Auteur: bruno

eruit ofte binnen

We zijn er uit. Alle onze financiële problemen zijn opgelost. Vandaag werden immers de jaarlijkse interesten op onze zichtrekening gestort: +0,27 EUR. Meteen kregen we ook de maandbijdrage te verwerken: -2,30 EUR voor het Fortis Easy Pack.

Pas op, bij de concurrentie is het niet onmiddellijk beter. Mijn zichtrekening bij KBC bracht mij tot dusver erm… niks op (creditrente van 0,25% vanaf 1 500 euro –op een zichtrekening, juist, ja), al heb ik wel meteen een jaarafrekening gekregen voor de diensten in 2007 ten belope van 22 EUR + 3,22 EUR rekeningverzekering. Goed voor ongeveer 2,10 EUR per maand, net iets goedkoper dus dan Fortis. En ik ben daar al 35 jaar klant.

Interessant(er) lijkt mij de spaarrekening bij Ethias Bank. Jaarlijkse kost: 10 EUR (voor de bankkaart); al de rest is gratis, er is een basisrente van 2,40% (vs 1,50% bij KBC en Fortis), en er hoort een gratis zichtrekening bij. Zonder (credit)rente evenwel, zelfs niet de 0,25% vanaf 1.500 EUR van de KBC, maar evenzeer zonder beheerskosten. Ze rekenen wel 0,80 (+ BTW) aan vanaf de 25ste geldafhaling aan een automaat (electronische betalingen blijven gratis). Of kan het nog beter?

vier kilo

Vier kilo moeten eraf. Ik doe dus mee aan de jaarlijkse psychose van tijdelijke post-feestelijke vermagerzucht. ’t Is van moeten –van mezelf dan wel, en niet om medische reden. Het is dat de grafiek een verkeerde trend aanwijst, die vorig jaar werd ingezet, en dit jaar werd bevestigd. Na de feesten vorig jaar zijn er twee kilo bijgekomen, die er het ganse jaar door niet meer af wouden.

Dit jaar zijn er opnieuw twee kilo bijgekomen, en dat strookt niet langer met mijn zelfbeeld [*]. Dus moeten ze er terug af, en terwijl we bezig zijn, die twee kilo van vorig jaar ook. Het ontbijt bestaat dus uit clementijnen, het middagmaal uit een verse sla, en het avondmaal zoveel mogelijk uit groenten.

Erm, wacht eens, dat was al grotendeels het geval. Allez, op dat clementijnenonbijt na, dat eigenlijk bestond uit drie koffiekoeken. En die (belegde) baguette die ik ’s middags vaak nog bij mijn verse sla nam. En de dikke lap vlees die ik ’s avonds op mijn bord neervleide. En de aperitief-olijven. De droge worst! De pralines die Tessa meebracht.

*kuch*

—

[*] Vanochtend in de krant las ik dat mannen die bij het ouder worden een lichte obesitas vertonen (dus boven de 25 van het gezonde BMI), langer leven dan hun soortgenoten met een goed BMI (Licht overgewicht is dik in orde bij mannen, DM 09/01/2007). Bij zwaardere obesitas (>27) of te magere mannen (<20) gaat het overigens weer (sterk) achteruit met de gezondheid. Zonder twijfel een studie gesponsord door een fastfood-keten. Niet dat ik pro-ana ben –naast bovenvermeld artikel stond er een over een Spaans verbod op ana-sites– maar ik dacht dat de BMI-gezonde gewichten al redelijk ruim lagen.

Slauerhoff

Goddelijk. Het gedicht van de Vrienden van Gentblogt Vrienden van de Poëzie in Man Bij Hond was er deze avond eentje van Slauerhoff. “Jan Jacob Slauerhoff. Wat een naam”, vond Wim Helsen. “Slauerhoff maakt de winnende goal voor Beerschot.” (En het was alsof ik een sterk aan het Instituut gelijkende stem een spannende voetbalmatch hoorde verslaan.) “Slauerhoff. We want Slauerhoff!”

“Slauerhoff Helsen”, zucht hij nog. En als een jammerlijk addendum voegt hij eraan toe: “Maar ’t is Wim geworden.”

Ik wilde een gedicht op een waaier schrijven,
Zoodat je de woorden je kunt toewuiven
En de strophen, wanneer je wilt blijven
Mijmren, weer achtloos dicht kunt schuiven.

Maar liever wilde ik dat ze binnen
In je gewaad geschreven stonden,
Zoodat tegelijk met batist of linnen
Mijn gedachten je streelen konden.

Ik zou deze dwaze wensch niet uiten,
Als mij een krankzinnige was vervuld:
Je eenmaal zelf in mijn armen te sluiten…
Maar ik heb engelengeduld.

Billet Doux, van Jan Jacob Slauerhoff. En onderwijl speelde Moanin’ van Art Blakey and the Jazz Messengers (compositie van Bobby Timmons). Voorwaar een vreemde combinatie.

Geen copyright-problemen, overigens, want Slauerhoff is overleden in 1936 (slechts 38 jaar geworden), wat hem sinds vorig jaar auteursrechtenvrij heeft gemaakt.

Daar zijn kosten aan, maat!

De madam was amper aan haar weblog is begonnen (had ik dat al gezegd), of ze had al een uitgebreide wishlist klaar. Dat ging van hosting (pairNet), een wordpress theme (dat was lang geleden, misschien moet ik nog eens aan mijn eigen WP theme prutsen), en al gauw kwam daar de verzuchting naar digitale foto’s bij.

We zouden de analoge foto’s van haar µ[mju:]-II kunnen laten inscannen bij ontwikkeling, maar daarmee mist ze natuurlijk de hele instant gratification van de hogere versnelling waarmee ze met haar nieuwe online experience in terecht is gekomen. En ik kan haar daar maar moeilijk ongelijk in geven.

Dus kijken we even rond. Het toestel moet compact zijn (lees: in een piepkleine handtas passen). Waarmee we meteen al een DSLR uitsluiten (jammer, want er is min of meer beslist dat mijn D70 eindelijk mag/kan geüpgraded worden –D200? D80?), maar tevens toestellen zoals de excellente Powershot G7. Al doet deze laatste geen RAW meer (net zomin als die IXUS -toestellen), en ik zou het zeer op prijs stellen dat het ook in RAW kan opslaan, dan kan ik het zelf ook eens meenemen.

Zo’n Lumix met een Leica lens (de FX07 of de LX2) misschien. Of een Richo Caplio GR.

Maar eigenlijk ben ik al lang niet meer thuis in die compacte digitale camera’s. Suggesties?

de kleine dingen

Zoals “het geluk zit in…”. Henri kwam hij me nog iets in het oor fluisteren voor hij naar zijn kamer trok om te slapen, gisterenavond.

“Papa, ga jij ook een paar dagjes verlof nemen, tijdens de krokusvakantie?”

(In de krokusvakantie wordt traditioneel een moeder-zoon uitstap gepland, en Tessa neemt een groot deel van de week verlof. Het is ook de periode waarna Tessa een uitgebreide e-mail rondstuurd met verslag van haar activiteiten. Die zal dit jaar waarschijnlijk ook op haar weblog verschijnen, neem ik aan.)

– Ik was het eigenlijk niet van plan jongen, waarom?

“Wel, ik zou graag hebben dat jij toch ook twee dagjes vakantie hebt.” Hij stak eerst één, dan toch maar twee vingers omhoog. “Misschien eentje zodat we met ons gedrietjes zijn, en dan één dag waarop wij tweetjes alleen zijn.”

Ik schrijf het toe aan kinderlijke naïviteit, maar toch, de gedachte dat er iemand niet alleen een dag met mij alleen wil zijn, maar daar bovendien ook nog om vraagt! Waar heb ik mijn leave request form hier weer ergens gelegd?

vervloekt

Ziet, dat is één van de redenen waarom ik deze periode van het jaar[*] vervloek: de ziektes. Tijdens deze grauwe periode valt een mens ten prooi aan alle mogelijk (hypochondrische) ziektekiemen, gaan de van half-depressiviteit en kregeligheid tot verkoudheden, griep en zelfs longontstekingen.

De verkoudheid ben ik net doorgekomen, maar nu zit ik al de ganse ochtend met een penchant tot migraine opgescheept. Ik had gisterenavond al nattigheid gevoeld, en vanochtend wist ik dat het prijs was. Kotsmisselijk en koppijn en nekpijn en een trillend ooglid [**].

Pijnstillers zijn uw vriend. Als ze zouden werken tenminste.

—

[*] Niet dat ik iets tegen seizoenen heb overigens, maar tijdens de winter verwacht ik sneeuw. De aanzet van de herfst is een mooie tijd –vooral de nazomer dan– maar de echte herfst is grauw en zwartgallig. En de winter zou mooi moeten zijn, niet guur maar wit.

[**] Betreffende dat ooglid, daar zit ik nu al twee maanden mee geplaagd. Het is ook niet echt af-en-aan, maar bijna constant bibbert het bovenste lid van mijn linkeroog. Zolang mijn madam maar niet denkt dat ik gedurig naar andere vrouwen knipoog.

de boeken neer

In december had ik het reeds vernomen van een van de werknemers (nu ex-werknemers waarschijnlijk), en een paar dagen later werd het mij ook uit andere bron bevestigd. Vandaag staat het in de krant: Uitgeverij-drukkerij Imschoot legt de boeken neer (DM 05/01/2007). Driewerf helaas.

Griffo, de prepress afdeling, was mijn eerste werkgever na mijn universitaire studies, waar ik ook –samen met Michel overigens– mijn eerste commerciële stappen op het internet heb gezet. Geert Joris (nu directeur boek.be) heeft Griffo indertijd opgericht (ze zaten toen in de kantoren boven de Backstage), en het bedrijf is later bij de Imschoot groep gekomen.

Schitterende tijden hebben wij daar beleefd, met Dirk (Imschoot) en Geert (Joris), en Pascal en Dooreman en Kris en de Wimmen en… En ik bedoel dat (zeker) niet financieel, maar al die interessante mensen die daar binnenwandelden: kunstenaars, schrijvers, fotografen, mode-ontwerpers, muzikanten, noem het maar op. De kantoren in de Burggravenlaan waren één en al creativiteit.

Spijtige zaak. Zeer spijtig.

Het Grote Jaaroverzicht (ii): film

We hebben daarentegen een pak meer films gezien vorig jaar –137 tegenover 110 in 2005– maar daar zaten veel minder goede producties tussen. Al bij al was 2006 een bijzonder pover jaar voor de (internationale) cinema. We beperken ons in dit overzicht tot de films die in 2006 in de zalen zijn gekomen.

Een blik op de middelmatige oogst. Saw II was leuk, maar ook niet meer dan dat; in de reeks goed maar geen blijver waren er The Libertine, Three Times, Fauteuils d’orchestre, Inside Man, The Queen, A Prairie Home Companion, en Zwartboek. Eurgh, en dan waren er ook nog Syriana (die ik graag eens een pseudo-intellectuele politieke film zou willen noemen), Derailed, en Capote (puh, een oscar).

Na het Filmfestival werden nog volgende rampen op het publiek losgelaten: Perfume, Little Miss Sunshine, en Borat. Maar de slechtste film van 2006 was zonder enige twijfel Hostel (bespreking).

De beste kinderfilm was Ice Age 2, maar de concurrentie was weinig verheven: Cars ging nog, maar Ant Bully, Chicken Little of Flushed Away was (alweer) middelmaat troef.

Tot de (veel) betere films behoorden V for Vendetta (bespreking), Volver (bespreking), El Laberinto del Fauno (bespreking), Requiem, Brick, en The Black Dahlia.

2007 wordt hopelijk een veel beter filmjaar dan 2006 (nog goed dat er een heleboel puike DVDs zijn). Maar u mag alvast (op zijn minst een beetje) uitkijken naar:

  • The Prestige: de nieuwe van Christopher Nolan. Waarom? ’t Is met Christian Bale, Michael Caine (die zeer goed acteert als hij in goede doen is), Scarlett Johansson, en zelfs David Bowie. Nolan is de mens achter het verschrikkelijk goede Batman Begins, de bijna cult-film Memento en de excellent Insomia remake. In de zalen vanaf 10/01.
  • El Método (Marcelo Piñeyro): een van de meer onderhoudende films van het laatste Filmfestival. Had net zo goed een toneelstuk kunnen zijn, maar weet toch te boeien. Wie fan is/was van reality shows zoals The Apprentice of de Topmanager, mag dit niet missen. In de zalen vanaf 10/01.
  • The Illusionist (Neil Burger): hit or miss, voorlopig geen idee, maar op zijn best weet Edward Norton wel degelijk te bekoren. En anders hebt u nog Jessica Biel om naar te kijken natuurlijk. In de zalen vanaf 24/01.
  • Bobby (Emilio Estevez): na te hebben geoefend op een paar episodes van crime series, maakt de oudste zoon van Martin Sheen een film rond de moord op Kennedy. Een gegeven waar wij sinds I… comme Icare door gefascineerd zijn. In de zalen vanaf 24/01.
  • Ripley Under Ground: Spotiswood staat niet meteen bekend om zijn verfijnde verfilmingen, maar zal hij erin slagen om het tweede boek van Highsmiths Ripley novels tot leven te brengen? Als het ergens zweeft tussen de sublimiteit Minghella’s verfilming van het eerste en van Limans of Greengrass’ samenvatting van de Bourne boeken, zal ik al tevreden zijn. In de zalen ergens in januari.
  • Inland Empire: de nieuwe Lynch, en daar moeten we verder niks aan toevoegen. In de zalen vanaf 07/02.
  • The Fountain (Darren Aronofsky): zes jaar na Requiem for a Dream brengt Aronofsky ons dit epische liefdesverhaal. Zeer verwarrend, soms zeer ver gezocht, maar altijd zeer mooi. In de zalen vanaf 07/03.

En dan zijn we met moeite twee-drie maand in het nieuwe jaar. Hopelijk wordt/blijft het beter dan 2006.

voorverpakt

“Hoe komt het,” zo vraagt het Radiofonisch Instituut zich gekweld af, “dat de lekkerste dingen vaak ook de meest schadelijke zijn?”

Op deze moeilijke vraag heb ik een eenvoudig antwoord. Uw stelling klopt immers niet, beste Instituut. U moet maar eens zelfgekweekte (of goedgekweekte, en het hoeven daarom geen biologische te zijn) rode paprika’s eten. Dat is pas verslavend lekker. En uiterst gezond.

Of komkommer. Van de harde schil –die harder is bij zelfgekweektheid– ontdaan, in partjes gesneden, en van één geringe hoeveelheid zout en peper voorzien. Hetzelfde met tomaten. Het kwijl komt mij in de mond.

Ziet u, de lekkerste dingen hoeven niet noodzakelijk de meest schadelijke te zijn. Het probleem is dat die schadelijke lekkere dingen veel gemakkelijker zijn. Een reep chocolade is niet alleen gemakkelijk gekocht, het wordt met eenzelfde gemak in de carnassière weggeborgen voor latere consumptie. Die paprika daarentegen, die moet nog worden gevierendeeld, ontpit, en eventueel van kruiden voorzien. Voor een tomaat heb je zelfs meestal nog een vork nodig ook, en na het verorberen van mijn geliefde clementijnen dien ik steevast mijn handen te wassen. Nee, dan is zo’n hamburger wel gemakkelijker naar binnen gewerkt. Of cocktailworstjes.

Hoewel ik die groenten veel lekkerder vind, ontzie ook ik mij vaak op de moeite. Op een praline meer zal het bovendien niet aankomen zeker? Ik heb er nog maar vijf op, en de doos is zeker al tien minuten geleden geopend. Straks is collega Martini met de rest weg. Ik ga beter gauw even kijken of er nog iets overblijft.