Auteur: bruno

breast envy

In de webversie van Newsgator (mijn RSS reader die me toelaat mijn RSS feeds te syncen tussen mijn mac, de pc thuis en op het werk, en cybercafés), staat in de linkermarge een hoofding ‘latest buzz‘. Daarin staan de items met de ‘hottest items‘ van het moment (automatisch gegenereerd aan de hand van Newsgator gebruikersstatistieken).

Daarnet stond er Althouse: Let’s take a closer look at those breasts. De link brengt u naar de website van Ann Althouse, een super-conservatieve Professor in de Rechten (wat is het toch met die proffen in de rechten) die onderhand behoorlijk gefixeerd is geraakt op borsten.

Het probleem? De foto in deze post. Of liever: de juffrouw voor Bill Clinton op die foto. Of nog liever: de borsten van de juffrouw voor Bill Clinton op die foto. *zucht* Hoe meer ik ernaar kijk –naar die foto, niet (noodzakelijk) de borsten– hoe belachelijker de aandacht die Prof. Althouse aan de pose van Jessica (want zo heet de juffrouw in kwestie).

Overigens, daar laat Prof. Althouse het niet bij, want, lo and behold, ze heeft zelfs Jessica’s website bezocht, en aan de hand daarvan vindt ze zelfs meer ‘argumenten’ voor haar betoog:

Making this colloquy into this new blog post, I actually click over to Jessica’s blog, and what the hell? The banner displays silhouettes of women with big breasts (the kind that Thelma and Louise get pissed off at when they’re seen on truck mudflaps). She’s got an ad in the sidebar for one of her own products, which is a tank top with the same breasty silhouette, stretched over the breasts of a model. And one of the top posts is a big closeup on breasts.

Huh? Het is het soort feminisme dat niet alleen de BH’s wil verbranden, maar tegelijkertijd meteen de borsten wil wegsnijden. Dat is toch niet meer van deze tijd?! (Ga vooral eens kijken naar die big closeup on breasts. Ik kan u verzekeren dat het Safe For Work is.)

mobiliteit en ruimtelijke planning

Wie actief wil meewerken, buiten het direct politieke circuit, zal misschien geïnteresseerd zijn in volgende vacatures bij Stad Gent:

Er zijn er nog een stuk of wat. Houdt u er wel rekening mee dat het vereiste profiel evenwel (onder andere) het volgende vermeldt: U werkt bij een overheidsorganisatie.

grrrmbl

Zit ik kort geleden nog maar telenet te bewierroken, of ik mag vandaag mijn ‘opnames’ al manueel ingeven. Telkens ik op de ‘TV-Gids’ knop druk, verschijnt in een groot rood vlak op mijn televisiescherm:

Progamma-info niet beschikbaar

Er is tijdelijk geen programma-informatie beschikbaar. Dit wordt zo snel mogelijk opgelost.

‘Zo snel mogelijk’ duurt nu al minstens anderhalf uur. Benieuwd of het opgelost zal zijn als ik van Tuur terugkom.

affiche

Niet alleen op dit weblogje hangen twee affiches uit, maar ik zou ze ook graag tegen mijn venster geplakt hebben. Van de sympathieke juffrouw die op nummer 8 van de sp.a-kieslijst prijkt, heb ik al een affiche gekregen, maar ik zou er graag ook nog ergens een van Groen! op kop tikken.

Iemand een idee waar of hoe ik daar kan aangeraken? (Of als er iemand een op overschot heeft, mag die altijd in mijn bus gedeponeerd worden –nr 145.)

kalm

Kijk, daar kan ik nu zo van genieten. Henri is net thuis gekomen, en nu zit hij hier naast mij op de bureaustoel te lezen, terwijl ik op de computer zit verder te prutsen.

Niet voor lang echter, want straks gaat het (binnen)stadswaarts voor OdeGand –al ben ik niet echt overtuigd; ik pak mijn fototoestel mee (moet dringend een voorraadje Portra BW inslaan) en een boek, en we zien wel. En vanavond gaan we eten in De Foyer.

Het wordt dus kalm op dit gedeelte van het internet vandaag.

de eerste les

Gisteren heeft Henri zijn eerste muziekles gekregen. Hoewel hij het niet helemaal wou toegeven, zag ik dat hij best nerveus was. Op de tram zat hij met de koffer met daarin de trompet op zijn schoot, en keek hij diep in gedachten verzonken voor zich uit.

“Wat moet ik doen als ik dat niet kan, papa?” klonk het wanhopig.

– Je moet ervan uitgaan dat je het niet kunt, jongen. We gaan naar de muziekschool omdat je het daar gaat leren. En soms leer je iets snel, soms doe je daar wat langer over. Een beetje zoals de lessen op school.

“Maar op school is zo ‘makkie’.” (Onlangs waren er leestesten, en hij bleek niveau AVI-5 te hebben; in het tweede leerjaar worden ze geacht bij het begin net boven AVI-2 te zitten, en pas op het einde van dat schooljaar AVI-5.)

– Wel, wordt het dan niet tijd dat je eens aan iets minder ‘makkie’ begint?

Tijdens de les zelf was ik zenuwachtiger dan hij. Henri pakt de meeste zaken met een soort je-m’en-foutisme aan –hoewel hij initieel zeer bedeesd is. Het nadeel daaraan is dat hij er nogal snel van uitgaat dat hij iets kan, maar het groot voordeel is dat hij dan ook durft verder te gaan.

De trompet kwam er nog niet echt aan te pas. Op het einde heeft hij twee noten mogen blazen, maar daarvoor waren het vooral oefeningen op ademhalingstechnieken. Inademen vanuit de buik, uitblazen zonder de wangen te bollen, dan hetzelfde met een ballon, met het mondstuk, en dan langzaam en lang blazen tegen een lint. En ‘zoemen’: de lippen laten trillen alsof hij trompet speelt; met en zonder mondstuk. En dat mag hij nu oefenen tot volgende week.

leica/panasonic

Leica introduceerde niet alleen de M8, maar bracht meteen ook een update voor de rest van de digitale line-up.

Er is het nieuwe D-systeem, dat deel uitmaakt van de 4/3-alliantie (Fuji, Kodak, Leica, Olympus, Panasonic, Sanyo, Sigma), waarbinnen Leica de Digilux 3 introduceert, en in de compacte serie zijn er de V-Lux 1 en de D-Lux 3 (een beetje een onhandige naam, die laatste, gezien het niet tot het D-systeem behoort).

Al zijn die toestellen grotendeels gelijkaardig aan de Panasonic equivalenten: DMC-L1, DMC-FZ50 en DMC-LX2.

U zegt? Nee, de M8 kan je tot nader order niet in Panasonic versie kopen.

batterijloos

Vraagt Beau in de reacties op Leica M8:

Hoe werkt dat batterijloos fotograferen? Op wat voor energiebron werkt dat dan?

Wel, ’t is eigenlijk wreed simpel: om foto’s te maken hebt ge hoegenaamd geen andere energiebron nodig dan licht (jawel, licht is energie).

Opa Pettson zou dit zonder twijfel veel beter kunnen uitleggen, maar in zijn allereenvoudigste vorm is een foto niet meer dan licht dat –in verschillende sterktes– op een lichtgevoelige plaat (de film) wordt geregistreerd. Een fototoestel hoeft niet meer te zijn dan een doos met een gaatje in om dat licht door te laten, de zogenaamde pinhole camera (zoek maar eens op Flickr met de tag pinhole camera).

Al de rest, lens, sluiter, filmtransport, lichtmeter, etc, zijn zaken die werden toegevoegd voor het comfort van de fotograaf (zoals automatische lichtmeting) en de verbetering van het beeld (scherpere beelden door betere lenzen bijvoorbeeld).

Zo’n Leica is een volledig mechanische camera, d.w.z. de scherpstelling is manueel (geen autofocus); de diafragmering is manueel; het filmtransport gebeurt manueel: om een foto te nemen moet je eerst de film doorspoelen, en tegelijkertijd span je daarmee de sluiter op (dat gebeurt via een veer, een beetje zoals met een speelgoedpistool met ‘poerkes’); afdrukken is manueel: om de foto te nemen, druk je de sluiterknop in, waardoor de sluiter met de handmatig ingestelde snelheid wordt geopend en opnieuw gesloten. Batterijloos fotograferen dus.

(In de M6 zit wel nog een lichtmeter, en daarvoor heb je een batterij nodig, maar als die lichtmeter niet werkt, kan je nog steeds foto’s maken. Een goede belichting kan je dan bekomen via de sunny 16-rule bijvoorbeeld.)

Focus Festivaldag

Als ik geen perskaart zou hebben voor het Filmfestival, dan zou ik toch wel bijzonder geïnteresseerd zijn in volgende mededeling.

Op zaterdag 7 oktober zijn er in avant-première maar liefst vijf (!) festivalfilms te zien in Kinepolis. Uw filmdag start om 9u45, wordt na de tweede film onderbroken voor een lunch in de VIP-ruimte van het festivaldorp, en eindigt rond 22u30 (de laatste film begint om 20u30). Dat alles voor de zachte prijs van 28 EUR (incl. lunch).

Inschrijven kan enkel online via de Focus website; en u kan het persbericht nalezen op de festivalsite.