(geen) uiensoep

We gaan de Week van de Smaak inzetten met soep, dacht ik bij mezelf toen ik van de lunch huiswaarts keerde, vanmiddag. De daglunch in de Mub’art begon met een uiensoepje, en laat ik nu net fan zijn van soep én van uien.

Mijn diepvries bevat altijd wel en paar porties (zelfgemaakte) bouillon, ajuinen had ik net gekocht, en toen ik met Henri naar de trompetles ging, stopte ik even in de Bernardstraat voor een portie geraspte kaas, en we waren gezet.

Vol enthousiasme sloeg ik thuis De Basis open, maar uiensoep (p. 108) leek toch iets complexer dan eerst vermoed (lees: ik miste een paar ingrediënten). U houdt het van mij te goed, en ondertussen heb ik maar snel een tomatensoep in elkaar gestoken. (Zes tomaten, een grote ui, stoven, een liter bouillon toevoegen, wat laten pruttelen, mixen, kruiden, en klaar.)

Als toegift nog even vermelden dat Lut De Clercq, de gevierde AB-kok, meter is van de Week van de Smaak, en dat die –zonder Jamie Oliverallures– een interessante visie op koken heeft.

Homecooking is compleet verloren aan het gaan. Als de mensen vandaag zeggen dat ze gekookt hebben, dan bedoelen ze dat ze vier kant-en-klaar bereide onderdelen hebben gekocht en samen in een pan hebben gegooid.

Terwijl koken —home cooking— helemaal niet moeilijk of tijdrovend is. Begin met een ei te bakken, of soep te maken, of vogelnestjes. En voor u het weet hebt u —pardon the pun— de smaak te pakken.

(Koop die homarus-box; het is het ideale moment om hem met gerust hart op uw eindejaarsverlangenlijstje(s) bij te zetten –en nee, ik ben niet geaffilieerd met de uitgeverij.)

ironie

Nog geen tien minuten (10!) nadat ik gisteren de citruspost op dit blog had gepubliceerd, ben ik de inhoud van mijn maag aan de wc-pot verloren. De rest van de dag heb ik in bed doorgebracht, alle licht en geluid geweerd, en getracht te slapen. Migraine.

Uiteindelijk toch een paar keer wakker geworden, en ’s avonds kon ik al opnieuw (een beetje) voedsel verdragen (“hoe meer gij eet, hoe zieker ge zijt“, vindt Tessa). De nausea is ondertussen verdwenen, de bonkende hoofdpijn nog niet, maar ik heb straks een belangrijke lunch. En dan misschien nog wel een halve scoop die natuurlijk eerst op Het Project zal te lezen zijn. (Als het zover is, stuur ik u wel de goede richting uit.)

De coherentie in mijn gedachten is duidelijk ook nog niet alles, dus ik denk dat ik het voorlopig hierbij ga laten. Tenzij er nog vragen zijn?

citruskuur

Dezelfde tijd van het jaar, dezelfde poging. Het is niet omdat we niet meer in Brussel werken, dat we niet toegeven aan de jaarlijkse clementijnen/mandarijnenkuur.

Met mijn vitaminepeil staat het eigenlijk wel goed, denk ik, met de dagelijkse porties fruit en het glas versgeperst fruitsap waarmee we de dag hier beginnen. Een GB Express moet ik hier niet passeren, maar op mijn (bijna) dagelijkse tochten doorheen de binnenstad kom ik meer dan genoeg fruitwinkels tegen (de beste blijf ik toch in het Vitamientje halen, aan het Sint-Pietersstation).

Bent u ook al begonnen aan de jaarlijkse vitaminekuur? Of beschikt u over een immuunsysteem waarmee u gezond een poolwinter kan doorkomen?

Film is not dead

it just smells funny, is de naam van een (gemodereerde) flickr group, van waaruit dagelijks ook (analoge) foto’s worden geselecteerd voor publicatie op een –alweer– gelijknamige website: smellsfunny.net

Analoge fotografie is precies aan een opmars bezig –herwaardering is misschien een betere omschrijving–, iets wat mij, zoals u wel al weet, niet onberoerd laat. De kwaliteit van de foto’s in de groep –maar zeker op de site– is vaak schrikwekkend hoog, en daar komen dan pareltjes uit zoals die van Mike Stacey, die zowel op middenformaat (Mamyia 7 Mk11) als op groot formaat (Horseman 4 x 5). Terwijl zo’n Mamyia 7 er nog uit ziet als een fors uitgevallen Leica (ongeveer twee keer zo groot), gaat men met zo’n Horseman technische camera niet zomaar op wandel. De Horseman ziet er wat uit zoals de oude camera’s waarachter een schriel mannetje onder een zwart doek kruipt om de foto te nemen, en werkt –in grove lijnen– overigens nog steeds op dezelfde manier.

(Alle camera’s werken eigenlijk op dezelfde manier: er is een opening waar licht doorkomt, dat op een lichtgevoelige plaat terecht komt, éh voilà, een foto. Jawel, ook de digitale camera werkt zo.)

(All pictures copyright Mike Stacey.)

Stacey maakt heerlijke long exposures, waardoor de foto’s er zeer dynamisch en vloeiend uitzien. Ga eens rondneuzen op zijn flickr account, en vergeet vooral niet naar de grotere versies te kijken.

En vergeet niet: film is not dead!

boekenlust

Gisteren stond Tessa terug voor de deur. Aan mijn bed eigenlijk, want hoewel ik Henri ondertussen al naar school had gebracht, had ik nadien terug mijn dagkleren voor mijn pyjama verruild, en was ik terug in bed gekropen. Geheel verwaterd kwam ze boven geslopen, de berregende valies onderaan de trap achtergelaten.

Drie uur had ze geslapen, maar toch zijn we eerst nog een rondje rond de Blaarmeersen gaan lopen –ik twee, zij eentje– waar de hagelstenen tijdens mijn tweede ronde mijn gezicht net niet openschartten. Een snelle lunch in de Progrès, en een bezoekje aan Het Paard van Troje waar wij tegen zeer spartaanse prijzen twee zeer interessante boeken hebben gevonden. En toen ik vanochtend een verse lading clementines ging halen, heb ik ook van bij de Limerick een paar mooie dingen meegebracht.

Dit is niet New York. De iconen voorbij, Jacqueline Goosens (tekst) en Bart Michiels (foto’s). In een aantal recensies (DS en DM, waarvoor JG ook columniste is) had ik gelezen over de manier waarop Michiels zijn foto’s maakt, en hoe hij verschrikkelijk lang kan wachten op het juiste moment (bespreking RVi). Ik kon mij daar erg in vinden, en zijn foto’s mogen er dan ook zijn (understatement). Dit boek zal hopelijk vaak uitgedeeld worden als eindejaarscadeau.

Made in Italy, Giorgio Locatelli. Aangeprezen als het ultieme Italiëkookboek. Een turf van vijf en een halve centimeter hoog, met ruim zeshonderd pagina’s boordevol verhalen, recepten en foto’s. Ter illustratie van de aanpak, het hoofstuk ‘pasta’ (redelijk onmisbaar in een Italiaans kookboek), begint op pagina 274 met een foto, en het eerste recept (voor pasta zelf) staat pas op pagina 290.

Vlees is het mooiste, Bart Moeyaert (selectie gedichten) en Elisabeth Broekaert (foto’s). Intrigerend thema, en mooie, uiterst neutrale foto’s van Broekaert. Bernard Dewulf had er in DM een recensie voor geschreven, die een beetje aarzelend was, maar de foto’s die er toen waren bij geplaatst hadden me al lang over de schreef gehaald om het boek in huis te halen.

En daarnaast heb ik de nieuwe Chabon (Gentlemen of the Road) –ik moet dringend aan The Yiddish Policeman’s Union beginnen, dat hier al meer dan drie maand op lezing ligt te wachten– en een ontbrekende Murakami (Dance Dance Dance) meegebracht. En de usual suspects: Jeroen Brouwers’ Datumloze dagen, Annelies Verbekes Groener gras en de winnaar van de Poirot Prijs, Bob Van Laerhovens De Wraak van Baudelaire.

Genoeg lectuur tot het einde van ’t jaar, vermoed ik.

Ah, en ter afsluiting, een interessant interview met Paul Verhaegen (Omega Minor) in Bookslut (geen angst, ondanks de titel van de site, is dit geheel Safe for Work).

Gblogvhj – uw stem telt

Het circus is herbegonnen. Na de controverse vorig jaar heeft Clickx het protest van de blogger ter harte genomen, en is de procedure voor deelname aan Site van het Jaar gewijzigd. Dit jaar werden de sites genomineerd, en werden er een aantal nieuwe categorieën gecreëerd voor de blogs: fotoblog, beste nieuwkomer, persoonlijke blog, en groepsblog.

Ook dit blog doet mee, in de categorie persoonlijk blog, waarin de aanwezigheid van Gent redelijk opvalt (Pietel had het voorspeld). Uw stem wordt op prijs gesteld, en welkom ook overigens, als u via de Site van het Jaar-lijst tot hier bent gekomen. Vergeet ook Het Project niet (Gentblogt, voor de duidelijkheid) in de categorie groepsblog.

Want welja, ik vraag beleefd niet één maar twee keer uw stem: Gentblogt in de categorie groepsblog, en volume12 in de categorie persoonlijk blog. Vraag het ook uw vrienden, vriendinnen, familieleden, kennissen, en uw huisdieren.

(Nog 1 keer –schaamteloos als ik ben.)

Stemt Gentblogt! Stemt volume12!

Sluit hiv uit

Op 28 september schreef Sensoa een (groot) aantal bloggers aan, met de vraag of ze soms geen zin hadden om iets te doen rond de nieuwe campagne rond HIV die er begin november zou aankomen. De brief was heel duidelijk en vriendelijk opgesteld, en er werd niet aan nutteloze hype of pseudomysterieuze berichtgeving gedaan. De laatste week werden we gevoed met de nodige informatie, en hopla, here goes.

Sluit hiv uit, niet wie seropositief is

Elke dag krijgen in België gemiddeld drie mensen te horen dat ze drager zijn van hiv. Het virus raakt vooral mensen uit de actieve bevolkingsgroep van 20 tot 45 jaar. Taboes, vooroordelen en onjuiste of onvolledige informatie over het besmettingsrisico en de toekomstperspectieven voor mensen met hiv kunnen leiden tot angst, onzekerheid, onbegrip en afwijzing. Uit de resultaten van de Gezondheidsenquête 2004 blijkt dat in Vlaanderen 74% van de bevolking “één of meerdere discriminatoire houdingen tegenover seropositieve personen heeft”.

Er is een videoclip gemaakt, en de wallpapers kan u downloaden bij Sensoa. Oh, en geen nood, u kan de muur van uw computer ook met een mannengezicht beplakken. Wim Helsen bijvoorbeeld. 6.000 sets affiches kunnen gratis bij Sensoa worden aangevraagd (u betaalt wel 2,5 of 5 € verzendkosten –afhankelijk van de zelf gekozen verpakking).

Sluit hiv uit, niet wie seropositief is.

in de bus

Kijk, daar werd ik een beetje warm van, vanochtend:

Beste Mensen

De tijd is gekomen dat ik na jaren dienst te hebben gedaan als jullie Postbode,mag gaan genieten van een lange verlofperiode. Namelijk op 22 November 2007 is het de laatste dag,dat ik jullie Post bezorg.Vanaf 23 November neem ik mijn laatste dagen verlof en resterende overuren op.Het was mij een eer om jullie Postbode te mogen zijn,en hierbij zeg ik geen vaarwel maar tot ziens.Ik zal jullie missen ,want jullie waren een fijn klieenteel voor mij.Steeds een goede dag en een lach voor mij.

Vriendelijke groeten van Eddy Vxxxxxxxxxxx jullie Postbode.

Geheel wederzijds Eddy. Het ga je goed!

(Familienaam gecensureerd; het internet is niet vriendelijk voor uw privacy.)

appeltaart

Er bestaan ook recepten die niet uit de Homarus trilogie komen. Voor dit recept heb ik me –losjes– gebaseerd op Smitten Kitchens Simple Apple Tart. Dat losjes mag u best letterlijk nemen, want de ingrediënten werden geheel uit ‘de losse pols’ in het recept toegevoegd. Om maar te duiden hoe gemakkelijk het is om deze taart te maken. Ik heb overigens niet eens een keukenweegschaal (cadeautip).

Ingrediënten

  • voor het deeg: een 180gr bloem, een 90gr boter, wat koud water, een veegje suiker, een snuifje zout
  • voor de vulling: een zestal appelen, nog een veegje suiker, een weinig boter, kaneel

De bereiding

Doe het deeg in een kom, smijt er de in blokjes gesneden kneedbare boter bij, en woel met uw handen door de boter-en-deegmengeling tot u een soortement korrelig iets bekomt. Voeg een beetje (gekoeld) water toe, en meng tot een deegbal, die niet aan de handen mag kleven. Duw plat, wikkel er vershoudfolie rond, en leg een goed half uur in de ijskast.

Pronto! Deel 1 is al voorbij.

appeltaart appeltaart

Na een (dik) half uur haalt u het deeg uit de koelkast, en verwarmt u de oven voor op 200°C. Schil ondertussen de appels, en boor er de klokhuizen uit. Rol het deeg goed fijn uit, met een diameter die flink wat groter is dan de diameter van uw taartvorm, en leg het deeg in de vorm.

Snij nu de appels in twee, en snij de helften in schijfjes. Schik de appelschijfjes in de taartvorm, en vouw de overschot van het deeg over de appels.

Smelt een beetje boter, en veeg dat over de appels en het deeg. Sprenkel wat suiker over de appels en het deeg, en voeg desgewenst wat kaneel toe. Zet gedurende 45 minuten in de oven, tot de korst goudbruin is, en de appels zacht zijn.

appeltaart

De schillen en de klokhuizen kan u ondertussen eventueel met een weinig water en flink wat suiker laten inkoken. De resulterende stroop (de zeef is uw vriend) kan u gebruiken om bij de taart te serveren.

Laat eventueel wat afkoelen, en eet smakelijk.

Over de foto’s. Ik ben niet echt tevreden over de kleuren. Bij de foto links was er een combinatie van daglicht en kunstlicht, bij foto twee en drie was er enkel nog kunstlicht. Ik denk dat ik de volgende keer toch flitslicht ga gebruiken. En een statief. En een betere achtergrond.

Oh, en ik heb iets overdreven met het kaneelpoeder. Op de tweede foto (rechts) is de taart dus niet aangebrand, dat is kaneel.

goed voorbereid

Ik heb eerder al toegegeven tot de mensen te behoren die zichzelf wel eens een e-mail durft te versturen om de task at hand niet uit het oog te verliezen (de Notes en To Do opties in de nieuwe mail.app worden al ijverig gebruikt). Maar ook met mijn korte-termijngeheugen gaat het precies niet zo goed.

Bij de bakker is het altijd hetzelfde liedje. Op weg ernaar toe overloop ik in mijn hoofd welke koeken ik allemaal ga kopen. Een ronde suisse, twee chocoladesuissen, twee chocoladekoeken, drie pistolets, en drie boterkoeken –een deel is voor het ontbijt, de rest is voor ’s avonds. Dat gaat vlot, zo’n lijstje, al moet ik altijd de neiging onderdrukken om het langer te maken dan nodig, want zo op uw nuchtere en hongerige maag durft ge nogal optimistisch te zijn in het aantal koeken dat zal genuttigd worden.

Tot ik de winkel binnenstap, en ik de rijsttaartjes zie liggen, en de slagroombol, de appelkoeken, de boules de berlin en al dat ander lekkers waardoor de zorgvuldig opgestelde en wekelijks identieke lijst plotsklaps uit mijn geheugen is verdampt.

“Euh, zeven koeken alstublieft. Euh, nee, zes, of nee, acht, euh…”

Vandaag was het helemaal een ramp want het anders wekelijks identieke lijstje moest naar twee i.p.v. de gebruikelijke drie monden herberekend worden. Eén ronde suisse, één chocoladesuisse, één chocoladekoek, twee pistolets, en geen boterkoeken (daar was ik gisteren al te overijverig in geweest). “Euh, en die euh slagroomdinges daar ook alstblieft.” Zes dus. En terwijl de juffrouw de koeken al op de kassa intikt: “oh, en een brood, euh, een grof, euh een donker, euh een boerenbrood altsublieft”.

Zo moeilijk is dat pertang toch niet, naar de bakker gaan.