> bloos <
Ik kreeg het even helemaal warm van de reacties, gisteren. Zowel online als offline, want ik beschik momenteel waarschijnlijk over de grootste voorraad zoethout van gans Gent. Ik heb wel drie verschillende zoethoutthees en drie stère zoethouttakken (herkomst oa. de apotheek en Temmerman). Met gebruiksaanwijzing overigens (Best wat laten weken in water alvorens erop te kauwen!
).
Mijn oprechte dank. (Straks word ik nog misantroop-af.)
(Canon EOS 5D, 1000ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 85mm, f/2.8, 1/60s)
Joachim Badenhorst (met Lode Vercampt) bij Opatuur (Citadellaan 17, Gent) op 06/05/2007
Zoveel energie als ik gewoon ben te hebben, zo weinig heb ik er wanneer ik weer eens door aften word geplaagd. Ik heb het al herhaaldelijke keren aangehaald, verandering van weer speelt een grote rol. En zie, we bevinden ons plotsklaps tien graden lager op de temperatuurschaal, en daar komen de ondingen opzetten.
Gisteren heb ik dus, kort na het verjaardagdiner voor mijn schoonvader, noodgewongen het bed moeten opzoeken, om alweer als een blok in slaap te verzinken. Eergisteren ben ik om diezelfde reden –sterk tegen mijn gewoontes in– snel van de Projectvergadering naar huis getrokken om te kunnen rusten. ’s Ochtends word ik veel te vroeg wakker, op de trein dommel ik opnieuw in, en de concentratiedipjes volgen elkaar sneller op dan ik kan bijhouden.
Zoethout zou helpen, zo werd gesuggereerd. Maar waar kunt ge dat nog kopen?
Een weekje voor Aldjazz moet u in Antwerpen zijn voor de eerste editie van Antwerp Harbour Jazz & Soul. Op 12 mei (nu zaterdag dus) kan u er tussen 15u en 02u terecht voor 6 optredens van een indrukwekkende reeks artiesten.
Achtereenvolgens treden er The New Cool Collective, Maraca, Robben Ford Band, Matt Bianco, Incognito, en Nate James op.
De toegang kost 40 €, maar er zijn alweer vrijkaarten te winnen:
Waag uw kans (alweer).
Na zowat een maand met de motor naar het werk te zijn getrokken, reis ik sinds gisteren weer met de trein. Dat is een hele aanpassing, want dat betekent o.a. dat ik bijna een uur vroeger moet opstaan, en dat ik niet langer het ontbijt met de madam en de zoon kan nuttigen. Vooral dat laatste speelt mij parten.
Het is ook veel hectischer, want wat ik de avond voordien niet heb klaargelegd of in mijn tas gestoken, moet in zeven haasten ’s ochtends nog worden bijeen gegraaid. Zoals de komkommer die ik gisteren in de ijskast ben vergeten. Of mijn GSM vandaag.
Drie keer ben ik vanochtend van helemaal beneden naar boven geklommen. Eerst tot mijn bureau op de tweede verdieping, dan naar de ijskast in de keuken op de eerste verdieping –waar ik vandaag wel mijn komkommer uit heb gehaald, en waarvan ik vreesde dat ik hem voor mij GSM had verruild– en tot slot naar de badkamer op de tweede verdieping. Waar ik niet ben geweest is de ‘kleedkamer’ op de derde verdieping, en op de trein was ik ervan overtuigd dat ik het onding daar had laten liggen.
Want hoewel ik niet meteen een fervent gebruiker ben van de mobiele telefoon –een ochtendlijke babbel met de madam en een paar smsjes volstaan al ruimschoots voor mij– voel ik mij toch niet ‘compleet’ als ik mijn keitje niet bij me heb. Een beetje bloot, maar dan met mijn kleren aan. Ik ben ervan overtuigd dat u mij begrijpt.
Gelukkig dacht ik eraan –eenmaal op het werk aangekomen– om toch maar eens mijn eigen telefoon te bellen. En voorwaar, helemaal onderaan in mijn tas lag mijn kei geëxciteerd te trillen.
“Wat hebt gij eigenlijk meegedragen van het gebeuren vannacht?”
Met deze simpele vraag drongen zich plotsklaps heelder taferelen vol copulerende lichamen aan mij op. Enfin, de vraag liet mij op zijn minst vermoeden dat ik vannacht op één of andere door hallucinogenen geïnduceerde trip was geweest en onder invloed daarvan mij serieus had misdragen. “Maar dan heb ik op zijn minst een excuus”, flitste het door mij heen terwijl ik mijn hersenen pijnigde op zoek naar een spoor van vannacht.
“Vannacht?”, kwam er uiteindelijk verwonderd uit.
“Ge weet daar dus niks meer van!”, klonk het dreigend van aan de andere kant van de lijn.
Sh*t. Ik had niet het geringste idee waar het over ging, maar goed kon het niet zijn. Kalm blijven is de boodschap. Ge weet van niks, dus speel het ook zo uit. A witty retort, snel.
“…”
“Om half twee is Henri naar beneden gekomen, om te zeggen dat hij een nachtmerrie had. Hij is uiteindelijk tussen ons in slaap gevallen, maar lag de ganse tijd zo hevig te wroeten, dat ik hem terug wakker gemaakt heb rond drie uur, en hem opnieuw naar boven gestuurd hebt. En gij weet dus van niks?!”
“So, what happened on Friday?”, begroette Collega E. mij vanochtend. Vrijdag is haar vrije dag in haar vier-vijfden werkregeling, en ze is druk bezig met een niet onbelangrijk deel van de organisatie van de nakende conferentie. Maar eerlijk gezegd, ik had geen idee. Het kan mij allemaal ook maar matig interesseren.
Het grootste deel van mijn tijd besteed ik nog steeds aan Het Project, al is de druk daar tegenwoordig minder sinds i. de mailbox doet en O. de fotoredactie. Op het werk is er helemaal geen druk, op een projectverslag dat half mei moet worden ingediend na, en waar ik waarschijnlijk een halve dag tijd zal in moeten steken. Dat leidt tot dode momenten, die ik graag anders zou spenderen dan doelloos op het internet. Ik heb stapels boeken die ik wil lezen, stapels films die ik wil zien, evenementen die ik wil verslaan, persconferenties die ik wil bijwonen, fotomomenten die op mij wachten om vastgelegd te worden. (Uitslapen, dat staat ook hoog op het verlangenlijstje.)
Het komt allemaal gelukkig dichterbij. Juli is amper twee maand ver, en dan is het nog slechts een paar lege weken doorbijten in augustus. Al zijn er nog een heleboel praktische zaken die moeten in overweging genomen worden. Wat doen we bijvoorbeeld met de wagen, en met de motor? Het heeft geen zin die dingen te houden als we ze toch weinig of niet gebruiken. Zou een abonnement op Cambio niet interessanter zijn? En een kleinere motor of een Vespa, die wél zou gebruikt worden. Bovendien krijgen we nog steeds gedurende drie jaar een gratis abonnement op De Lijn als we de wagen wegdoen. Tijd ook om de boekhouder eens te contacteren, en te zien wat fiscaal het meest interessante statuut voor mij kan zijn. (Nee, ik wil geen werkloosheidsuitkering, dankuwel. Er zijn mensen genoeg die dat nódig hebben.)
Ondertussen kabbelt het hier voort. Men waarschuwt mij er steeds meer voor dat mijn vertrek bij management zal aankomen als een donderslag bij heldere hemel. Dat niemand mijn project zal overnemen omdat niemand hier over de nodige knowhow beschikt. “Nothing new”, en dat was ook mijn antwoord voor Collega E.
T minus 7 days, overigens. Dat is min of meer mijn deadline voor het projectverslag, en daags nadien dien ik mijn leave request in.
Woohoo! Straks word ik dit weblog nog populair ook. Want kijk, in mijn referers duikt dit op (Voornaam surfing), waaruit blijkt dat, wanneer je bij google.be op mijn voornaam zoekt, ik voorwaar op de eerste plaats sta. Voor Giordano Bruno –waarmee ik maar wil zeggen dat ik in slechter gezelschap had kunnen verkeren.
Edoch echt populair wordt ge pas als uw weblog ook commentaren van dit soort aantrekt.
Pfiew. Ik weet niet of ik die druk wel aankan. (Dat, ofwel had ik toch maar beter geen twee Redbull Sugarfrees gedronken op mijn nuchtere maag.)
Vorige week (of is het al twee weken geleden) heb ik mij eindelijk het derde deel in de trilogie van de Homarus-reeks aangeschaft: het gerecht. Tijd om zo’n gerecht klaar te maken, dacht ik, en zie, door de aanhoudende droogte staan de apserges goedkoop (juij!) –hoewel goedkoop toch relatief blijft.
Een zeer eenvoudige manier om asperges klaar te maken, is à la famande (het gerecht, pagina 88). Zuivere Vlaemsche boerenkost, met asperges, eieren en boter. En terwijl ge toch buiten zijt om de asperges van uw veld te halen, breng meteen wat peterselie mee.
Reken op één ei en drie tot zes asperges per persoon, afhankelijk van de dikte. Kook de eieren hard –tien minuten volstaan. Schil ondertussen de asperges met een dunschiller (of met een mes, maar dan is de kans groter dat u brokken maakt). Snij een stuk van het uiteinde weg, en kook de asperges. Volgens Homarus zet u daartoe de asperges in koud en gezouten water op het vuur, laat het aan de kook komen, en na een minuut zet u het vuur af, en wacht u tot de asperges gaar zijn. Ik stoom ze liever, gaat net zo goed, en ik kan gemakkelijk controleren of ze gaar zijn of niet. U doet maar.
Schik op de borden, smelt wat boter (met een weinig olijfolie) in een pan (of in de microgolf), en plet de eieren met een vork. Meng bij de eieren wat peper en zout, en wat fijngehakte peterselie. Ik had geen peterselie in huis, maar wel gedroogde dille, en dat smaakt nog zo goed!
Verdeel het eiermengsel over de borden, en schenk er de boter over. (Wij hebben twee eieren per persoon gebruikt, want we hadden eigenlijk niks anders in huis, en het was ons hoofdgerecht. Ziet er iets minder elegant uit, maar smaakt wel even lekker.)
Smakelijk!
Oeh. De lichten gingen even uit daarnet. Vijf uur geleden zat ik nog vlijtig achter de computer, en toen moest ik plots het bed in. ’t Is nochtans kalm geweest de laatste paar dagen. Neem nu gisteren: na het concert van de Sioen ben ik proper met de laatste tram naar huis gekomen, en tegen het goed 1 uur was lag ik al te slapen. Vanochtend zijn we op ’t gemak bij Bloch gaan ontbijten, foto’s laten bijmaken voor vriendin E., een paar cds gekocht, toch weer in de Sirena gaan lunchen, en dan naar huis. Daar wordt een mens toch niet moe van?
(Bof. Ik weet waar het aan ligt, niks bijzonders.)
Edoch, ik heb eindelijk een USB-hub gekocht, en een card reader (LaCie imatumi), zodat ik niet steeds mijn fototoestel aan de computer moet hangen. Erm, en het gaat iets sneller zo ook. Eigenlijk. Dus die foto’s van Sioen komen eraan. Maar niet voor morgen. Eerst terug gaan slapen.