Ballade pour Adeline

Er is een tijd geweest dat in elk huishouden wel een plaat was te vinden van James Last of Richard Clayderman. Naast David (mogelijks met diens zoon Igor) Oistrakh, The Beatles en Joe Dassin, zaten er ook bij ons een paar James Last platen in de bak, die op de Dual platendraaier werden grijsgedraaid.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=gfsgXJQ0ebU&w=500&h=369]

Ballade pour Adeline was het eerste succes van Clayderman, die verder voornamelijk een heleboel klassieke stukken heeft vermangeld tot muzak (die tenenkrullende versie van Für Elise bijvoorbeeld). U weet toch waar ik het over heb?

Damn

Ik zit daar ergens met een koppel aften die weigeren uit te doven –het moet niet altijd migraine zijn natuurlijk. Het sleept nu al een week of twee aan, en het is voornamelijk een serieuze buzzkiller voor het saxofoonspelen. Dat en ik spreek met een lispel alsof ik permanent aan de alcohol lig.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dQgUPxgqnfA&w=500&h=284]

Daarnet op Glee (wij kijken in uitgesteld relais), hier in de oorspronkelijke versie van Paul McCartney en The Wings uit 1976. U was nog niet geboren, ik weet het.

Agnetha

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=92cwKCU8Z5c&w=500&h=405]

Agnetha was het eerste meisje waar ik zwaar voor gevallen ben. Enfin, meisje, ze was bijna dertig en ik amper tien. Maar ze was zo ongelooflijk knap (en onbereikbaar) en ik stond helemaal klaar om haar te gaan troosten toen Björn Ulvaeus van haar gescheiden was. Ze verliet hem op 25 december 1978 en in 1980 verscheen deze hardverscheurende The Winner Takes It All (geregisseerd, zoals bijna alle ABBA video’s, door Lasse Hallström).

(De eerste lp die ik ooit heb gekocht was Voulez-Vous, een jaar later gevolgd door Super Trouper.)

Aardappelgeweld

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=W4hOjBGjrjM&w=500&h=314]

Misschien moeten de mensen die o.a. hier in de reacties staan te schreeuwen over geweld, eens stilstaan bij dat geweld. Er is een veld patatten vernietigd. En hoewel het grotendeels om een kat-en-muisspel tussen politie en actievoerders ging, zijn er ook een paar schermutselingen geweest waarbij een aantal mensen werden verwond. Dergelijk fysiek geweld kan niet door de beugel. Of het nu gaat om de talloze politiemensen die we op de beelden hierboven, en op de televisiebeelden van de nieuwsdiensten van VRT en VTM, in full battle dress met matrakken op de verder ongewapende actievoerders zien neerslaan, dan wel om actievoerders die de politie hebben aangevallen, dát is een stap te ver.

Maar hoezeer dat ook te betreuren is, het gaat daar echt niet om. Het is bijzonder jammer dat een grote groep mensen daar niet voorbij kan kijken, en zich achter het afkeuren van het geweld verschuilt om een bredere maatschappelijke context uit de weg te gaan.

Het is een beetje naïef om het grootsprakerig te hebben over de voordelen van het onderzoek voor de maatschappij en over onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek (zoals hier in Terzake), als men nadien patenten en/of octrooien gaat verkopen aan bedrijven zoals BASF. De nefaste resultaten van dergelijke vercommercialisering van de voedselketen werden reeds aangetoond, o.a. in de VS, waar Monsanto de plak zwaait. Monsanto werkt samen met BASF voor onderzoek, ontwikkeling en marketing van biotechnologie.

Hoe hard men mag staan roepen dat de kenmerken van zo’n ggo-aardappel beter gekarakteriseerd zijn dan een gekruiste aardappel (cfr Marc Van Montagu en Geert Angenon), toch blijken er nog wel ongewenste neveneffecten te kunnen optreden bij consumptie. Toen Arpad Pusztai ontdekte dat de consumptie van een ggo aardappel –ontwikkeld op vraag van het Schotse Agriculture Environment and Fisheries Department— schadelijk was voor de gezondheid, werd er alles aan gedaan om hem monddood te maken. Monsanto, dat 90% van de ggo-zaadmarkt in handen heeft, was een van de actoren die druk uitoefenden.

Het recht op onderzoek mag voor de wetenschapper geen excuus zijn om zich te onttrekken aan een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Een wetenschapper heeft de plicht de impact van (de resultaten van) zijn experimenten in te schatten, niet alleen wat betreft de volksgezondheid, maar ook de sociaal-economische draagwijdte ervan.

De ene gitaar is de andere niet

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=UpCjowuzhO0&w=500&h=314]

Ibanez AGS83bbg vs PRS SE vs Samick AV1 vs Fender Telecaster, allemaal op de VOX Pathfinder 15r. Vooral de Telecaster springt er nog het meeste uit.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=azo9bwSYDuA&w=500&h=314]

Steek wat reverb (en overdrive –dank u qrt) op de amp (de VOX AC30 deze keer), en het geluid van deze drie gitaren (Les Paul, Stratocaster en Telecaster) ligt plots vreselijk dicht bij elkaar.

Deze mens (jAMMAN798) heeft zo nog een pak vergelijkingen op zijn YouTube channel. (Wie twee of meer gitaren wil vergelijken op YouTube hoeft de namen maar in te tikken trouwens.)

Overdaad

’t Is altijd aangenaam, als ze leuke liedjes gebeuren om commercials op te fleuren. Behalve als ze die commercials dan vijf keer per uur tonen.

Lipton Ice Tea:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=7movKfyTBII&w=500&h=405]

Coca Cola:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=8jr9hPbYmBo&w=500&h=405]

Ola Cornetto:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=9yD0KEi554c&w=500&h=314]

Everybody’s Got to Learn Sometime

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=UOqXy64-hTw&w=500&h=405]

’t Is weekend, dus tijd voor een stukje muziek (dat, en ik ben te moe voor iets anders). Everybody’s Got to Learn Sometime is ongetwijfeld het meest bekende nummer van The Korgis (hierboven), mooi gecoverd door Beck voor de (heel erg goede) film Eternal Sunshine of the Spotless Mind.

Rondò

Een tijdje geleden was ik aan ’t YouTuben op zoek naar Daft Punk, en toen ik naar One More Time keek, moest ik plots denken aan het Rondò Veneziano:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=G9tLzLtAj6w&w=500&h=405]

Het orkest bestaat al meer dan 30 jaar, ze hebben 79 albums gemaakt, en Gian Piero Reverberi is nog steeds de dirigent / componist / arrangeur. Ze waren waanzinnig populair destijds (en ja, dan heb ik het over de jaren 80).

My Terrible Friend

Een paar maanden geleden zat ik rond te dobberen op YouTube, oorspronkelijk waarschijnlijk op zoek naar een of ander jazz gedoe. En toen kwam ik terecht bij Pomplamoose ofte Jack Conte en Nataly Dawn. Ik denk dat ik eerst terecht kwam bij de cover van Nature Boy, en dan al gauw bij My Favorite Things (zie ook gisteren). Ze deden ook een videoclip met Ben Folds en Nick Hornby om het album Lonely Avenue te pluggen (cfr cd’s 201011).

Naast Pomplamoose speelt Nataly Dawn ook met Lauren O’Connell in het duo My Terrible Friend. Ze hebben een cover van Kings of Leon (Holy Roller Novocaine) en Tom Waits (Diamonds and Gold) en eigen muziek, zoals deze When I Decide

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=0m4QE-KvuNU&fs=1&hl=en_US]

Hun EP, Room for Ghosts, is te verkrijgen via iTunes of via hun myspace. Ik heb er niet echt lang over nagedacht, en meteen gekocht.