Damn

Ik zit daar ergens met een koppel aften die weigeren uit te doven –het moet niet altijd migraine zijn natuurlijk. Het sleept nu al een week of twee aan, en het is voornamelijk een serieuze buzzkiller voor het saxofoonspelen. Dat en ik spreek met een lispel alsof ik permanent aan de alcohol lig.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dQgUPxgqnfA&w=500&h=284]

Daarnet op Glee (wij kijken in uitgesteld relais), hier in de oorspronkelijke versie van Paul McCartney en The Wings uit 1976. U was nog niet geboren, ik weet het.

Rustdag

Zondag is een rustdag, en die kondigde zich al aan sinds donderdagavond. Ach, morgen migraine, vreesde ik toen, maar ik bewandelde de volgende dag alsof er niks aan de hand was. Vrijdagavond kreeg ik de zelf voortekenen, maar ook zaterdag kwam ik min of meer vlekkeloos door. Maar na een week vakantie, schilderwerk, meubelverhuis, Ikeabezoek en een heel aangename zaterdag, had ik het vanochtend wél vlaggen natuurlijk. (Dat, en ik loop al meer dan twee weken met een hele roedel aften rond, zodat ik gisteren noodgedwongen met Medrol gestart ben.)

Lichter dan verwacht, de migraine, maar het zal bij rusten blijven vandaag. En dat is waar een zondag voor dient, nietwaar. (Alweer geen Opatuur, vanavond, en dat knaagt dan weer wel.)

boem

Oeh. De lichten gingen even uit daarnet. Vijf uur geleden zat ik nog vlijtig achter de computer, en toen moest ik plots het bed in. ’t Is nochtans kalm geweest de laatste paar dagen. Neem nu gisteren: na het concert van de Sioen ben ik proper met de laatste tram naar huis gekomen, en tegen het goed 1 uur was lag ik al te slapen. Vanochtend zijn we op ’t gemak bij Bloch gaan ontbijten, foto’s laten bijmaken voor vriendin E., een paar cds gekocht, toch weer in de Sirena gaan lunchen, en dan naar huis. Daar wordt een mens toch niet moe van?

(Bof. Ik weet waar het aan ligt, niks bijzonders.)

Edoch, ik heb eindelijk een USB-hub gekocht, en een card reader (LaCie imatumi), zodat ik niet steeds mijn fototoestel aan de computer moet hangen. Erm, en het gaat iets sneller zo ook. Eigenlijk. Dus die foto’s van Sioen komen eraan. Maar niet voor morgen. Eerst terug gaan slapen.

(ignore)

’t Is een slechte dag vandaag. Ik had het al gelezen in de bewegingspatronen van de mensen die ik tegengekomen ben (don’t ask), en het wordt steeds meer bewaarheid.

Strike one: Henri is ziek. 39° koorts werd mij verteld (via-via, want hij was bij de schoonouders omdat wij gisteren bij Wim Helsen zaten –meer daarover later), en volgens de laatste berichten is hij zelfs de ziel uit het lijf aan het kotsen.

Strike two: gelijk een modale puber ben ik vanochtend opgestaan met twee rode acnéheuveltjes op mijn linkerwang. Rap gelijk ne zot (van puber naar zot, de stap is niet zo groot) zalf op gesmeerd, vingers gekruist en op hout afgeklopt.

Strike three: wegens ziekte alom komt de geplande vergadering van vanavond steeds meer in ’t gedrang.

Strike four: de aften zijn niet weg. Integendeel ze zetten verder door. En dat doet zeer, maakt mij kregelig en neerslachtig, en al die dingen waarmee ik u rond uw oren sla als ik weer eens een aanval heb.

Zal ik u iets zeggen?

(Dat was een retorische vraag, dankuwel.)

Het is gewoon het k-tseizoen dat alles naar de verdoemenis helpt.

het went

Ieders pijn is anders, maar ook chronische pijn wordt een gewoonte. Het is iets waar je leert rekening mee te houden, en ik vermoed dat het op den duur vreemder overkomt voor anderen dan voor uzelf. Tjsa, ik heb aften, ik ben een beetje kregeliger, en stiller, en ik trek wat met mijn mond, en als ik de moed had dronk ik mij alle dagen lazarus om van die pijn af te zijn (het is ook de enige manier om verlichting te brengen).

Op het werk moeten ze soms raar opkijken. De ene dag spreek ik Engels met een tongval die aan non-natives amper zou kunnen verraden dat het Engels niet mijn native language is, de andere dag (bij het begin van de herfst en de lente) spreek ik dermate slurred dat ik mijzelf ervan verdenk dronken op de werkplaats op te dagen.

Meer dan twintig jaar leef ik er ondertussen al mee (25 denk ik), alle beloftes ten spijt dat het zou gedaan zijn –toch tenminste in hevigheid– eenmaal de puberteit voorbij. Voor sommige mensen duurt de puberteit duidelijk wat langer dan voor anderen.

Het ‘probleem’ bij zoiets als aften is dat alles –op de foeter na– voor de buitenwereld ‘normaal’ lijkt (zolang ik niet hoef te praten tenminste). ’s Avonds komt ik dan afgemat thuis, en als ik geen 16 uur per dag kan slapen ben ik eigenlijk geen mens.

*grmpf*

Eigenlijk praat ik hier absoluut niet graag over. En al voel ik mij niet verplicht om erover te schrijven, ik weet dat er minstens een aantal mensen die opzoek zijn naar info over aften, dit zullen lezen. En ik heb een donkerbruin vermoeden dat het zowel voor mijzelf, als voor u, beste lotgenoot, een klein beetje oplucht.

het grotere beeld

[Het was gezellig druk (mijn voorkeur ging uit naar de appelsiencake). Achteraf zijn we –geheel onverwachts– lekker nog in de Ankara wezen eten. (Ondertussen weet ik nu ook waar Popville te vinden is.) En daarna een ijsje aan het Veerleplein. En dan een rustige wandeling huiswaarts –want met een ijsje moogt ge de tram niet op.]

Het is van… krabt in zijn haar… lang geleden, dat ik nog eens een doel had. Zoiets echt met zin en richting en lange termijn en al. En waar ge ook het geduld kunt voor opbrengen en het nut van timing en planning kunt inzien. Iets wat rijpt en vorm krijgt en waarvoor ge niet over één nacht ijs gaat (het is tenslotte lente).

Hé?

(Kruipt richting bed gezien zijn muil vol aften hem ook vandaag weer danig heeft uitgeput.)