens uitgerust met Wifi, zal er verder geen vuiltje aan de lucht zijn. Alhier is de wifi evenwel beveiligd, en niet alleen met een paswoord want enkel toestellen waarvan het MAC adres als ’toegelaten’ werd ingegeven, kunnen op het netwerk (een MAC adres is een beetje gelijk een chassisnummer voor een computer).

Het eerste wat die Nexus 7 vraagt, als het toestel wordt aangezet, is wifi toegang om zichzelf te kunnen registreren. Geef mij het MAC adres van het toestel, en ik plaats het ding bij in de ’toegelaten’ lijst. Op de Nexus doos stonden echter wel een heleboel nummer-lettercombinaties, maar helaas geen MAC adres. En zonder wifi geraakt u niet ‘in’ het toestel om dat adres op te zoeken. Een gigantische fail wat betreft gebruiksvriendelijkheid.

Op de fora is het euvel gekend, en de Google fanboys zijn er als de kippen bij om het probleem te minimaliseren (Apple fanboys zouden waarschijnlijk hetzelfde doen, net zoals die van Microsoft, en blahblahblah):

I’d imagine the number of people who lock their wifi by MAC address is tiny relative to the number of tablet users. And most of them are the kind of people who root the device straight out of the box. Blasting Google for accommodating 95% of their customers just looks a bit out of proportion.

Ook de vermelding It’s just for initial setup. After an account has been created and/or assigned to the device you technically don’t ever need to connect to the Internet again. helpt niet echt. Wie niet voorbij de initial setup geraakt heeft niet veel aan die ‘geruststelling’.

Gelukkig had ik nog ergens een ander wifi bakje, dat ik aan de router heb gehangen en waarmee ik dan wel zonder beveiliging op internet geraakte (en vooral aan het MAC adres van het toestel). Probleem opgelost. Maar toch. Ik zag mij al naar een hotspot zoeken om het ding aan de praat te krijgen. En ik kan mij best voorstellen dat iemand (zoals hier) het ding terugstuurt en een toegankelijker toestel in huis haalt.

(Ondertussen is de tablet volledig geactiveerd, geïnstalleerd en gesynchroniseerd. Straks eens een filmpje bekijken via plex.)

Revolution: als uw leven het internet is

Zoals het grootste deel van Vlaanderen had ik deze ochtend geen internet meer via de kabel. Waarschijnlijk ook geen vaste lijn, en geen televisie, zo lees ik nu online, al hoorde ik wel een kiestoon en laadde de programmagids sneller dan gewoonlijk.

Och, het probleem zit gewoon bij één van mijn routers, dacht ik, dus ik heb alles herstart en kabels verstoken en firewall omzeild. Het netwerk is hier nogal beveiligd, met een dubbele firewall en wifi die enkel computers toelaat wier mac-adres in de routerconfiguratie is opgenomen. En waarvan de gebruiker het netwerkpaswoord kent. Overkill, absoluut. Maar nog werkte het internet niet.

3G-surfen op de gsm bracht een vloed van telenet klachten op facebook en twitter, van de meest pedante eikels tot de grootste dramaqueens met first world problems. En nu het internet terug is, zitten ze allemaal te zagen over compensatie.

“Wat moeten onze kinderen nu doen op zondagmorgen?”, heb ik herhaaldelijk zien voorbijflitsen. Ghoh, ik weet het niet zo meteen, maar misschien kun ge u eens met uw kroost bezighouden ipv ze voor de televisie te parkeren?

Get a life. Serieus. Blijf van uw computer af en ga naar buiten. Er gebeurt overal vanalles in de echte wereld.

—

Revolution takes place in a post-apocalyptic dystopian future. Fifteen years earlier, an unknown phenomenon disabled electricity on the planet and effectively all devices powered by it, ranging from computers and electronics to car and jet engines. People were forced to adapt to a world without electricity.

Luister naar uw digitale muziek. Maar hoe?

Eigenlijk ben ik niet geheel tevreden over iTunes als muziekbibliotheek. Toegegeven, hij is nogal groot. Er zitten 1.705 albums in: slechts 145 klassieke, daar moet ik dringend eens werk van maken; een 500 poprock dinges; en een goede 1.000 jazzplaten. Dat moet zowat een kleine helft zijn van wat er eigenlijk in moet. Goed voor 70 dagen ononderbroken luisterplezier en dat neemt een 600 GB harddiskruimte in. Het staat momenteel op een NAS, hoewel er maar één computer rechtstreeks gebruik van maakt. En ik ben niet zo tevreden van die NAS –iemand een tip voor een stille USB of Firewire externe harddisk om aan de iMac te hangen?

Op de MacMini beneden staat dezelfde iTunes bibliotheek (de films en series staan daar op Plex), en het heeft een hele tijd geduurd eer ik iets gevonden had dat die twee bibliotheken met elkaar kon synchronizeren. Nee, iTunes Home Sharing is niet meteen bruikbaar. Sinds kort gebruik ik SuperSync, en tegen alle verwachtingen in blijkt dat te werken zoals het belooft.

Maar muziek toevoegen in iTunes gaat redelijk traag. Details wijzigen is nog trager: manueel album art toevoegen is tergend traag, en dan bedoel ik dat het soms wel een volle minuut (of langer) duurt! Totaal onaanvaardbaar.

Afspelen gaat gelukkig veel sneller, maar de remote app op iPad en iPhone is dan weer niet zo gebruiksvriendelijk als de iTunes interface op de computer. Om eerlijk te zijn heb ik nog niets gevonden dat gebruiksvriendelijk is op de iPad, te verstaan dat het op een aanschouwelijke en toegankelijke manier de 1.705 albums zou ontsluiten die ondertussen al gedigitalisserd zijn.

Is er toevallig iemand die tips heeft? Gebruikt u iTunes? Of iets anders?

Waar is de MacBook

Motive, means and opportunity, het zijn de drie belangrijkste aspecten uit het onderzoek, zo leert ons de detectiveroman. Tessa zit op congres in de VS, en heeft de MacBook naar daar meegenomen –om er nog wat meer werk te kunnen verzetten dan zonder, neem ik aan. Daardoor moet ik mij thuis behelpen met de iPad of de iMac om mijn computertoestanden te verwezenlijken. (Nee, die windows computers die hier rondslingeren raak ik met geen tang aan –caveat: Whatever works for you.)

De iPad vind ik helemaal niet praktisch voor tekstverwerking (het valt meestal wel nog mee om gewoon notities te nemen), dus moet ik mij afzonderen in mijn bureau (waar de iMac staat) om mijn gebruikelijke werkzaamheden te verrichten. Tijdens de week lukt dat nog wel, maar als ik in het weekend of ’s avonds tegelijk wil werken, naar de televisie kijken en mij met Henri bezig houden, dan moet ik mij beperken. En ik heb zo’n vermoeden dat Tessa die MacBook niet meer gaat willen loslaten eenmaal ze gewoon is om ermee te werken. Daar gaat mijn productiviteit.

Kindle of iPad?

Wat te kiezen, vraagt Lien zich af: de Kindle of de iPad?

Veel vergelijken is daar niet aan: met de Kindle doet ge maar één ding, en dat is boeken lezen. Het hangt er dus vanaf wat ge nodig hebt. Als het voornamelijk de bedoeling is om boeken te lezen: dan zonder twijfelen een Kindle. Als uw thuiscomputer een desktop is, en uw huis meer dan één of twee verdiepingen telt, dan eventueel een iPad.

Net zoals met de iPhone destijds, vind ik de iPad te duur. Had ik hem niet in de USA kunnen kopen op een gunstig dollarmoment, ik had hem in België nooit gekocht. Een iPhone kost 579 of 679 euro; een iPad kost tussen 499 en 799 euro, telkens met sprongen van 100 euro. Ik vind dat gigantische bedragen. Is zo’n iPad drie keer de prijs van een Kindle waard? Rekening houdend waarvoor ik het ga gebruiken? En indien ja, zou ik beter wachten tot de iPad ook een retina display krijgt zoals de iPhone?

Zelf gebruik ik de iPad voornamelijk in de buurt van de televisie, aan de ontbijttafel, en in bed. Ik lees er tijdschriften op, de blogs die ik volg, gebruik het als afstandsbediening voor mijn stereo, om een spelletje te spelen, of om iets op te zoeken, om een film of serie mee te bekijken. Ik neem hem nooit mee buitenshuis.

De Kindle daarentegen, die gaat overal mee; ipv één boek, heb ik nu altijd een pak boeken mee, die ik overal kan lezen waar ik vroeger in papier zat bladeren. Ik ben wreed content van beide, maar als ik zelf moest kiezen, zou het de Kindle worden. (Sara zal nu nog contenter zijn.)

It’s a kindle

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=HGmRKSds9OY&fs=1&hl=en_US]

(Damn. Waar is de zomer heen?)

Waar u zat op te wachten: de iPad getuigenissen

Het staat vol in de gazetten over de iPad natuurlijk. Ze willen allemaal de eerste zijn met hun bespreking, waar ik verwachtensvol naar ging bladeren (al dan niet digitaal). In plaats van een bespreking kreeg ik in beide instanties, zowel bij De Morgen als bij De Standaard, getuigenissen. Dat is een totaal oninteressante en gemakzuchtige manier van journalistiek (als ik geïnteresseerd ben in iemands mening, lees ik zijn weblog wel); als het dan ook nog eens vol halve waarheden staat…

Neem nu Mia Doornaert, columniste van De Standaard. Ze begint als volgt:

Patulae recubans sub tegmine fagi, in idyllische landelijke rust, probeerde ik de iPad uit. Onmiddellijk een grote teleurstelling. Het model dat ik meekreeg was het goedkopere waarvoor je draadloos internet nodig hebt. En dat had ik dus niet in het lommer van wat om eerlijk te zijn niet een fagus (vijgenboom) is maar een hoge ratelpopulier in een heerlijke tuin in Damme. Als nogal Blackberry-verslaafd wil ik kunnen googelen en e-mailen enzovoort waar en wanneer ík dat wil, niet waar en wanneer mijn omgeving dat toelaat. Slecht punt dus.

Laat ons met Latijn beginnen, moet ze gedacht hebben, dat staat verstandig, en ik kan de insiders meteen laten weten dat ik Vergilius heb gelezen –of toch kan citeren. Helaas zit mevrouw Doornaert opgescheept met de WiFi versie van de iPad, en beschikt ze niet over de 3G die ze eigenlijk verlangt. Haar bovenstaand waardeoordeel houdt dan ook net zoveel steek als zeggen dat de achterdeuren van uw driedeursversie VW Golf niet open gaan.

Een tekort vind ik ook dat er geen USB-poort aan is, wat het doorsluizen van data en foto’s en films en dergelijke sterk bemoeilijkt.

In deze bewering wordt ze versterkt door haar collega Ruben Mooijman, chef economie van De Standaard, die net hetzelfde poneert. Misschien hebben zij een verschillend model iPad, maar mijn toestel kan ik via USB met mijn computer verbinden. Het is geen standaard USB poort (Apple zal wel een reden gehad hebben, of wou gewoon dwars liggen), maar hey, het gaat vele keren rapper dan via WiFi. Misschien vonden ze gewoon de verplichting om via iTunes te moeten gaan verschrikkelijk hinderlijk, maar dat is dan weer een ander paar mouwen. Foto’s, muziekbestanden en zelfs heelder films van de computer naar de iPad versassen, verloopt rapper dan.. ghoh, De Standaard downloaden.

Al ben ik het eens met Houbi, en ben ik zeer sterk geneigd om een iPad abonnement op DS te nemen. Trouwens, beste mensen van De Standaard, ik heb betaald voor die iPad app, is het niet ongelooflijk onbeschoft dat u mij verplicht om een reclamepaneel te bekijken terwijl uw applicatie (tergend traag) opstart? En terwijl u toch bezig bent, kan u meteen linker- en rechtertap toevoegen om respectievelijk naar de vorige of de volgende pagina van de krant te gaan —swipen heeft nogal de neiging niet te willen werken in uw app. En een spread van twee pagina’s in landscape mode? En een tekstversie met foto’s (instelbaar)? Dankuwel!

iPad

Het zal nu zo ongeveer een maand geleden zijn, dat ik in Redding, CA een iPad heb gevonden. We hadden eerst een paar Apple Stores aangedaan, waar Henri de dingen wel gretig bepotelde, maar waar ze telkenmale waren uitverkocht. Ik had er mij al bij neergelegd dat het tot in Seattle zou duren eer ik er één kon bemachtigen, tot Tessa in Redding een onooglijk klein plakkaat zag met daarop Apple Store, now open! (dat zwarte appeltje, links op de foto).

We waren alledrie redelijk verbouwereerd toen we er een grote stapel onverkochte iPads troffen, in alle toen beschikbare maten (dus geen 3G’s).

De eerste dagen dat we in Seattle zaten, heb ik Tessa meermaals aan de telefoon naar huis begeleid. Aan de hand van de standaard Maps app (gevoed door de wifi), kon ik haar perfect vertellen welke richting ze uit moest om de bus te halen, inclusief de trappen die ze zou tegenkomen, of het restaurant dat ze “waarschijnlijk zo nu ongeveer” aan haar linkerkant zou voorbij stappen. En het ding is snel. Maps is sneller dan via Google Maps op de computer, en is veel groter op het scherm.

De iPad is geen vervanger van de computer. Het is een informatie hub, waarop ik mijn newsfeeds lees (NetNewsWire dat synchroniseert met Google Reader) en eventueel de langere stukken naar Instapaper stuur (of verder lees); mijn mail check; rap wat informatie opzoek (via Safari); documenten op mijn Dropbox account bekijk; wat notities neem in Evernote; een spelletje speel (Angry Birds, Labyrinth 2); mijn adresboek, kalender en passwoorden (1Password) gesynchroniseerd heb, en boeken (iBook, Kindle en Kobobooks) en ook al eens een stripverhaal (via Comixology) of een tijdschrift lees (foto hierboven: de PDF versie van Downbeat via GoodReader, ligt broederlijk naast de papieren versie –die ik nu niet meer koop).

Er zijn ongetwijfeld vele nadelen aan verbonden (de beperkte bruikbaarheid in volle zon bijvoorbeeld), maar ik ben ongelooflijk content van de iPad. Op 28 mei is de iPad ook te koop in o.a. Frankrijk, Italië en het VK; België moet nog wachten tot juli. Afgaande op bijvoorbeeld de Franse prijsstelling, wordt het dollarteken naar gewoonte simpelweg vervangen door een euroteken –nuja, zoveel scheelt dat tegenwoordig niet meer.

(En hoe het meevalt om boeken te lezen op een iPad? Dat is voor een volgende keer.)

Vista. zucht

Ach, ik was zo content dat ik van die Windows toestanden af was geraakt. Maar nu blijkt dat één van de twee windows computers hier niet op internet geraakt, meer bepaald de Vaio met Windows Vista Business 32 bit (de naam alleen al). Uiteindelijk kon ik het niet meer aanzien dat die computer hier in ongebruik lag, dus heb ik mij deze voormiddag maar bezig gehouden met het ding online te krijgen.

Om daar vervolgens grandioos in te falen.

“Unidentified network”, “identifying network”, “local access only” zijn de sleutelbegrippen die het problem omschrijven. Dat en “Windows Vista” natuurlijk, het meest afgrijselijke systeem dat de mannen uit Redmond (een steenworp hier vandaan) de pc gebruikers hebben opgedrongen. Hoe kan ik hier XP op installeren, was de eerste vraag die ik mij stelde toen we die Vista in huis haalden –bleek dat zulks niet mogelijk was.

Ondertussen hoor ik dat ze aan Windows 7 zitten, maar dat is mijn probleem niet. Heel dat operating systeem is mijn probleem niet. Ik heb een computer, ik wil op het internet. Als eindgebruiker, niet als hobby-computer-wizard-nerd.

Een appel alstublieft

Toen we drie jaar geleden in Las Vegas zaten, had Tessa zich een MacBook aangeschaft. Anderhalf jaar later heb ik er koffie over gemorst, en daarmee was het exit Apple laptop. Geen probleem, we hebben thuis nog wel een laptop of twee, waarmee Tessa kan werken en ik kan surfen. Ze kwamen allebei mee naar de USA, maar algauw bleek dat ik gewoon niet langer overweg kon met die windowsdingen als het om normale workflow gaat (mee dan alleen maar surfen of Evernote of DropBox gebruiken).

Vorige vrijdag bezochten we de mall, The Houston Galleria. We waren destijds al behoorlijk onder de indruk van de Fashion Show Mall in Las Vegas, maar dit was toch eventjes iets anders. The Galleria, vanuit downtown of het hotel een dik half uur ver met taxi, is groot. En dat is een eufemisme zoals u er maar zelden één hebt gehoord. Het winkelcentrum is het grootste in Texas, en het zevende grootste in de USA. Iets meer dan 210.000 m², goed voor 375 winkels en waanzinnig veel parkeerplaatsen. Op het lower level bevindt zich een ijsschaatsbaan van 24 op 55 meter. Wij spotten er (op de shopping mall directory) onmiddellijk een Lego Store (Henri), een Urban Outfitters (Tessa) en een Apple Store (ikke).

Op Tessa’s aandringen (heus!) gingen we de Apple Store binnen. Voor hem een laptop, leek ze te beamen naar één van de verkopers, en voor ik het wist had ik een kleine witte doos in mijn handen met daarin een 13″ MacBook. Die ik meteen daar mocht laten, gezien Citibank VISA besloot om onze betaling te declinen. Niet dat de limiet overschreden was (niet met de f-cking onbereikbare limiet die wij op onze kaart hebben en waarvan ik een hartinfarct zou krijgen als ik ze ooit benader), niet dat we slechte betalers zijn (ik betaal vaak voor ik de afrekening krijg, zeker als het om grotere bedragen gaat), maar omdat –zo verteld men mij dinsdag aan de telefoon– de USA opgelijst staan als een fraudegevoelig land. Vrijdag was er vanzelfsprekend niemad bereikbaar bij Citibank; het was 16u in Houston (23u in België), en Citibank is enkel bereikbaar tot 20u, en dan nog enkel op werkdagen (dus ook niet op paasmaandag). Er ís een speciaal nummer waarlangs ge uw kaarten kunt laten blokkeren en dat is wél 24/24 bereikbaar, maar daar kunnen ze dan ook weer niets anders dan dat: uw kaart blokkeren. Dát had ik niet nodig. Uiteindelijk hebben we Citibank gewoon verschalkt. In de Apple Store hebben we het bedrag (onevenredig) laten splitsen, en hebben we een deel met mijn kaart en een deel met Tessa’s kaart betaald. Toen ik dinsdag belde kreeg ik geen excuses (wel een uitleg), en noteerden ze in hun systeem dat we nog een tijd hier in de USA zitten. Nee, ze konden niet garanderen dat het geen problemen ging opleveren bij verdere betalingen (zoals voor onze huurauto).

The Galleria is dus groot. Zo groot, dat zelfs ik erin verdwaalde. Erin geraken is overigens eenvoudiger, dan het ding te verlaten. Op een bepaald moment stonden we buiten, maar blijbaar geheel aan de andere kant als die waarlangs we waren binnen gekomen. Ik kan u verzekeren dat het ver stappen was, om buiten de omtrek van het gebouw af te stappen tot aan de juiste kant om daar terug een taxi te vinden. Onderweg kwamen we geen levende ziel tegen (laat staan een taxi).

“I.p.v. The Galleria zouden ze het beter The Gigantia genoemd hebben”, merkte een vermoeide Henri nog op, puffend onder de hitte en het gewicht van zijn Legodoos.