Kijk nu wat de UPS-meneer mijn poort binnenbracht: de Martin Guitars 00-DB Jeff Tweedy –heletegans FSC-Certified bovendien (zowat allemaal mahoniehout). Jeff Tweedy is de mens van Wilco; C. F. Martin & Company maakt al gitaren sinds 1833, en heeft zowat de dreadnought gitaar ‘uitgevonden’. (Deze gitaar is geen dreadnought, maar een kleiner 00-type.)
Gisteren had ik een rifke gevonden, enfin een stukske melodie. Ik zit al anderhalve week iedereen hier de muren op te jagen omdat ik eigenhandig Love Me Tender heb gevonden (ik heb er A D C# D E B E D C# B C# D van gemaakt op gitaar, en ondertussen vanzelfsprekend overgezet op sax), en geen moment onbenut liet om dat te demonstreren. Een klein beetje medelijden hebbend (met de muren, waartegen werd opgelopen), had ik ondertussen iets anders gevonden, iets veel coolers vanzelfsprekend, maar ik ben het kwijt. Pas op, ik ken de noten nog, het begint met F# en er zit dan een wissel in met E en D en die F# en dan ergens een G en dan eindigt het zowat met E C E D. Om één of andere reden kreeg ik altijd de flard Ziggy and the Spiders from Mars erbij gedacht, maar ik heb gisterenavond de ganse show zitten bekijken, en nee, het komt niet daaruit. Nee, het is niet het begin van Ziggy Stardust. Het is iets fusion-achtigs, vermoedelijk zelfs uit de jaren 70.
Weet ge wat het ergste is? Ik had het terug gevonden, maar ik ben het opnieuw kwijt. Ik was er zodanig mee bezig geweest, dat mijn hersenen vannacht verder gezocht hebben, en het godverdomme gevonden hebben ook. Ik ben ervan wakker geworden, met de melodie, maar heb mij gewoon terug in slaap laten vallen, in de overtuiging dat ik het mij vanochtend wel gewoon opnieuw zou herinneren. Fout gedacht dus.
Aaarrrggghhh!
Zo’n Fender Stratocaster is één van de meest iconische elektrische gitaren ooit gemaakt. Tuurlijk, er is ook de Fender Telecaster, de Gibson Les Paul, en mogelijks zelfs de Gibson SG, maar geen gitaar is zo bekend of werd zo vaak bespeeld als de Strat. Van Jimi Hendrix over Bob Dylan en Mark Knopfler, tot Ry Cooder, Stevie Ray Vaughan; de strat wordt gebruikt van folk over country, blues en rock, tot metal.
Maandag speelt Nile ‘Le Freak’ Rodgers met Chic in de AB ook op zo’n ding. Meer nog, hij geeft er één weg.
[vimeo 24746784 w=500 h=281]
Alle info staat op de ABblog, en er zitten al een paar leuke inzendingen tussen. Ge hebt nog tijd tot morgen om 11u om deel te nemen.
De winkel in Gent zou niet zo groot zijn, las ik ergens op het internet. Roeselare is goed, maar Sint-Niklaas is het beste, vond ik verder. Dus toog ik vanochtend, ondanks mijn verder verschrikkelijke drukke dag, naar Sint-Niklaas. (In alle eerlijkheid moest ik toch gewoon in die buurt zijn, en wat is ocharme een half uurtje extra op een dag?)
De hoofdzetel van Key Music bevindt zich in één van de kronkelig-dunne eenrichtingsstraatjes van Sint-Niklaas, waar het op zaterdag niet echt makkelijk parkeren is, vermoed ik. Gelukkig is de parking van de (lelijke) Grote Markt niet echt veraf, maar nog gelukkiger voor mij was het een gewone weekdag en was er zelfs plaats vlak voor de winkel. Ik heb niet echt het vermoeden dat Key Music kleiner is dan Piens, maar de grote ‘rock’-afdeling ligt zo mogelijk nog beter verborgen. (Al moet ge maar gewoon tot helemaal vanachter in de winkel zien door te dringen.)
Er zijn minder akoestische gitaren te bewonderen, maar veel meer elektrische, van de goedkope klonen (ik ben vergeten welk merk), tot de dure Amerikaanse modellen van Gibson en Fender. Ik heb er de dingen gezien die ik wou zien, van versterkers (Fender, Blackstar, en de full tube versie van mijn VOX) tot gitaren (Fender én Ibanez). En PRS. En Gibson (dat is een klein ding, zo’n solid body Les Paul).
Het personeel was minstens even aangenaam als in die andere winkel, en een zeer vriendelijke meneer legde mij geduldig uit dat die Ibanez S en SV series echt wel bijna alleen maar voor metal goed zijn, en dat de Fenders veel inzetbaarder zijn. “Hier, pakt dat maar eens vast”, duwde hij een Fender Custom Strat van een (hele) dikke tweeduizend euro in mijn pollen.
Ge moet ne keer naar Piens gaan, zei Tessa toen ze die winkel een tijd geleden in een of andere boekske of gazet vermeld zag staan. Gezien ik graag naar mijn wederhelft luister (voor zo’n dingen toch) , ben ik vandaag eens naar Deinze getrokken.
Piens is bijna een pretpark. Bij het binnenkomen van de winkel is er nog een brave toonzaal, maar rechtsachter is er een purper verlichte doorgang, die naar de erm… rockafdeling leidt. De bezoeker komt er terecht in een hall of fame vol kaders en flitslichten, die toegang biedt tot een gigantische ruimte gitaren. Het is de mediamarkt niet, maar het hoeft er niet echt voor onder te doen.
De eerste gitaren waren allemaal Cool gitaren, Gibson en Fender imitaties. Achteraan staan er een paar Gretchen, en daartussenin een heleboel (echte) Fenders. Een verdiepje hoger staat een gans leger akoestische gitaren. ‘Gelieve niet aan te raken, wij helpen u graag verder’, staat er op een kaartje dat tussen de snaren van zowat elke gitaar is gestoken –en dat vind ik een goede zaak. Er was geen kat in de winkel, behalve een pak verkopers, en die waren allemaal heel vriendelijk.
Eigenlijk wou ik gewoon eens zo’n Fender zien, en een Ibanez, maar die laatste hadden ze niet in huis. Op een kwartier stond ik weer buiten, maar ik kan mij voorstellen dat een echt geïnteresseerde mens daar gemakkelijk een ganse namiddag kan doorbrengen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=UpCjowuzhO0&w=500&h=314]
Ibanez AGS83bbg vs PRS SE vs Samick AV1 vs Fender Telecaster, allemaal op de VOX Pathfinder 15r. Vooral de Telecaster springt er nog het meeste uit.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=azo9bwSYDuA&w=500&h=314]
Steek wat reverb (en overdrive –dank u qrt) op de amp (de VOX AC30 deze keer), en het geluid van deze drie gitaren (Les Paul, Stratocaster en Telecaster) ligt plots vreselijk dicht bij elkaar.
Deze mens (jAMMAN798) heeft zo nog een pak vergelijkingen op zijn YouTube channel. (Wie twee of meer gitaren wil vergelijken op YouTube hoeft de namen maar in te tikken trouwens.)
Kijkt eens wat er in het postkantoor op mijn lag te wachten:
Een TV Jones Classic bridge en neck pickup om de goedkope Koreaanse toestanden uit mijn Gretsch te vervangen. En alles staat degelijk uitgelegd op YouTube (deel 1 – deel 2). Nu nog wachten op de bedrading, en ik kan aan de operatie beginnen.