Er is één voordeel aan, dat morgen de vakantie voorbij is…
…nu kan ik eindelijk mijn bureau opnieuw vrijmaken. Mijn toetsenbord ligt achter die middelste stapel boeken –als ik echt te moe ben, kan ik mijn kin erop laten rusten– mijn rechterarm kan net tussen de twee stapels door.
Euh, that’s all folks. Ik ben offline vandaag.
Gisteren bracht Tessa de steunzolen mee naar huis. “Ik ben benieuwd naar wat het gaat geven,” vertelde ze er opgewekt bij, “want bij mij maakte dat nogal een verschil, voor mijn peesontstekingen destijds.”
Ze gingen vlotjes in de Nikes, vanochtend, met meer dan voldoende ruimte voor de voeten. De welling zat wel redelijk ver naar achter op de boog van de voet –eigenlijk zat ik met mijn hiel op de ophoging. Laat ik toch maar proberen.
De eerste vijf kilometer ging dat nog goed, maar bij de tweede toer rond de Watersportbaan deed elke stap pijn. Welk een marteling. Het zal zich nog moeten zetten, moedigde ik mijzelf bij elke stap aan. Mijn pezen lieten zich evenwel niet voelen. Nu, een paar uur later, is er wel een algemene stramheid, ook aan de bovenbenen –en daar heb ik nog nooit eerder ‘last’ gehad. Mijn rechterknie liet wel wat van zich horen, maar zeker niet meer dan anders.
Op de boog aan beide voeten tekende zich evenwel een lange, dunne blaar af, dus ik vermoed dat het toch niet helemaal in orde is. Ik zal eens met andere schoenen proberen, maar als het gevoel daar hetzelfde blijft, ga ik toch eens vragen of die boog op de zolen niet wat meer naar voren moet.
Toen ik gisteren bij mijn orthopedist langs ging, vertelde hij me dat we het eens gingen proberen met (sport)steunzolen. Ik heb opnieuw last van mijn knie, en spierpijnachtige dinges aan mijn scheenbeen. Het biomechanisch onderzoek had uitgewezen dat ik zelfs in mijn anti-pronatieschoenen nog steeds hyperpronatie (laattijdige hersupinatie) vertoonde (rechtervoet), en steunzolen bij het lopen zijn dan ook aangewezen. En om te zien of het een goed effect had, moet ik ervoor zorgen dat ik pijnvrij ben tegen dat ik met die steunzolen zou beginnen lopen. Lees: ik mag opnieuw minstens vier weken niet lopen. Yeah, right.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting.
(training vorige maand)
Alleen al om te bewijzen dat ik wel degelijk een feestganger ben, tok ik vanochtend –nauwelijks enige uren later dan Tim F. Van der Mensbrugghe die al geruime tijd het goede voorbeeld toont– de stad in. “Want maandag,” zo had ik zondag nog vol overtuiging verkondigd, “weet niemand dat het nog steeds Feesten zijn.” Al was dat buiten de tramladingen Hollanders gerekend, maar ik loop op de zaken vooruit.
Met lopen ben ik overigens mijn dag begonnen. Eén keer rond de Blaarmeersen, zoals ik mijzelf mijn recupdag opleg. Tessa fietste bij mijn terugkeer meteen het huis uit, want vandaag zat haar revalidatie- annex vakantieperiode erop. Henri en ik togen naar OR voor ontbijt, alwaar zich reeds een kleine meute had verzameld luttele minuten voor het Feestenopeningsuur. “Laat ons eens naar de Zuid afzakken”, stelde ik Henri voor, nadat ik door Katrien –wiens naam ik enkel ken omdat hij op haar website staat, maar ik kom daar genoeg om er op mijn weblog familiair over te doen– gecomplimenteerd werd over het schattig plaatje (mijn woorden, niet de hare) dat de lezende zoon met de lezende vader vormde in haar etablissement. In het Zuidpark herinnerden enkel de vergeelde vlakken gras –waartussen een ijverig het vuilnispincet hanterende medewerker van Ivago laveerde– aan de springkastelen die daar daags voordien nog vrolijk opgeblazen de kinderen hadden ontvangen. Maar hij had het vaste zuidspeelparkje helemaal voor zich, de zoon, terwijl ik op een bank Free en andere jazz-essays zat uit te lezen.
Plichtbewust ging ik het boekje nadien inleveren –men weet nooit of iemand het ondertussen had gereserveerd, en de minuten zat af te tellen waarop ik het weer binnenbracht. Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om een ander populair werk uit de magazijnen te laten halen. De daarop volgende vijftien minuten wachttijd werden nuttig gespendeerd in de krantenzaal, en dan mocht ik de vertaalde selectie van Boris Vians jazzschrijfsels mee naar huis nemen.
Tasty Burger werd afgewimpeld, net zoals de Orchidee in de Vlaanderenstraat, de Progrès aan de Kouter, en het Lepelblad in Onderbergen. Vlak voor we bij Exki belandden, begon het te regenen, en de godsgezonden tram bracht ons naar Greenway. Waarna we zeker bij De Poort zouden binnenspringen, verzekerde ik hem –eerder had ik hem al in Intertoys losgelaten. Misschien gaan we morgen wel eens langs in Dreamland, maakte ik hem al warm. De Poort is nog gesloten tot 20 augustus overigens.
Wie op een normale manier sport, is beter af dan wie lichaamsbeweging tot het noodzakelijke beperkt. Tenminste, dat is de ervaring die ik heb opgedaan in de twee jaar sinds ik met lopen ben begonnen. Dat ‘normale’, geef ik maar meteen mee, wijst op de minder verstandige keuze die ik eerder dit jaar heb gemaakt, door vlak na mijn winterstop het lopen te hervatten met tien dagen achtereen zeventien kilometer daags af te leggen. Mijn knie was het niet met die bruuske opwelling eens, waardoor ik half mei vier weken heb moeten rusten. Na een stop moet men rustig herbeginnen, waardoor mijn langste loop voorlopig niet meer dan twaalf kilometer bedraagt.
Maar lopen is gezond. Mijn uithoudingsvermogen groeit, mijn gewicht blijft op peil, en mijn weerstand is groter dan die van mijn geliefde huisgenoten. Waar ik vroeger om de haverklap ziek werd, ben ik dit jaar zelfs grotendeels aan de griep ontsnapt. Als ik loop, heb ik ook veel minder migraines –tijdens de loopstops komen die dan wel dubbel en dik terug (blijven lopen lijkt dus de boodschap). Ook de aften zetten zich veel minder door (wat helaas nog niet betekent dat ze helemaal weg zijn).
Lopen geeft (mij) energie. En hoe saai het parcours ook mag zijn, mijn geest is vrij van alles en dwaalt zijn eigen weg. Het is een heerlijke verslaving, waar ik langzaam mee leer om te gaan.
Na vijf dagen Gent Jazz heb ik vandaag een rustdag. Rustdag, dat betekent dat ik al de ganse dag zit te prutsen. Prutsen met wordpress (themes); prutsen met foto’s; prutsen met cd’s; prutsen met boeken; prutsen met betalingen –allemaal zaken die een dikke week zijn blijven liggen. Betalingen zijn ambetant: zoals het een goede Belg betaamt wil ik niet te ver op voorhand betalen, maar eigenlijk ook niet te laat. Alleen wil ik die deadline wel eens uit het oog verliezen. Boeken en cd’s zijn leutig, behalve dat ik wel eens vergeet ze in mijn catalogus/database te steken, en ik dan ineens een veel te grote hoop moet inputten. Foto’s zijn nog ambetanter dan betalingen. Tegenwoordig is het in om de foto’s te oversatureren, en uit dwarskoppige reactie haal ik dan natuurlijk weer te veel kleur weg. Ik zit al een ganse dag ambetantig te wezen omdat ik deze foto niet helemaal naar mijn goesting krijg –waarom gebruiken ze van die f—ing rode spots ook altijd. En tot slot zijn die wordpress themes ook al ambetant. Ik ben bezig met iets nieuws, en ik weet perfect wat ik wil. Alleen blijkt het theme dat ik zoek niet te bestaan, en zijn mijn coding skills tegenwoordig niet veel meer waard, zodat ik veel te veel tijd besteed aan het zoeken naar het geschikte compromis. (Dit lijkt er momenteel het sterkste op, maar eigenlijk toch helemaal niet. En nee, ik ben niet van plan een photoblog te beginnen.)
Ambetant dus. Maar ik amuseer mij rot.
Eindelijk mocht ik terug lopen. Enfin, ik was al net iets eerder begonnen dan dat ik op loopanalyse ging, en ik kan niet beginnen uit te leggen hoezeer ik dat lopen gemist had. gefietst heb ik nog niet gedaan, wegens, euh, geen tijd zeker, met Tessa die moest geopereerd worden en de vakantie die begon en zo allemaal. (Ik heb voor alles wel een excuus hoor.)
En ik ben helemaal rustig aan begonnen ook. Kwestie dat ik deze keer wel degelijk wil blijven lopen -zonder verplichte pauze.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting.
(training vorige maand)
“Baasje, ge zijt zot”, zegt Nagiko als ik terugkom van mijn 10k loop. “Enfin, niet dat ge mijn baasje zijt, want bazinnetje is mijn baasje, edoch: passons“. Hij rekt zich genoegzaam uit, en komt langzaam en vermoeid overeind.
Het was verschrikkelijk warm, zo vlak voor de middag, toen ik twee toerkes rond de Watersportbaan ging lopen (goed voor iets meer dan 12 kilometer, de weg van en naar huis inbegrepen). Mijn conditie is helemaal nog niet op peil, zo vlak na die verplichte stop. Maar het voelt fantastisch.
“Zo ziet ge er anders niet uit”, biedt Nagiko aan.
“Allez toe, is ’t nu haast gedaan met foto’s maken? Zoudt ge niet beter een liter water gaan drinken of zo.”
Gisteren gingen we lopen. Hooguit een kilometer, van huis naar de Albertbrug tot de Europabrug en terug, op een rustig tempo, dat hij zelf mocht bepalen –zolang we de ganse tijd maar bleven lopen. Beter niet te rap dus, waarschuwde ik nog even, dat komt later wel.
Zijn gebroken rechterteen zat hem niet echt in de weg –ik had hem op de speelplaats al een paar keer zien lopen toen ik hem ’s avonds kwam halen. Eén keer per week, op zaterdag, ziet hij wel zitten, en hij is half te overtuigen dat we het beter twee keer per week zouden doen, om er toch enige progressie in te houden. Dat moet niet verder zijn dan wat we nu gedaan hebben, hield ik hem voor. Zeg maar als ge klaar zijn om wat langer of verder te lopen.
We waren sneller terug thuis dan hij had gedacht. Dat is niet half zo erg, zag ik hem denken, maar hij was nog niet bereid om dat ook toe te geven. En dat hoeft ook niet. Zolang hij maar loopt.
Deze voormiddag mocht ik eerst de Bollaertskamer in het stadhuis bezoeken –het is daar een heuse werf, dus het aanwezige journaille kon zich verplicht in Bob(ette) de Bouwer verkleden. Ik heb toch maar een zelfportret gemaakt.
Vervolgens was er een gezwinde stadswandeling (sneller dan het openbaar vervoer, trager dan fietsende collega’s) naar de Gentse Barge, die lag aangemeerd aan de Kantienberg.
Daar vond de persconferentie voor Jazz in ’t Park plaats, met op het einde een kort saxofoonconcert door Jeroen Van Herzeele, Ben Sluijs, en Frank Vaganée. Peter Hertmans was er ook, maar die was zijn gitaar vergeten.
Straks leg ik de cd van Jazz in ’t Park 2008 op, die werd voorgesteld, met o.a. het Jeroen Van Herzeele Special Project (Mode 7 / Psalm en Venus / Leo). Ondertussen kunt ge u al allemaal lid gaan maken van de Facebook group Jazz in ’t Park, en binnenkort komt er dan een verslagje (of twee) bij Het Project.