hoofdletters

De spelling, het is wat. Vooral als de taalmensen de spelling om de haverklap blijven wijzigen, en naast de groene nu ook de witte boekjes u rond de oren gaan vliegen.

Neem nu de samenstelling met tussenletters -e- of -en-. Een kat herkent er haar jongen niet meer in. De hoofdregel is eenvoudig genoeg:

We schrijven de tussenklank als -en als het linkerdeel van de samenstelling een zelfstandig naamwoord is dat een meervoud heeft op -en, maar geen meervoud op -es.

In andere gevallen schrijven we -e.

U krijgt er zelfs een mooi schema bij. Maar dan begint het natuurlijk. Er zijn drie uitsluitingen, én drie uitzonderingsregels.

Uitsluitingen zijn:

  1. als het linkerdeel al eindigt op -en (duh!)
  2. bij versteende samenstellingen (duivekater, maar wel duivenei)
  3. een historisch aaneengegroeide woordgroep (ingebrekestelling)

Uitzonderingen zijn:

  1. Als het linkerdeel van een samenstelling verwijst naar een persoon of zaak die in de gegeven context uniek is, schrijven we -e. zoals zonnestraal en maneschijn
  2. Als het linkerdeel van een samenstelling een versterkende betekenis heeft en het geheel is een bijvoeglijk naamwoord, schrijven we -e., zoals apetrots en stekeblind, maar wel ravenzwart (omdat het een impliciete vergelijking is: zo zwart als een raaf) en huizenhoog (omdat het een eenheid aanduidt)
  3. als er een vrouwelijke nevenvorm bestaat van het linkerdeel, zoals studentenkamer, maar ook studentenzwangerschap

Waarmee ik maar wil zeggen dat ik enorm tevreden ben dat er voor al die zaken een gratis hulpmiddel ter beschikking staat: Bij twijfel geeft de Woordenlijst uitsluitsel. Niet alleen voor de samenstelling met tussenletters -e- of -en-, maar ook voor de hoofdletters uit de titel. Of gewoon voor de correcte spelling van een woord. Ik gebruik het zelfs zo vaak (maar toch niet genoeg), dat ik er een shortcut voor heb gedefinieerd in Firefox (wl gevolgd door de op te zoeken term in de Firefox address bar).

Als het goed is, mag het ook gezegd worden.

http://woordenlijst.org/

dat ISO dinges

Zegt Darkman in een reactie bij Pietel:

Ik ben blij dat het begint door te dringen dat ik voor een reden alle concerten aan iso 400 fotografeer met mijn D70 (640 is soms ook te – hangt van de verlichting af).

Zeer juist. Ik heb lang vastgehouden aan ISO400 (en voor Blue Note wordt het weer van dat), maar voor fotografie bij Opatuur heb ik besloten de ISO op 640 te zetten. Het licht is er gelijkmatig genoeg, en het is kiezen tussen 640 op 1/60 en f/2.8, of voor 400 en een (nog) langere sluitertijd. En gezien ik zonder statief werk, en ook de VR op mijn 70-200 een grens heeft, hou ik het liever op een hogere ISO. Ik moet bovendien bij de RAW verwerking nu al ongeveer een stop bijbelichten…

(Al vinden sommige mensen het blijkbaar wel heel gemakkelijk fotograferen bij Opatuur.)

het rode gevaar

De (m/v)s van het Rode Kruis zijn hun 14-daagse kruistocht weer gestart. Aan elk kruispunt komt u ze tegenwoordig opnieuw tegen. Nu heb ik absoluut niets tegen het Rode Kruis (ik zou wel gek zijn, met een madam die (bijna) Hematologe is), al vroeg ik mij af of ze niet wat voorzichtiger te werk zouden mogen gaan.

Want ze zijn wel dapper, die vrijwillige kruisvaarders die zich zonder vrees temidden van het verkeer begeven. Veilig is evenwel anders. Toen ik mij gisterenavond –met zeer gematigde snelheid– tussen de ellenlange file door uit de Brusselse tunnels naar boven werkte, stonden ze daar ook, stickers in de hand. Om het voor hen gemakkelijk te maken tussen de auto’s door te laveren, hadden ze er evenwel niets beters op gevonden dan van die oranje-witgestreepte kegels tussen de twee baanvakken in te plaatsen. Veilig voor hen, maar een uiterst onaangename verrassing voor hun tweewielige gemotoriseerde medemens, die zich evengoed op de zeer krappe ruimte tussen de twee baanvakken voortbeweegt.

paniek

Ofte: aaarrrggghhh.

Naar aanleiding van de V for Vendetta bespreking wou ik dringend nog eens mijn Watchmen bevingeren. Grote Paniek (jaja, met de nodige hoofdletters) ten huize Bollaert (het Kerre gedeelte zat daar niet zo mee in, behalve dan dat *zij* per se het te bevingeren exemplaar wou localiseren). Komt daar nog eens bij dat ik mij meende te herinneren dat ik Watchmen in Providence had gekocht (redelijk incorrect, zo bleek achteraf, maar over Providence heb ik nog véél te vertellen), en dat ik daar bovendien nog andere dingen had gekocht –en terwijl ik dit schrijf herinner ik mij dat ik de (andere) betreffende objecten niet in Providence, maar in Boston heb gekocht, ocharme een paar luttle tientallen kilometers (of waren het miles) daar vandaan. In elk geval binnen Amtrak bereik.

Soit. Ik heb hem teruggevonden, mijn Watchman (tegelijk met juffrouw Kerre –als dat geen liefde is). En tevens mijn Spawns, en mijn MckeanGaimans. Elk van die dingen zijn stuk voor stuk nog steeds aan te raden. Watchman op kop, gevolgd door de Spawns, en Black Orchid, en de wel verschrikkelijk eigenzinnige kijk op het Punch en Judy verhaal.

Maar mag ik ter dege benadrukken dat het aller-aller-allerbeste Batmanverhaal Arkham Asylum is? Niet twijfelen. Lezen! (En bekijken!)

V for Vendetta

Get (comic) book first, had ik ergens op mijn werk neergeschreven. Dan mag dat immers in het Engels, want zoals u misschien weet, is Engels hier (helaas) de voertaal. Maar ik wijk af. Het gelijknamige stripverhaal werd in de jaren 80 geschreven door Alan Moore, die u mogelijks ook kent van die andere pareltjes, Watchmen en From Hell. Ook dat laatstvernoemde werk, waarin Moore op zoek gaat naar de identiteit en het motief van Jack the Ripper, werd reeds verfilmd (met Johnny Depp en Heather Graham in de hoofdrollen). David Lloyd verzorgde bij ‘V’ de tekeningen.

scene from the movie

Voor de verfilming werden alle registers opengetrokken. James McTeigue regisseert, Joel Silver produceert, en de Wachowski brothers herschreven het scenario van Moore voor de film. Voeg daar nog acteur Hugo Weaving (als ‘V’) aan toe, en de link met de Matrix-films is niet langer uit de lucht gegrepen. (Naar verluidt hadden de Wachowski brothers reeds een kladversie van hun scenario af, nog voor ze in 1999 aan The Matrix begonnen.)

scene from the movieDie Wachowski brothers hebben overigens zeer goed werk geleverd. Ze zijn erin geslaagd de zwaar door het Tatcheriaans bewind geïnspireerde manuscript van Moore over te brengen naar een hedendaags relevante vertelling, waarbij ze gelukkig zo min mogelijk PC tewerk zijn gegaan. De zwaar anarchistische ondertoon mag dan (sterk) afgezwakt zijn (ze is nu ook minder relevant), de als wandelende bom aangeklede ‘V’ staat er nog even prominent, net zoals het totalitaire bewind en de duidelijk neofascistische verwijzingen. Het verhaal is duidelijk en volgbaar (dat is moeilijker in de strip), en bepaalde plotlijnen zijn beter uitgewerkt. Wel is het personage ‘V’ soms iets té karikaturaal aangehouden.

scene from the movieDe ‘V’ is meer dan enkel de eerste letter van Vendetta; waar hij juist voor staat zal ik u niet verklappen, maar hij duikt op in de ganse film. De vorm van het masker van het hoodpersonage, de naam het personage dat gespeeld wordt door Natalie Portman (Evey), de Vijfde Symfonie van Beethoven, waarvan het begin overigens morse is voor de letter v (…-), en deze paragraaf, waarmee ‘V’ zich bij Evey introduceert aan het begin van de film:

Voilà! In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of fate. This visage, no mere veneer of vanity, is a vestige of the vox populi, now vacant, vanished. However, this valorous visitation of a bygone vexation stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin vanguarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition. The only verdict is vengeance; a vendetta held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous. Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose, so let me simply add that it’s my very good honor to meet you and you may call me V.

De film zit vol verwijzingen naar totalitaire gebeurtenissen, zoals de gruwel van Nazi Duitsland, maar ook Orwells 1984. John Hurt, die in 1984 de slachtofferrol van Winston Smith mocht vertolken in de verfilming van George Orwells roman (Nineteen Eighty-Four), is deze keer gecast voor de rol van dictator Adam Sutler. Die verwijzingen dragen sterk bij tot de kracht van de film in zijn geheel, maar zijn geen absolute noodzaak om de film te kunnen smaken.

scene from the movieHugo Weaving heeft de zware taak gedurende de ganse film van achter een masker te moeten acteren, en helaas is zijn vertolking niet altijd even overtuigend. Natalie Portman zet daarentegen een heel overtuigende Evey neer, die in de film een grote ontwikkeling doormaakt. Ook de moeite waard is de niet geheel onverdienstelijke bijrol voor Stephen Fry (als Deitrich), en van Stephen Rea als de twijfelende onderzoeker Finch.

Met V for Vendetta voegen we opnieuw een titel toe aan het rijtje verfilmde comic books. Maar als ze op deze manier worden verfilmd, mogen ze daarmee van mij gerust blíjven doorgaan.

V for Vendetta, van James McTeigue met Natalie Portman, te zien in Kinepolis Gent (Decascoop), aan Ter Platen.

(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)

google tagging

Hoewel ik wreed content ben van Google Calendar, zijn er nog een aantal zaken die ik mis.

  • tags: waarom kan ik geen tags toekennen aan mijn events? Jazz bijvoorbeeld, of literatuur of schoolfeest of persconferentie; enfin, u kent het principe. En dan zou ik mijn informatie ook via tags langs mijn publieke kalenders kunnen delen met andere mensen. Zoals Flickr.
  • geo-toestanden: een beetje een uitbreiding van die tags. Alle evenementen in Gent bijvoorbeeld.
  • herbruik van gegevens. Stel ik geef in dat ik op 7 oktober ergens naartoe moet; ik nodig vervolgens Tessa uit om mee te gaan; en zijn aanvaardt. Dan staat die informatie toch twee keer in mijn agenda, namelijk voor mijzelf, en voor Tessa die haar kalender met mij heeft gedeeld. Waarom niet gewoon herbruiken, en met een icoontje aanduiden dat het gedeeld wordt?

(Hm. Het geeft mij in elk geval weer een kop vol ideeën, maar (gelukkig?) ook het besef van te weinig tijd om eraan te beginnen.)

rechtzetting

In tegenstelling tot wat de media mij (en u) proberen aan te wrijven, heb ik geen moment met de afkomst van de moordenaar(s) van Joe ingezeten. Het volstaat voor hen evenwel dat zij zélf tot die conclusie zijn gekomen, om maar meteen aan te nemen dat, wat ze houden voor weldenkend Vlaanderen zoals de Borg uit hetzelfde vat hebben getapt. (Want dat doen ze graag, bij de media.)

U hoeft uw eigen voorgeconditioneerde kronkels niet op mij af te schuiven. Klop liever eens op uw eigen borst. Het zou u deugd doen.

improved

Zeg juffrouw C. (niet van diezelfde externe firma) tegen mij gisteren, tijdens een demo van een geupdate versie van I.R.I.S. DocShare: “Natuurlijk is alles ondertussen veel gebruiksvriendelijker geworden.” Waarop ze me demonstreert hoe de admin interface nu altijd in de rechterbovenhoek beschikbaar is.

De admin interface bestaat uit een lijn icoontjes, zonder bijschrift, en geheel afwijkend van wat men zou kunnen omschrijven als standaard iconen (of toch algemeen aanvaard). ‘Logoff‘ is een bliksemschicht (terwijl dat bij FTP programma’s vaak ‘connect’ is); de ‘Admin‘ opties zitten verscholen achter een poppetje, en dan is er nog een wereldbol, waarvan de tooltip leest ‘Extranet‘, en als ik erop klik kom ik in een infinite (refreshing) loop terecht. Die toolbar (mystery meat navigation) ziet er zo uit (op een babyblauwe achtergrond):

Search Basket Settings MailUS Help Extranet Admin Logoff

Vroeger was alles in asp, zo gaat ze verder, maar sinds .net zijn ze de omgeving beginnen ombouwen naar aspx. Zonder twijfel een verbetering –.net is mijn toebak niet– maar ze hadden toch beter wat meer aandacht aan de user interface besteed.

Maar kijk, vroeger kon men alleen commentaar bij een folder leveren, nu kan je ook commentaar bij een document leveren. Je moet gewoon op het icoontje klikken (alles bestaat uit iconen).

Hoe je kan zien of er al commentaar geleverd werd? Wel, door op dat icoontje te klikken, antwoordt de nu lichtjes geïrriteerde developper die juffrouw C. vergezelt, terwijl hij mij aankijkt alsof hij zijn uitleg alweer voor een computerleek moet doen. Of hij er dan niet aan gedacht heeft om daar gewoon een cijfertje naast te plaatsen, zodat men kan zien of er commentaar is vóór men op het icoontje heeft geklikt? Rester bouche bée heet zo’n reactie in zijn moedertaal, geloof ik. Terwijl u en ik best weten dat dergelijk idee niet meteen het meest revolutionaire is.

DocShare bestaat eigenlijk uit een basis shell met een hoop losse modules errond gebouwd. Hun module Surveys kostte vroeger 15.000 EUR, maar kost nu nog slechts 5.000 EUR. Nee, het zijn geen solden, maar de prijzen zijn gewoon ‘realistischer’ geworden. Ze hebben nu ook Collaborative Workspace Module (ik heb de prijs niet gevraagd). Waaronder ik verstond dat er zou kunnen samengewerkt worden rond documenten, met versioning en al, maar neen. Uit de demonstratie en de uitleg blijkt dat het gaat om iets wat in pakweg Microsoft Sharepoint wordt omschreven als Dashboards. Een webpagina waarop een aantal zaken zijn samengebracht, zoals een kalender, de coordinaten van de verantwoordelijke(n) van het onderdeel, de relevante groepen, een opsomming van wat documenten en zo’n survey van 5.000 EUR.

Meer logica met icoontjes? Er is een Forum Module, en als je de lijst met topics krijgt, dan krijg je links van elk onderwerp (topic) een icoontje, waarop je moet klikken om de informatie te kunnen lezen. Klikken op het onderwerp zelf, lukt niet. Zeer intuïtief voorwaar.

Integratiemogelijkheden? Ah nee, er is geen synchronisatie mogelijk tussen de Calendar Module de kalender op uw netwerk. Maar ja, er is wel synchronisatie mogelijk voor het adresboek (de Contacts Module). Evenwel enkel van DocShare naar Outlook, niet andersom.

Nee, nee, nee. Het is niet wat ik zoek. Heeft iemand een beter voorstel?

was het maar gisteren

“De Morgen” is totaal vernieuwd. Een nieuwe krant die u door de feiten van de dag gidst, u achtergrond en duiding biedt en gemaakt is voor mensen die niet genoeg uren in hun dag vinden. Met dat doel voor ogen hebben we ook de onlinekrant op onze website vernieuwd. Nog meer dan vroeger staan toegankelijkheid en gebruiksgemak centraal.

Jaja, zo staat het er letterlijk: toegankelijkheid en gebruiksgemak centraal. Misschien moeten ze dat meer eens opzoeken, bij De Morgen. 10 jaar voorsprong nemen ze, naar eigen zeggen, met het nieuwe formaat en bijhorend procédé op hun concurrenten. En meteen gaan ze ook weer 10 jaar in de tijd terug voor de online versie van hun krant.

DM online DM online

Een online krant is geen gedrukte krant. Ze zouden het allemaal honderd keer moeten schrijven, daar op de redactie.

  • Wat is de zin van die verkleinde pagina’s als navigatie als toch niemand kan ontcijferen wat erop staat. Of denken ze bij DM dat hun lezers de krant alleen maar voor de prentjes kopen?
  • Wat is de zin van de thumbnails van een (dubbele) pagina? Alweer: niemand kan lezen wat erop staat. Als je er met je muis over beweegt, krijg je geen stukje tekst meer te zien over het artikel; als je erop klikt, krijg je een groter formaat, maar minstens even onleesbaar in als het andere. Maar! Hoho! De mannen van DM hebben Lightbox JS (nu ook versie 2.0) ontdekt. Ze zijn mee met hun tijd hoor. Nuttig!
  • We krijgen nu eindelijk wel de volledige artikels in één keer te zien, maar op pagina 18-19 bijvoorbeeld krijgen we twee keer iets over An Pierlé: het bijschrift en het artikel. Allez, schoonheidfoutje, zeker?
  • Als je de foto’s wilt zien, moet je de ganse bladzijde downloaden. Niet het artikel, maar de ganse bladzijde. Klikken op Boekentoren voor WK voetbal geeft me dit akelig lege scherm; als ik de foto wil, moet ik een PDF van 0,7 MB downloaden.
  • Er is geen mogelijkheid om de volledige krant als PDF te downloaden.

Een vette nul op het rekest. Gebuisd over de ganse lijn, en eigenlijk moet ge zelfs in september niet meer terugkomen. 10 jaar vóór met uw papieren versie? Misschien, ik krijg ze pas vanavond in mijn handen. Maar jullie staan alvast opnieuw een paar jaar achter met de online versie. Geef mij maar DSO als interface. Of zelfs DM van gisteren. Dan kon ik ze tenminste nog lezen.

(Voor wie het wat moeilijk heeft met begrijpend lezen: bovenstaande gaat enkel over de online versie van de ‘vernieuwde’ De Morgen.)