Maand: november 2007

author comments

Vraagt Sara:

hoe flik je dat jouw comments eruit springen? Welke bestanden pas je zoal aan?

Antwoordt Michel:

met deze, bijvoorbeeld, kan het zonder dingen aan te passen!

Zeer juist, en daar hoef ik eigenlijk niks aan toevoegen. Al wil ik best nog even uitleggen hoe ik het heb gedaan (niet echt veel moeilijker hoor).

Mijn WordPress Theme is Tarski, ik ben daar indertijd naar geswitched omdat het out of the box een heleboel mogelijkheden aanbood. Ingebouwde comment highlighting zat daar niet bij, maar het theme was wel zo opgebouwd dat elke commentaar van de auteur een eigen class meekreeg: author-comment. Bovendien zijn de comments opgebouwd uit een deel identificerende gegevens links (class="secondary") en de eigenlijke commentaar rechts (class="primary") . En dan is het een kwestie van een stijl toe te voegen in de CSS:

  1. .author-comment .primary {
  2. color: #600;
  3. font-family: georgia,"times new roman", serif;
  4. font-size:1.0em;
  5. font-style:italic;
  6. }

Door enkel die .primary te targetten blijven de identificerende gegevens conform de rest van de commentaren, en wordt enkel de commentaar zelf in een andere font en kleur geplaatst.

Maar het verloopt waarschijnlijk eenvoudiger via de plugin die Michel vermeldde.

the mothership is coming

Wij zijn van hetzelfde jaar, Led Zeppelin en ik. En ik heb had nog geen enkele van hun platen.

Mothership is een Led Zeppelin very best of album, dat maandag officieel wordt gereleased. Behalve op iTunes, want daar was het al te koop sinds vrijdag. Op iTunes kunt ge vanaf maandag ook The Complete Led Zeppelin kopen, een digitale ‘verzamelbox’ met (alle) 165 Led Zeppelinnummers, voor 79 € (iTunes link).

Met Mothership (dat ook in die verzamelbox zit) heb ik voorlopig genoeg, en misschien wordt dat wel mijn eerste digitale album dat ik effectief ook op cd ga branden. Fantastische muziek. Net zoals bij Jimi Hendrix kunt ge op een LSD-trip vertrekken zonder u aan de drug zelf te moeten bezondigen. Het staat non-stop op de iPod, samen met Robert Plant & Alison Krauss’ Raising Sand (voor Polly come home natuurlijk).

Voor wie niet aan iTunes is of liever een cd koopt: The Mothership is coming!

(Vanochtend opgestaan met Stairway to Heaven overigens. Meer inspiratie voor Michel —na de Talking Heads?)

verzorging

Henri heeft verzorging nodig. Hij heeft nog altijd van die soortement beten op zijn benen, waar hij aan blijft krabben, en hij heeft ergens op een teen een wrat groeien. De verzorging van die zaken is een taak des moeders, niet omdat ik per se van een dergelijk rollenpatroon afhankelijk ben, maar omdat de moeder in kwestie –zoals u best weet– van opleiding geneesheer is. Jawel, dermate ben ik ontvoogd dat ik er niet bij stil sta mijn vrouw een heer te noemen. Misschien omdat ik er niet mee getrouwd ben en ze dus stricto senso ook al mijn vrouw niet is. Maar ik dwaal af, zoals men pleegt te zeggen.

Henri heeft verzorging nodig. En ik weet begod niet wat dat allemaal inhoudt.

Hij wel.

“Ik zal u wel roepen als het klaar staat”, verklaart hij zelfverzekerd, en hij tuigt aan het werk. De stop gaat in de wasbak, zout wordt aan het lauwe water toegevoegd, en een hele resem medicijnachtige toestanden worden op de wastafel bijgezet.

“Nu zou ik daarop moeten geraken”, kijkt hij me onschuldig aan. Ik pak hem op en zet hem op de rand van het wasbassin. Hij corrigeert mijn handelingen: “één voet moet er maar in, geen twee.”

henri - wie anders

Als ik alle wondjes heb ontsmet en ingezalfd, en de wrat heb aangestipt, neem ik hem weer in mijn armen om hem terug op de grond te zetten. Een kus is mijn beloning. “Dat heb je goed gedaan, paps.”

kwiebus

De wereld is grijs. Vroeger was hij vanalles, maar grijs kwam er niet in voor. Grijs was eerder blauwig, en ook het wit klopte niet geheel.

Niet langer!

Grijs –écht grijs– maakt vanaf heden deel uit van mijn kleurenpalet. Met dan aan X-rite voor de i1Display LT, die mijn monitor zorgvuldig heeft gekalibreerd (en wekelijks een update zal eisen).

Gisteren(namiddag) besteld, vanochtend geleverd. Samen met een printer –de goedkoopste die ik kon vinden, en die ook kan scannen en kopiëren (de techniek staat voor niets meer tegenwoordig).

* gaat tevreden koffie zetten *

(Oh, iemand die de verwijzing in titel kan raden?)

opzij

Ferm aangenaam, dat lopen. Niet dat ik vandaag de weergoden al heb getrotseerd –ik mag ondertussen al wel een beetje gehard zijn, maar om nu meteen in vriesregen te gaan lopen vond ik dan net van het goede een beetje te veel. Maar het doet deugd, wolkjes adem voortstuwend door de kou, de ene voet voor de andere, met de gedachten precies waar ge ze hebben wilt. Het is al een hele tijd dat ik zonder muziek loop overigens –dat leidt af, zowel de gedachten als het ritme van de loop.

Het gaat ook sneller al, een beetje toch, en de afstanden worden langer. Van 5’30”/km gemiddeld naar bijna 5’/km, van 5 km naar 15 km –en ik ben nog maar deftig bezig sinds juni, een mens zou van minder content zijn. Het duurt gemiddeld twee jaar voor uw (loop)conditie een beetje op peil is om vorderingen te maken, en weet ge wat? Ik heb tijd zat.

Met de fotografie lijkt het ook in orde te komen, de 5D komt terug, ik (her)ontdek de analoge wereld, en ook daar begin ik de zaken een beetje door te krijgen. Dat is met vallen en opstaan, met soms een ganse filmrol waar geen half deftige foto op te ontdekken valt, met idote fouten zoals dat betaamt, maar ook dat gaat gestaag vooruit. En ik heb tijd zat.

En dan de muziek! Ik kan weer luisteren, en als ik niet vergeet mijn ticket te bestellen, ga ik volgende week voor de eerste keer in lange tijd opnieuw naar een klassiek concert. En er is de jazz waar ik ook al (langzaam) in groei, en het gevoel blijf hebben dat ik leer en ontdek. En ik héb tijd zat.

Soms schaam ik mij wel, omdat ik het zo goed heb. Niet dat het allemáál van een leien dakje loopt, maar ik heb het gevoel dat ik mij mag ontplooien, en niet dat ik móet leven. I’m out of the rat race, niets moet en alles mag, en het is fantastisch om te zien waar mensen zich druk om kunnen maken. Zonder leedvermaak, maar met diezelfde verwonderde blik die ik (nu) herken in Henri’s ogen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EpsU_VgxV60&rel=1]

Ach vergeef mij, ik wil mij echt niet verkneukelen (en ik hoop dat u dat er ook niet in hebt gelezen). Maar het was een tijd geleden dat ik mij nog zo fantastisch had gevoeld. (En zo beschaamd daarover –maar interpreteer dat maar positief. Dat doe ik ook.)

het grote sensor probleem (iii)

Deze verlossende woorden zaten in mijn inbox:

In overleg met Foto Rembrandt hebben we beslist om dit toestel, als commercieel gebaar, onder garantie te behandelen. We nemen van hieruit contact op met het reparatiecentrum ETB zodat dit zo spoedig mogelijk kan gebeuren.

Dank aan iedereen die mij heeft geholpen (en voor het e-mailwerk achter de schermen). Dank ook aan Canon voor dit commercieel gebaar.

En dat ik hem nu maar rap terug heb.

overschot

Daar gaat ze dan maar weer, de zin van mijn bestaan, de rots in mijn branding, de enige zelf gekozen constante die ik ooit in mijn leven heb toegelaten.

“Nee, ge moet mij geen iPhone meebrengen. En een fototoestel –of onderdelen daarvoor– ook niet. Zij maar voorzichtig, New York is Gent niet. Want ik denk ten andere niet dat ze daar hoofddoeken mogen dragen.”

Dat had ik haar gisterenavond nog gezegd, of daarnet aan de telefoon, dat maakt niet uit. Vanochtend om vier uur is ze opgestaan, of iets later, maar in elk geval op tijd om de trein van half zes of half zeven te halen waarmee ze weer voor een paar dagen uit mijn leven is gereden. Och, nu kan ik tenminste weer de bloemetjes buiten zetten, het mooie weer maken, en wakker blijven tot stukken in de nacht.

(Al zijn er een paar praktische hindernissen te nemen eerst, of toch één hindernis, die elke ochtend naar en elke avond van school moet. En die op tijd het bed in wordt gestopt. Dus zie ik mijn nog net mijn concert vanavond te halen (dat was eerlang geregeld), maar mogelijks niet dat van zondag.)

Tijd te over evenwel. En voedsel ook. Want ik had alles nog in porties van drie gekocht, gisteren, bij de slager en de groentenboer en de bakker. Drie braadworsten, drie slavlinders, en drie droge worsten. En te veel appelen ook, en dan zaten er ook nog eens in het fruitabonnement dat wij wekelijks bij de slager afhalen. Dus maak ik zaterdag appeltaart. Daar kunnen we met twee dan evenveel dagen van eten. Net zoals van de broodpudding.

Want ik heb vanalles op overschot. Behalve haar.

lachen met taal

Het was even schrikken toen ik van de Taalschrift-redactie de vraag kreeg: “Wat vindt u: is Belgisch-Nederlands een volwaardige variëteit van het Nederlands?” Dit leek wel een vraag uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen kon je wellicht nog voor controverse zorgen als je zei: “Ja, natuurlijk is Belgisch-Nederlands een volwaardige variëteit van het Nederlands”.

Nederlands en Belgisch Nederlands zijn evenwaardig. Toch? door Johan De Caluwe op taalschrift.org [via]

Muhahaha. Ik herinner me nog goed mijn lessen taalkunde aan het begin van de jaren 90, op dezelfde Gentse universiteit waar Johan De Caluwe toen assistent was, en Prof. Taeldeman nog niet emeritus. Nederlands zal (Noord-)Nederlands zijn, en alles wat naar Vlaams riekt is tussentaal en dus slecht. Behalve als uw tongval een Antwerpse afkomst mocht verraden, dienden we overigens net zozeer Noordnederlandse klanken uit te braken, en verder ook ons vocabularium en de rest van onze eigenheid aan de Noordnederlandse norm aan te passen.

En dat is zo typisch Vlaams. Terwijl Vlaanderen in het buitenland vaak een zekere faam geniet, wordt de geringste hint van Vlaamse persoonlijkheid in eigen regio tot op de grond afgebroken. De Vlaming gunt zichzelf het licht in eigen ogen niet.